I will always wait for you { Geboortetopic }

Song - The Lonely

Arcanewish voelde hoe haar ademhaling pijnlijk een beetje versnelde. Ze lag nu een paar weken in de nursery en haar buik was duidelijk opgezwollen. Maar deze nacht was anders dan andere, deze donkere nacht bracht een naar gevoel van onheil met zich mee. De zwart-witte poes probeerde zich nog eens op te krullen, terwijl ze het puntje van haar pluizige staart op haar bolle buik liet rusten. Het zou vreemd zijn om nu zelf moeder te worden van een nestje kittens, maar ze hoopte natuurlijk op het beste voor hen. Een vage glimlach sierde haar lippen toen haar ogen slaperig weer dichtvielen.
Ze droomde over de vele katten die een rol hadden gespeeld in haar leven. Haar eigen moeder, Psychevoice, hoe deze voor haar neus in elkaar gezakt was en hen had verteld sterk te zijn. Hoe ze zo één van haar beste vrienden had ontmoet, Tallkit toen der tijd. Hij had haar getroost en tot op de dag van vandaag waren ze vrienden. Alhoewel, hij was de laatste tijd niet meer langs geweest bij haar, niet meer sinds het hele incident met haar oog. Haar oog.. haar oog wat niet meer werkte. Haar gedachten vlogen door, door naar haar siblings die enorm veel voor haar betekenden. Door naar Runningvole, een poes die ze altijd al had gezien als haar beste vriendin, maar iemand die ze had laten vallen. Ze gingen door haar haar strenge mentor, Smokebreath. Verbitterd door zijn eigen gevoelens, maar een geweldige mentor. Acefray. De kater die er net zoals Tallshadow altijd wel voor haar geweest was, de kater die ze respecteerde met heel haar hart en die ze was gaan zien als tevens één van haar beste vrienden. Dan was er nog Sharpsoul, een kater die een tijdje geprobeerd had om haar aandacht te vangen, maar haar hart had altijd al bij die ene tabby kater gelegen, maar ze wist dat zijn hart bij een ander lag. Dan was er nog Willowstorm, de kater die de vader van deze kittens was, de kater die niks met zijn bloedeigen kinderen te maken wilde hebben. Maar dat gaf niet, ze zou dit alleen doen. Timeleap, de kater die haar in had laten zien dat het leven niet om uiterlijk ging, maar om innerlijk, was er ook. Het leek wel alsof ze werd omgeven door een warm gezelschap van al die katten.
Een pijnlijke steek liet haar wakker worden. Arcanewish kneep haar oogjes wat samen en kromp in elkaar. Het was begonnen, haar kittens zouden in deze onheilspellende nacht ter wereld komen. Voorzichtig maakte ze de Queen naast haar wakker, die meteen in rep en roer was en wegspeerde om Acefray te gaan halen. Tranen van de pijn kwamen in haar oogjes en ze voelde haar hart in haar keel kloppen. "StarClan, sta mij bij.." mauwde ze zachtjes en legde haar kop neer in haar nest. De hele nursery was ondertussen in rep en roer, Queens verlieten de den met hun kroost zodat ze uiteindelijk alleen was.

