Ring Around the Rosie

Nu had ze toch al een tijdje de titel 'Apprentice', maar ze had zich nog nooit echt buiten Clanterritorium begeven. En ze vond wel dat dat moest. Er was tenslotte een hele grote wereld buiten wat zij kende, en ze weigerde opgesloten te worden in een fractie van die wereld. Nee, vandaag zou de dag zijn dat Sage eens een stuk wijzer werd over de wereld. De kattin stapte met een gefascineerde blik door de plek van waar de tweebeners leefden. Hier woonden de rogues, Bloodclanners en Kittypets. Het was een stuk mooier dan ze verwacht had, maar ze wist ook dat ze op haar hoede moest zijn. Vandaar dat ze de onbekende geur ook meteen detecteerde.

- Open

Sage's blauwe ogen vielen op een tabby bruine kater. Met die felrode ogen van hem, zag hij er niet al te vriendelijk uit. Daarbij ging hij gepaard met een Bloodclangeur. Ze trok even nerveus met haar oren, ze kon nu flink in de problemen zijn. Ze had alle verhalen wel gehoord over de Bloodclan, ze waren gevaarlijk. Niet al te lang geleden was er nog één het gebied ingegaan en had één van haar Clanleden vermoord. Sindsdien voelde ze zich niet al te veilig meer in het gebied, ondanks het feit dat je niet bij hun kamp kon komen zonder te kunnen zwemmen. De kater groette haar, soort van, wat hij zei droeg een behoorlijk kleinerende toon. Sagepaw fronste. "Kítten?" vroeg ze beledigd. Ze was bijna oud genoeg om warrior te worden. Dit mormel was amper ouder dan zij. Hij vroeg of hij haar naar huis moest brengen, waarop ze met haar ogen rolde. "Ik vermaak me hier prima," zei ze toen op een mierzoet toontje. Ze was nog niet klaar om naar huis te gaan, nog lang niet.

De kattin zwaaide wat nonchalant met haar staart terwijl ze de tabby voor haar probeerde te peilen. Zijn rode ogen staarden haar ietwat vreemd aan, en het gaf haar een onbehaaglijk gevoel van binnen. Hij was iets van plan, en het was waarschijnlijk niets goeds. Ze hield zich toch maar even wijselijk stil, de kater was ouder dan zij was, en kon haar waarschijnlijk ook wel hebben in een gevecht. Ze had haar vechttrainingen nog niet al te lang geleden gestart, en beheerde alleen nog maar de basis. Sage's ogen flitsten even om zich heen, kijkend of er misschien iemand in de buurt zou zijn die haar zou kunnen helpen. Uit het niets sprong de kater op haar af, maar Sage zag nog genoeg tijd en ruimte om hem te ontwijken. Ze mocht dan niet zo sterk zijn als hij: ze was wel net zo snel. "Wow, rustig!" riep ze naar de kater. "Wat is er mis met jou?" De kattin hief haar staart als waarschuwing, en haar nekvel kwam overeind te staan. Ze liet zich niet over zich heenlopen.

Als vertrouwen een absoluut nulpunt had, vertrouwde ze deze kater alsnog in de min. Nee, ze hield haar blauwe ogen goed op hem gericht, zo zou ze elke aanval in ieder geval kunnen ontwijken. Ze had genoeg ruimte om hem aan te zien komen en zich van hem af te bewegen, en als het moest, om zich snel uit de voeten te maken. De kater wilde weer naar haar uithalen, maar de poes sprong weer snel naar achteren en hield haar afstand. De kater sloeg een onaangename, kinderachtige toon aan. Typisch Bloodclanners, altijd zo 'leuk' sarcastisch. "Wel snel op je teentjes getrapt, zeg. Heeft je mama je soms mishandeld?" spuugde ze spottend naar die kater. Altijd die nare Bloodclanners die katten zonder reden aanvielen en altijd hadden ze een o, zo zielig verhaal om zich bij te staan. Ze geloofde er helemaal niets van. Ineens kwam er een andere kat aan, een poes, nog jonger dan zij. Geen Clankat, en Sagepaw was niet zeker of het een rogue of een kittypet was. Ze vroeg in ieder geval of ze kon helpen, wat Sage wel waardeerde. "Ja, deze idioot denkt dat hij me zomaar aan kan raken," siste ze.


@Deathbite: Je kan niet zeggen dat Sagepaw gewond raakt, dat kan alleen ik beslissen.

