Welcome to hell

De herrineringen liepen als een film door zijn hoofd bij het betreden van het Shadowclan gebied. Een mooie manier om zich te herinneren waarom hij de clan had verlaten op jonge leeftijd. Of nouja, mooi was het niet te noemen. De kater had zijn redenen gehad voor het verlaten van de groep katten. Dat had hij niet zomaar gedaan omdat hij er nou toevallig zin in had. De rosse Elite kat strekte zich tegen een van de palen van de Carrionplace uit. Zijn klauwen had hij zo hoog mogelijk gezet. Langzaam liet hij ze door het hout van de paal naar beneden zakken, een klein spoortje achterlatend op de paal.

{Voorlopig alleen Airpaw}

Rustig zakte ze door haar poten, haar achterste op de harde ondergrond plaatsend. Ze bevond zich hier niet vaak, omdat de stank die hier op hete Greenleaf dagen hing amper te harden was. Haar poten hadden haar echter hierheen gebracht vandaag. Dat deed we wel vaker; ronddwalen in haar territorium, kijken waar ze uit kwam. Op die manier had ze dan ook het meeste van het gebied ontdekt, toen ze nog geen actieve mentor had.
De poes wiebelde even met haar oren toen ze wat hoorde rommelen in de verte. Ze besloot te kijken wie zich hier bevond en liep ietwat naïef richting het geluid af. Door de sterke geur van het afval dat hier lag rook ze pas veels te laat de geur van Bloodclan. Met een ruk kwam ze tot stilstand toen ze een rode vacht zag, niet eens zo ver van haar vandaan. Het was niet zomaar een kat, het was een van de katten die haar eerder hadden aangevallen bij de Twoleg place! Nog steeds droeg ze enkele littekens daarvan.
De poes slikte en zette een stap achteruit, al wist ze dat de kater haar waarschijnlijk al had opgemerkt.

Het geluid van pootstappen kwam zijn kant op. Het kwam steeds dichter bij, de pootstappen werden langzaam duidelijker. Ze waren licht, van een jonge apprentice waarschijnlijk. Of een lichtgewicht kater of een kattin. Vanuit zijn ooghoek zag hij de betreffende kat, een grijze apprentice. Ze kwam hem bekend voor, het was die apprentice die hij met Zira wat toegetakeld had. Hellhound sloeg zijn klauwen weer in en zette zich af tegen de paal. Zo draaide hij zich naar de kattin. "Who do we've got here," zei de kater met een geamuseerde grijns op zijn kop.

Zoals ze al had gedacht, had de rossige kater haar al opgemerkt. De kater van wie ze nu nog steeds een aantal littekens droeg. Haat borrelde in haar op, maar daarbij ook angst. Ze zou hem nooit iets aan kunnen doen.. Moest ze vluchten? Moest ze zich omdraaien en hard wegrennen? Het was misschien de slimste optie, maar ook zij had haar eer.
De kater draaide zich om, een geamuseerde grijns op zijn gelaat. "Who do we've got here,"miauwde hij. Airpaw slikte een brok in haar keel weg. "Je mag hier niet komen, ga weg."Miauwde ze dapperder dan ze zich voelde.

"Je mag hier niet komen, ga weg." Kwam er op een dappere toon van de kattin. Hellhound schudde zijn kop. Een dappere act opzetten ging niet werken, hij kende de apprentice al. Rustig kwam hij haar richting op gelopen. "Ik mócht hier wel komen, ik haal alleen wat herinneringen op. Wat doe jij hier eigenlijk in je eentje..." Zei hij doelend op dat ze haar naam nog eens moest zeggen. Hij wist niet eens meer of ze die de vorige keer überhaupt al wel had vertelt. Over wat er precies was gebeurt wist hij niet zo veel meer. Zira en hij hadden een paar krassen op haar gezet en haar vertelt dat ze haar clan moest waarschuwen voor de Elite. Meer dan dat was hem niet bij gebleven.

