I'am not sick, I'am just tiered

Greykit lag naast zijn moeder, hij kon niet slapen. Deze hele nacht was hij wakker geweest, hij hoesten de laatste tijd veel. Zijn ogen deden pijn van ze open houden, even sloeg hij zijn oren in zijn nek. Hij hapte zijn adem in en probeerde dat vast te houden, zodat hij niet meer zou hoesten. Alleen het kwam met een grote vlaag zijn mond uit, zijn neus lekten ook nog een beetje. Verward liep hij het nest uit, hij struikelde over de dikke staart van zijn moeder en ploften daardoor op de grond. Hij wilde zijn broer en zussen niet wakker maken, hij strompelde naar de uit gang. Daar zou hij kunnen gaan liggen zodat niemand van hem wakker zou worden, hij zou niks meer te maken willen hebben met zijn broer en zussen. Hij had gewoon het gevoel dat ze anders waren dan dat hij was, hun gingen vaak alleen met elkaar om. Hij werd een beetje aan de kant geschoven, hij staarde om naar zijn moeder. "Mam?" Vroeg hij en ging zitten voor het nest, hij was te moe om naar de uitgang te lopen. Hij hijgde een beetje, hij wiebelde met zijn oren. Vermoeid staarde hij haar aan, hij rook bijna niks meer door het snot wat zijn neus uit kwam.

Hij schudden zijn hoofdje, hij wilde het eigenlijk geheim houden en ze zou toch slapen of dat dacht hij dan. Hij wilde het eigenlijk niemand vertellen dat hij zich niet echt geweldig voelden, zijn lichaam deed overal pijn. "ik voel me niet zo lekker." Sprak hij, stiekem wilde hij het geheim houden voor de rest van de katten. Hij had vaak wel iets gehoord over de Med. Cat, misschien zou hij daar naar toe moeten gaan. Hij draaide zich om en sloop zwakjes er naar toe, stapje voor stapje zetten hij zich voort. Vermoeit strompelde hij als of hij zijn lichaam mee trok de den uit, en kwam dus buiten het nursery. Een van zijn eerste keren, eigenlijk zijn eerste keer. Hij keek om zich heen, weinig kon hij zien. Jammer genoeg stonden meer dennen en was het nursery niet het enige, hij probeerde zijn pupillen te versmallen om beter te kunnen zien. Jammer genoeg ging dat niet, hij rook wel vele geuren. Hij besloot de sterkste geuren maar te volgen en sloop er naar toe, de geuren die het aparts roken kon hij ruiken. Het rook namelijk niet naar melk of naar katten, het rook heel anders. Hij sloop er langzaam heen, stap voor stap kwam hij voor de ingang te staan. Toen hij er eenmaal stond viel hij zo wat uit een, hij ging op de grond liggen en bleef daar verwaarloost liggen. Hij was dood op, moe en kapot. Hij niesten even, hij legde zijn oren voor zijn gezicht en sloot zijn ogen.

~Alleen voor Acefray, Snowynight en eventueel zijn sibelings

Greykit lag voor de helft te slapen voor de Med. Den, hij hijgde. Kapot en moe wachtten hij, op een teken van leven. Hij voelde hoe zijn nekvel langzaam beet werd gepakt, langzaam werd hij bij zijn tere nekvel gepakt en naar binnen gesleurd. Daar was het warm, het rook misschien wel vreemd maar het was warm. Hij voelde een ruwe lik over zijn lijfje heen gaan, zijn oogjes schoten open. Het was niet een fijn gevoel, helemaal niet als iemand je een warme lik gaf tot dat het koud werd. Hij sloeg zijn staart om zich heen en begon hevig weer te hoesten, weer had hij het gevoel dat hij geen adem meer kreeg. Hij schoot overeind, alleen zakte bijna gelijk weer in. Hij was te moe om zich daar tegen te verzetten, hij lag daar maar zwak te wezen. Hij keek naar de grote enge wollige kater die hem hier binnen had gebracht, hij staarde in het rond. Waar was hij, misschien bij de Med. Den waar Swiftkit het over had. "Hey kleine, gaat het een beetje?" Vroeg de wollige grote boze kater terwijl hij zachtjes begon te snuffelen. Grey keek angstig naar en probeerde weg te komen van de enge grote neus van deze krijger, alleen verzetten kon hij niet. Hij was dood op, moe. Weer kreeg hij een hoestbui, misschien wel een paar achter elkaar. Hij haatte deze enorm erg, toen het stopten lag hij uitgespreid over de grond. "Ik ben gewoon moe grote wollige kater," Miauwde hij hijgend, hij wist niet zo zeker. Zijn zicht was al voor een grote deel weg, gelukkig dat niemand dat wist alleen kon hij kort harig wel uit lang harig halen. Dan leek de grote enge vlek wat groter, dan zag je ook dat de kat lang harig was of niet. Ook aan de geur kon je het ruiken of het een kater was of een poes, alleen leken al deze geuren moeilijk te onderscheiden zijn. Het waren er zoveel, hij keek vermoeid naar de kater.