{ Eerst Acefray en katten die zich geroepen voelen, dus die Arkje goed kennen }

Hij had het eng gevonden, het gemeden. Telkens als zijn hoofd zei dat het tijd was, wilden zijn poten niet, en andersom. De kater had de medicine cat den gemeden, was de nursery niet in geweest, en durfde niet te praten over die domme angst met anderen. Want waarom stelde hij zich zo aan? Gaf dit niet een hele verkeerde boodschap? Ze moest hem nu wel haten, denken dat hij haar niet goed genoeg achtte, niet meer belangrijk. Hoe zou hij haar kunnen laten inzien dat dat niet zo was? Het antwoord was eigenlijk te simpel, de kater moest zich nu dan eindelijk maar eens normaal gaan gedragen. Zich omdraaien en naar haar toelopen, er voor haar zijn, net als vroeger. En dus sloot hij even de ogen, waarna de draai volgde en de stappen hem resoluut in de richting van de nursery brachten. Daar aangekomen nam hij een hap adem om de durf te vinden, en stapte toen naar binnen. Meteen was duidelijk waar ze was, de geur was onmiskenbaar. Een waterige glimlach verscheen op zijn gezicht bij het denken aan de herinneringen en langzaam aan begon hij naar haar toe te lopen. Ze sliep, en de kater was niet van plan dat te veranderen. Maar toen de eerste kreun te horen was gebaarde hij wel dat de rest weg moest, en dat Ace gehaald moest worden. De queens leken dit te begrijpen, en zo bleef hij achter met Arcane. Waarom koos hij ook alweer zulke slechte momenten uit om zijn excuses aan te bieden? Geen idee, maar hij glimlachte in ieder geval weer toen hij de poes antwoord kon geven op een vraag die niet eens op hem gericht was. "Starclan ben ik niet, maar er voor je zijn zal ik," Mauwde de kater, even ondeugend als altijd, maar een bezorgde blik in zijn ogen.

Kleine traantjes drupten uit haar ooghoek toen er een nieuwe steek door haar buikje heen ging. Het was een heel nieuwe wereld die openging voor de jonge kattin, al had ze wel eens eerder zulke pijn gevoeld. Voorzichtig zette ze haar nageltjes een beetje uit in het mosnest en liet ze een onregelmatige ademhaling uit haar keel ontsnappen. Maar op dat moment drong er een geur haar neus binnen die ze nog niet eerder opgemerkt had, gevolgd door een stem die haar maar al te bekend voorkwam. "Tallshadow.." mompelde ze zachtjes terwijl ze hem met haar helderblauwe oog aankeek. Een kleine traan drupte uit haar ooghoek en een trillerige adem verliet haar mond. "Bedankt," mauwde ze zacht en perste een kleine glimlach rond haar lippen bij het duidelijk zien van de gestreepte kater. Het moment duurde jammer genoeg niet langer, want het zou vast niet lang duren voor de eerste kitten ter wereld kwam. Arcanewish klemde haar kaken pijnlijk op elkaar. Haar bolle buik spande zich aan en na een paar pijnlijke kreten die haar bekje verlaten hadden kwam de eerste kitten ter wereld. Ze leek precies op haarzelf en dat maakte haar warm vanbinnen, haar eerste dochtertje had ze zojuist ter wereld gezet. Ook al voelde ze zich alles behalve goed op dit moment, ze trok de kit naar zich toe en begon haar langzaam schoon te likken. Haar dochter zag er sterk uit, en Arcanewish wist zeker dat ze later een goede warrior zou gaan worden. "Stonekit," sprak ze trots uit waarna ze de kit aan haar buik legde. Haar blik gleed terug naar Tallshadow, ze was blij dat hij hier was om haar bij te staan. Haar kop kwam weer op de bodem van het nest te liggen terwijl nieuwe steken haar buik vulde.

In een flits opende de zwarte kater zijn ogen, en keek verwilderd om zich heen. De vertrouwde geuren van de warriors den drongen langzaam zijn neus binnen, en zijn ogen acclimatiseerde zich langzaam aan de omringende duisternis. Waarvan hij wakker was geworden wist hij niet, maar het gevoel dat er iets gaande was was wel lichtelijk aanwezig. Zonder er verder over na te denken stond Gloriousnight langzaam op uit zijn krappe ligplaats, en bolde zijn rug om zijn spieren te wat te strekken. In lichte en voorzichtige passen sloop de kater tussen de overige warriors door, en glipte vervolgens lenig door de smalle ingang naar buiten. Eenmaal buiten meende Gloriousnight een pijnkreet in de buurt van de open plek te horen, en toen drong het tot hem door. Zijn zus Arcanewish had al enkele weken met een bolle buik in de nursery gelegen. Zou zij het zijn? Vlug rende hij erop af, en zag om hem heen enkele queens al naar de medicine den rennen.
"Arcane?" sprak Gloriousnight zachtjes toen hij de nursery binnenkwam. Hij moest eerlijk bekennen dat hij zijn zus al een tijdje niet gesproken had, maar hij voelde zich toch geroepen om bij haar te komen checken. Naast haar zat de cyperse kater Tallshadow. Als kitten had hij een tijdje met hem opgetrokken, maar ook hem had hij al een tijdje niet gesproken. Glorious voelde zich direct schuldig om de verwaarlozing van zijn banden, maar hij had geen tijd om hier op door te gaan. "Arcane, gaat het?" miauwde hij toen wat onhandig.

