[Vigil Thrushdive & Frostlake] We won a battle, but lost the war.

_{Mama was opeens heel vluchtig opgestaan en weggegaan. Slaperig hief Heavekit haar kopje op; het was een beetje raar wat mama nu deed, want dat deed ze normaal nooit. Dus schudde ze zichzelf wakker, en volgde de lange zwarte staart zodat ze ook kon zien wat er aan de hand was. Wat ze zag was ook al een beetje raar, en zoiets had ze nog nooit gezien. Er waren katten en die hadden rood bij hun vacht, en andere katten die raar huppelden. Er waren zelfs twee katten en die waren gewoon midden in het kamp aan het slapen! Maar de stemming die in het kamp hing was heel verdrietig. Waarom was iedereen verdrietig? Heave ging op zoek naar haar mama. Ze zag de mooie zwarte poes waar ze zo naar opkeek huilen, en dat verbaasde haar. Ze trippelde naar haar toe, wat nog een hele klus was (onderweg struikelde ze wel twee keer over een steentje, die ze vervolgens in haar bek nam zodat ze daar niet opnieuw over kon struikelen), en drukte haar korte zwart met witte vacht tegen die van haar mama, zodat ze bijna haar evenwicht verloor omdat de vacht zoals altijd veel verder indeukte dan verwacht. Ze keek naar een traantje die op de grond viel en stapte er met haar pootje op, waarna ze de steentjes liet vallen en bij haar mama's poten neerlegde. "V-v-voor jo-ou." miauwde ze hakkelend en schonk haar moeder de allerliefste glimlach die ze had. Misschien werd ze daar wel weer vrolijk van. Ze had immers de mooiste steentjes voor haar opgepakt, de traan onder haar poot gevangen en een lieve glimlach gegeven. Dat was toch wel iets om trots op te zijn? De kleine kitten begreep de ernst van de situatie niet, maar wel dat er veel verdriet was. Dat was genoeg om in troost-mode te gaan.

Tag: Fawnstep.}

Strugglebug lag alweer aardig wat manen in de nursery. Haar kittens hadden al bijna de leeftijd van vijf manen bereikt, ze werden steeds groter en het zou niet lang meer duren of ze zouden apprentice worden en zelf zou ze weer terug vallen in het warriorleven. Ze moest toegeven dat het een fijne gedachte was, dan kon ze weer wat meer betekenen voor de clan en tsja, dat was toch wel haar drijfveer. Misschien kon ze haar moeder wel zover krijgen dat ze mentor mocht worden, dat zou ze geweldig vinden. Misschien niet meteen als ze warrior werd, maar er waren genoeg kittens in de clan op dit moment. Strugglebug wachtte bezorgd in de nursery. Ze hoopte dat iedereen heelhuids terugkwam van het dassengevecht. Maar toen de groep katten binnenkwam voelde ze haar hart naar beneden zakken. Vele katten hadden zich al bij de twee lichamen gewerkt. Voorzichtig kwam ze naar voren, drukte haar neusje in de pels van Frostlake, de kater die haar heel vroeger wel eens bemoedigende woorden toe had gesproken toen ze zelf nog een apprentice was. "May StarClan light your path, my friend." Nu draaide ze zich met betraande oogjes naar haar familie. Thrushdive, haar broer, was dood. Tranen drupten langzaam uit haar ooghoeken terwijl ze voor een laatste maal haar neus in de korte pels van haar broer duwde. "Ik zal je missen, Thrush." Haar stem klonk zwakjes en ze keek haar moeder aan, bij wie ze vervolgens ging liggen.

Roughpaw bestudeerde Hazelpaw en haar maag draaide om toen ze zijn poot zag. Hij zei dan ook dat het niets was, maar ze wist wel beter dan dat. Vervolgens zei hij dat het gewoon een krasje was, toen ze vroeg of alles oké was. "Nee dat is het niet... domme vraag ook," miauwde ze. "Er zijn ergere dingen dan dit," zei Hazelpaw toen. Roughpaw vernauwde haar ogen en schudde met haar kopje. "Ja.. maar nee, jou met een geamputeerde poot lijkt me niet echt wat," miauwde ze. "Je moet naar Acefray, deze wond moet behandeld worden," merkte ze op. "Ik ben zo blij dat je nog leeft," miauwde ze vervolgens, hem toch een kopje gevend.

Hij had een beetje achteraan gezeuld met de patrouille, af en toe achterom kijkende of er geen bedreigingen achter hen aan slapen, maar het bleken altijd maar paranoïde gedachtes te zijn. Wat hadden ze zojuist gedaan? Dassen vermoord, Windclan gebied ingenomen en een verbond gesloten met Riverclan? Hoeveel bloed was er niet verspild op deze avond en hoeveel zou er nog verspild worden door een hevigere oorlog met Windclan? De kater slikte en richtte zijn blauwe kijkers weer recht voor zich uit. Zijn achterpoot hinkte lichtjes, want de das had er maar liefst zijn hele kaak ingezet, maar hij kon het einde wel teruglopen. Na een goede nachtrust en een goede wasbeurt zou hij wel weer zijn taken kunnen oppakken, die schrammetjes heelden wel.
Wie er niet zo makkelijk vanaf gekomen was.. de kater slikte toen hij verderop de twee levenloze lichamen zag bungelen en zijn kijkers bleven rusten op dat van de gestreepte kater. Het ene moment had die nog naast hem gestaan en het andere moment had de das hem meegesleept en was Ashdrizzle hem uit het oog verloren, omdat hij zich teruggetrokken had door zijn bloedende poot. Met een rommelend schuldgevoel bleef hij dus wat hinkend achterlopen.
Het was dan ook al een heel schouwspel toen hij het kamp eindelijk binnenkwam. Katten hadden zich al bij de lichamen gestort en de grijze kater beet op zijn lip toen hij de teneergeslagen Snowynight met haar kittens zag liggen. Moeizaam wist hij de brok in zijn keel wat weg te slikken en legde zijn staart kort op haar schouder. "Het spijt me.. ik had hem moeten helpen.." Murmelde hij zachtjes en drukte zijn snuit kort in de vacht van de kater, die een paar moons geleden nog zijn aartsvijand was geweest, maar laatst .. iets anders. Wat droevig droop hij af, bleef aan de rand van het kamp zitten en staarde vanaf een afstandje naar de katten die afscheid kwamen nemen van de overledenen.