[Vigil Thrushdive & Frostlake] We won a battle, but lost the war.

Met lome passen betrad ze het kamp weer, haar groene kijkers stonden leeg en haar staart sleepte over de grond. Het lichaam van haar zoon had ze halverwege de reis moeten afgeven, omdat ze haar energie nog niet helemaal terug had gekregen. Toch bleef ze wel heel dichtbij de warrior die het lichaam van Thrushdive droeg. Toen ze het kamp binnen kwam, had ze rond gekeken, of er al aanwezigen waren, maar voor het geval er al enkelen sliepen, sprong ze op haar rots. "Laat iedereen zich verzamelen voor een clanmeeting." Ze behield haar stem niet van het pure verdriet. "Wij zijn teruggekeerd." Ze liet een stilte vallen over het kamp en richtte haar blik op de twee lichamen die midden in het kamp lagen.
"Ik zal er niet omheen draaien. We hebben gewonnen, maar tegelijkertijd ook verloren. We zijn vannacht Thrushdive en Frostlake kwijtgeraakt." Nee, ze verbeet het om Riverclan de schuld te geven, voor nu. "Het was een uitputtend gevecht, waarbij ze beiden tot het uiterste hebben gevochten. Dit waren twee van de meest moedige warriors die een clan kon wensen. Daarom verdienen ze een nacht van rouw." Ze slikte de brok in haar keel half weg en kon hij blik amper niet weghouden van de gestreepte en met bloed bevlekte vacht. "Jullie mogen nu afscheid nemen van ze."
Morgen zou het goede nieuws pas komen van het nieuwe gebied, daar had ze nu geen trek in. Met halfgemeende sprongen kwam ze weer naar beneden, drukte haar snuit in de zwarte vacht van Frostlake en vervolgens liet ze zich neervallen naast het lichaam van haar zoon, hem proberende een beetje warm te houden.

Note -- Voor de hele clan!

Ze had geslapen, lang geslapen ook. Ze was zo onrustig geweest dat Thrushdive op de badger patrols was geweest, dat ze bij Acefray was geweest voor een poppy seed. Samen met het feit dat Greykit ziek was, kon de sneeuwwitte poes het allemaal eventjes niet meer aan. Ze maakte haar kittens ook bang met haar eigen nerveuze gedrag en dat kon ze niet hebben. Maar het geluid van vele poten maakten haar wakker en ze verliet haar nest meteen. Ze hoorde de eerste aankondiging van Shrewstar terwijl ze de nursery uitgleed en de kleine, witte poes probeerde zich alvast door de katten heen te wurmen die zich al verzameld hadden. Ze kon Thrushdive nog niet zien.. Waar was hij? De stilte die in het kamp lag was verstikkend. Wat was er? Net toen ze door de katten heen was en haar blik haar mate nog zocht, hoorde ze de woorden van Shrewstar. Frostlake, haar mentor en.. Thrushdive. Een verstrengelde maar luide kreet ontsnapte uit haar mond terwijl ze zich naar voren stortte en haar neus wat paniekerig in de vacht van Thrushdive begroef. Nee, niet hij, nee. Ze had het nog niet goed kunnen maken, ze had nog geen sorry kunnen zeggen. Haar rug ging schokkerig op en neer terwijl ze haar neus in zijn vacht duwde, zoekend naar nog een vleugje warmte, nog iets een teken van leven. "H-het spijt me, ik had.. ik had.." Haar woorden kwamen naar buiten gerold. Wat had ze? Had ze nog met hem moeten praten? Had ze hem moeten beschermen? Hartverscheurend snikkend zakte ze ineen. Nee.. nee..

