Memories

Misschien was het omdat zijn hoofd wanhopig op zoek was naar spul waar hij zich aan vast kon houden, wat niet zomaar weg viel en waar hij vertrouwd mee was. De geur van zijn vader, die kracht en zekerheid betekend had sinds het begin der tijden, was zeker vertrouwd. En onwillekeurig had de tabby die gevolgd, hij kwam er pas achter toen hij de grote kater, een van de enigen die hem in grootte nog overtrof, zag staan. Even zuchtte Tall diep, een zucht met een huivering erin want wat leek de kater veel op de weggevallen beelden van Thrush. Wat wilde hij graag dat zijn broer daar stond, ongedeerd en wel, met een glimlach op zijn gezicht en een stem die zou zeggen 'hey there bro!'. Maar dat zou niet meer gebeuren, en de kater moest ermee leren leven, hoe lastig hem dat ook gemaakt zou worden.

Nope, definitely niet Thrush. Ietwat angstig zette Tall een stapje naar achter toen zijn vader hem bot aansprak. Geen groet, geen 'hoe gaat het', slechts zijn naam en de meest praktische vraag ooit. Maar een antwoord had de kater niet, vandaar dat hij zijn mond opendeed, en meteen weer sloot uit angst dat zijn vader hem erop zou aanspreken. Uiteindelijk keek hij een beetje verloren naar de ander. "Kom niet bij me treuren over de dood van je broer. Deze dingen gebeuren nu eenmaal en zullen zelfs nog vaker gebeuren. Als je dit niet eens aankunt, hoe ga je later dan voor je dierbaren zorgen?" Sprak deze, en de warrior kon enkel knikken. Zachtjes, verloren. Ja paps, zou hij doen paps. Hij zou zijn broer gewoon vergeten en doen alsof er niets gebeurt was paps. Dat was een echte oplossing. Maar het zeggen, met sarcasme, had de kater het lef niet voor. Evenmin als dat hij durfde verder te lopen naar zijn vader toe, om naast hem te kunnen zitten. Dus bleef hij daar staan, bang om om te draaien en bang om verder te gaan.

Hij durfde niet naar de andere kater te kijken toen die plots naar hem toegelopen kwam. Het was alleen teleurstelling wat hij zou zien, ofwel, dat dacht Tall in ieder geval. Zelfs de plotse aanraking deed hem lichtelijk schrikken, maar ditmaal wist de warrior het goed te verbergen aangezien de ander toch ook zijn ogen dichthad, en zijn gezichtsuitdrukking niet kon zien omdat Tall's gezicht nu zo ongeveer verdronk in het fluff van zijn vader. Die trouwens ineens heel wat begripvoller leek. Gelukkig.
Vandaar dat de zoon zijn verdriet weg zuchtte, en uiteindelijk iets achteruit stapte om in de ogen van zijn vader te kijken. "Hoe kunnen we dit voorkomen pap?" Vroeg hij, sterker dan net, maar nog steeds een beetje lost. "Ik word geacht te luisteren, u wordt geacht te luisteren, zijn we zo niet overgeleverd aan de grillen van Starclan en de bevelen van onze superiors?" Niet dat dat hem heel veel uitmaakte, maar het leek niet goed te zijn. Op dit moment hadden ze dan wel goede leiding, de beste zelfs, maar er kwam een tijd en dan zouden die er niet meer zijn. Wat als zo iemand als Whitelion hier aan de macht kwam, en je werd geacht te luisteren?

