{Fawnstep} Dragging

Smokebreath kwam rustig het kamp binnen gelopen, een oudere, magere haas tussen zijn kaken geklemd. Het dier was de grens over gespurt en flink afgeremd geraakt door de dikke struiken, wat ervoor zorgde dat Smokebreath het normaal zo snelle dier te pakken had kunnen krijgen. Kalmpjes liep de kater in de richting van de prooistapel zodat hij het ding kwijt kon raken, want op het gegeven moment ging zijn nek wel zeer doen en het feit dat hij zijn kop hoger moest houden beperkte zijn zicht iets. De kater liep daarom een klein beetje lomp langs een zwarte clangenoot heen, zag hij uit z'n ooghoek. "Pardon," bromde hij, waarna hij de haas op de prooistapel dumpte.

Fawnstep had bij de prooistapel gestaan om een klein muisje uit te zoeken. Haar eigen nestje van vier begon langzaam over te gaan op vast voer, dus zocht ze voor nu nog de wat kleinere prooien uit die geschikt waren voor hen om te beginnen. Een klein muisje dus, waarschijnlijk was het nog niet zo oud geweest toen men het had gevangen. Jagen. Wat verlangde ze daar weer naar zeg. Ze had zelfs haar naam te danken gehad aan haar snelheid tijdens het jagen, aan de sierlijke passen waarmee ze haar prooi de dood in joeg. Een brommende stem klonk naast haar en ze stapte aan de kant. Een grote, iet wat lomp lopende, kater met een haas tussen zijn kaken geklemd drukte zich naar voren. Fawnstep stapte aan de kant en trok het muisje met haar poot mee. "Goede vangst," mauwde ze toen maar.

Met een lichte boog wierp hij de haas op de prooistapel. Met een plof kwam het dier terecht op de andere prooien en Smokebreath wierp er eventjes een goedkeurende blik op. Voor bladval zag de stapel er nog best wel oké uit. Nu het nog zo houden. Eventjes rekte Smokebreath zich uit, zijn nek eventjes krakend, waarna hij een blik wierp op de kat wie hij zonet bijna omver had gelopen. Was dat niet één van de zussen van Littlestream? Ach het zou wel. "Bedankt," sprak hij op z'n gebruikelijke bromtoon. "We moeten de kittens blijven voeden, niet dan."

De kater bromde een bedankje, maar ze had gehoord dat Smokebreath altijd zo'n brompot was geweest. Hij was er ook geweest toen ze bevallen was van haar eerste nestje, samen met Littlestream. Snel duwde ze die herinnering weg, ze wilde niet meer denken aan het verleden.. al drukte ze zo ook de goede herinneringen weg. De kater begon over het blijven voeden van de kittens. Een schuldgevoel kwam opborrelen. "E-ehm.. zeker.." mauwde de Queen dan ook op een wat zachtere toon. De roddels dat ze opnieuw zwanger was terwijl ze nog een nest aan haar buik had liggen gingen al een tijdje door het kamp heen. Dochter van Innerghost, een schande voor de clan. Ja, die woorden had ze al aardig keer horen vallen..

Eventjes keek hij naar de poes met haar dikkere buik. Misschien dat het een doorsnee warrior het niet zo snel gezien, maar Smokebreath had er ondertussen wel een redelijk getraind oog. En zelfs als hij dat niet had, de roddels zeiden toch wel genoeg. De poes leek te schrikken van zijn opmerking, maar Smokebreath trok zich er niet zoveel van aan. "Vraag Acefray, als die verdomde egel lookalike ooit zijn hoofd weer een keer durft te laten zien, om wat extra ragweed na de geboorte. Je zult de extra kracht nodig hebben." En hierna wendde hij zich weer weg van de poes. Stiekem had hij ergens wel een hart. Diep onder een laag gebrom. En tja, het was de zus van Littlestream. Hij voelde ergens wel een beetje verantwoordelijkheid.

Ze voelde hoe zijn blik naar haar dikkere buik ging, moest zichzelf bedwingen om niet haar staart ervoor te slaan om te laten zien dat ze wel doorhad dat hij keek, maar bijna elke kat keek daar op dit moment naar, iedereen wilde weten of de roddels waar waren natuurlijk. En dan kon ze hen ook niet kwalijk nemen. De kater sprak, en voordat ze het wist had hij zich alweer van haar afgewend. Een vage glimlach kwam rond haar lippen te liggen bij de woorden over Acefray, waarna ze haar blauwe blik nog kort op de kater richtte. "Bedankt, Smokebreath. Dat zal ik zeker doen." De poes kon het niet helpen dat ze zich iets beter voelde na dit advies. Want well.. hij was een van de eerste die haar niet meteen aanviel met woorden.

