Wish of the Lake, Power of the Stars. (Geboortetopic)

Twee ogen schoten open toen een steek door haar onderbuik raasde. Haar oren drukte de kattin voorzichtig in haar nek, terwijl ze zo rustig mogelijk inademde. Langzaam hief ze haar kop en keek ze met tranen in haar ogen naar het nest naast haar waar Fawnstep lag. Toch wou de jonge kattin haar niet wakker maken, waardoor ze haar ademhaling zo laag mogelijk wou houden. Ergens wou de grijze kattin gewoon weer gaan slapen, dan was er geen kat die zijn slaaprust hoefde te missen. De steken kwamen nog niet zo snel achter elkaar, maat waren wel duidelijk zichtbaar als rillingen door haar buik heen. Zacht snuivend likte ze voorzichtig over haar buik heen in de hoop de pijn wat te verminderen. Voordat ze zich overeind hees en wankel een paar stappen richting de ingang van de Nursery zette. Dit keer kon ze een kreun niet inhouden, waardoor ze haar oortjes verder in haar nek duwde. Ze moest Ashdrizzle en Bleaktail vinden, ze zouden de geboorte van de kittens niet willen missen. De maan scheen gelukkig door de wolken heen, waardoor ze wat makkelijker de schimmen in het kamp kon onderscheiden. Ze haalde nog een keer diep adem, wetende dat ze niet verder kon lopen. Haar buik deed vreselijk zeer. 'Ashdrizzle! Bleaktail!' Riep ze gespannen de donkere nacht in. De pijn was hoorbaar in haar stem, voordat ze langzaam ging zitten. Haar ogen had ze tot spleetjes geknepen, terwijl ze aan het meer dacht. Starlake, de plek waar ze drachtig was geworden, waar alles was begonnen. Straks zou ze een moeder zijn, met kleine pluizebolletjes om haar heen. Het zou vast een drukte worden, maar dat vond ze géén probleem. Ze was een moeder in hart en nieren. De pijn werd langzaamaan heftiger en frequenter. Waardoor ze een zachte grom uitsloeg, het was jammer dat er een zware bevalling aan vooraf ging. Langzamerhand was door de spanning en inspanning haar vacht donkerder geworden. Het zweet liep over haar flanken, terwijl ze zacht begon te hijgen. Ze moest terug naar binnen toe, het was veiliger voor de kittens om in de Nursery ter wereld te komen. Met enige moeite hees de kattin zich omhoog. Waarna ze haar lichaam vermoeid naar binnen droeg, een paniekerige schreeuw verliet haar lippen, zodra ze zwakjes in haar nest neer viel. Haar kop tilde ze voorzichtig op. Zou ze Fawnstep om hulp moeten vragen, misschien kon zij Ashdrizzle of Bleaktail wel halen. 'Fawnstep?' Vroeg de kattin op een trillende toon, moeizaam tussen de weeën door. 'Ashdrizzle!' Riep ze nu hard uit, de gerustellende stem van haar broer nodig hebbende. Bleaktail,' fluisterde ze mistroostig, voordat ze haar kop liet vallen en haar ogen dichtgleden. De rillingen bleven onregelmatig door haar buik razen. Waar bleven ze! Ze had ze nodig! Zachtjes begon de kattin dan ook te jammeren, ze kon het niet alleen. Het was nota bene de eerste keer. Hoe langer het duurde hoe donkerder de vacht werd en hoe meer gespannen de kattin werd. Het duurde toch niet te lang, en de kittens waren toch in orde. Had ze niet eerder naar Acefray moeten gaan, in plaats van helemaal niet? Had ze nu al niet vreselijk veel fouten gemaakt en kon ze het moederschap wel aan. Straks zou ze géén goede moeder zijn en wat dan?! Toch herinnerde ze zich vaag nog de woorden die ze tegen Fawnstep had gezegd. Een goede moeder bleef altijd voor haar kittens zorgen.

