Burn [OPEN]

De stevig gebouwde zwarte poes baande zich een weg door het kamp heen. Sinds het de groep rond was gegaan dat ze iets met Claw had, hadden meer katten aanzien of afschuw voor haar ontwikkeld. Niet dat het haar boeide. Gewoon weer wat minder mietjes die zich in haar weg probeerde te wringen. Ze had geen tijd om te dealen met al die debiele katten die rondzwierven in de Elite. En het waren er veel, te veel. Maar die zouden ooit wel krijgen wat hun toe kwam. In de zon streek ze neer en begon ze rustig haar zwarte vacht te wassen. Het was een van de mooiere dagen. Met weinig bewolking en veel zon. Toch voelde het wel wat kouder aan, maar dat moest ook wel als de bladeren begonnen te vallen.

Howl had het nog niet eens door, totdat de geur van vis zo onvermijdelijk werd dat ze wel op moest letten. Ze zag een witte kater, iets verderop staan. Hij leek gedesoriënteerd. Niet wetend wat hij moest doen. Er woelde verschillende vragen door haar kop. Misschien was het een hinderlaag? Nee, zo slim waren die boskatten niet. "Sorry." stamelde de kater naar haar. Ja daag, daar kwam je niet mee weg hoor. "Dat dacht ik dus even niet. Staan blijven." beval ze. "Wat denk je hier uit te vreten, viskat? Kom je lekker spioneren. Want ik kan je vertellen dat niet veel katten zulke acties na kunnen vertellen." Dreiging klonk in haar stem terwijl ze sprak. Wat moest die witte gek hier?

De witte kat stond doodsangsten uit, en dat plezierde Howl. Een grijns trok rond haar bek terwijl ze naar de witte kat bleef kijken. Gefascineerd door zijn uitleg. "Papaverzaadjes? En wat denk je daarmee voor elkaar te krijgen dan?" het wekte enige nieuwsgierigheid bij de poes op. Als hij die zaadjes zocht moesten ze wel speciaal zijn, anders wouden de boskatten ze niet hebben. "Ik weet nog wel een paar tuinen met uitgebloeide papaverbollen. Mijn mens had ze altijd in zijn tuin." ze wist hoe ze eruit zagen. "Ik denk niet dat jij ergens heen gaat terwijl je met je poten op mijn territorium staat."

Het hielp om goed te slapen? Wauw, reisde hij daarvoor helemaal naar hier? "En daarom kom je hierheen? Om beter te kunnen slapen met die gekke zaadjes van je?" vroeg ze, een beetje verward. Dat was gek. De witte kater gaf aan dat hij niet naar de twolegs wou. Wat een huilbal. "Niet zo aanstellen mietje, Twolegs stellen geen reet voor." antwoordde ze simpel. Ze zag hem zoeken voor een uitweg en sloeg haar nagels uit. "Zoals ik eerder al zei, je gaat nergens heen. Niet totdat ik het je zeg. Hoe heet je, sneeuwvlokje?" Howl keek kalm naar de witte kater. Wat een iel en bang ding was dat zeg. Als dit alles was wat Riverclan was dan snapte ze wel dat Brokenfeeling daar weg was gegaan.

Hij bleef maar herhalen dat hij er 'zomaar opeens' stond. Was hij dan uit de lucht komen vallen of zo? Het beest had toch zelf ook 4 pootjes en bewoog zich voort? Hij had het echt wel moeten merken als hij hier 'zomaar' stond. Howl geloofde er niks van. Howl was klaar met het eeuwige gejammer van de kater, het begon haar te irriteren en haar bloed kookte. Ze haalde met uitgestrekte nagels uit naar het gezicht van de kater. "Laat iedereen in die visclan maar weten dat de Elite het niet zomaar pikt als katten hier komen vragen om 'papaverzaadjes'," grauwde ze. Ze haalde nog een keer naar hem uit. "En nu oprotten, sneeuwvlokje."