Zijn vader leek na te denken over zijn vraag, en in de ogen van Tall was dat al een flinke score. Blijkbaar was zijn vraag interessant genoeg om beantwoord te worden, en dat zei wel iets. "Ik kan daar geen antwoord op geven, Tall." Oke, lichte correctie, misschien toch niet. De kater bleef echter stil, de hoop nog niet opgevende, gelukkig. "Misschien wist je het niet, maar mijn verleden is ook niet al te best. De schandalen die ik gemaakt heb zijn erger dan wat jij ooit zult doen." Nou ja, hij wist dat zijn pa geen lievertje was want werkelijk iedereen was bang voor hem, maar dit klonk serieuzer dan wat Tall ooit had gedacht. Vandaar dat hij even geïnteresseerd en nieuwsgierig naar een antwoord zocht in de ogen van zijn vader, maar uiteindelijk zijn hoofd schudde. "U heeft het achter zich gelaten, bent een gerespecteerd lees: gevreesd warrior geworden en mam houdt van u," Hij glimlachte zoals alleen een zoon dat naar zijn vader kon doen, vol trots en ontzag. "Ik ben blij als ik ook maar half de kat die u bent mag worden," Lichtelijk chliche, maar sommige momenten vroegen daarom. Soms was het belangrijk dingen gezegd te hebben, dingen te doen die je normaal niet deed. Soms was er zo'n gevoel dat als je het nu niet deed, het nooit zou gebeuren. Dat gevoel had de kater nu, en dus zei hij het, want zijn vader verdiende het te horen.

De kater vond de eerste woorden van zijn vader maar vreemd, waarom zou hij niet zo worden als degene die hem had opgevoed? Dat was toch juist het idee van ouders, tenminste, zo vond Tall. Maar zijn vader maakte het duidelijk, hij moest zelf een reputatie opbouwen en hooghouden, en misschien was dat wel zo eerlijk. Als hij op zijn vader zou gaan lijken zou het voor eeuwig zo zijn dat hij van de reputatie van zijn vader afleefde, dat mocht niet. Oneervol. Vandaar dat de jonge kater uiteindelijk knikte, oke, hij zou zijn best doen. Hopelijk vond zijn vader dat goed, want de stilte die volgde vertelde Tall niet veel, behalve misschien dat ze beiden genoeg hadden om over na te denken.
"Weet je, toen ik nog een apprentice was werd ik een tijd getraind door rogue's." Oke. Dat was.. onverwacht. De kater keek verbaasd naar de kat naast hem, zo groot en stoer, en plots leek het niet eens zo'n gek idee. Als iemand het vol zou houden bij rogues zou zijn vader het zijn. Misschien ethisch niet het beste wat hij ooit had gedaan, maar hij zat nu hier toch? Dat betekende dat hij op tijd weggelopen was. Dat zei wel iets. "Ik vond mij mentor niet goed genoeg. Na een tijd was ik zelfs zo vaak weg uit het kamp dat men mij begon te verdenken van verraad. Ik weet nog goed hoe een van de oudsten mij toen bestempelde als Bloodclanner." Nu viel de mond van de jonge kat wel even open van verbazing, het verklaarde in ieder geval de angstige blikken van sommigen naar zijn vader. Misschien verklaarde het ook wel de angst van zijn moeder en Innerghost toen hij zelf zo vaak bij de grenzen te vinden was. "Ik ben alles behalve een voorbeeld, Tall. Ik heb katten vermoord en dingen gedaan waar ik nu spijt van heb. Dat is niets waar je naar moet opkijken, helemaal niet." Tall kon niet spreken. Het was nogal een schok. Zijn vader was blijkbaar niet wie Tall dacht dat hij zou zijn. Dat betekende dus dat er nog veel was wat hij van hem kon leren, zowel goede als slechte zaken. Hij zou duidelijk de fout om met rogues te gaan trainen niet maken, en ook na zijn eigen domme fout had hij nooit meer een kat zo erg verwond dat die eraan overleed. Reageren op zijn vader kon hij echter nog steeds niet, hij keek enkel naar de grond, wist Thrush dit? Was die toen nog steeds trots op vader geweest? Kon die nog hetzelfde naar hem kijken? Want Tall wist niet of hij dat nog wel kon. Hij zou een vreemde zien, iemand die hij niet kende, en blijkbaar nooit gekend had.