De zwarte, bijna onzichtbare kattin die het nest naast haar bezette met haar gigantische nest van wel 8 kittens, had zich opgekruld. Waardoor Icicleshard niet eens zeker wist of de kattin haar wel had kunnen horen. Haar ogen gleden onrustig door de Nursery, terwijl ze gespannen haar kaken op elkaar hield. De pijn was vreselijk, kwam vaker en liet haar buik sudderen van de bewegingen. Ze bewoog wat onrustig in haar nest, haar oortjes achter in haar nek gepind, terwijl alles in een waas leek te gebeuren. Ineens stond Fawnstep naast haar, haar kopje voorzichtig tegen haar kopje gedrukt, waardoor de grijze kattin dankbaar diep inademde. Fawnstep was wakker, en ging vast hulp halen. Ze wist niet eens hoe een bevalling in het werk ging. Ze was nog nooit bevallen, ze was ook nog nooit bij een bevalling geweest. 'Ik ga Acefray halen,' had de kattin gemauwd, maar het drong niet tot de kattin door. Ze voelde zich behoorlijk licht in haar hoofd, en de pijn bleef toenemen. Haar ogen gleden dicht, terwijl ze haar neus onrustig ophaalde. De vertrouwde geur van mos bereikte haar neus. Het stelde haar enigszins gerust, dat ze niet buiten aan het bevallen was, midden in het kamp of erger nog, midden in het territorium. Hier waren haar kittens veilig als ze ter wereld kwamen. Haar staart bewoog ze onrustig naar haar buik, terwijl ze een zachte kreun onderdrukte. Waar bleven ze, waar bleef Acefray en Fawnstep. Ze ging echt geen andere buren wakker maken, omdat ze toevallig niet wist hoe alles hoorde te gaan. Het ging vast goed, zolang ze nog weeën voelde. Gelukkig duurde het niet al te lang, voordat Fawnstep weer terug kwam. Zodra de redelijk bekende geur haar neus bereikte, door het mos heen, richtte de kattin vermoeid haar kopje op. Haar bezweette vacht, was donker alsof alles een enorme inspanning koste. De eerste bevalling was vaak de zwaarste, omdat de kattin dan niet wist wat haar te wachten stond. Haar ogen keken dankbaar naar de andere Queen voordat ze haar kopje weer liet vallen. 'Gaat het nog?' Vroeg de andere kattin, waarschijnlijk glimlachend, waarna de kattin een zacht murmelend geluidje maakte. 'G-Ge-geen i-i-idee.' Bracht de kattin met een trillende en haperende stem uit, ze kon nauwelijks meer hele woorden uitspreken door de vele weeën die door haar lichaam raasden. De rillingen kwamen nog steeds sneller maar niet op een bepaalde regelmaat, waardoor het duidelijk werd dat haar bevalling nog wel eventjes ging duren. Haar poten trok ze ongemakkelijk op toen een van de pijnlijkere weeën bezit van haar nam. 'Ik weet zeker dat het je gaat lukken, Icicleshard.' Stelde de iets oudere kattin haar gerust. Haar grijze oortjes bewogen langzaam naar de kattin toe, dankbaar voor haar vriendelijke en geruststellende woorden. Ondanks dat ze haar gevoel van tijd en ruimte kwijt leek te zijn, hielp het haar enorm dat er iemand was waar ze op terug kon vallen. 'F-Fawn...Fawnstep?' Bracht de kattin nog steeds moeizaam uit, met knarsende tanden. 'Kan je Bleaktail en Ashdrizzle halen,' Vroeg ze zachtjes, bijna smekend. Ondanks dat het betekende dat ze dan nog even alleen was, als Acefray er niet snel aan kwam, zou ze dat liever hebben dan dat haar broer, de oom, en haar partner, de vader de bevalling zouden missen. Haar kopje bewoog ze onrustig over het mos, voordat ze iets overeind kwam en onrustig probeerde te gaan zitten. Het liggen leek de pijn te verergeren, en misschien zou het zitten de pijn iets tegen gaan. Het was duidelijk dat de kattin gestrest was geraakt door de bevalling die nog maar net was begonnen. Haar lichtgele ogen schoten weer onrustig door de Nursery alsof ze bang was voor een of ander gevaar. Dassen en gevaarlijke katten kwamen hier waarschijnlijk niet. Er waren te veel Warriors om ze te stoppen. Haar poten konden haar niet dragen, waardoor ze weer moeizaam op haar zij zakte en een gefrustreerde zucht uitsloeg.

