♞ Vreemdeling

Wandelde nerveus door het vreemde territorium. Hij wou teruggaan, maar dat lieten zijn poten niet toe. Hij keek schichtig van links naar recht en weer terug, hier was het beruchte Bloodclan territorium, maar ook van de kittypets. Hij bergreep niet wat ze van hem wilden, waarom ze hem naar hier brachten. Het duurde niet lang of hij zag een Bloodclanner, ze was nog klein, een onschuldig wezen, zou je denken. Maar misschien had ze wel al moorden achter de rug... Hij voelde hoe zijn keel zich schraapte, de stemmen hadden nog nooit in zijn plaats gesproken! "Wel, wel, wat hebben we hier," hoorde hij zichzelf miauwen, en vreemd genoeg leek het op zijn stem, het wás zijn stem. Darkpaw voelde hoe zijn mond in een grijns vertrok. Als hij zijn eigen lichaam zou kunnen besturen zou hij kokhalzen van 'zijn' gedrag tegenover de kleine poes. Zijn nagels werden ontbloot, vol afschuw begon hij in zichzelf te roepen, hij kon het niet luidop, want hij zat enkel in zijn eigen hoofd. De stemmen zouden zo meteen het onschuldige katje aanvallen, een harde klap verkopen. Hij walgde van zichzelf, als ze dat zouden doen.

"We hebben hier een Bloodclanner," mauwde de poes opstandig, en Dark voelde wat Duivel dacht, een klein opstandig mormel. Hij probeerde met al zijn kracht zijn lichaam weer onder controle te krijgen, maar Duivel en Duiveltje hielden hem waar hij was, nergens dus, enkel in zijn eigen hoofd. Het was wel vreemd dat 'hij' de poes nog niet had aangevallen, enkel had hij zijn klauwen ontbloot, tot de poes zich uitdagend naar de grond richtte, hij voelde zijn lichaam zich opspannen en vervolgens schoot zijn poot met scherpe nagels uit naar de kattin, ze mocht dan gemeen zijn, ze verdiende het niet om zo laf aangevallen te worden, en hij kon het niet aanzien, maar hij kon moeilijk zijn ogen sluiten, als hij geen controle had over zijn lichaam, zelfs niet eens over zijn eigen stem. In de fractie van een seconde dat zijn klauw uitschoot hoopte hij dat de poes hem zou kunnen ontwijken, en toen hij zijn poot terugbracht miauwde hij vol afschuw: "Ik hou niet van mormels zoals jij." Zijn stem klonk minachtend, afkeurend en hij wou zo graag schreeuwen en wegrennen, maar zelfs met al zijn kracht lukte het niet, de stemmen waren zover gekomen dat hij niet eens de druk kon voelen die hij normaal had als ze bijvoorbeeld zijn poten alleen hadden overgenomen. Hij haatte zichzelf en zijn leven, was hij maar dood!

♞ De groene ogen hielden haar in de gaten. Dat had ze wel door. Toen ze zich naar de grond boog schoot zijn zwarte poot uit. Ze bewoog niet, maar bleef zitten. De klauwen van de kat boorden zich in haar huid, maakte lange krassen en gleden toen over haar neus om weer op te grond te eindigen. In haar ooghoeken zag ze haar witte vacht rood kleuren. "Ik hou niet van mormels zoals jij." Miss Astoria glimlachte haar gele tanden bloot. Haar glimlach was ver doorgetrokken en vreemd. Bijna angstaanjagend. "Sorry maar ik heet Miss Astoria en niet mormel."

De poes had lef, dat moest hij toegeven, al had hij liever dat ze zou wegrennen alsof de duivel haar achter de hielen zat. Dat was ook zo, want het was niet Darkpaw die die bewegingen maakte, het was Duivel, en het maakte hem verdrietig, hij wou geen katten verwonden, zelfs geen gemene poezen zoals zij. "Sorry maar ik heet Miss Astoria en niet mormel." Een grijns trok over zijn lippen, en hij haatte het. "Dat past niet bij je," mauwde Duivel, "te chic. Mormel is beter." Een diepe grauw kwam uit zijn keel en Darkpaw probeerde de hoge muur van Duivel en Duiveltje kapot te beuken. Hij kreeg zijn oren al terug, een goed begin, maar hij wou zijn hele lichaam. Maar hoelang hij ook bleef beuken, de muur bleef staan, en hij kon niets anders dan zijn oren bewegen, de rest deed Duivel. "Laat me toch eens gaan!", siste hij in gedachten tegen hen, die twee waren lafaards, en zwak, ze hadden niet eens een eigen lichaam.