In tegenstelling tot de chaos in de Clan, lag de jonge kitten rustig in de Nursery te vertoeven. Haar moeder lag wat minder rustig bij haar, die werd druk bezig gehouden door haar zieke broertje. Greykit had al een tijd last van groenhoest of iets dergelijks, en ook Bitterkit was behoorlijk bezorgd om hem. Daarbij was haar zogenaamde vader naar het Windclangebied gegaan om tegen de dassen te vechten, maar daarover kon ze zich geen zorgen maken. Hij had nooit de moeite gedaan om haar op te zoeken en Bitterkit had dan ook geen enkel idee hoe hij er überhaupt uitzag. Ze voelde de warmte van haar moeder uit het niets verdwijnen en keek verbaasd op. Ze hoorde allerlei pootstappen en daarbij de stem van Shrewstar. Ze waren teruggekeerd van het gevecht! Bitterkit duwde zichzelf omhoog en trippelde naar buiten. Ze kon haar moeder zo snel niet vinden, dus wurmde ze zich gewoon naar voren zodat ze het beter kon zien en horen. "Ik zal er niet omheen draaien. We hebben gewonnen, maar tegelijkertijd ook verloren. We zijn vannacht Thrushdive en Frostlake kwijtgeraakt," hoorde ze toen. Haar ogen werden groot. Thrushdive? Haar vader? Ze zag hoe zijn moeder naar voren schoot en haar neus in de vacht van de dode kater stak. Bitterkit rende op haar af. "Mam!" jammerde ze, terwijl ze haar kopje tegen de kop van haar moeder aandrukte. Dit kon niet waar zijn.

De avond viel langzaam en er viel een kille sfeer over het kamp. De patrouille die de badgers ging bevechten in Windclan's gebeid was nog steeds niet terug, en de tabby kon het niet helpen om bezorgd te zijn. Wat als er iets misgegaan was? Wat als Windclan dit zag als een teken voor oorlog en hen aanviel? Wat als? De tabby zuchtte en waste zich langzaam, wetend dat ze ondanks de vermoeidheid niet zou kunnen slapen met deze spanning. Met een ruk keek ze op toen er pootstappen bij de campingang klonken, en meteen voelde ze zich helemaal koud. De patrouille kwam terug binnen, en de meesten leken relatief ongedeerd - maar wel gewond. Dat was echter niet waarom de temperatuur in het camp plotseling tot onder nul was gedaald. Twee warriors die een lichaam op zich droegen stapten naar het midden van het camp, hun uitdrukkingen zwart. Shrewstar liep dicht bij een van de twee, haar verdriet uit haar houding duidelijk uitstralend. Ze verliet haar plek even om op de hogesteen te gaan staan en de clan bijeen te roepen, maar Windpaw hoefde de naam van de warriors niet te horen om te weten wie het waren. Zijn bekende, sterke lichaam, ooit zo trots rechtopstaand, lag nu levenloos neer in het midden van het camp. Het bloed gonsde in haar oren, en even leek de wereld stilt e staan. Pas toen haar moeder naar hem toe liep, kwam ze in beweging. Eerst traag, dan sneller. Het kon niet waar zijn, het kon niet! Eenmaal bij zijn lichaam aangekomen knielde de tabby neer bij zijn lichaam, geen moeite doend om te tranen tegen te houden. "Pap..", fluisterde ze, haar stem amper hoorbaar. en daarna luider, een hartverscheurende kreet in het stille kamp. "Word wakker!" Maar het was nutteloos, dat wist ze zelf. Hij zou nooit meer terugkeren, hij zou haar nooit warrior zien worden. Hij zou nooit meer trots kunnen zijn op haar, zoals ze sinds jongs af aan altijd gewild had. Ze zou nooit meer zijn lage, geruststellende stem horen, of zijn tabby vacht die ze van hem geërfd had zien. Waarom was Starclan zo wreed om hem zo snel bij hen te vragen?