Stilletjes sloop hij het kamp binnen. Het was al laat en hij wilde niemand uit zijn of haar slaap houden. Bleaktail liep richting de Warriors den. Tot nu toe was hij er in geslaagd om niemands aandacht te trekken. Een nacht alleen kon hij namelijk wel gebruiken. Sinds zijn laatste ontmoeting met Icicleshard maakte hij zich zorgen. Zorgen of ze niet veel van zich zelf vroeg, zorgen over of hij er wel genoeg voor haar was, zorgen of Icicleshard wel echt gelukkig met hem zou worden. Allemaal ontmoedigende gedachten zweefde door zijn kop. Vlak voor de Warriors den nam hij plaats. Bleaktail had nog geen zin om naar binnen te gaan. Op de een of andere manier overdacht hij erg persoonlijke dingen liever niet waar andere katten bij waren. Alsof ze hem dan zouden kunnen horen denken. Hij had wel meer te verbergen voor zijn Clan genoten de laatste tijd. Ergens gaf dat hem een groter schuld gevoel dan hij wilde toegeven. Meestal drukte hij het gewoon opzij en ging verder met waar hij mee bezig was. Maar zeker nu de kittens binnenkort zouden komen lukte het niet altijd om dat gevoel aan de kant te zetten. Bleaktail keek op. De hemel was extreem helder. Bijna alle sterren waren te zien. Plotseling hoorde hij wat blaadjes kraken. Hij keek meteen in de richting waar het geluid vandaan was gekomen. "Fawnstep?"Mompelde hij verbaasd. Een onbehagelijk gevoel bekroop hem. Dit had met Icicleshard te maken. Dat moest haast wel.    

Het duurde niet lang voordat een grijze langharige kater de Nursery binnen kwam gelopen. Vele Queens hadden hun kittens al naar buiten gebracht, nu haar bevalling begonnen was. Haar lichtgele ogen had de kattin langzaam tot spleetjes geknepen, terwijl ze haar kop vermoeid liet liggen. Ze was redelijk laat de Nursery ingetrokken, aangezien ze veel herinneringen had over haar kittentijd. Haar moeder was aan het einde van haar kittentijd overleden, haar vader had nooit echt naar haar omgekeken, en haar broer was rond die tijd in haar leven gekomen. En nu, was die ene kater een van de belangrijkste katten voor haar, hij zou er altijd voor haar zijn, dat wist ze wel zeker. Al hadden ze beide duidelijk andere levens, er bleef altijd plek voor familie. Op dit moment zou haar familie uitgebreid worden met nog wat kleine kittens, haar bloedeigen kittens. De kittens die nu geboren wouden worden, waaraan ze hoogstwaarschijnlijk haar poten vol zou hebben. 'Icicle, ik ben blij dat je in de Nursery bevalt, dat maakt alles al een stuk makkelijker.' Deelde Acefray haar mee, waardoor ze heel even met een oortje wiebelde. Ze was nog steeds niet honderd procent op haar gemakt gesteld, wetende dat er veel mis kon gaan tijdens een bevalling. Daarbij voelde ze de pijnlijke steken door haar buik trekken, en haar spieren trokken zich samen, zonder dat ze er iets aan kon doen. De pijn zou waarschijnlijk verdwijnen nadat de kittens ter wereld waren gebracht. Toch keek de kattin er niet naar uit, en snoof ze nerveus de vertrouwde geuren binnen. Ze zou een stuk rustiger zijn als ze zeker wist dat haar broer en haar partner er bij zouden zijn. Dat ze niet alleen was, afgezonderd in een Nursery terwijl ze ook nog eens de rust van andere Queens verstoorde. Haar inmiddels donkergrijze, bezweette vacht viel duidelijk op in het donker, haar kopje verschoof ze wat onrustig in het mos. Hopende op verlichting, die niet snel genoeg kon komen. 