Het leven was ... well, geen idee eigenlijk. De kitten was klein, of nou ja, groot voor haar doen, maar klein als in, ze was een kitten. Haar zwart/witte vacht was nat van het vocht waarin ze ronddobberde, samen met haar twee zusjes. Alles leek rustig en peacefull, totdat er opeens beweging in hun veilige omgeving kwam. Er gebeurde zo veel dingen tegelijk, maar datgene wat de kitten het meest opviel, was dat de ruimte waarin ze waren steeds krapper werd. Ze werd naar een bepaald punt geduwd, daar waar ze, zo dacht ze instinctief, de uitgang zou moeten zijn. Veel deed ze er niet aan, maar toen ze opeens omringd werd door een snijdende kou. Er ging iets .. ruws over haar vochtige vachtje heen en van schrik opende ze haar bekje en begon zachtjes te piepen. Ze wist van niets, haar ogen waren gesloten, haar oren zaten nog tegen d'r kopje vast geplakt. Het enige wat ze kon, was piepen. En piepen deed ze, zoekend naar aandacht, zoekend naar warmte, zoekend naar melk. Maar het piepen hielt op toen ze ergens tegenaan gelegd werd en ze een zoete geur van melk vond. Met moeite kroop ze in de richting van de geur en knalde bijna tegen een knobbel aan. Rustig begon ze te spinnen, terwijl ze de melk van haar moeder begon op te drinken.

Arcanewish hief zwakjes haar kop toen ze plots een bekende stem hoorde. Haar zwarte broer stond aan de rand van haar nest, Gloriousnight was gekomen om haar bij te staan. Een zwakke glimlach op haar snuit verscheen. "J-ja.." mauwde ze zacht terwijl ze hem kort een blik toewierp, eentje die genoeg zei. Ze was enorm blij dat haar broer hierheen was gekomen om haar te steunen, evenals dat Tallshadow gekomen was. Een nieuwe steek ging door haar buik heen, wat aankondigde dat er een sibling voor haar kleine Stonekit op weg was. Arcanewish kneep haar ogen samen toen er een pijnscheut van haar snorharen tot het puntje van haar staart te voelen was. Een tweede kitten was zojuist ter wereld gekomen. Vermoeid boog ze haar kop, snuffelde er voorzichtig aan en trok haar naar zich toe. Deze dochter leek sprekend op haar vader. Ze likte het droog, schoof het naar haar buik toe zodat het gemakkelijker naast haar zusje kon komen en knipperde een keer met haar ogen. "Cheetahkit," mauwde ze zacht. De kit had een slanke bouw en het leek haar om honderd meer redenen een perfecte naam voor het kleintje. Ondertussen begon het nest langzaam steeds meer een rode kleur te krijgen, haar vacht was samen geplakt door een mengeling van bloed en zweet. De kop van de jonge kattin werd weer terug in het mos gelegd en ze zette haar nagels in het mos. "W-waar is Acefray?" piepte ze toen een volgende pijnlijke steek opnieuw tranen in haar ogen deed opwellen.

Ze leek het fijn te vinden dat hij er was, en de warrior was ook net op tijd, want al snel werd er een kitten geboren die de sterke naam Stonekit kreeg. Tall keek trots van het kleine bolletje naar zijn vriendin, toch wel knap en mensen wat was hij blij dat hij dit niet zou hoeven doen, ever. Waarschijnlijk dacht Glorious, die bij hen was gekomen, er net zo over. Het zag er dan ook niet erg fijn uit om eerlijk te zijn. Al ging het best smooth, de tweede kit lag er alweer, met ook al zo'n sterke naam, toen Arcane plots vroeg waar Ace was. Tall keek eens om zich heen en fronste. "Ik heb hem al een tijdje niet gezien.." Mompelde de kater, verwarring in zijn hoofd om deze nieuwe informatie. Dankzij al zijn drukte was er geen waarde aan gehecht, maar nu Arcane het zo zei. "Ik zal hem zoeken," Antwoordde hij haar toen, en maakte aanstalten naar buiten te gaan, gebarende naar Glorious dat hij de plek bij het hoofd kon hebben.

