Teeny tiny problem?

Het was niet echt grappig meer, de kater had het hele territorium uitgekamd, het kamp gehad, en zelfs fourtrees en de weg naar de moonstones had hij gecheckt. Het enige wat ook maar een beetje wees op de verdwijning van zijn beste vriend was een plek waar vage Bloodclan geur die van Ace ontmoette, en dat baarde hem meer dan zorgen. Vandaar dat hij inmiddels zijn paniek omgezet had in daadkracht, en zoekend het kamp rondliep. Uiteindelijk vroeg hij een van de elders of ze haar gezien hadden, en knikkend werd hij in de richting van de prooistapel gewezen. Tall bedankte de katten hartelijk en vloog snel naar de deputy toe. "Inner!" Begon hij, misschien toch lichtelijk panisch. Snel herpakte de kater zichzelf echter, en kwam tot rust. "Ehm.. Innerghost bedoelde ik," Vervolgde hij met een verontschuldigende glimlach, wat als ze in gesprek geweest was?

- Innerghost

Gelukkig, de deputy zag er niet uit alsof ze hem zou vermoorden, in plaats daarvan sprak ze rustig zijn naam uit en glimlachte zelfs. De kater bleef op zijn beurt rustig, en luisterde aandachtig naar wat de poes hem zei. Zijn gezicht vertoonde opnieuw tekenen van lichte paniek toen ze de naam van zijn vriend uitsprak. Hij keek naar de grond toen de vraag gesteld werd, en langzaam schudde hij zijn hoofd, voorzichtig. "Nergens, al een tijdje niet," Antwoordde hij de deputy, duidelijk bezorgd om zijn beste vriend. "Zelfs niet tijdens het eten, en Ace mist nooit het eten!" Zijn lichte paniek begon weer terug te komen, en de kater moest even rustig ademhalen om het weer weg te krijgen. Na Thrush en Frostlake had hij zijn vriend harder nodig dan ooit, maar juist nu besloot die dikzak om kwijt te zijn!

Om eerlijk te zijn had hij wel verwacht dat de deputy zou weten van de verdwijning van zijn vriend. Voornamelijk omdat hij tijdens zijn reis rond de wereld heel wat katten tegen was gekomen, en met heel wat search parties mee was gegaan. Vandaar dat hij haar dankbaar toeknikte toen ze zei dat hij rustig moest blijven, het was belangrijk inderdaad. Hij mocht nu niet gaan panieken oeps want daar had Ace niets aan, en wat zou Thrush dan wel niet van hem denken! Nee, hij moest sterk blijven en zijn vriend gaan redden, want na zijn zoektocht had de kater wel een idee waar hij moest zijn. "Ik vermoed dat er iets niet klopt, daarom is het belangrijk om op elk teken te letten. Geuren die hier niet thuis horen, dingen die anders zijn. Alles is van belang," Wederom knikte de warrior, en een lichte glimlach verscheen weer op zijn gezicht. Hij was niet de enige die zocht, hij stond hier niet alleen in. "Dank u," Mauwde hij dus eerst, en schuifelde toen wat met zijn poten. "Ik ehm.. Ben al op onderzoek uitgegaan," Hij keek de deputy even schuldbewust en verontschuldigend aan. "En ik denk dat ik een idee heb van waar hij uithangt," Mauwde hij toen, of liever gezegd, waar hij naar was meegegaan. Niet dat Innerghost dit ooit te horen zou krijgen.

Hij was in one of those moods dat je eigenlijk doodop bent, maar je in plaats daarvan hyper gedraagt. De adrenaline die nodig was om je in leven te houden, daar teerde je dan zeg maar op, en op een gegeven moment zou het opraken, en zou je basically instorten. Dat punt werd uitgesteld door de kater, hij durfde niet. Hij had geen veiligheid in de den, waar de leegte van Ace naar hem staarde, en de dromen over Thrush en Frost zouden hem bang maken. Daarna zou hij wakker liggen en na moeten denken, eindeloos, over hoe het zo kon zijn dat er geen lach weerklonk als hij iets doms deed, en hoe het kon dat er nooit meer een bruin hoofd verscheen, wat hem lachend vertelde dat hij het vreemdste kleine broertje op de aarde was. Hij wilde niet. Hij durfde niet. Vandaar dat hij zich in de zoektocht naar Ace geworpen had, zich daaraan gewijd had, en niet dacht aan het feit dat hij eerder vroeger dan later in zou storten. Natuurlijk zou Innerghost het weten, die wist alles en was zo oplettend als een arend. Bovendien wond Tall er ook niet echt doekjes om dat hij redelijk hyper was, en was het in zijn ogen te zien dat hij tegelijkertijd doodop was. "Vertel," Klonk er echter, en de kater was dankbaar dat ze er niet over begon. "Ik denk ehm, dat hij bij de grenzen door katten is meegenomen," Mauwde hij, niet zacht, eerder bezorgd en ook lichtelijk teleurgesteld. Want het was eerder dat de kater door een kat was meegenomen, en nog waarschijnlijker was dat hij gewoon meegelopen was.