♞ Miss Astoria hoorde de grauw aan na zijn mooie woorden. Ze boog diep en keek toen omhoog naar hem. "Dat is een hele eer." Haar vreemde grijns werd breder en ze stootte een meisjesachtig, vervormd giechellachje uit. Nog steeds diep buigend liet ze haar kop scheef hangen. "Je mag me ook Bellatrix noemen als je wilt... Dan moet je je wel even bewijzen." Ze trok haar lippen op zodat de grijns nog mismaakter werd en liet haar rottende, gele tanden zien. Het was een minpuntje in haar uiterlijk. Maar het kon haar niet echt schelen. De bedoeling was dat hij nu zou gaan vechten, zo'n jong pupje kon ze wel aan. Ze was ten slotte een volledige Bloodclanner.

De poes daagde hem uit om te vechten, dat was niet wat hij wou. Hij wou nog niet te maken hebben met Bloodclan, hij wou nog niet vechten. Tevergeefs probeerde hij zijn eigen lichaam weer terug te krijgen, maar dat liet Duivel niet toe. Hij schreeuwde en gilde, maar Duivel bleef rustig verder doen, hij was te sterk. Dit was letterlijk een gevecht met jezelf. Darkpaw voelde dat hij naar voren schoot en de poes probeerde te rammen. Hij schreeuwde nog luider en bonkte nog harder tegen de zogenaamde muur, er kwam een klein barstje in, en werd toen groter, maar verder kwam het niet. Hij had weer nieuwe moed gekregen, want hij had eindelijk zijn hele gezicht terug. "Nee!", schreeuwde hij wanhopig tegen zichzelf en tegen de poes, terwijl hij met ontblootte nagels op haar afsprong. Hij duwde verder, en nu leek hij door te hebben dat de muur zijn eigen pels was, als hij die maar kon breken. Hij probeerde zich op te spannen, om de harde muur te breken, en het lukte, het voelde als verlossing, vlak voor de poes haar neus kon hij nog net naar achteren deinzen, zodat hij niet zou worden aangevallen of zelf zou aanvallen. Hij glimlachte oprecht toen het zeker was dat de stemmen weer op zijn plek waren, diep in zijn hoofd, waar ze niets konden doen dan praten.

♞ Nog steeds die rare buiging makend keek ze naar de kater die op haar afsprong. Ze zwiepte met haar staart, ze was er helemaal klaar voor. De kater sprong, maar ze week niet van haar plaats. "Nee!" Er flitste verwarring in haar ogen. Nee? Was dat het? Nee... Ze sloot haar goudgele ogen en begon te lachen. Ze had zich voorbereid op een 'nee' en een kater die angstig terug deinsde die daarna nog glimlachte. Bellatrix lachte. Haar lachen was vervormd en meisjesachtig. Een soort giechel en nu hikte ze er ook nog bij. "Nee!", brulde ze van het lachen. Haar poten begaven het en ze smakte op de grond, zich om rollend. "Nee..." Ze proestte het uit en opende hikkend haar ogen. Die waren waterig van het lachen. Ze keek in de kater zijn ogen, die nu ondersteboven stond. Miss Astoria verstarde. Ze hield abrupt op met lachen. Een klein streepje maanlicht viel over haar heen. Het gaf haar een zilverachtige gloed. "Nee," herhaalde ze, maar ze lachte niet meer. Dit was puur serieus. "Nee..." Ze sloot haar ogen weer.

De poes was gek, zelfs gekker dan hij. Ze lachte en gierde en hikte terwijl ze "Nee!" riep. Ze zag er gestoord uit. Toen ze stopte met lachen herhaalde ze het nog twee keer, maar dan griezelig serieus. Ze sloot haar ogen, Dark wou wegrennen. Dat beest was niet normaal, geschift zou je kunnen zeggen. "Euhm," miauwde hij weifelend.Hij liep voorzichtig achteruit, zodar de poes geen verrassingsaanval achter zijn rug kon geven, ze mocht dan nog de grootte hebben van een kitten, het was en bleef een Bloodclanner

