Keep your heart right, even when it's sorely wounded

Er waren ondertussen al enkele dagen gepasseerd sinds het dassengevecht waarin hij gewond was geraakt. Acefray had hem een enkele dag verzorgt, totdat hij plotseling in het niets was verdwenen. Het was hem direct opgevallen en het was zijn open poot die hem daar elke dag aan deed herinneren. Sinds zijn wond was gaan ontsteken was de slaap niet direct te vinden. Slapeloze nachten stapelden zich op. Af en toe was er wel een queen die hem kwam voorzien van kruiden, maar verder bleef het gewoon stil in de den. Het was wel duidelijk dat een medicine apprentice gemist werd. Toch zeker op dit moment. De kater trok kort zijn lip op toen hij voorzichtig zijn poot verplaatste. Waarom gebeurde dit ook nu?! Ook tijdens de afgelopen ceremonie was hij niet benoemd tot warrior. Hij niet, maar Littlestream wel. Hij was toch zeker niet de enige die toegetakeld was door dat gevecht? Mocht Innerghost hem dan helemaal niet? Zo kwam het toch wel over. Hazelpaw zette zijn vacht op tegen de kille lucht. Nu Leaf-fall eraan kwam mistte hij toch wel de warmte van de apprentice den en hij snakte natuurlijk ook naar de warriors den. Windpaw was zelf ondertussen warrior geworden. Misschien moest hij straks toch eens proberen om zich terug ginder te installeren. Niemand die moest weten dat zijn open wonde een stekende pijn met zich meenam. Hij zou het wel verbijten. Hij wilde gewoon niet te lang hier blijven en zwak lijken. Shadowclan was niets met zwakke katten. Hazelpaw trok mijn zijn oortjes toen hij buiten de den geritsel hoorde. Waarschijnlijk was dat weer een queen of Littlestream die wat kruiden bij hem kwam droppen. Dat ze maar genoeg aan hem gaven.

Eerste post Innerghost