'Rustig maar Icicle, je hoeft niet te stressen. Alles komt goed, iedere poes in de Nursery heeft al een keer gebaard, jij kan het dus ook.' Klonk een zware, sussende stem. Waarschijnlijk die van de Medicine Cat. Ze haalde diep adem, en wierp een blik op de grote kater. 'Je..' Hijgde ze even, voordat ze langzaam tussen de weeën door een zin probeerde te vormen. 'Je weet dat je makkelijk praten hebt,' siste de kattin nu tussen haar tanden door, niet op een boze of enigszins onaardig manier, maar gewoon omdat ze duidelijk in een immense pijn verkeerde. Geen enkele kater hoefde het pijnlijke proces van baren te ondergaan, dat was enkel voor de kattinnen weg gelegd. Haar ogen gleden langzaam dicht, waarna ze haar staart wat ongerust heen en weer zwiepte. Heel even lag ze stil, geen weeën lieten rillingen meer door haar buik heen lopen. Te stil, waarna er ineens een sterke wee opzette, en de kattin haar oren in haar nek pinde. 'Eet op.' Commandeerde de Medicine Cat op een vriendelijke toon, waarna ze een wazige blik op het pakketje kruiden wierp. Er zat een sterke geur aan, die lichtelijk misselijkmakend was voor de barende kattin. Toch at ze zonder tegenstribbelen de kruiden op, waarna ze haar kop weer vermoeid neer legde. De grijze kater was duidelijk niet van plan hierna weg te lopen, en ging naast haar zitten. De grote kater wierp donkere schaduwen over de kattin heen, waarna ze haar aandacht met enige moeite bij hem probeerde te houden. 'Haal eens rustig adem, je broer en partner worden er zo bijgehaald en het kan niet lang meer duren voor je een stel prachtige kittens hebt.' Sprak de kater kalmerend verder. Hoewel ze hem dankbaar een blik gunde, zorgde het er niet voor dat haar ademhaling veel omlaag ging. Hij zat hoog en was onrustig, alsof ze niet genoeg lucht kon krijgen. Toch was het meer van de inspanning, op dit moment, dan door haar onrust en paniekerigheid. Haar staart sloeg ze om haar buik heen, zodra de kater er met zijn poten voorzichtig op duwde. Ze wierp in een snelle beweging haar kopje weer omhoog en blies woest naar hem. De kater had haar vooral laten schrikken met zijn plotselinge beweging naar haar gevoelige buik. Daarbij was ze ook nog eens beschermend over haar ongeboren kittens. De kater grijnsde, waardoor de kattin het niet kon laten, hem nog een woedende blik te gunnen. Hij mocht misschien een Medicine Cat zijn, maar op dit moment had ze te veel pijn voor goede manieren. Daarbij mocht hij niet zomaar aan háár buik komen, zeker niet als er nog weeën door haar buik heen trilden. Haar kopje had ze weer laten liggen, haar ademhaling zacht snuivend en soms hijgend in het mos. Haar oortjes bewoog ze onrustig heen en weer, duidelijk makend dat de rustgevende stem van Acefray enkel tijdelijk effect had gehad op de jonge aanstaande moeder. 'Acefray?' Mauwde, de kattin met enige moeite. 'Kun je blijven praten?' Mompelde de kattin, tussen haar verhoogde ademhaling door. Haar poten bewogen onwillekeurig toen een wat sterkere wee door haar buik raasde, nog steeds niet in een ritme, waardoor het een lange bevalling leek aan te duiden.

