{Kittenverhaaltjes} Tales of the past

<sub>Er waren.. best veel kittens geboren eigenlijk. Vooral de jongere katten hadden er zin in de laatste manen voor haar gevoel. Zijzelf had nooit zoveel moedergevoelens gehad. Het idee om eigen kleine haarballen te hebben maakte haar ongemakkelijk. En ergens.. Nu de winden steeds kouder werden, was het wel verstandig? Zouden ze genoeg voedsel hebben? Ze betwijfelde het. Maar goed.. Maar eens kijken wat voorn vlees er in de kuip was dan maar? De zwarte poes stapte de nursery in en keek eventjes wat onwennig om zich heen. Het was hier in ieder geval wat warmer. Nu hopen dat ze niet besprongen werd. Ze stapte nog wat weg bij de ingang, zodat de kittens die kwamen kijken het niet koud kregen en zakte neer naast de nesten. "Zijn hier nog kittens die verhaaltjes leuk vinden?" besloot ze maar te vragen.

(Open voor queens, kittens, apprentices, warriors, enzovoort, spring maar in)</sub>

Flame rolde in zijn nest, het was zo saai en slapen lukte maar niet. Hij besloot is wat kattenkwaad uit te halen. Wat tegenwoordig nu zijn gewoonte is geworden. De jonge kitten wou net de nursery uitlopen tot hij achter zich een stem hoorde. "Zijn hier nog kittens die verhaaltjes leuk vinden?" Zijn lichtgroene ogen werden groot van enthousiasme. Eindelijk! Het werd is een tijdje voor een verhaal. En niet zo'n oninteressant verhaal over hoe een kat ooit zijn oog verloren had etcetera. De stem van Bitterkit deed zijn enthousiasme opblazen. "Ik wel!" Zijn rode pels was in de war, maar dat maakte nu niet uit. 'Wacht op mij!' mauwde hij haastig in de hoop dat ze niet zouden beginnen zonder hem.

Voorleesuitjes stonden nooit aan de top van Rudekit's lijstje. Het was meestal een of ander suf verhaal verteld door een amateur. Zelden was het een goed verhaal dat hem boeide. Toch wekte het enige nieuwsgierigheid op en bleef hij kijken. Twee kittens, eentje jonger en eentje ouder dan hem, stonden al rond de verteller. Met een zwaai van zijn staart, ging hij bij het trio zitten. Al was het maar om de hoop te vergroten.

_{Oh Starclan, wat had ze gedaan. Al snel genoeg verschenen ze, kittens. En ze had eigenlijk moeite met kittens. Maar ze wilde tegelijkertijd weten of ze sterk waren, of het toekomst was voor Shadowclan. Haar glimlach werd iets krampachtiger toen er al snel 4 kittens rond haar zaten als onkruid wat uit de grond geschoten was. Nee, dit kon ze. Ze kon toch niet bang zijn voor kittens, in Starclan's naam. "Zo, jullie waren er snel, hoe heten jullie?" besloot ze eerst maar eens te vragen, "dan weet ik hoe mijn klei- grote luisteraars heten." Liet ze de kittens maar niet beledigen.}

Verlegen stak ze haar kopje uit het nest toen ze een stem hoorde. Frozenvoice herkende ze, dat was ook een dochter van Innerghost. Maar heel goed kende ze de poes niet. Nightkit strompelde het nest uit en kwam er op af toen ze het woordje 'verhaal' oppikte. Dat klonk altijd goed in haar oortjes. Ze kwam dichterbij en ging toen ook zitten. Dicht bij haar zus, Bitterkit. "Zo, jullie waren er snel, hoe heten jullie?" Vroeg Frozenvoice, "dan weet ik hoe mijn klei- grote luisteraars heten." "I-ik ben Nightkit," stelde ze zichzelf voor, met een lieve glimlach rond haar lippen. Haar grote groen/bruine kijkers staarde naar de grote warrior.

"Zo, jullie waren er snel, hoe heten jullie?" Vroeg de verteller. Een wit-zwart poesje, die Rude herkende als Heavekit, had zich bij de groep gevoegd en al snel werd de groep een pak groter. Met zijn amberkleurige ogen nam hij rustig het tafereel waar. Hij besloot dat geen van de bijgekomen kittens hem bekend voorkwam. "I-ik ben Nightkit," Hoorde Rudekit langs een kant. "Ik ben Bitterkit," Kwam van dezelfde kant. "Ik ben Rudekit." Bracht hij uit, met een klein grijnsje op zijn snuit. "En wie bent u?" Vroeg hij netjes. Hij vond dat hij wel recht had op de naam van de verteller, toch?

