Therapie-Time

Hij durfde niet zo goed, maar was door meerdere katten naar de grumpy kat toegestuurd, en dus kwam hij voor hem staan en keek ietwat angstig naar de grijze hoop fluff. Uiteindelijk schraapte de kater zijn keel, en slikte. Moest hij hallo zeggen, zich voorstellen, en zeggen waarom hij hier was, of moest hij zich omdraaien nu het nog kon en heel hard wegrennen? Het laatste klonk aanlokkelijker om eerlijk te zijn.

- Smokebreath

Het brommen kwam van de verkeerde kant van het beest, en Tall schrok, want had hij zojuist tegen de achterkant van Smokebreath gekucht? Niet het beste wat hem ooit overkomen was, en bovendien was de staart een dead giveaway, maar dan nog was het lastig. In ieder geval maakte hij dat hij voor de kater kwam, en keek even met open mond naar de draak. Ehm.. Dit was een slecht idee geweest. Vervloekte Ace, waar was hij als je hem nodig had?! "Ehm.." Begon hij onhandig, het was een woord wat hij de laatste tijd vaak zei. "Ik kreeg de opdracht me bij u te melden voor ehm… Therapie," Hij sprak het woord zacht uit, alsof hij zich ervoor schaamde, wat hij ook lichtelijk deed trouwens.

Oh my word. Oh my word.. Oh my word! Hij stond op, de eagle stond op, de dreiging was real, ABORT MISSION! Tall zat er serieus aan te denken, maar in plaats daarvan plantte hij zijn poten juist steviger op de grond en richtte zich zo op dat hij in ieder geval in de ogen van de ander kon kijken - voor zover het fluff dat toeliet - zonder zijn hoofd te moeten heffen. "Je bent hier voor wat?" Tall fronste, Smokebreath was toch niet doof? "Therapie," Herhaalde hij langzaam en duidelijk, weigerend om nu te laten zien dat hij zich schaamde want wat zou deze legende dan wel niet van hem denken? "Heb je niet wat beters te doen dan warriors lastig vallen knul?" De nadruk op het laatste woord ontging hem niet, en Tall zuchtte eens. "Om eerlijk te zijn niet nee, meneer," Antwoordde hij lichtelijk geïrriteerd. Serieus, hij was zijn dood ingestuurd door die warriors.

Tall keek hem een beetje hulpeloos aan bij de vraag die hem gesteld werd. Alsof hij dat wist, het was zo, en hij stond hier nu, en die kater die nu een preek aan het houden was over wat Tall allemaal kon gaan doen was zelf ook niet echt nuttig bezig. "Beste Smokebreath," Antwoordde hij dan ook, vermoeid door alle emoties, vermoeid door eerst het denken over al dat lastige spul wat Little gezegd had, en daarna over de verdwijning van Ace, het was geen wonder dat hij nu geïrriteerd klonk. Wat Smokebreath kon, kon hij ook. "Ik weet niet waarom ik naar u moest gaan, maar het moest, ik ben niet van plan weg te gaan want ik mag niets anders doen vandaag, en het is niet alsof u met iets belangrijks bezig was, dus what the hell is uw gigantische probleem met de wereld?!" Tall sprong bijna uit zijn vel, iedereen was zo druk bezig, en hij mocht vandaag niets, was geïnstrueerd dit te doen, en zelfs dat werd hem verboden. Door een kat die nota bene niets deed! Het was toch van de gekken.