Het groeien van een kitten duurde altijd een hele tijd. Eerst in de veilige buik van de moeder, en daarna nog zes manen naar de geboorte, om aan te sterken en verder te ontwikkelen. De eerste dag dat haar moeder drachtig was geworden, was er niets bijzonders gebeurd, de kitten had enkel bestaan uit een paar enkele klompjes cellen. Net zoals de andere klompjes in haar moeders buik. De weken daarna, begonnen de cellen te groeien, ontwikkelen en verspreiden zodat haar lichaam zichzelf kon onderhouden. Nog steeds had ze haar moeder nodig om te kunnen functioneren, maar haar hart klopte al. Haar longen zaten nog dicht, en ademloos dreef de kitten in haar moeders buik rond. Rust, en stilte, geen beweging, geen avonturen. Gewoon een plek, een soort ruimte, en een ontwikkeling. Haar lichaampje was langzamerhand sterk genoeg geworden om geboren te worden, om het in de buitenlucht te kunnen overleven. Ondanks dat de kitten niet wist wat er gebeurde, had ze wel opgemerkt dat haar moeder niet meer zo rustig was geweest. Al in geen tijden, een onrust raasde door haar moeders lichaam, het hart klopte sneller, en een van de andere kittens verdween. Onrustig bewoog de kitten in de buik, zich niet bewust zijnde van het nieuwe hoofdstuk dat geopend zou worden. Zich nergens bewust van zijnde, enkel van een andere beweging. Erg druk maakte ze zich er niet om, ondanks dat bijna alle dagen ongeveer het zelfde waren, was haar moeder wel vaker onrustig geweest. Dus kwam het dan ook als een totale verrassing toen de kitten ineens in een beweging mee werd genomen, naar een andere plek. De eerste plek die ze tegenkwam was smaller, kleiner, maar toch reageerde ze daar niet op. Ze zat er toch redelijk kort in, ze besefte het zelfs nauwelijks. Ze wist nog niet hoeveel er in haar leventje zou veranderen. Wat ze zou leren en ontdekken. Met een zachte plof landde ze op de grond, waarna iets haar weg trok. Gelukkig was het warmer, dan de koude waar ze net in was beland. Haar oortjes zaten nog tegen haar kopje gevouwen, en haar neusje bewoog wat ongemakkelijk toen er een paar likken over haar lichaampje werden gegeven. Met een zachte piep opende haar longen zich, en bleef ze stil liggen. Ondanks de vreemde omgeving en de koude, was ze rustig. Ze maakte zich er niet druk om, al was ze wel lichtelijk nieuwsgierig. Dat ze een naam had, en dat ze nu echt haar leven zou beginnen wist ze niet. Al merkte ze wel op dat haar moeder nog steeds niet rustig was, paniekerig misschien. Een verwarde en luide piep verliet haar mond dan ook, voordat ze zich niet meer verroerde. Ze was in slaap gevallen.

Words: 456 Tag: Niemand OOC: Eerste topic van Cheetahkit, nu met sheet. (:

♦.♦

Tallshadow maakte aanstalten om naar buiten te gaan toen de zwart-witte kattin naar de medicine cat had gevraagd. Haar blik gleed terug naar Gloriousnight, haar broer. De tweede kit was ter wereld gekomen en ze had haar omgedoopt tot Cheetahkit. Een pijnlijke steek die vele malen erger was dan de andere schoot door haar lichaam heen, die van de pijn verstijfde. Een lage grom kwam uit haar keel zetten terwijl ze haar blauwe ogen dichtkneep. "Het doet zo'n pijn.." mauwde ze zacht tegen niemand in het bijzonder. Toen ze haar kop draaide voelde ze plots hoe het hele nest steeds meer een rode kleur begon te krijgen. Dit was niet goed. Ze verloor veel te veel bloed. Een derde kit kwam al snel ter wereld, en ook zij leek op een evenbeeld van haar vader. De vader waarvan Arcanewish niet wilde dat ze er ooit iet mee te maken zouden krijgen. Met veel moeite trok ze het kleintje naar zich toe, om het langzaam droog te likken, ze was zwak. "Blossomkit," noemde ze haar dochtertje.