De poes vroeg verder, terwijl ze ondertussen naar de prooistapel liep. De kater liep achter haar aan, en merkte door puur toeval de lijster op die ze wegschoof. Hij glimlachte even, eerst door de gedachte aan zijn broer, daarna omdat de poes hier voor hem bijna net zoveel om hem leek te geven als zijn moeder. Dat voelde fijn, vertrouwd, hij was niet alleen. Vandaar dat hij de waterrat aanpakte, en nog steeds glimlachend het beest neerlegde om eindelijk de vraag te beantwoorden. "Ik denk Bloodclan," Mauwde hij, "Het zou onlogisch zijn voor de andere clans om zo dicht bij Leafbare een extra mond om te voeden erbij te nemen, zeker als we het over Ace hebben, bovendien is hij van geen waarde voor hun, niet echt in ieder geval, want we hebben altijd Little nog als 'reserve' medicine cat," Dat waren zijn gedachten tenminste. Verwachtingsvol keek hij naar de deputy terwijl hij een hap nam van zijn waterrat, wat zou zij ervan denken?

Tall had expres niet over de enge warrior gesproken, om eerlijk te zijn vroeg hij zich af of die kater ooit een kit geholpen had zonder hem eerst mentaal te doden. Het zou de generatie van Shadowclan verklaren die niets kon, allemaal de schuld van de enge dikke wolk aan frustratie en boosheid op de wereld. "Maar Bloodclan dus. Hoe weet je dat zo zeker, Tallshadow? Heb je naast vermoedens ook bewijzen? Het zouden net zo goed twolegs zijn die hem hebben ontvoerd. Hij is een pluizige kater, daar zijn die monsters gek op," Hij luisterde aandachtig, en schoot in de lach toen Innerghost zo 'matter of fact' achtig zei dat Ace pluizig was en dus schattig, probably true, no way dat Ace niet te horen ging krijgen dat de deputy hem indirect schattig genoemd had. "Ik volgde een oud spoor, waarbij zich een Bloodclan spoor mengde, bovendien waren er haren van Ace te vinden, en leken de sporen in de richting van het Bc, territorium te lopen," Antwoordde hij de deputy, "Verder ben ik bij Fourtrees achter veel interessante informatie gekomen," Vervolgde Tall, "Bloodclan schijnt de Thunderclan over te hebben genomen, en Silverstar of vermoord, of gevangengenomen te hebben. De Thunderclanners zeiden dat ze op zoek waren geweest naar een medicine cat, het kan dus zijn dat ze Ace mee hebben genomen door een overschot aan gewonden," Hij liet het onuitgesproken dat de kater dus een gesprek gehad zou moeten hebben met een Bc'er om te verifiëren dat hij inderdaad een medicine cat was.

De kater luisterde aandachtig naar de poes, het was belangrijk om goed op te letten want informatie missen op momenten als deze kon funest zijn. Gelukkig lukte het hem, en kreeg hij de opdracht te gaan slapen. Dat kon geregeld worden! Al was hij daar minder zeker van toen de deputy hem zei dat hij patrouille leider zou mogen zijn, meteen kreeg hij opwinding in zijn ogen, en verscheen een jongensachtige grijns. Die niet verdween, en slechts groter werd toen de poes hem ook nog eens een compliment gaf. De kater boog eerbiedig zijn hoofd, en knikte nog eens. "Dank u," Zei hij nog, lichte opwinding in zijn stem, maar voornamelijk oprechte dankbaarheid dat ze bereid was Ace te gaan redden, en dat ze er voor hem was. Na deze woorden draaide hij zich om om in de richting van de medicine den te lopen, waar hij nog eens een goed nachtrust zou halen voor hij eindelijk zijn deken terugkreeg.

- Tall topic uit.