Tall was niet erg geïmponeerd door de glitterende oogjes en grote fluff, hij kende Ace, fluff was niets, en hij kende zijn vader, en het ergste wat die ooit had gedaan was hem een klap verkopen. Bang was hij niet, eerder boos en zo, oh zo moe, van het gezeur van katten die deden alsof rust belangrijker was dan het onthouden van de doden, het helpen van de levenden en het for starclan's sake normaal doen tegen medelevenden. Het leven was niet mooi, hard verhaal, get over it, Tall wist het nu ook. Deze kater hier tegenover hem wist het vast ook, het ging erom wat je met die knowledge deed, en nee de warrior viel niet te spreken over de manier waarop Smokebreath omging met zijn knowledge. "Mijn gigantische probleem met de wereld gaat je geen donder aan en zelfs al zou ik je het vertellen, zou je het waarschijnlijk toch niet snappen." Nu fronste de warrior, wat een vertrouwen. Het zou hem nog kunnen verbazen. Even wilde hij hem een laatste woord toebijten, maar beet het terug toen hem plots nog meer gezegd werd. Iets waarbij zijn gehele houding veranderde, zijn gezicht straalde verbazing en interesse uit, terwijl zijn schouders ontspanden en zijn houding veranderde van vijandig naar open, en haast warm. "Waarom zou ik zo'n toon aanslaan tegen Littlestream?" Vroeg hij, na heel wat vragen unworthy te hebben beschouwd. De tijd van meer vragen zou komen, deze won for now, en werd met pure interesse gevraagd.

"Omdat je op mij overkomt als een arrogante warrior wie denkt dat hij alles is nu hij wat langer een warrior is," Luidde het antwoord, wat Tall een reden gaf om schuldbewust te kijken, oke, hij was uit zijn slof geschoten. Niet goed. Het was niet helemaal eerlijk om een compleet judgement te maken op de dag na het overlijden van zijn broer en mentor though! Al wist de kater zelf ook dat hij prima tot rede vatbaar was, en dus dat lastig als 'excuus' kon gebruiken. "Littlestream heeft genoeg verdriet gehad. Als je haar dus wat aandoet, dan zorg ik dat je nooit meer in staat bent om haar iets aan te doen of in staat zult zijn om kittens te krijgen." Hierbij keek de kater verward. "Maar meneer," Mauwde hij dan ook, "Littlestream wilt helemaal geen kittens met mij," Dat wilde ze blijkbaar met Ashdrizzle, en hoewel Tall haar al het geluk in de wereld gunde, hij kon de pijn toch niet helemaal uit zijn ogen of stem houden. Nee, na al die tijd was het hem nog niet gelukt zo ver te komen, en het deed hem meer dan de kater toe durfde te geven.

Tall schrok even van de brommerige zin die volgde, want hey! Hij had de poes niet voorgesteld om.. zoiets, te doen! Zij had hem gewoon duidelijk weten te maken dat ze hem niet genoeg achtte, en hij probeerde dat voor zover zijn interne pijnen het toelieten te respecteren. "Littlestream is het enige wat ik heb wat in de buurt van een dochter komt," Tall knikte eens, zoiets had Little hem inderdaad verteld, grappig, want zij had de kater voor hem juist als de meest geweldige beschreven. Tall moest haar toch eens vragen of ze het over dezelfde hadden. "dus ik gun haar de medicine cat plek absoluut niet meer. Ze is eindelijk een warrior. Dus als je een spoor van die Acevriend van je vindt, geef 'm dan een draai om z'n oren en sleep 'm aan z'n nekvel terug." Tall lachte hierom, want geloof hem maar, hij was niets anders van plan. Toch sprong hij nog achter de ander aan, weigerende de kat te zijn die niet zou reageren op een kleine verduidelijking van de woede van net. "Dat zal ik doen," Mauwde hij kort, en glimlachte toen weer zijn eeuwige grijns, "En ik weet dat Little geen medicine cat meer wilt zijn! Ik heb juist met haar getraind voor het warriorschap, ze verdient het meer dan wie dan ook zo vastberaden is ze, en sorry als het overkwam alsof ik haar ooit wat aan zou doen," Hij keek diep beschaamd naar de vloer, zijn brutaliteit zou hij misschien nog verdedigen, maar ooit Little iets aandoen, of het alleen al zo over laten komen, dan had hij zich wel écht vreselijk gedragen. "Dat zouden nooit mijn intenties zijn, ik wens haar al het geluk toe met 'Ash'," Mauwde hij, zijn grijns nu gedegradeerd tot een weemoedige glimlach. De naam kon hij nog steeds niet uitspreken zonder lichte wrok, maar het ging al beter, iets.