Tall schoot de open plek in het kamp op, maar een spoor van Ace was er niet, in de ingang ook niet, en zelfs in de medicine den kon hij de kater niet vinden. Sterker nog, er was niet eens een geur van de kater daar! Verbaasd merkte Tall dit op, maar greep toen een stok die in de den lag, en de kruiden die hij zijn vriend klaar had zien leggen voor de geboorte van Arcane's kits. Met dit pakket snelde hij terug naar de nursery, waar hij het pakketje liet vallen. "Ehm.." Sprak hij onhandig, niet zeker wetende wat ze nu moesten doen. "Ace is onvindbaar, maar ehm.. Dit was voor je klaargelegd," Hij schoof voorzichtig het bundeltje naar Arcane, met een warme blik in zijn ogen. Dit moest helpen toch?

_{Het had lang geduurd. Eerst moest ze nog gemaakt worden, haar romp moest aangemaakt worden gevolgd door haar kop en poten. Vervolgens kwam er een snuitje met oortjes en een staart. Met de dagen werd ze groter, sterker, veel meer voorbereid op de buitenwereld dat wachtte. Als volgt groeide haar ogen, die nu nog dicht waren. Niet bestemd om in zulke duisternis open te doen. Als laatste kwamen de tenen, vingertopjes en tot slot natuurlijk de vacht. Dat kostte allemaal tijd, maar dat was het waard. Want zometeen zou een lot op haar wachten.
Haar geschop werd ondertussen harder tegen de tijd dat ze haar littermate naast zich voelde wegglijden. Ze zou toch niet achtergelaten worden? Dat leek niet eerlijk, ze was ook klaar en niemand mocht haar tegenhouden! Dus dat liet ze ook merken. Haar schopjes werden naarmate harder en sneller achter elkaar. Tot alles kleiner werd. Waardoor ze gedwongen werd naar een ander plek te gaan. Het werd smaller en smaller. De warmte waar ze manen in gelegen had werd vervangen door een ijzige kou. Haar vacht lag nog nat en plat tegen de tijd dat ze haar eerste ademhaling kon nemen. Een piep ontsnapte uit haar keel. Haar oortjes net als haar vacht geplakt op haar kop kronkelde ze rond. Al snel gaf het poesje op. Te moe van alle drukte dat net begonnen was. Iets warms schoof haar naar een bepaalde plek toe en de nieuwe geuren werden opgeslagen. Iets ruws likte haar droog. Niet helemaal droog, maar droog genoeg dat haar vacht pluizig van werd. De verleidelijke geur van melk liet haar dichter kruipen. Meteen nam ze haar eerste slokjes waardoor ze zich sterker begon te voelen. "Blossomkit," hoorde ze van dichtbij. Wat een mooie naam, vond ze. Zou het haar naam zijn? Een tevreden piepje klonk met moeite uit haar bekje voordat ze met een volle maagje naast haar siblings opkrulde en zakte in een droomloze slaap.}

Tallshadow was er weer met een pakketje kruiden bij zich, maar waar was Acefray? Licht paniekerig schoten de ogen van de onervaren moeder in het rond. Wat moest ze doen?! Omdat haar hoofd een beetje licht begon te worden dwong ze zichzelf om de kruiden op te eten. De weeën waren gestopt, zou het dus bij drie kittens blijven? Ze had het in elk geval overleefd. Maar steeds voelde ze zich zwakker worden, totdat er plotseling een volgende steek van pijn door haar heenging. Arcanewish kromp in elkaar. "I-ik verlies teveel bloed.." mauwde ze op een fluisterende toon terwijl ze Tallshadow met grote, angstige ogen aankeek. Acefray moest komen! Waar zat die haarbal als ze hem écht nodig had?! Haar ademhaling versnelde een beetje en ze legde uitgeput haar kop neer. "H-het doet pijn.." Was het dan nog niet over? Ondertussen was het nest roodgekleurd en hing er een overduidelijke bloedgeur in de den. Dit was niet goed. Geen enkele Queen had zoveel bloed verloren.