OCC: Ik had echt zin om neer te zetten de grote boze wolf xD

Vier. Vier kittens. Niet vijf. Maar vier. Snowynight's ogen schoten over haar nest. Het rook naar ziekte. Haar oren gingen plat in haar nek, welke nog pluiziger was dan normaal aangezien haar haren overeind stonden. Greykit ontbrak. Ze klemde haar tanden op elkaar en ademde diep in, zoekend naar de geur van haar kitten. De geur van ziekte was moeilijk te miskennen, dus dat maakte het op z'n minst simpeler. Maar wáár was hij? Voorzichtig maar wel met een zekere haast stapte ze de nursery uit, het geurspoor volgend in de richting van de medicine cat den. Was haar zoontje slim genoeg geweest om zelf te gaan? Maar waarom had hij haar dan niet wakker gemaakt! Met een gealarmeerde blik in haar ogen stapte ze de medicine cat den in. "Greykit, ben je hier?!" bracht ze wat zoekend en geschrokken uit.

Greykit lag nu ergens binnen, hij wist niet zo goed waar of wat alleen een grote vlek was er in de beurt. Hij was moe en vermoeid, hij wist niet echt wat hij moest doen. Hij wilde gewoon zijn moeder bij zich hebben, hij wilde de armen de warmte en haar geur terug. Hij spitste zijn oren bij het geluid, zijn moeder. Hij hoorde stappen, zou dat zijn moeder zijn. Zouden ze hem de tijd geven, zouden dat zijn sibs zijn. Hij vroeg dingen af maar kon het zo zijn, zou hij alles weer terug krijgen. Misschien was er wel niks en kon hij gelijk terug naar zijn huis en zijn nest. "Greykit, ben je hier?!" bracht Snowynight er wat zoekend en geschrokken uit. Hij liet een zachte piep horen, hopelijk zou hij een lik krijgen van haar. Hij deed verder niks, alleen maar liggen en staren. Zijn ogen tuurde elke kant op, geen antwoord.

Sorry kort

Greykit staarde naar zijn moeder en de Med. Cat, even werd het stil. Hij was moe en sloot kort zijn ogen, er kwam zwart voor zijn beeld. Maar bleef wakker, hij moest wakker blijven. Weer begon hij erg te hoesten, de kater was ergens mee bezig en zijn blik was erg op zijn moeder gericht. "Snowynight, kom dichterbij" Miauwde Ace wat duidelijk, iets van bezorgdheid kwam in zijn ogen. Hij moest zijn sibs blijven steunen en zijn moeder ook. Hij kreeg een neusje van Ace tegen de zijne, even voelde hij de neus van de kater en stond verward en moeilijk op. Hij probeerde zich te focussen op het gesprek van zijn moeder en de Med. Cat, zijn ogen werden groter bij het zien van zijn moeder en Ace hun gezichten. Iets van verdriet, iets van pijn. Alles was misschien een waas voor hem maar hij kon wel ongeveer zien hoe alles eruit zag. Hij viel weer op de grond, iets piepte hij zacht.. Even leek hij in een schok te zijn, "Mam.. Ace... Alsjeblieft vertel me niet dat ik dood ga.." Smeekte hij zachtjes. Hij probeerde weer vermoeid recht overeind te staan maar begon weer dringend te hoesten, een paar keer achter elkaar. Hij begon weer hevig te hoesten maar probeerde zich strek te houden, tranen kwamen zijn ogen uit. Hij probeerde bij zijn moeder te komen en wilde haar vacht om zich heen hebben, hij wilde bij zijn moeder blijven. Hij wilde niet naar STARCLAN, "Mam, alsjeblieft.." Smeekte hij waarna tranen zijn ogen uit liepen. Hij drukte zijn kopje in haar vacht, jankend. Moe, doodop. Zou hij echt dood gaan? Want aan hun gezichten kon hij dat zien, de pijn in de ogen. Hij wilde zich voor altijd bij zijn moeder wezen, een blik van de kitten ging naar Ace. Hij staarde de kater aan, alleen ging dat al vlug naar de grond. Hij wilde nog levend zijn, hij wilde nog weten dat hij leefde en wilde niet nu naar Starclan. Hij wilde nog niet gaan en wilde nog de warme zon in zijn vacht voelen, hij wilde iedereen kennen en wilde niet dat iemand hem verliet. Hij stortte weer neer op de grond en begroef zijn hoofdje tussen zijn poten, "Alsjeblieft.." Jammerde hij zachtjes daarna....