Tall had zijn oren nu laten hangen, maar die gingen iets rechter op staan toen Smoke ineens een stuk aardiger deed. Ietwat verbaasd, maar rustig, luisterde de kater naar de ander. "Liefde kan.. ruw zijn, maar ook nooit gedwongen worden. Het heeft tijd nodig," Tall knikte langzaam, niet alsof hij dat al wist, maar juist met een gezicht vol interesse. Hier kon hij nog wat van leren. "koester de leuke tijden die je hebt en zie wat er op je pad komt. Als het zo voortbestemd is, komt het vanzelf, en anders niet, dan gaat het pad nog verder." Hierbij verscheen een weemoedige glimlach op zijn gezicht, want wat als hij niet verder wilde zonder Little? Eindigde zijn pad dan wel? Of was hij dan gedoemd een leven zonder hoop te lijden? "mijn mate verliet me toen ik medicine cat werd, want ik had het expres gedaan," Nu keek Tall een beetje geschrokken, het leek plots heel brutaal en onaardig, zijn gezeur over alles. "Dat.. Dat spijt me voor u," Mauwde hij zacht, onder de indruk. "En dankuwel, ik hoop dat mijn pad nog een afslag voor me in petto heeft," Vervolgde hij toen, met een verdrietige glimlach.

De kater tegenover hem bromde wat, waardoor Tall even wat onder de indruk naar hem keek. Serieus, als je kon brommen genoot je respect bij hem, want met brommen lag de wereld zo ongeveer aan je voeten. Op elke vraag was het namelijk een prima antwoord, want niemand zou door durven vragen. 'Heb je honger?' Antwoord: onverstaanbare brom. De ander zou afdruipen, maar even later terugkomen met eten voor het geval je toch wel honger had. Geweldig toch? "Elk pad heeft afslagen en elk pad eindigt ergens. En hoe erg je je misschien ook wil vastklampen, kun je je beter laten meevoeren. Het heeft toch geen zin om je vast te klampen." Nu was de kater er zeker van, brommen was beter. Deze zin gaf hem namelijk weinig hoop, en het zorgde ook voor een frons op zijn gezicht. "Maar je mag toch wel vechten voor iets?" Vroeg hij dus. Want als je je nergens aan vast zou moeten klampen, zou dat redelijk nutteloos zijn. Land, eten, familie, liefde, het zou allemaal niets uitmaken want alles was vergankelijk. Dan zou je je dus in jezelf moeten keren, want dat was het enige waar je wat aan had, en dan niet je lichaam maar je ziel want de rest zou tot stof vergaan.. Smokebreath was buddha much.

Wacht even. Soms wel en soms niet. Dat klonk redelijk onlogisch in zijn oren. Een beetje in de trant van 'mjah, misschien, soms, ooit'. Zeg maar, volkomen onduidelijk. Toch knikte de kater beleefd, want wie was hij om Smoke na zijn ietwat slechte eerste start, te gaan zeggen dat hij niet duidelijk bezig was. "Ervoor vechten kan anderen paden openen. Misschien niet altijd het pad wat je wilde, maar soms ook wel." Dit was dan wel weer duidelijk. Tall knikte nu dan ook een stuk zekerder en glimlachte een beetje weemoedig. Het was nog steeds niet duidelijk in zijn hoofd of Little het goed zou vinden, en of hij het pad wat het zou openen fijn zou vinden.
Hij schrok pas weer op toen de bromstem weer klonk. De kater schudde zijn hoofd, nog steeds in gedachten. "Nee," Antwoordde hij langzaam. "Heel erg bedankt," Hij meende het, dit soort wijsheden hielpen hem. Juist nu ze zo betweterig en irritant leken.