Argwanend keek ze de kater aan toen deze op haar af stapte. Airpaw deed een aantal stappen naar achteren, waardoor de afstand tussen hen bijna weer hetzelfde was. Veel verder naar achteren kon ze echter niet, gezien een grote berg afval haar de weg versperde. "Ik mócht hier wel komen, ik haal alleen wat herinneringen op. Wat doe jij hier eigenlijk in je eentje..." Ietwat onbegrijpend keek ze hem aan, niet wetend wat hij nu precies bedoelde. Het duurde even tot het doordrong, hij was een Shadowclanner geweest.
Ze vernauwde haar gele ogen en keek hem strak aan. Moest ze hem haar naam wel vertellen? Was dat wel slim? Haar ogen gleden af naar zijn groene, ze vertrouwde hem voor geen meter, maar haar naam vertellen kon toch geen kwaad? "Airpaw." Miauwde ze kort, nog steeds bereid op een plotse aanval, zijn vraag beantwoordde ze niet. "Jij.. Jij hoorde bij de Shadowclan? Hoe?"

Elke pas die hij vooruit zette, zette zij meteen ook achteruit. Zo bleef de kater nog een heel eind van haar verwijderd. Uitendelijk kwam ze toch tegen een hoop vuil te staan waardoor hij wat dichter bij kon komen. Dit deed de rosse kater uiterst rustig zodat ze niet zou wegrennen en hun gesprek vervolgd kon worden. Aan haar blik te zien duurde het even voor ze begreep wat hij bedoelde. Zo ingewikkeld was het eigenlijk helemaal nog niet ook. Het duurde ook een tijdje voor ze eindelijk besloot haar naam te zeggen. "Airpaw." Antwoordde ze uiteindelijk kort. Airpaw eh? Zou hij er niet uit kunnen hebben gehaald. "Jij.. Jij hoorde bij de Shadowclan? Hoe?" Vroeg ze vervolgens. Begreep ze het nou nog niet? Het was niet alsof hij een of ander ingewikkeld verhaal vertelde. "Nou hoe zou dat nou komen," zei Hellhound duidelijk sarcastisch.

Een huivering trok over haar ruggengraat toen ze merkte dat ze niet verder naar achteren kon, waardoor de rode kater steeds dichterbij kon komen. Zijn groenige ogen leken dwars door haar heen te zien, echter leek hij nog niet uit te zijn op een gevecht, om te eindigen wat hij begonnen was. "Nou hoe zou dat nou komen," De woorden dropen van sarcasme en onwennig legde Airpaw haar oortjes in haar nek. Hij was verbannen, dat moest wel. Toch kon ze niet bedenken dat dit ooit een clangenoot was geweest, in haar ogen was hij immers door en door slecht. Dat soort katten zaten er niet in de Shadowclan. "Je bent verbannen." Ze beet op haar lip en keek hem aan. "Laat me raden, je hebt iemand vermoord. Of Shrewstar aangevallen, niet?"Er klonk iets woede in haar stem door. Echter had ze meteen spijt van haar woorden, het was maar hopen dat hij niet boos zou worden.

De twee oortjes van de kattin zakte in haar nek. Nou nou er was iemand niet helemaal op haar gemak. "Je bent verbannen." Begon ze. Hoe mooi was het dat bijna alle katten dat dachten. Even beet ze kattin op haar lip en keek hem eindelijk aan. "Laat me raden, je hebt iemand vermoord. Of Shrewstar aangevallen, niet?" Gokte ze met wat woede door haar stem heen. De rosse kater maakte een geluid dat liet merken dat het niet klopte. "Probeer nog eens," zei hij geamuseerd. Hellhound wilde wel weten op welke redenen de kattin zou gaan bedenken voor hem.

Ze haatte het, hoe deze kater zo rustig en kalm was. Hij leek zich prima te amuseren, alsof het allemaal wel grappig was om haar zo te zien. De kater nam haar absoluut niet serieus, dat mocht wel duidelijk zijn. "Probeer nog eens,"Miauwde hij geamuseerd. Airpaw zwiepte met haar staart terwijl ze nerveus de aarde kneedde, niet goed wetend wat te doen. Ze kon weg rennen, maar dan had ze alsnog de kans dat deze kater haar te pakken kreeg. Bovendien ging dat haar eer een beetje te boven. Daarom besloot ze maar hier te blijven, met hem te praten. Uiteindelijk zou er wel een patrouille komen, toch?
Ze vernauwde haar ogen en keek hem strak aan. "Ben je weggegaan?" Vroeg ze hem ongelofelijk.