Haar ogen lichtten op zodra ze zwaardere pootstappen richting de Nursery hoorde lopen. Met enige moeite tilde de kattin dan haar kopje ook op om haar broer te kunnen zien. Een waterig glimlachje zetelde om haar lippen, waarna ze tevreden snorde. Haar broer was er, hij ging de bevalling niet missen. 'Ik ben er...' Probeerde de kater geruststellend te zeggen, waarna ze haar kopje weer neerlegde. Hij was er, maar Bleaktail niet. Ze had hem al lang niet meer gesproken. Hij was nergens te bekennen, voor lange tijden, behalve in Rogue gebied. En dat laatste maakte haar langzaam aan woest. Hij was trouwer aan zijn nieuwsgierigheid dan aan haar. Haar gele ogen stonden ineens woest, terwijl ze met moeite een grom inhield. Haar partner, ze wist niet of hij op tijd zou zijn. Hij was te vaak weg, kwam haar al dagen niet meer opzoeken. Misschien moest hij hier dan ook niet meer bij zijn. Haar zwangerschapshormonen hadden bij haar hun tol geëist. Ze had haar partner nodig gehad, maar zo was ze niet gelukkig. Naïef was ze ook niet, Bleaktail was te vaak weg, ze vertrouwde het voor geen meter. Haar kittens verdienden een vader die er voor hun was, die voor ze kon zorgen. Haar ogen gleden naar Ashdrizzle terwijl ze een zachte kreun uitslaaktte. Ze wist zeker dat Ashdrizzle het ook had opgemerkt. De afwezigheid van Bleaktail. 'Denk maar aan de mooie kittens die je straks rond je pootjes hebt liggen,' stelde haar broer haar op gemakt, met een verdrietige blik keek Icicleshard naar hem op. 'Bleaktail is er niet. Hij is vast weer op Rogue gebied.' Siste de kattin zachtjes, niet wetende dat haar partner buiten de Warrior den had gezeten. 'De laatste manen was dat interessanter dan een zwangere partner!' Blies ze woest uit. Haar ogen begonnen te tranen, waarna ze zichzelf op probeerde te krullen. De weeën maakten het niet bepaald makkelijker om opgekruld te blijven liggen, de pijn verhoogde waardoor de kattin haar ogen tot spleetjes kneep. Zachte snikken resen uit haar borst omhoog, wetende dat ze Bleaktail niet meer vertrouwde. Ze zwiepte haar staart langzaam heen en weer, voordat ze die stevig om haar trillende lijf heen vouwde. Haar ademhaling zat nu vreselijk hoog, niet alleen door het huilen, maar ook door de bevalling waar ze momenteel in zat. Een vreselijke pijn ging door haar heen, en ze wierp haar oortjes onrustig in haar nek. Ondanks de kruiden en het feit dat Acefray er was, en haar broer, was de kattin in een overduidelijke paniek. Toch overmande het gevoel dat ze moest persen haar, ze kon het niet meer tegenhouden. Ze moest verder, ze moest er voor haar kittens zijn. Zelfs als Bleaktail er nu niet was. Haar eerste kitten zou zijn of haar entree snel maken. Dat wist ze zeker. Met een diepe zucht, en nog wat gesnik begon de kattin te persen. De weeën en de pijn volgden elkaar snel op. Toch hield de kattin het vastbesloten vol. Met een laatste pers voelde ze een eerste lijfje haar lichaam verlaten. Haar ogen gleden naar achteren toe, naar het kleine lichaampje van een katertje. Een prachtig groot en sterk katertje, grijs gestreept. De strepen deden haar aan haar broer denken, haar liefde voor hem. 'Drizzlekit, omdat je zoveel op mijn broer lijkt en omdat je mij doet denken aan het rustige getik van de regen. Ik weet zeker dat je een geweldige krijger wordt,' fluisterde de kattin trots. Waarna ze haar vermoeide lijf probeerde op te hijsen om de kitten te kunnen likken. Toen dat niet wou keek ze hopeloos naar Acefray en Ashdrizzle, hopende dat ze de kitten zouden helpen. Zodat ze hem kon verzorgen. Haar ogen hield ze met moeite gericht op haar eerstgeboren zoon. Een beschermend gevoel overspoelde haar. Het was haar kitten, haar zoon. Haar leven.

