Met zachte pasjes liep de warrior over de met bladeren bedekte grond. Haar tengere lijf was nauwelijks hoorbaar, maar haar crème-kleurige vacht duidelijk zichtbaar. Zodra de eerste sneeuw was gevallen werden de rollen omgedraaid en was Dawnstripe bijna niet meer te herkennen tussen de witte achtergrond. Al snel stuitte de poes op een andere warrior, een die ze niet vaak sprak en als wat ingetogen had geoogd. Maar misschien was dat wel een niet correcte benadering, aangezien ze zelf niet vaak sprak. Met een vriendelijke glimlach benaderde ze de andere kat, maar uiteraard voorzichtig en een tikje onzeker. "Goedemiddag," mauwde ze. Dawnstripe ging zitten, haar ogen schitterden terwijl ze wachtte op een antwoord.