Het was duidelijk uit de kattin op te maken dat ze nerveus was. Er wezen simpel weg bijzonder veel dingen op. Iets wat de meeste katten zo veel mogelijk probeerde te verbergen liet zij overduidelijk zien. Wel bijzonder. "Ben je weggegaan?" Vroeg de kattin met vernauwde ogen en een ongelovende toon in haar stem. Hellhound rolde met zijn ogen op haar ongeloof. Het was toch best logisch, het grootste deel van de katten die uit een clan waren was om die reden. Er waren er dan nog niet zo veel die uit de clan werden gezet. "En nu alleen nog de vraag waarom," zei hij terwijl hij een stapje naar voren zette. Eens kijken of ze die ook kon raden, de kans was echter behoorlijk klein.

De rossige kater rolde met zijn ogen, alsof het antwoord zo logisch was als maar kon. Toch kon Airpaw het niet goed bevatten, dat had ze ook gehad bij haar zuster, Dappledpaw. Toen deze net apprentice was geworden, had ze vrijwillig de clan verlaten, om ook de Elite te joinen. Airpaw had niet bijzonder veel vrienden, ze was immers nogal stil. Toch voelde ze zich wel thuis bij de Shadowclan, iedereen was er voor elkaar. Kennelijk waren sommige katten het daar echter niet mee eens. "En nu alleen nog de vraag waarom," Ze keek bedenkelijk weg, waardoor ze niet zag dat de kater weer dichterbij kwam. "Een kat heeft je omgepraat."Miauwde ze, de herinneringen aan haar zus kwamen weer naar boven. "Net als m'n zuster."Mompelde ze, zonder er echt bij stil te staan. Ze kon zichzelf wel voor de kop slaan! De grijze poes zwiepte onbehaaglijk met haar staart, hopend dat de kater haar niet gehoord had.

Binnen een paar secondes kwam er een antwoord van de kattin. "Een kat heeft je omgepraat." Ze kreeg het ook voor elkaar om zowat nog het tegenoverstelde te bedenken tijdens haar eerste poging, beide keren al. Licht schudde de kater zijn kop, niemand had hem omgepraat. "Net als m'n zuster." De woorden die hij de kattin nog maar net hoorde mompelen. Oh ja, daar stond hem iets over bij. Geamuseerd zwaaide hij met zijn staart. "Wat was haar naam ookal weer? Het was iets met een getal." Zei de rosse kater met een denkende stem. Het was voor hem al lang duidelijk dat ze haar clan nog zag als het beste dat er was. En ze het dan ook niets vond dat haar zus bij de Elite was gegaan.

Hoe kon ze! Niemand mocht weten dat Five haar zuster was, anders kon ze serieus in de problemen komen. Ze wist hoe veel Bloodclanners tegenover de clans stonden, als ze erachter kwamen dat Five daar nog familie had, zou dat slecht af kunnen lopen. Helaas had de rode demon het gehoord, dat bleek wel aan de manier hoe hij geamuseerd zijn staart zwiepte. "Wat was haar naam ookal weer? Het was iets met een getal." Knarsetanden bleef ze staan, wat moest ze nu zeggen? Niet zeggen zou hem kwaad maken. Plots schoot haar iets te boven. "Seven!"Sprak ze haastig, waarna ze serieus mogelijk probeerde te kijken. "Maar laat haar alsjeblieft met rust." Opnieuw had ze spijt van wat ze zei. Seven was haar zuster niet, sterker nog, het was enkel een vriend van haar zus. Ze had gedacht dat dit een goede smoes zou zijn, maar bedacht zich toen dat Seven een kater was. Oeps.

Aan alle kanten straalde de paniek van de kattin af, het was duidelijk dat ze het helemaal niets vond dat hij ook maar enig idee had dat ze een zus bij de Elite had. "Seven!" Kwam er bijzonder haastig uit waarna er een soort van serieus hem aan keek. Dat maakte hem duidelijk dat het Seven dus niet was, bovendien was Seven een kater. Zo ver hij wist was er maar een andere kat van die leeftijd met een getal als naam. "Maar laat haar alsjeblieft met rust." Vervolgde de grijze kattin. "Waarom zou ik Five iets aan doen, ze is nou eenmaal een van ons." Zei hij met een neutrale stem terwijl hij langzaam met zijn staart zwaaide. "Jij daarentegen..." Vervolgde Hellhound terwijl hij een stap richting Airpaw zette.

