Not funny Ace!

Hij had echt helemaal geen zin meer om verder te lopen, maar hij moest wel want het was zijn duty als beste vriend om zijn andere vriend te vinden en hem veilig te stellen. De kater had al twee dagen niet gegeten voor Starclan's sake! Hoe kon Ace van alle katten dat ooit overleven? En dus liep Tall vastberaden verder naar de vieste plek van het territorium, omdat misschien Ace besloten had dat het daar makkelijker was om voedsel te vinden. Hij kon het zich goed voorstellen, want de dikke kat viel al om bij alleen het idee om een dag niet te eten. Laat staan het ook echt te doen!

- Open

Ze was met Tallshadow meegelopen vanaf het moment dat ze er achter kwam dat Acefray vermist was. Hadden ze echt geen beter moment kunnen kiezen om een Medicine Cat te missen. Er was de laatste tijd enorm veel gebeurd en er lagen vele Queens in de Nursery met hun kittens. Het zou met Leafbare vast veelte druk worden, dan was Ouzelwing écht niet veel in het kamp te vinden. Zodra ze hun wegen even waren gaan scheiden was Ouzelwing er op beducht geweest dat ze gezelschap hadden. Haar groene ogen keken nors naar een Bloodclanner, waarna ze hem met een korte grom aanviel. Het was in haar ogen een vijand zeker geen vriend. Haar oren had ze tegen haar nek aan gepint, waarna ze vervaarlijk haar tanden ontblootte. 'Erg leuk, buddy, maar je bent niet welkom hier!' Siste de kattin tussen haar tanden door. Ze wierp even een norse en vragende blik op haar clangenoot, ze vroeg zich af of hij die Bloodclanner kende. Stikkende en afschuwelijke monsters dat het waren. Ze stond misschien wel liever tegenover een vos of das, dan van die clan vol muizenbreinen. Ze sloeg haar klauwen ferm in de grond, waarna ze haar staart rustig heen en weer zwiepte. Dit was hun territorium niet die van een niet-clanner.

De kater keek rond, maar was maar al te blij dat Ouzelwing met hem meegekomen was nadat ze het nieuws gehoord had, want ze zag waarschijnlijk andere dingen dan hij. De stem die hoorden ze echter allebei, en verbaasd keek de kater op, want die stem herkende hij. "Storm," Gromde hij kwaad, zijn bloed kookte, een vuile verrader en tevens een moordenaar. Ouzel bitste ook al dat de ander niet welkom was, en de kater stond haar hierin volledig bij. "Je leeft nog steeds zie ik?" Vervolgde Tall, "Jammer," Al was er nu nog steeds de mogelijkheid dat hij de eer zou kunnen krijgen van het in stukjes scheuren van de kater. Zijn geduld met katten van buiten de clan was uitermate kort sinds het dassen gevecht.