Forever unlucky {Ganzenopdracht}

De grijze poes stond vroeg op. Ze was van plan vandaag op jacht te gaan, om haar plicht te vervullen. De Queens en Elders moesten natuurlijk wel te eten krijgen en zij zou daarvoor gaan zorgen. Haar kleine pootjes trippelden vrolijk het kamp uit. Ze voelde een zacht windje, oftewel perfecte omstandigheden. De dagen ervoor waren namelijk nogal winderig geweest, het was immers ook al weer Leaffall. Het was de tijd van kou en vallende, gekleurde bladeren. Snowypaw hield enorm van het seizoen, vooral door de kleur die het bracht. De zon kwam 's ochtends ook later op, terwijl ze ook een stuk eerder onder ging. Vandaar dat ze vroeg op weg was. Haar felblauwe oogjes spotten algauw de Carrionplace in haar zicht. Dat was haar favoriete plek geworden sinds ze het hele territorium had leren kennen. En een kraai vangen was nou eenmaal niet het moeilijkste klusje. Terwijl ze een zwakke kraai probeerde te spotten, schuilend achter een boom, voelde ze een blad op haar hoofd vallen. Ze schudde voorzichtig met haar kop, om de kraaien niet weg te jagen. De kraaien hadden haar beweging opgevangen en vlogen luid kraaiend naar de andere kant van de plaats. De jonge apprentice sloop langzaam naar de andere kant van de plek, een jonge, zwakke kraai in de gaten houdende. Daardoor zag ze niet dat ze in een gat terecht kwam. Met een luide piep van schrik viel ze naar beneden. Het werd ineens pikdonker, aangezien het hele gat gevuld was met de grote, gekleurde herfstbladeren die van een grote boom op het terrein waren gevallen. Ja hoor, dat had zij weer.

Viperpaw had een zware training gehad de dag er voor. Het had gestormd en daarbij had hij veel moeten rennen. Tegen de wind in natuurlijk. Dat maakte het zwaarder en goed voor zijn been spieren. Heerlijk. Door al deze pittige trainingen begon Viperpaw steeds sneller te groeien en enorm gespierd te worden. Een grijnsje sierde zijn lippen. Oh wat werd hij een knappe kater, én dat wist hij maar al te goed. Terwijl Viperpaw zich aan de rand van de Carrionplace bevond focuste hij zich op een groep kraaien. Hij was niet de enige, zag hij. Een eindje verder op zag hij Snowypaw, ook bezig met jagen op de kraaien. Viperpaw raakte afgeleid en hield het grijze poesje nauwlettend in de gaten. Ze sloop op de kraaien af en had zich duidelijk op een jonge, zwakke kraai gemunt. Maar toen verdween ze, bladeren stoven op en een piepje weergalmde door hun omgeving. De kraaien vlogen weg. Luid lachend ging Viperpaw er op af, zoekend naar waar ze mogelijk kon zitten. Overal lagen bladeren, dus waar kon ze zitten. "Snowypaw..." miauwde hij langzaam en licht honend. "Waar zit je dan?" Klonk zijn uitzinnige stem. Hij lachte nog eens terwijl hij nonchalant door liep, maar zelf ook in een diepe gat stapte en naar beneden viel, en ook onder de bladeren kwam te zitten. "Starclanverdomme!" Grauwde hij. Hij zat echter niet in de zelfde als die van Snowypaw. Dit gebied heerste van de holen in de grond.

Ze voelde zich enorm dom dat ze hierin was gevallen. Maar natuurlijk, het kan ook alleen haar gebeuren. Nu kwam het moeilijkste tho, hoe ging ze hieruit geraken? Ze was niet bepaald de beste klimmer en ze had dit ook nog niet geleerd tijdens één van haar trainingen. Misschien was ze gehoord door andere katten, aangezien ze een angstkreetje had geslaakt en alle kraaien waren weggevlogen. En ook haar prooi was dus verdwenen. Ze zat dus goed in de problemen. "Snowypaw..." klonk er ineens. Een rilling ging over Snowypaw's rug. Die honende stem kende ze maar al te goed. Er was geen twijfel over mogelijk dat het Viperpaw was. Kon deze dag nog slechter? "Waar zit je dan?" Een lachje klonk. Ze hield zich stil, zodat hij haar niet zou vinden en haar nog meer zou kunnen vernederen. Een geluid klonk, alsof er nog een kat in een gat viel. "Starclanverdomme!" grauwde Viperpaw. Blijkbaar was hij ook gevallen, maar ze kon hem niet vinden in haar gat. Waren er dan nog meer gaten? Ze besloot nog een poging te wagen om uit haar gat te klimmen. Ze zette haar nagels strak in de wand van het gat en sprong met alle kracht die ze had naar boven. En dit keer lukte het de kleine grijze poes. Ze liep voorzichtig in de richting waar de grauw vandaan kwam. Haar ogen speurden de grond af naar gaten en vonden algauw het andere gat. Ze keek wat lacherig naar beneden. "Viperpaw..." imiteerde ze hem honend.

Hij zette zijn klauwen in de wand en trok zichzelf omhoog. Dit moest lukken. Hij hield vol, klom omhoog en was er bijna. Hij trok zichzelf omhoog, maar toen brokkelde de aarde weg bij zijn pootjes en viel hij terug in de gat. "Foxdung!" Schold hij. Hij sloeg hard met zijn poot tegen de wand en dat deed ook nog eens pijn. "Viperpaw..." Hoorde hij toen. Met een felle blik keek hij omhoog. "Oh jij!" Grauwde hij woedend. "Ik pak je straks wel met dat mooie honende stemmetje van je. Past niet echt bij je, maakt het niet echt overtuigend, arm ding!" Grauwde hij. Ondertussen begon hij weer omhoog te klimmen. Het ging beter dan de vorige keer en hij kon zichzelf bijna omhoog trekken, toen opnieuw de aarde weg borrelde en hij weer op de bodem lag. "Ik zal maar rennen als ik jou was, want als ik hier uit ben.." hij dacht er niet bij na dat hij mogelijk hulp nodig had.

De kater kon haar grapje niet waarderen, dat werd meteen duidelijk. Niet dat Snowypaw dat überhaupt wel had verwacht. Ze wist dat hij een hekel aan haar had en die haat was duidelijk wederzijds. Ook zij wilde het liefst niets met hem te maken hebben of met hem spreken, maar dit keer vroeg hij er zelf om. En ook zij kon gemeen zijn, ze was immers een volbloed Shadowclan poes, wat Viperpaw ook zei. "Oh jij!" grauwde de bruine kater woedend, waardoor er een voldane glimlach op haar gelaat verscheen. "Ik pak je straks wel met dat mooie honende stemmetje van je. Past niet echt bij je, maakt het niet echt overtuigend, arm ding!" Iets wat hij zei liet de angst aanwakkeren in haar lichaam. Maar ze liet het niet zo overkomen. Ze zag de nagels van de kater opnieuw in de aarde geklemd en het leek alsof hij omhoog kwam. Net toen ze achteruit wilde springen, hoorde ze het doffe plofje waarmee ze wist dat hij was gevallen. "Ik zal maar rennen als ik jou was, als ik hier uit ben.." Zijn stem klonk nog altijd dreigend in haar richting. En ergens dacht ze dat hij misschien hulp nodig zou hebben. "Gaat het wel?" floepte ze er daarom vriendelijk uit. Direct hierna deinsde ze achteruit, ze hoefde zijn woede even niet meer te zien. Ze had een fout gemaakt.