Aaace?

Zijn oren draaiden zich verbaasd in de richting van Sassyrose en Bluewisp toen die zich bij het feestje kwamen voegen. Oké, nog meer katten, fijn. Echter begon hij zich wel meer op zijn gemak te voelen nu er wat meer Thunderclanners waren. Echter schoot zijn kop weer in de richting van Tallshdow toen hij een felle blik op zijn vacht voelde branden. Even kon hij het niet laten hem wat vragend aan te kijken. Vanwaar die plotse felheid? Hij had enkel een mogelijke verklaring opgesomd, eentje die dus blijkbaar verkeerd was overgekomen. "Je moet niet zo fel reageren, ik probeerde je gewoon te helpen." sprak de gespierde kater luchtig terug. Hij had geen zin om een snijdende opmerking terug te spuwen. Zo kinderachtig was hij niet, integendeel tot die bruine tabby voor hem. Een zucht verliet zijn bekje waarna hij een keer naar Sassyrose keek. Wat deed ze eigenlijk zover weg van het kamp? Haar conditie was nog niet zo als die moest zijn en als ze nu aangevallen werd dat betwijfelde hij het of de poes zichzelf wel kon verdedigen. Daarom dat hij ook een stap dichter naar de witte Queen nam, zich wat beschermend voor haar plaatsende. Er waren teveel vijandelijke katten, hij vertrouwde het niet.

De sneeuwwitte poes zag dat ook Bluewisp aan kwam lopen, de poes die was vernoemd naar haar eigen moeder. De andere katten kende ze niet echt, vooral de katten van de andere clans niet. Ineens zag ze dat Zealspark dichterbij haar ging staan. Misschien dacht hij dat ze zichzelf niet kon redden, maar ze was genoeg aangesterkt om überhaupt hier te komen. En het maakte weinig uit voor haar dat ze misschien nog niet helemaal sterk genoeg was, ze redde zich wel. Ze luisterde naar de katten die spraken, maar had weinig zin om te reageren. Ze was nou eenmaal niet de slimste kat en dat mocht duidelijk zijn. Daarom begon Sassyrose haar pootje maar schoon te maken. Ze kon nu niet zomaar ineens verdwijnen na het aanbod dat ze had gemaakt. Al had Bluewisp dat aanbod haar bijna verboden te maken. Silverstar schoot daarom ook door haar hoofd, het waren nou eenmaal wel vijandige clans, maar ze gunde ze gewoon niet het verdriet dat zij had gehad toen haar moeder overleed. "Maar.. Zelfs zij horen niet de pijn te voelen die ik voelde toen m'n moeder weg was uit het kamp en niet levend terug kwam," sprak ze wat zachtjes gericht naar Bluewisp. Haar blauwe ogen waren gericht op de grond, ze schaamde zich een beetje.