Acefray leek het maar al te leuk te vinden, dat hij verder mocht praten. De jongensachtige kater, was een aparte maar tevens ook goede keuze van Starclan. Ergens vroeg ze zich af of de kater wel serieus kon zijn, maar dat had ze nu ook weer niet echt nodig. Ze had een kat nodig die haar gerust kon stellen, en dat gebeurde nu ook. Acefray als Medicine Cat, kon de bevalling goed begeleiden. 'Natuurlijk, en je zult spijt krijgen dat je dat ooit hebt gevraagd.' Klonk de stem van de Medicine Cat vaagjes in haar oren. De pijn die ze voelde, was vreselijk. Ze had Bleaktail er eigenlijk wel bij willen hebben. Dan kon haar partner zijn kittens zien, konden ze samen van het nieuwe leven genieten. Toch was ze al lang blij dat Ashdrizzle de den ook in was gekomen. Hij was rustig en vriendelijk, zoals hij altijd was. Een broer om trots op te zijn. Ze hoopte ergens ook wel dat haar kittens een sterke band met elkaar zouden krijgen. Ze hadden namelijk maar een familie. Haar emoties waren kort daarna omhoog gevlogen, woede en bedrog. Natuurlijk kon Ashdrizzle die emoties goed van haar af lezen. En wist dan ook hoe hij haar kon kalmeren. Haar woede en verdriet was er in golven uitgekomen. Ze was zo erg met zichzelf en de kittens bezig geweest, dat ze niet door had gehad, dat Ashdrizzle geschrokken was van het feit dat Bleaktail zich op Rogue gebied had begeven. De kater was door zijn poten gezakt en had haar zo aangekeken. De bekende blauwe ogen hadden haar voldoende gekalmeerd om weer iets te ontspannen. Ondertussen kneedde de grijze pluizige Acefray met zijn poten nog steeds in haar buik. Ondanks dat ze het vervelend vond, was ze nu te moe en emotioneel om er echt op te reageren. 'Misschien heeft Innerghost hem op een late patrouille gestuurd? Hij komt er zo wel aan..' Bracht Ashdrizzle gerustellend tegen haar onrustige opmerkingen in. Innerghost zorgde inderdaad voor veel patrouilles, dus kon het ook zo zijn dat Bleaktail er ook voor eentje was uitgekozen. De kattin haalde diep adem, en kromp ineen toen ze de poten van Acefray tijdens een wee in haar buik voelde drukken. Toch vertrouwde ze de kater wel, waardoor ze zo ontspannen mogelijk probeerde te blijven liggen. 'Je eerste kit zal er zo aankomen, vanaf daar is het alleen maar makkelijker, dus nog even doorgaan.' Sprak de grijze haarbal van een Medicine Cat rustig verder. De kattin had haar weeën en de pijn die erbij hoorde wel voelen veranderen, waardoor ze wist dat hij gelijk had. En binnen een erg korte tijd lag haar eerste kitten dan ook inderdaad bij haar in het nest. Met een trots en beschermend gevoel had ze hem dan ook zijn naam gegeven. Waarna ze haar aandacht even op Ashdrizzle gevestigd hield, verbazing en ongeloof waren duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Woordeloos werd ze dan ook door haar broer bedankt. Gelukkig had haar broer dan ook door dat ze zelf niet bij haar eerste kitten kon komen, en was hij ook rustig overeind gekomen, waarna hij de kitten had schoon gelikt. De rustige blik van haar broer had ervoor gezorgd dat ze niet te snel naar haar kitten toe bewoog zodra die bij haar buik neergelegd werd. 