GREAT [open]

Uiteindelijk was de kater toch maar in de den van Acefray ingetrokken, wetend dat hij anders de andere apprentices 's nachts toch wakker zou houden. De apprentice had zijn blik maar vaagjes op zijn poot gericht en liet vervolgens zijn ogen door de lege ruimte gaan. Acefray was op dit moment niet aanwezig. Even bleef zijn blik hangen op de hoek waar verschillende kruiden verzameld waren. Hij trok zich met wat moeite recht, waarbij hij zo min mogelijk op zijn pijnlijke poot probeerde te stappen, en liep voorzichtig richting de kruiden. Nog voordat hij zijn kop langs de kruiden liet gaan, keek hij even naar achteren, om te controleren of er niemand was. Hij kon zelf wel alvast iets zoeken te de pijn, right? Hij bleef hangen bij een kruid dat verrassend goed rook. Dat kon toch niet slecht zijn. Hij pakte een hoopje van het kruid, catnip genaamd, en bracht het naar zijn nest waar hij zich weer even neer zette. Hij begon er toch niet direct op te kauwen of eten. Het kruid gerook gewoon zo goed. Waarom zou hij dat verspillen door er op te kauwen. Hij stak nogmaals zijn neus in het hoopje kruiden en ademde nog eens diep in. Het was misschien vreemd, maar op één of andere manier leek dit te helpen tegen de pijn. Hij vergat zelfs bijna dat hij iets aan zijn poot had. Er verscheen ook bijna automatisch een kleine grijns op zijn snoetje en de kater probeerde zich vervolgens ook gewoon recht te trekken, zonder aan zijn poot te denken. Door de druk die hij erop zette gingen enkele sneeën terug open, maar dat had hij niet eens door. "Nhog," mompelde hij tegen zichzelf en lachtte even met wat hij zelf zei. "Ik bedoelde nog," grinnikte hij erachter. Met dat hij dat zei zakte de kater door zijn poten en kwam op de grond terecht. In plaats van recht te kruipen bleef de kater gewoon lachend op de grond liggen.

Note: Ganzenopdracht & open

Zijn gelach maakte een plotse omkeer en veranderde in gepraat tegen zichzelf. "Nog langer apprentice, ge-wel-dig!" bromde hij half. Even was hij serieus, maar al snel barste hij weer in lachen uit. Het kon gewoon niet beter. Waarom streek Starclan hem toch tegen de haren in? Hij had Starclan toch geen reden gegeven om boos op hem te zijn? Hazel's kopje draaide in de richting van een kitten die plots van zich liet horen. De apprentice legde zijn kopje in het zand bij wat de jonge poes tegen hem zei. "Nu niet meer," mompelde hij kortaf en liet zijn blik even naar zijn poot gaan, die ondertussen vol hing met zand. Acefray had hij al even niet meer gezien? Het was alsof hij van de aardbol verdwenen was. "Jij kan me toch niet helpen." zei hij uiteindelijk en keek even naar de plek waar de kitten de kruiden net weg had gelegd.