Smokebreath had weinig zin om zich te mengen in het drama van de jongere generatie. Als het mis ging, dan ging het mis en als ze met teveel jongen de bladkaal ingingen, zouden de sterksten overleven. Zo praktisch dacht de senior warrior ondertussen wel en als hij af en toe, in zijn eigen tijd en wanneer hij er zin in had, wat advies kon uitdelen, dan deed hij dat. "Geen probleem," merkte de rookgrijze kater op op zijn gebruikelijke, afstandelijke bromtoon, waarna hij door de prooistapel neusde op zich naar een wat kleinere prooi om te eten.

De zwarte kattin zuchtte een keertje zacht en zette zich neer op haar achterwerk. Haar blik ging naar boven, bomen begonnen wat kaler te worden en dat duidde aan dat het goede seizoen ten einde begon te lopen. Zelf had ze vier dochtertjes die bijna alweer de leeftijd vier manen bereikt hadden, die zouden voor de winter apprentice zijn en mee kunnen helpen jagen voor de clan, evenals haar adoptiekittens die tegen die tijd ook wel oud genoeg waren om voor henzelf te kunnen zorgen, met hulp van hun mentoren natuurlijk. Maar dan waren er nog de kittens in haar buik. En dat baarde haar wel aardig wat zorgen. "Denk je dat het een strenge bladkaal wordt?" vroeg ze toen aan de grote, zwarte kater die wat rondneusde in de prooistapel.

De zwarte kattin naast haar was nog niet uitgesproken en had nog een vraag. Smokebreath keek eventjes kort over zijn schouder, zijn wenkbrauwen bijeen gebracht in een lichte frons. "Soms is de bladkaal streng, soms niet, dat valt in bladval nog niet te zeggen. Het ligt ook meestal niet aan de strengheid, maar aan hoe goed de prooi zich vermenigvuldigt heeft in de rijkere seizoenen en of ziekte uitblijft." Zijn blik schoot eventjes kort naar de medicine cat den, waar sowieso één jong lag met greencough en ook eventjes naar Shrewstar's den, wie er ook niet goed aan toe scheen te zijn.

Aandachtig luisterde ze naar wat de kater te vertellen had wat betreft bladkaal. Fawnstep had al in geen manen meer gejaagd en wist ook niet hoe het er voor stond wat betreft de prooi. Vroeger was ze wel een van de betere jagers geweest, of in elk geval kwam ze bijna nooit zonder iets terug en had ze er veel plezier in. Nu lag ze echter al tijden in de nursery, en die periode zou binnenkort nog met een paar manen verlengd worden omdat ze een nieuw kroost zou krijgen om op te passen. Haar oren draaiden zich wat onzeker naar achter toen de kater begon over ziekte. Ze had gehoord dat het met Shrewstar niet zo goed ging, en ook een zoontje van Snowynight lag ziek in de medicine cats den. "Hoe kan ik voorkomen dat ik of één van mijn kits greencough krijgt?" vroeg ze toen voorzichtig. Want zeker nu ze nog een keer zwanger was, zo snel achter elkaar wat nooit heel goed voor een kat kon zijn, maakte haar wel onzeker over de gezondheid van haar kittens.

Starclan, wat een vragen. Dachten die jongere katten dat hij een oude goeroe was ofzo? Hij besloot echter wel de vraag van de poes te beantwoorden, het was immers een zus van Littlestream. Dat gaf haar toch wel een kleine hoeveelheid bonuspunten. Met al zijn kennis van medicijnen wist hij immers wel het één en het ander van het beheersen ervan. "Zorgen dat je kittens uit de buurt blijven van de medicine cat den en van zieke katten. Zelf ook een beetje contact vermijden, katten met een verminderde weerstand, zoals zogende katten, kittens en elders zijn vatbaarder. Goed en gezond eten verder, weerstand ophouden. Je kittens halen hun voedingsstoffen en dus ook bescherming tegen ziekte uit jouw melk."

Het werd haar dus duidelijk dat ze zowel zelf als haar kittens uit de buurt van de medicine cat den moest houden. Fawnstep knikte een keertje kort en voelde een licht schuldgevoel opborrelen, immers verspilde ze zijn kostbare tijd met al haar vragen. "Nogmaals bedankt. Sorry voor het oponthoud," mauwde ze toen en toverde een kleine glimlach op haar snuit. Als ze zijn adviezen zou volgen moest het allemaal wel goed komen, toch? Dit zou haar derde bevalling worden en de vorige twee waren beide aardig tragisch geweest. Die ene omdat het haar eerste was geweest en de tweede buiten het kamp met de aanwezigheid van een BloodClan poes die twee van haar kittens bruut had vermoord. De derde keer moest ze gewoon zorgen dat ze in het kamp bleef, dan moest het wel goed komen..

Smokebreath richtte nog een keer zijn priemende gele blik op de poes wie hem wat schaapachtig aan leek te kijken. Wat nu dan weer. De kater trok één van zijn wenkbrauwen eventjes kort op naar de poes, waarna hij zich weer richting de prooi wendde die hij zojuist had uitgekozen om van te genieten. "Geen probleem," bromde de kater dan ook maar, waarna hij zijn dikke staart om zijn eigen lichaam heenkrulde. Als katten hem niet te vaak gingen lastig vallen was alles prima.