_{Er kwam nog een best oude kitten bij, eentje die ze best goed kende. "Hey bro," groette ze de kater, waarna ze de namen van de kittens in haar hoofden opsomde. Met haar broertje praten ging een stuk makkelijker dan met de andere kittens. Van Leopardkit was ze minder bang dat hij breekbaar was. "Aangenaam kennis te maken," zei ze tegen de kittens, "en mijn naam is Frozenvoice, bedankt voor het vragen Rudekit," zei ze vervolgens rustig, een glimlach aan de kitten schenkend. Hierna liet ze haar blik nog een keer over de jonkies liet glijden. "Wisten jullie dat er ooit een tijd was.. zonder dat de Bloodclan er was?" begon ze haar verhaaltje. De kittenontvoeringen en de bijna oorlog was vast wel een gezellig verhaal.}

Heavekit keek naar de zwarte poes die om hun namen vroeg. "Heave." miauwde ze en keek de ander met een trotse glimlach aan, het was haar maar mooi gelukt om haar naam zonder te stotteren te zeggen. "Aangenaam kennis te maken, en mijn naam is Frozenvoice, bedankt voor het vragen Rudekit." de jonge poes keek naar Rudekit, en besloot toen iets heel dappers; ze stond op en trippelde naar hem toe. Vervolgens ging ze naast hem zitten om samen met hem naar het verhaaltje te luisteren. Zodra Frozenvoice begon met vertellen en haar oortjes stonden geïnteresseerd naar voren. Een tijd zonder BloodClan. BloodClan was een gewelddadige nepclan, wist Heavekit, en die had haar mama aangevallen toen deze hen kreeg. Dat was heel gemeen, dat wist ze ook.

Moonkit liep de nursery in en zag een heleboel andere kits zitten bij een warrior, ze vroeg zich af wat er aan de hand was. Toen hoorde ze wat de kater zei; "Wisten jullie dat er ooit een tijd was.. zonder dat de Bloodclan er was?" Zonder Bloodclan? Ze had al eens van die Clan gehoord, ze waren gemeen en vermoordden graag andere katten, en vermoorden mocht niet. Soms kwamen er ook katten gewond binnen in het kamp, en dan zeiden ze dat Bloodclan het had gedaan, ze luisterde het vaak af, want als ze meer wist over planten, zou ze meer weten over hoe het is als medicine cat, en dát interesseerde haar. Ze keek naar de grote, zwarte poes, die aan het vertellen was, en hing aan haar lippen, de kitten hield van verhaaltjes, dus ze zweeg, omdat ze het verhaaltje niet wou verbrodden. Geruisloos ging ze zitten, want haar beentjes werden moe.

Bitterkit keek haar vrolijk aan toen Nightkit vlakbij haar kwam zitten. Ze glimlachte en keek vervolgens stilletjes met haar grote ogen naar Frozenvoice. Nightkit had haar voorgesteld en alle andere kittens ook en toen begon Frozenvoice met haar verhaal. Ze vroeg of ze wisten van de tijd zonder Bloodclan, nee, daar wist Nightkit niets vanaf. Dat wou ze echter wel, dus schudde ze met haar kop. Verhaaltjes vond ze altijd fijn. Realistisch of fantasie, het maakte haar niets uit, ze vond het fijn. Zelf zou ze ook verhaaltjes willen vertellen aan andere kittens, maar ze durfde het niet meer.

"Aangenaam kennis te maken," zei de zwarte poes tegen de kittens, "en mijn naam is Frozenvoice, bedankt voor het vragen Rudekit," Een glimlach stond op het gelaat van de poes. Rude knikte eventjes, blij dat de poes tijd nam om zijn vraag te beantwoorden tussen deze bende opgewekte kittens. Zijn amberkleurige oogjes merkte Heavekit op die opstond en zijn richting toeliep. Zonder een woord te zeggen nam het poesje plaats naast hem. Rude glimlachte naar haar, een beetje verbaasd maar wel erg dankbaar. "Hoi." Begroette Rude zachtjes de ander. Snel hield hij zijn mond weer, het verhaal ging immers beginnen.  "Wisten jullie dat er ooit een tijd was.. zonder dat de Bloodclan er was?" Hij spitste zijn oren. Geen Bloodclan? Rudekit had nooit begrip gekoesterd voor deze clan. Ze moorden voor plezier en genot. "Eerst leefden alle rogues apart, zonder leider en verstrooid, maar toen verscheen er een kat in de tweebeenplaats wie een groot gedeelte van de rogues overtuigde om zich te verenigen, te verenigen tegen ons. Een Elite. En de naam van deze kat was.. Scourge." Rogues, daar had je die smerige haarballen. Gelijk wilde hij opstaan, pure haat had hij voor rogues. Hij kon ze niet zien of horen. Ze hadden immers Rude's moeder van hem afgenomen. Voor zijn ogen. Opgegroeid zonder moeder, door hén! Zonder Otterflight's daden zou hij zelf ook niets dan een dode pasgeboren kitten zijn. Maar Otterflight had zijn prille leventje gered. Rudekit maakte aanstalten om op te staan, hij wilde het niet horen. Hij keek aarzelend naar Heavekit. "Sorry Heavekit, i-ik kan niet blijven." Bracht hij uit. Hij hoopte dat ze het hem niet kwalijk zou nemen. Met een brok in zijn keel liet hij Heavekit en het groepje achter.