"Waarom zou ik Five iets aan doen, ze is nou eenmaal een van ons." Shit, natuurlijk had hij haar leugen door. Gelukkig klonken zijn woorden gemeend, al zat er een ondertoon in zijn stem die het haar ongemakkelijk maakte, er zat nog iets anders aan te komen en dat was alles behalve goed. "Jij daarentegen..."Nogmaals stapte hij dichterbij. Airpaw zwiepte zenuwachtig met haar staart, proberend sterk te blijven. Het was nu te laat om te vluchten dat mocht duidelijk zijn. "Waarom zou je?"Ze slikte de brok in haar keel weg, ze zou met geen mogelijkheid winnen van dit monster. "Wat is er nu leuk aan een apprentice aan te vallen, zoek toch iemand van je eigen grote!" Natuurlijk zouden haar woorden hem niet afschrikken, maar het was het beste waar ze nu op kon komen.

"Waarom zou je?" Vroeg de kattin waarop Hellhound zijn kop lichtelijk scheef hield. Was dat nou echt iets om te vragen? "Wat is er nu leuk aan een apprentice aan te vallen, zoek toch iemand van je eigen grote!" Clichés. Waarom waren katten nou nooit eens echt origineel. Negen van de tien dingen die ze zeiden had hij al lang ergens anders gehoord. "Omdat er, één, weinig katten van mijn grootte zijn. Twee, die me meteen dood willen hebben en daar heb ik even geen behoefte aan. Drie, apprentices veel leuker zijn omdat ze nét iets anders reageren op alles." Antwoordde hij terwijl hij nog een stapje dichterbij zette. Hun neuzen raakte op een klein stukje na net niet. Het hield ook dat de kater een stuk groter was waardoor zijn kop zich schuin boven de hare bevond.

Haar woorden leken hem te irriteren, alsof hij ze al tig keer gehoord had. Dat zou haar eigenlijk niet verbazen, iemand zoals hem zag ze zelfs nog wel een hopeloze kitten vermoorden, misschien.
Airpaw keek haastig van links naar rechts, hopen snel een patrouille tegen te komen, zodat die haar zou kunnen helpen. Ze was waarschijnlijk sneller dan de enorme kater, maar hij had haar een hoekje in weten te drijven. Alleen maakte ze geen schei van kans. Het zat haar echter niet mee, er kwamen maar weinig patrouilles langs de Carrionplace. "Omdat er, één, weinig katten van mijn grootte zijn. Twee, die me meteen dood willen hebben en daar heb ik even geen behoefte aan. Drie, apprentices veel leuker zijn omdat ze nét iets anders reageren op alles." Nogmaals stapte hij dichterbij, totdat hun neuzen elkaar bijna aanraakte. Zijn warme ademhaling kon ze voelen, wat rillingen over haar ruggengraat liet gaan. Ze keek weg, wilde zijn groene ogen niet zien. "Wat wil je van me?"Siste ze nu ietwat hopeloos, al ging ze er vanuit dat hij niets wilde behalve haar aanvallen.

Langzaam zwaaide hij met zijn staat heen en weer terwijl hij met een lichtelijk ongeïnteresseerde blik neer keek op de katten. De grijze apprentice had haar blik weggedraaid. "Wat wil je van me?" Siste ze, langzaam maar zeker begon de hopeloosheid door te dringen. Hoe langer het duurde hoe grappiger de rosse kater het begon te vinden. "Probeer die vraag nou eens zelf te beantwoorden." Zei de kater op een bijzonder rustige toon. Alsof het een mentor tegen zijn leerling was. Hij kneep zijn ogen een klein beetje fijner, het was niet beleeft om weg te kijken als iemand tegen je praatte. "En kijk mensen aan als ze tegen je praten." Zei de kater op een wat meer commanderende toon.

God wat haatte ze deze situatie, de overmacht die deze kater duidelijk had. Ze was hopeloos, zou nooit kunnen winnen. Hoe lang zouden ze nog zijn stomme spelletje spelen? "Probeer die vraag nou eens zelf te beantwoorden."Sprak hij bijzonder rustig, alsof hij haar mentor was. Airpaw weigerde hem aan te kijken en zwiepte ongemakkelijk met haar staart. Ze wist het antwoord op zijn vraag niet, wist echt niet waar hij nu op uit was. Ja, vermaak misschien. Maar tot nu toe had de kater haar nog niet aangevallen, kennelijk vond hij dit stomme spel al leuk genoeg. "En kijk mensen aan als ze tegen je praten."Ze dwong zichzelf om omhoog te kijken, hem recht in die groene ogen aan te kijken. "Wat weet jij nu van manieren, je bent nota bene een Bloodclanner."Mompelde ze gewaagd, waar die plotselinge dapperheid vandaan kwam wist ze ook niet.