So this is the purpose of life?

Met grote, slome passen beende de zwart-witte kitten voort. Hij liet het mosballetje aan zijn linkerkant achter, net als de wand aan zijn rechterkant. Hé wacht! Dit klopt niet! Hij had dit eerder gezien. Hij moest die kleine  hersenmassa boven hem niet doen werken om te weten dat hij hier zonet ook was geweest. Hij liep in toertjes. Hoera, zesde toer rond. Kennelijk was er niemand die zich eraan stoorde. Prima, zevende toer. Wat ging dit vlotjes. Hij kon zo een marathon wandelen.
{ NIGHTKIT }

Nightkit was moe, maar kon niet slapen. Geen avond dutjes, geen schoonheidsslaapjes overdag. Niks. Ze kon niet slapen. Wat was slapen? Dat leek ze nu langzaam wel te vergeten. Als ze aan slapen dacht, dacht ze aan nachtmerries. Dassen die haar vader vermoorden. Het beeld van haar overleden vader in het kamp. Haar huilende moeder. Haar huilende siblings. Haar vader dood. Ja, Thrushdive was dood. En elke dag gingen deze gedachten weer door haar kop. Wat elk uur. En elk uur slikte ze weer een brok weg. Ze wou niet meer huilen, want dat begon pijn te doen aan haar ogen. Ze slaakte een zucht en legde haar kop op haar pootjes terwijl ze naar een rondlopende kitten keek. Rudekit. Zou ze vragen wat hij deed? Wou ze gezelschap? Ergens wel, maar ook weer niet.

Hoe lang was hij nu al bezig? Een halfuur? Een uur? Het deed in ieder geval goed aan zijn uithoudingsvermogen. Maar jee, het was doodsaai. Het punt was dat het zwart-witte katertje zich dood verveelde. Letterlijk niets stond hem aan vandaag. Hij haatte hoe anderen tevreden konden zijn in deze muffe, luidruchtige den. Was er geen énkele kitten die het voelde kriebelen in zijn poten om naar buiten te gaan? Hij slaakte een zucht en trok zijn linkeroor wat naar achter. Het ventje was zich bewust van de twee kijkers die op hem gericht waren. Hij keek om en nam een donkere kitten waar. Nightkit. Thrushdive's kitten. Rudekit was op de hoogte van Thrushdive's dood, alleen kwamen de juiste woorden nooit uit zijn mond. "Eh... kan ik je ergens mee helpen?" Vroeg hij aarzelend en glimlachte triest.

Vlug keek Nightkit verlegen weg toen de andere kitten doorhad dat ze naam hem had zitten kijken. Rudekit kwam op haar af en het liefst verdween Nightkit nu. Ze voelde zich niet meer comfortabel in gezelschap. Maar ze kon het moeilijk vermijden. "Eh... kan ik je ergens mee helpen?" vroeg de ander toen. Nightkit besloot op te kijken, wat ze langzaam deed. Het verlies van haar vader deed zoveel pijn. Zich goed voelen voelde als een verbod. "Je mag mijn papa wel terug halen.." murmelde ze zacht. Het was niet gemeen of sarcastisch bedoeld, ze wist gewoon niet wat te zeggen, dus zei ze dat.