'Hij is echt heel mooi.' Glimlachte haar broer zachtjes, waarna ze de blik van hem naar Acefray volgde. Haar kitten leek in orde. Zeker toen ze hem hard en luid hoorde piepen kon ze niets anders dan glimlachen. Hij klonk sterk en gezond. Ook begon hij meteen al te drinken, waardoor het piepen stopte, en de kattin haar hoofd voorzichtig boog en haar neus even tegen het jonge diertje aan duwde. Haar eerste kitten was gezond ter wereld gekomen. Toch hoorde ze de vraag van Ashdrizzle wel, waardoor ze haar oortjes even spitste. 'Is hij gezond?' De kattin dacht van wel, en aan haar broers stem te horen dacht hij het ook. Toch was het wel prettig als ze een bevestiging van Acefray kreeg. Het was immers haar eerste nestje, ze wist niet helemaal hoe alles ging. Dus was het ook prettiger om de gezondheid van haar kittens zeker te weten. 'Het staat hem prachtig.' Complimenteerde de grote kater haar, waarna hij haar jonge kitten heel even voorzichtig onderzocht. Met een paar groene, bijna trotse ogen keek de Medicine Cat haar aan. 'Gezonder kan niet.' Die woorden deden de kattin stralen, waarna ze haar kop weer neerlegde. De weeën waren toch nog steeds aanwezig en haar tweede kitten leek de wereld tegemoet te gaan. De geboorte ging verder. Gelukkig verliep het allemaal soepeltjes en duurde het niet al te lang voordat haar spieren zich weer samen spanden en een tweede lijfje haar lichaam verliet. Dit keer was het een poesje, met grijzige vlekjes en verder een witte vacht. Haar kop tilde ze vermoeid en zwakjes op, om naar de tweede kit te kunnen kijken. Haar lichaam was moe, ze wou bijna opgeven en gaan slapen. Maar wist ook dat voor de veiligheid en gezondheid van haar kittens, ze vol moest houden. Daarbij had Acefray duidelijk aangegeven dat de bevalling nu waarschijnlijk sneller zou gaan. De pijn die ze bij de tweede geboorte had gevoeld was heftig maar nu was ze wat ontspannender geweest. 'Ash, kan je haar drooglikken?' Vroeg de kattin vermoeid terwijl er een naam in haar op kwam. Ash. Deze kitten had een grijzige vacht, alsof er vlekken van as op haar lichaampje waren aangebracht. 'Ashkit, omdat ik mijn familie in je terug zie, daarbij heb je grijze vlekken. Dat doet mij denken aan het as, as dat er voor zorgt dat de grond vruchtbaarder word en de natuur groeit. Je zult later vast net zo mooi en sterk zijn als de natuur is.' Fluisterde de grijze kattin, waarna ze met een glimlachje naar haar broer keek. Ondanks dat deze kitten wat kleiner was als haar broer, leek ze in uiterst goede gezondheid te verkeren. Haar lichtgele ogen sloten zich langzaam. Waarna er een pijnlijke steek door haar buik raasde en een zachte grauw haar mond verliet. Haar kop bewoog niet meer en hijgend bleef ze doodstil liggen. In de hoop dat de pijn dan voorbij zou gaan. Zodra dat niet gebeurde keek ze paniekerig naar Acefray.