De vreemdeling duwde hem weg zodat Death de clankat niet kon raken en riep dat hij een slak was. Snel probeerde hij haar een klap te verkopen met zijn voorpoot. "We hoeven niet te vechten!" ,klonk het opeens wanhopig. "Het levert toch niets op." Tot zijn teleurstelling dwong hij zichzelf zijn poten tegen de grond te houden om die twee rotkatten niet aan te vallen. Het was toch een verloren strijd, twee tegen één, hoe laf kon je zijn! "Stoppen met vechten?!" ,riep de kater razend en spottend. "Wat jij wil, dan krijg je eens een lekkere uitdaging, en dan verpest je die..." Death dwong zichzelf stil te zitten en keek de twee poezen minachtend aan. Konden ze hem niet gewoon z'n gangetje laten gaan?

Sagepaw zuchtte opgelucht toen de kater zijn poot op de grond zette bij het horen van haar 'waarschuwing'. Ze was dan niet heel intimiderend, rationeel kon ze wel zijn. En irritant, maar dat was nu niet van toepassing. Misschien zag hij de ernst van de zaak in, twee tegen één was een stuk moeilijker te winnen, ook al was de kater ouder. Toch zag de tabby tomcat het als iets zwaks wat ze deed, maar wat kon ze anders doen? Vechten? Ze zou wel gek zijn. Ze zou in de Medicine Cat Den liggen en nog lang geen Warrior kunnen worden. Ze was liever laf dan dood. De kater vroeg wat ze wilde, maar bleef gelukkig wel stilzitten. "Ik wil niet vroegtijdig in de Elder's Den. Datzelfde zou voor jou moeten gelden, want de Bloodclan rekent snel af met gewonde katten," redeneerde de poes. Mocht de kater ooit gewond raken, dan had hij een probleem. De Bloodclan zou hem dan als zwak zien, en hem niet meer willen. Pech voor hem. Zij kon tenminste terug kruipen naar Honeypaw. Ook de poes vroeg wat zijn probleem was, alleen op iets minder vriendelijke toon. Sage gaf haar een dankbaar knikje, ze had haar in ieder geval geholpen.

Die domme zwerkat moest gewoon vertrekken, hij kon haar niet uitstaan, en die clankat al even min. "Wat is je probleem?", vroeg de zwerfkat sissend. "Jij," gromde Death als antwoord. "En jij." Hij keek naar de grijze poes, zijn ogen gevuld met haat. "Ik wil niet vroegtijdig in de Elder's Den. Datzelfde zou voor jou moeten gelden, want de Bloodclan rekent snel af met gewonde katten," miauwde zij. "Ik ben niet zo zwak als jullie, in de Bloodclan leren we ook voor onszelf zorgen, iets wat jullie soort niet kan," grijnsde de kater, "Jullie hebben al jullie clanvriendjes nodig." Dat was niet alleen een belediging, het was ook nog eens een feit. "En jullie zijn ook nog eens te zwak om het tegen mij alleen op te nemen." Nog een feit. Death keek uitdagend naar de grijze poes, die zwerver kon hem niet meer schelen. Ze had nog geen flauw idee hoe het leven echt was in de Bloodclan.

Sage rolde haar ogen bij de opmerkingen van de kater. Hij voelde zich o, zo stoer want hij was o, zo sterk. Nee, de poes was blij met haar Clan. Mocht haar ooit iets gebeuren, dan werd ze opgevangen door hen. Wanneer deze kater gewond was, werd hij waarschijnlijk zonder pardon de Bloodclan uitgesmeten. Die katten stelden helemaal niets voor. Gewoon een stelletje vechtgrage idioten met een persoonlijk probleempje waar ze constant pissig over waren. De pluizige poes die haar had geholpen, gaf aan in haar eentje te zijn. Sage rilde van de gedachte om helemaal alleen te zijn op zo'n jonge leeftijd. Geen ouders, geen clanmates, geen mentor, niets. "Ik ben liever laf dan dood, iets wat Bloodclanners niet kunnen begrijpen," kaatste de poes terug. Die katten moesten ieder onnozel gevecht aangaan vanwege hun 'eergevoel', ook al was er niets qua eer te verdienen in het doden van onschuldige katten. Sage keek geschrokken om, er was nog een kat in aantocht. Een bruine poes kwam aangelopen, ze droeg geen kenmerkende geur en ze was ouder dan iedereen die op dit moment hier was. Hopelijk zou ze niet voor de kant van de kater kiezen, want dan zouden ze een heel groot probleem hebben. Ze zuchtte dan ook opgelucht toen de poes het verbaal tegen de kater opnam. Niemand was nou echt gesteld op de Bloodclan. Wachtend op wat er gebeuren zou, zette Sagepaw zich dichterbij de jonge rogue die haar als eerste geholpen had.