♞ Miss Astoria haalde traag adem. Ze was gedachtenloos, zoals gewoonlijk, en concentreerde zich op haar ademhaling. "Euhm." De gevlekte poes schrok op. Ze rolde om en keek woedend naar de zwarte kater. "Je hebt mijn ademhaling verstoord." Haar stem was een grom en haar ademhaling was onregelmatig met hortende stoten. Astoria richtte haar ogen naar haar poten en stond traag op. Haar staart en heupen eerst en dan de rest, zodat ze eventjes weer in die rare buiging stond. Ze beet op haar wang en keek weer naar de kater. Ze wandelde naar voren tot ze neus aan neus stond met de kater. Haar adem kwam in wolkjes uit haar openhangende mond. Het gleed over het gezicht van de kater en loste daar op. Leuk voor hem dat haar adem naar een rottend dier stonk. Ze maakte een stuiptrekkende beweging en grijnsde dan. Haar tong gleed uit haar mond en over de zwarte neus. "Geen 'Bellatrix' voor jouw."

De poes liep naar hem toe, hij zette een stap naar achteren, maar ze bleef dreigend op hem af wandelen. Ze stond neus aan neus met hem en ademde uit in zijn gezicht. Haar adem stonk vreselijk, maar toch bleef hij staan. "Geen 'Bellatrix' voor jouw," siste ze naar hem, nadat ze haar tong over zijn neus had gehaald. "Goed," gromde hij, "dan zal je mijn naam ook nooit te weten komen." Zijn snorharen trilden en hij zette een stap naar voor, waardoor ze nu met hun hoofd plat tegeneen stonden, zijn angst was weg en hij grijnsde, waarna hij een grote pas naar achteren zetten en ging zitten. "Want die moet je ook verdienen."

♞ Ze keek naar hem met een wazige blik en een schuin hoofd. Oeh... hij deed gemeen hea. Zo'n klein pupje. Ze grijnsde nog steeds. Zijn haar was stug, maar nog voor ze iets kon doen had hij zich alweer losgerukt. "Verdienen...", fluisterde ze zachtjes. Miss Astoria giechelde. Ze deed een paar stappen naar voren, nog steeds zachtjes grinnikend. Ze was gek en kon gelijk omslaan, maar nu leek de kust veilig. Haren plat, geen gespannen spieren. Er stonden tranen in haar ogen van haar binnenpretje. Nog steeds giechelend sprong ze naar voren. Haar klauwen gleden over, of in... het was moeilijk te zeggen, de zwarte keel terwijl ze hem ramde. Miss Astoria viel met hem mee op de grond, maar bleef rollen zodat ze aan zijn staart weer kon opkrabbelen. Ze tilde een klauw op en keek naar de glinsterende druppeltjes. "Mijn wang voor jouw keel."

De gestoorde poes giechelde voordat ze op hem afstormde en haar klauwen over zijn keel haalde. Een druk welde op in zijn poten en glimlachend liet hij het gaan. Het gebeurde razendsnel, en voor één keer was hij blij om deze vechtersbazen in zijn hoofd te hebben. Samen rolden ze over de grond, alleen wist de poes niet dat hij niet meer zichzelf was. Alleen... Deze keer was het anders, de stemmen bestuurden zijn lichaam, maar hij deed mee, hij zat niet meer gevangen in zichzelf, deze keer waren ze een team. En ze vochten verdomd sterk samen. Zijn klauw gleed soepel over haar wenkbrauw en hij stond razendsnel op. Zijn staart lag helemaal open, en de poes dreigde zijn keel open te krabben, maar hij was te snel opgestaan, ze had het nog niet eens door, maar dat zou ze zo meteen wel merken. "Wat dacht je van het omgekeerde?" sprak Duivel met Darks stem, maar hij had zijn volledige toestemming. Ooh wat voelde dit heerlijk.

♞ Haar wenkbrauw bloedde en haar wang ook. Haar witte vacht was stoffig en grijs. Miss Astoria gooide haar kop in haar nek en keek hem hooghartig aan. "Jouw wang en mijn keel?" Ze kantelde haar kop een beetje. De stem van haar moeder klonk in haar kop: 'Liefje, de Elite is uiteen aan het vallen. Maak ze sterk liefje, maak ze gek.' Ze snoof terwijl de laatste woorden in haar hoofd galmde. "Goed." Ze knikte, eerlijke deal. Miss Astoria liep naar voren zette haar klauwen tegen de wang van de kater. Terwijl ze hen naar zich toe trok maakte ze diepe krassen. Ze bleef heel stil staan tot het werkje gedaan was. "Zeg eventjes tegen je vriendjes dat je een Bloodclanner hebt ontmoet die je mooie gezichtje heeft bewerkt." Ze trok een pruillip en sprong toen lachend weg. Ze begon te rennen.

*Topic uit*