Creepy, scary, and bitchy [open]

De kitten was eigenlijk nog te jong om door te hebben dat er iets goed mis was. Voor hem was dit gewoon een van de vele verhaaltjes die zijn moeder vertelde, alleen dan in het echt. En hij was nu de held, hij zou namelijk al deze slechte katten verdrijven. Zo ging het namelijk ook altijd in de verhaaltjes, dus waarom nu niet?
De kater had zich, niet al te heldhaftig, in de schaduw verstopt, wachtend totdat hij een kans zou zien om in te grijpen en de clan van deze monsters te ontdoen. Hij had enkel nog wat geduld nodig, want voorlopig waren alle slechte katten druk bezig met het een of ander, geen kans voor hem dus.
Zijn geweldige plan werd echter wat door de war geschopt toen er plots iemand uit de nursery kwam vallen. Geschrokken stond hij op, enkel om een witte kitten te zien. Ietwat boos liep hij op haar af. "Shh! Je trekt de aandacht!"Sprak hij met een boos gezicht.

Tsk, alsof het nog niet erg genoeg was dat ze zijn geweldige plan verstoorde, begon ze ook nog eens arrogant te doen! "Weet je wel tegen wie je spreekt hmm? Snowkit, nee Snowdrop, of -field. De kleindochter van Firestar, de beruchte leider van Thunderclan die nu op ons neerkijkt." Miauwde de poes trots. Savage rolde walgend met zijn ogen. Wat dacht ze wel niet! "Van de machte Firestar zei je? Dat is anders alles behalve zien." Begon hij minachtend. "Bovendien is hij helemaal niet zo machtig! Je zegt dat hij op ons neer kijkt, maar tot nu toe merk ik daar niets van, die stomme Bloodclanners zijn nog steeds overal hoor! Firestar was een stomme, rode haarbal, en Silverstar heeft er ook niet veel van gebakken." Hij stak zijn neus ietwat arrogant in de lucht. Pfff, wie dacht die stomme Snowkit wel niet dat ze was!

Deathbite liep grijnzend rond door het kamp van de Thunderclan. Hij kon nog steeds niet geloven dat het echt was gelukt deze rotclan over te nemen. Hij grijnsde toen hij twee kittens zag kibbelen, dat ze daar nog tijd en zin in hadden. Dat verdiende een straf. Met zware passen marcheerde hij naar de twee kits, en kon nog net de laatste woordjes horen van de grijze kater; "...die stomme Bloodclanners zijn nog steeds overal hoor! Firestar was een stomme, rode haarbal, en Silverstar heeft er ook niet veel van gebakken." Met zijn nagels nog steeds ingetrokken stootte hij de kitten aan en haalde zijn liefste glimlach over. Ugh. "Bloodclan is stom, he?" miauwde hij liefjes. Eerst even hun vertrouwen winnen, eens zien hoe dom sommige kittens waren. "Daar zou je anders over moeten denken. Maar je hebt gelijk, Firestar en Silverstar zijn allebei twee domme haarballen." Hij richtte zich naar de witte kit en glimlachte nog harder. Hij hielp haar vriendelijk recht en bleef staan, afwachtend op de reactie van de twee.

May I?

Er was iets aan de hand. Een bezorgde blik kwam in de gele ogen van Forestcall toen ze naar de twee kittens en de BloodClanner keek, de laatste met een grote glimlach op zijn gezicht. Ze was bang voor hen, de BloodClanners. Ze wilde hen niet allemaal over één kam scheren maar het was moeilijk om dapper te blijven in tijden waar katten zomaar vermoord werden alleen maar om aan te tonen dat zij de macht hadden hier. Ze kwam overeind en trippelde naar de groep katten toe. De BloodClanner zou toch niets doen tegen een stel kittens? Bovendien geloofde ze niet dat de katten uit puur kwaad bestonden; niemand kon alleen maar bloeddorstig en gewelddadig zijn. "Hallo." begroette ze het drietal, haar stem onvast en zachter dan normaal. Ze wist niet goed of ze zichzelf nu voor de wolven wierp, maar ze wilde al helemaal niet dat er twee kittens voor een wolf moesten staan. Misschien viel het uiteindelijk allemaal wel mee.