Snowynight's oren gingen plat in haar nek toen Acefray het over Greencough had, een dodelijke ziekte. Ze voelde paniek als vlammen aan haar poten likken, maar ze moest sterk blijven, sterk voor Greykit. Ze slikte en haalde diep adem en keek Acefray aan. Haar blik was waarschuwend. Ze moest het leven van haar kitten in de poten van de kater leggen wie ze met haar vorige nest totaal niet vertrouwd had. Maar het moest. De poes sloot haar ogen eventjes kort. "Beloof me dat je goed voor hem zal zorgen," sprak ze. Dat hij hier levend uitkomt. Maar nee, dat kon ze niet zeggen, dat zou Greykit alleen maar verder in de paniek brengen. Meteen toen Greykit begon te huilen krulde ze zich sussend om haar kitten heen terwijl haar hart nog steeds in haar keel sloeg als een kerkklok. Sussend begon ze hem over zijn kop te likken. Het maakte haar niet uit dat hij een besmettelijke ziekte had. "Natuurlijk ga je niet dood lieverd.. Acefray gaat je weer helemaal beter maken. Maar je moet nu wel een dappere kleine warrior zijn en alles doen wat Acefray je zegt te doen. Kun je dat doen voor mama? Zul je een dappere kleine warrior zijn?" vroeg de poes met een bemoedigende glimlach, waarna ze haar grijze kitten weer een lik over zijn kop gaf. Ze voelde de tranen in haar ogen prikken. Maar nee, zij moest nu ook een dappere warrior zijn.

Greykit keek naar beide katten, ging hij echt dood. Hij droomde er altijd om dat hij de beste zou worden, hij was de laatste kitten en ook nog de zwakste. Was hij dan ergens goed in? Was dit wat Starclan wilde? Hij staarde omhoog want hij wist te minsten waar dat zat, hij had toch geen nut om te leven waarom had hij dan al deze zorgen. Hij probeerde naar zijn moeder te staren, een paar tranen kwamen zijn ogen uit. Hij probeerde het niet te laten zien, hij wilde niet huilen maar deed het toch. Het was waar, hij kon het zien haar haar wazige gezicht. Hij was misschien wel blind maar sommige dingen kon hij wel zien. Zijn moeder krulde zich om hem heen, hij probeerde zich wat meer te begraven in de vacht van zijn moeder. Sussend begon Snowy hem over zijn kop te likken, hij spitste haar oren toen ze begon te spreken. "Natuurlijk ga je niet dood lieverd.. Acefray gaat je weer helemaal beter maken. Maar je moet nu wel een dappere kleine warrior zijn en alles doen wat Acefray je zegt te doen. Kun je dat doen voor mama? Zul je een dappere kleine warrior zijn?" vroeg zijn moeder met een bemoedigende glimlach, hij voelde een beetje hoop in zich komen. Hij probeerde haar aan te kijken, "dat zal ik doen mama, ik zal een dappere krijger zijn." Miauwde hij nog steeds met tranen in zijn ogen. Hij voelde haar warmte, hij had bij Bitterkit al weleens zijn poot verzwikt en had al zijn sibs al beter leren kennen behalve Ash en Night. Hij wiebelde met zijn oren en legde zijn staart op de grond, "alleen blijf je wel bij me?" Vroeg hij daarna. Eigenlijk was hij bang, bang voor het onwetende. Bang voor het gene wat hij niet wist, bang om alles te verliezen. Ook echt alles, hij keek angstig naar Ace en naar Snowy. "Ik ben bang.." Piepte hij zachtjes waarna hij zich weer in zijn moeder vacht begroef met huilende ogen, een lik kreeg hij weer over zijn kopje heen van zijn moeder. Hij probeerde tegen haar kop kopjes te geven, tranen kwamen zijn ogen uit. Bang was hij, hij wilde nog niet gaan. Hij wilde altijd bij zijn moeder blijven, altijd haar zachte vacht te willen voelen. Altijd haar willen ruiken en zien, altijd bij haar te zijn en haar warme woorden willen horen. Zijn sibs waren er niet eens toen dit alles gebeurde, alleen waarom moest hij het weer zijn.