Littlestream wist meteen wat er gaande was toen ze met lome pootstappen het kamp binnen kwam gewandeld. Alhoewel ze de laatste tijd niet in haar plooi zat vanwege haar ruzie met Tallshadow, waren deze soort dingen, dingen die ze nooit meer zou vergeten. Queens die hun kroost de nursery uitsleepten en katten die meteen achter de medicine cat gingen zoeken. Maar het probleem was dat Acefray niet aanwezig was op dit moment. Starclan mocht weten waar die gozer zich nu bevond, nét wanneer ze hem het hardst nodig hadden. Een zucht verliet haar bekje, waarna ze meteen naar de kraamkamer liep en zich tussen de rest dwong. Nog een paar Queens waren achtergebleven maar met één simpele, felle blik van Littlestream waren deze algauw verdwenen. Hierna richtte ze zich tot Arcanewish, welke inderdaad al teveel bloed verloren had. "Tallshadow, ga een stok halen. Hier kan ze op bijten als de pijn te erg is. Het is misschien al wat te laat, maar beter laat dan nooit." Miauwde ze zonder naar hem op te kijken. Het leven van de poes hing aan een dun draadje, dus nu was niet het moment om haar persoonlijke zaken in de weg te laten staan. "Gloriousnight, ik ga even naar de medicine den om nog extra kruiden te halen, let op Arcane en probeer haar wat te kalmeren." Beval ze de andere krijger, om nadien vliegensvlug weer naar buiten te sprinten. Ze wist maar al te goed wanneer een bevalling slecht afliep, en die van Arcanewish leek daarop uit te draaien. Alhoewel ze geen medicine cat meer was, zou ze er toch alles aan doen om haar te redden. Snel pakte ze wat papaverzaadjes en tijm mee. Ook borage en burnet ontbrak niet. De Queen mocht niet nog meer in paniek geraken, dat was het laatste wat ze nu konden gebruiken. Zo snel als ze kon liep ze weer naar de nursery toe, om al hijgende hier aan te komen en Arcanewish de papaverzaadjes en tijm toe te dienen. "Eet dit op en probeer rustig adem te halen," Sprak ze zacht, bijna moederlijk in de hoop zo de kattin wat te kalmeren. Vervolgens gaf ze haar ook de tweede kruidenmix, borage en burnet. Ze wist nog goed dat Smokebreath dit ook aan Shrewstar gegeven had om bloed tegen te gaan en de melkproductie te doen bevorderen. Dat was toen hun leider een leven had verloren.. Algauw schudde ze die gedachte weg en voelde ze met haar pootjes aan de buik van de bevallende poes. "De volgende kitten komt eraan." Meldde ze rustig, haar groene blik die helderder dan ooit was op Arcanewish richtende.

