♞
Het was een kille nacht. Mistslierten dreven door het donkere woud. Alles was stil, of toch? Een klein twijgje brak doormidden door een gewicht. Geen blaadje, want dat was te licht. Het was... Het was alsof er iemand op was gaan staan. Door het geluid leek de adrenaline door het bos te golven. Het maakte dieren en planten wakker, maar die bleven stil. Angstig wachtend op nog meer beweging. Zich afvragend waarom er iets bewoog en niet sliep. Nu klonk er weer een geluidje, alleen wat het geritsel van bladeren. De adrenaline bouwde zich op en zelfs de wind leek zich niet te bewegen. Het geschuifel kwam dichterbij, dichterbij de open plek die verlicht werd door een plas maanlicht. Aan de rand van de open plek was er iets wit te zien. Alle ogen, alle lichamen draaiden zich naar het witte vlekje dat nu voorzichtig wat verder ging. Een beetje hoger kwam er iets lichtroze tevoorschijn. Het gezamenlijke hart van het woud klopte sneller en sneller. Na een paar seconden geaarzeld te hebben kwam het dier te voorschijn. De adrenaline verdween en het woud ontspande. Alles ging weer slapen.
Haar goudgele ogen keken omhoog naar de bomen die een zilveren krans hadden door het maanlicht. De schoonheid benam haar de adem. Het beroofde haar even van alle gedachten. Van de gedachten die haar deden rotten van binnen. Langzaam vormde er zich een mismaakte grijns op haar mooie gezichtje.
Miss Astoria.
-
Ik schrijf graag verhalen en heb ook al wat kinderboekjes geschreven, maar dit is het eerste volwassen verhaal dus tips zijn altijd welkom. Als jullie het te lang of te kort vinden mogen jullie het altijd zeggen