It's time to surrender to myself and crawl out of this hell

De rand van het warme nest waar hij in lag leek hem wel aan te trekken, want voor de zoveelste keer klonk er een zachte plof naast het nest van Icicleshard. Beetlekit was weer eens te ver doorgekropen, waardoor hij weer met een aardige klap op de grond terechtgekomen was. Dit keer hield hij zich stil, hief onhandig zijn kopje en snoof zachtjes in de lucht. Zijn oogjes zaten nog dichtgeplakt en zijn zintuigen waren nog niet goed ontwikkeld. Ook begreep hij nog niet veel van deze wereld. Langzaam begon hij dus maar te kruipen, geen idee waarheen, gewoon kruipen tot hij iets tegenkwam.

- Nightkit & Reedkit first

Elke dag werd het saaier in de nursery en al helemaal met die depressieve sfeer. Oké het was wel vreemd geweest, opeens geen vader meer, maar het was niet dat hij zo vaak langskwam? Wat voor een gat zou hij dan moeten achterlaten! Hij zou zich daar boven gewoon schuldig moeten voelen, dat hij meer tijd met zijn kittens en partner door had moeten brengen. aar siblings en moeder leken er meer onder te lijden. Dat kwam er van, als je van iemand hield. Bah, daar zou ze dus mooi niet in trappen.
Ze kwam overeind uit het warme nest, verveeld door de hele dag slapen. Nog een paar moons en ze kon hier weg en zich veel meer verwijderen van de katten die zo zielig deden de hele dag door. Er moest maar iets gedaan worden. Misschien waren die pasgeboren kittens wel een leuke afleiding voor haar van al die dingen? Het duurde niet lang voordat ze zon sukkeltje zag wurmen op de grond, oogjes dicht en alles. Een grijns sierde haar gelaat en ze stapte luid op de kitten af. "Boeh!" Riep ze opeens, in de buurt van de kitten en zwiepte geamuseerd met haar staartje. Haha, die had ze te pakken!