Arcanewish hoorde plotseling een andere stem in de nursery. Het was Littlestream, heilige StarClan het was iemand die er verstand van had. De jonge kattin had een pijnlijke blik in haar ogen terwijl ze wanhopig naar de grijze kattin keek, bijna smekend om hulp. Er werden haar wat kruiden voorgeschoteld die ze tussendoor met moeite naar binnen werkte. De stem van Littlestream was kalmerend, maar de schokken die haar uitgeputte lichaam nu maakte werkte niet bepaald mee. Er kwam nog een kitten volgens de ex-medicine cat. Arcanewish kneep haar ogen samen en gilde het uit, zo hard dat waarschijnlijk het hele kamp het kon horen. Voor dat ze het wist kwam er een volgende kitten ter wereld. Maar de poes was te uitgeput om het helemaal droog te likken, het kostte al moeite genoeg om het vlies er op tijd af te krijgen zodat de kit kon ademen. Het was een zwart-wit poesje. En deze deed haar denken aan de beste vriendin die ze ooit had gehad, Runningvole. "Volekit," mauwde de poes dan ook met een vage, tedere glimlach op haar snuit. Maar nu begon haar wereld te draaien. De weeën gingen door. Luide kreten van pijn verlieten haar mond terwijl het nest roder en roder werd. Ze was op. Ze wilde niet meer. Een volgende kitten kwam ter wereld. Met haar laatste krachten boog de poes zich naar haar toe, een gestreept poesje. Ze gaf het een lik, zodat ze kon ademen. "A-acekit.." murmelde ze zacht waarna ze voelde hoe haar kop neerviel in het nest. Haar ademhaling was onregelmatig en stokte in haar keel. "H-het spijt me.." murmelde ze zachtjes en richtte haar blik op de katten die rond haar nest stonden. Familie, vrienden. "Take care of my kits.." Haar blauwe ogen begonnen langzaam te vervagen en haar lichaam werd slap. De laatste kat waar ze naar keek was Tallshadow, de kater van wie ze altijd gehouden had maar hij duidelijk niet van haar op die manier. Een laatste ademhaling verliet haar lichaam, wat toen levenloos in het rode nest met de pasgeboren kittens lag. Haar blauwe ogen staarden in het niets. Arcanewish was dood.

Een lange tijd geleden had de kleine kitten zich hier gesetteld, een lange tijd die voor haar niet moest eindigen. Toch was er iets veranderd. Iets wat haar leven zou veranderen, iets wat in de eerste plaats haar leven zou laten starten. Alsof iets of iemand een starsein had gegeven begon alles om haar heen te bewegen. Ondanks dat iets in haar kopje zei dat het tijd was, wilde haar lichaampje niet meewerken. Ze liet zelfs een hele tijd op zich wachten terwijl met de tijd de ruimte, waarin ze zich nu nog bevond, steeds groter werd. Alsof er iets anders verdween. Toch voelde ze nog een aanwezigheid naast zich, iets wat haar geruststelde. Plots werd ze weggeduwd van de aanwezigheid naast. Weg was ze, bevangen door een plotse koude lucht. Ze was in een andere wereld terecht gekomen, haar nieuwe wereld.

Weggedrukt door haar siblings dobberde de kleine kitten in de buik van haar moeder rond. Het zou niet lang meer duren voordat het tijd was om geboren te worden, maar dat zou zij natuurlijk niet kunnen weten. De grote, boze wereld daarbuiten was nog niet bekend voor haar, enkel deze warme en veilige ruimte zonder besef van tijd. Maar steeds meer van haar siblings werden onrustig. De ruimte werd groter totdat ze er helemaal alleen in achter leek te blijven. Dat duurde echter ook niet lang, want de ruimte werd krapper en duwde haar weg, naar buiten toe. Een veel krappere ruimte, en toen een ijzige kou die door haar natte vacht heen kwam zetten. Het vliesje werd verwijderd en ze voelde de warme tong van haar moeder. Voor het eerst slaakte ze een piepje. Haar longen klapten zich open en ze werd omgedoopt tot Acekit, vernoemd naar de medicine cat die niet eens bij deze geboorte aanwezig was. Een goede vriend van haar moeder, al zou de pasgeboren kit dat nooit uit het bekje van haar moeder zelf kunnen horen. Want toen ze bij de tepel aankwam voelde het lichaam van haar moeder koud aan, er was geen hartslag meer die haar kalmeerde. Een klagelijke piep kwam uit haar keel opzetten.

Hij keek verward op toen zijn naam werd genoemd, en vloog er meteen vandoor een stok te gaan halen. Het was goed om iets te doen te hebben aangezien hij de geur van bloed niet langer kon verdragen. Angstig keek hij rond, en vond naar zijn idee veel te snel een goede stok, waarmee Arcane zich zou moeten kunnen redden. Hijgend kwam hij terug de den in, en keek Little aan, de stok losjes in zijn bek. Waarom was het zo stil? Waarom was iedereen zo? Waarom ging de buik van de poes niet op en neer? Hij knipperde een paar keer angstig, moest hij iets doen? Wat kon hij doen?! Starclan! Hij mocht niet nog iemand verliezen! Niet. Nog. Een!