De houding van de langharige grijze kater was niets veranderd tussen haar eerste en tweede kit. Bij beide leek hij enorm ontspannen, waardoor duidelijk was dat het goed met ze ging. De kattin ontspande daardoor ook wel iets, wetende dat ze zich geen zorgen hoefde te maken over haar twee pasgeboren kittens. Op dat moment gebeurde er iets, een derde kitten die geboren moest worden veroorzaakte immense pijn. De pijn had haar hijgend, zwetend en lichtelijk paniekerig achtergelaten. Ze wierp een blik op Acefray in de hoop dat hij haar kon helpen. Of in ieder geval uit kon leggen wat er aan de hand was. Er werd een rustige en kalme blik terug geworpen op de nu duidelijk ongerustte kattin. Een zachte druk van de kater op haar buik maakte dat ze een zachte grom liet horen. Het deed duidelijk pijn, toch wist ze ook wel dat de kater haar enkel probeerde te helpen, waardoor ze zo stil mogelijk bleef liggen. Zodra de kater was gestopt met onderzoeken en begon met het kneden van haar onderbuik haalde ze grommend uit naar zijn neus. De pijn had haar daar naar toe gezet, geen actie de de kattin van zichzelf goed zou keuren, waardoor ze nog geen seconde later spijtig en zacht jammerend naar de Medicine Cat keek. 'Sorry,' murmelde de kattin zachtjes, waarna ze met een ongelukkig blik haar ogen weer op de twee pasgeboren kittens richtte. 'De kitten is even op de rem gegaan, misschien is ie gedraaid of loopt het niet soepel meer, dat verklaard de pijn.' Legde de kater troostend aan de gespannen kattin uit. Hieruit, kon de kattin ook wel halen dat zo iets wel vaker gebeurde. Haar lichtgele ogen kneep ze tot spleetjes terwijl ze langzaam even knikte. 'Let op je ademhaling en probeer te ontspannen, dan duurt het niet lang meer voor de kitten er uit zal komen.' Klonk de rustige stem van de Medicine Cat nog voordat hij weer verder ging met kneden, de kattin haalde diep adem en zuchtte toen zacht, waarna ze haar lichaam iets probeerde te ontspannen. Dit keer haalde ze niet uit naar de kater toen het zeer deed en voelde ze een wee door haar onderbuik razen. Waarna ze de grijze kater verrast aan keek.

De boodschap van Fawnstep was duidelijk geweest. Zij was verder gegaan om Ashdrizzle er bij te halen. Even bleef hij zitten waar hij zat. Dit was dus het gevolg. Zijn partner was een het bevallen en hij was er gewoon niet bij. Bleaktail voelde de spanning oplopen. Waarom moest dit hem nu weer overkomen. Natuurlijk had hij er wel bij willen zijn! Nu leek het net alsof het allemaal niets had kunnen schelen. Maar wat gaf dat? Icicleshard had hem nu nodig. Als zij en of andere katten kwaad op hem waren dan moest hij dat maar ondergaan. Hij moest er gewoon bij zijn en zijn partner steunen. Zij was de gene die het zwaar zou hebben. Niet hij. Zijn probleempje stelde nu even niets voor. Gewoon er op af gaan. En haar steunen. En ondergaan wat hij verdiend had. Bleaktail stond op en draafde richting de Nursery. Toen hij vlak bij was hoorde hij de stem van Icicleshard.  'De laatste maanden was dat interessanter dan een zwangere partner!' Bleaktail schudden zijn kop. Nu niet op in gaan, gewoon door lopen. Ze wil juist dat je er bij bent. De laatste paar stappen leken traag en zwaar te gaan. Maar dan toch eindelijk kwam hij zachtjes het hol binnen. Ashdrizzle en Acefray waren bij haar. Gelukkig maar, dat Ashdrizzle er al was. Bleaktail keek het gezelschap zwijgend aan. Hij had geen woorden voor wat hij hier voor zich zag. Twee kittens waren al geboren. Twee kleine pluizenbolletjes met nog een heel leven voor zich. Een lange weg te gaan, en hij zou ze daarbij kunnen helpen. Ja, het was een klein wonder wat zich hier afspeelde. En eigenlijk was het dan ook niet gek dat Bleaktail er even stil van was. Hij zocht een plaatsje zo dicht mogelijk bij Icicleshard in de buurt. Dichter dan dat durfde hij niet in de buurt te komen. Aangezien dit ook zijn eerste ervaring zou worden met het bijstaan van een bevalling was hij er als de dood voor om ook maar iets fout te doen. Uiteindelijk sprak hij zachtjes en gebroken:"Het spijt me Icicleshard."Wetende hoe veel pijn hij haar had gedaan door er niet bij te zijn doen de eerste twee kitten ter wereld waren gekomen. Verder was hij nog te erg onder de indruk van het gehele gebeuren om ook maar iets te zeggen of iemand aan te spreken. Dat zou naarmate de tijd verstreek wel het geval zijn. Hopelijk zouden de andere hem daar de ruimte voor geven. Wie Bleaktail goed kende wist dat hij tijd nodig zou hebben om te wennen aan de nieuwe situatie.