Hij had al die tijd liggen ijsberen in het kamp. Een naar gevoel had hem bekropen en de laatste keer dat hij dit had gehad, had Shrewstar een leven verloren. Daarom dat hij ook meteen zijn ijsblauwe blik op de kamp uitgang richtte toen hij aankomende voetstappen hoorde. Zijn ogen verduisterde echter meteen toen hij zag hoe iedereen eraan toe was. "Shrew.." Miauwde hij zachtjes toen hij zag hoe teneergeslagen ze erbij liep. Maar zodra hij zag waardoor ze er zo uitzag gingen zijn oortjes platliggen in zijn nek. Ongeloof vulde zijn buik, hart en borstkas en met trage pootstappen bewoog hij zich naar de lijken die zich nu in het midden van het kamp bevonden. Thrushdive.. Wolftail schudde zijn kop en sloot zijn ogen. Voorzichtig duwde hij zijn neus tegen het nog ietwat warme lichaam van zijn zoon. "Je hebt moedig gevochten.. rust nu maar goed. Vaarwel, zoon." Klonk hij, zo goed als geluidloos. Een overweldigend gevoel overviel hem en in een fractie van een seconde vlogen alle gedachten aan de geboorte van zijn eerste nest door zijn hoofd heen. Hoe hij een stok had moeten zoeken en hoeveel Shrewstar toen had afgezien. Maar ook dat hij enorm trots was geweest, en dat hij voor het eerst in zijn leven het gevoel had dat hij een échte verantwoordelijkheid had gekregen. De verantwoordelijkheid dat hij voor zijn kittens moest zorgen, hen moest beschermen tegen al het kwade dat er in de wereld was. Maar dit was het niet gelukt, klaarblijkelijk. Hij had mee moeten gaan! Dan was dit nooit gebeurd! Hij beet op de binnenkant van zijn kaak en weigerde om de tranen naar buiten te laten gaan. In plaats daarvan overnam een ijskoude blik zijn ogen. Hoe kon dit gebeurd zijn? Hoe kon het dat Shadowclan twee krijgers had verloren? Gold hetzelfde ook voor Riverclan? Opnieuw schudde de enorme kater zijn kopje en drukte hij zijn neus in de vacht van zijn zwart met witte partner. "Het spijt me zo.." Murmelde hij zachtjes.

De manier waarop de Warriors en de Leader het kamp in waren gekomen had haar zacht gezegd geshockeerd. Ze had nog geen enkele kat zo verdrietig gezien in haar korte leventje, en bleef daardoor ook even afwezig staan terwijl ze toekeek vanaf een afstandje. Dus dit deed een dood met de clan. De tekst die de Leader had uitgebracht bij terugkomst kreeg de kitten nauwelijks mee zodra ze het verdriet van de clan voor zich zag. Ze wist niet wie ze het eerst moest troosten, waardoor ze haar ogen over haar clanleden liet glijden. Geen van de overleden Warriors had ze goed gekend, maar toch kon ze het verdriet begrijpen. Een van de jongere katten trok haar aandacht, waardoor ze haar aandacht stilletjes op die kat gericht hield. Gelukkig was de moeder in de buurt, die zou de kitten vast beter gerust kunnen stellen dan zijzelf kon. Ze herinnerde zich vaagjes dat Shrewstar de moeder was geweest van Thrushdive waardoor ze voorzichtig naar voren kwam, en eerst haar neusje eerbiedig tegen de andere overleden Warrior drukte en zachtjes een paar woorden als afscheid murmelde. Daarna vervolgde ze haar weg naar de Leader van de clan waarna ze naast de kattin ging zitten en heel even troostend en respectvol haar neusje tegen diens schouder drukte. Haar zachte blauwe ogen gleden toen woordeloos naar de kater die zojuist zijn intrede had gedaan bij Starclan, en daardoor stond ze dan ook op en drukte ze haar neusje ook respectvol tegen zijn schouder. 'Jaag in vrede,' murmelde ze omdat ze niets bijzonders over die kater kon vertellen. Waarna ze weer naast Shrewstar plaats nam. Wetende dat geen woorden een moeder konden troosten die een kitten verloren had, gebruikte ze die ook niet. Ze sprak sowieso toch niet zo veel. Tenzij iedereen om haar heen en zij ook vrolijk waren. Ergens vroeg ze af waar Tallshadow in de menigte was en of hij nog zou komen. Misschien had haar vriend een van de overleden katten wel gekent, dan was hij vast ook verdrietig. Heel zachtjes zuchtte ze terwijl ze met wiebelende oogjes de omgeving in zich op nam.

Hij was later, Innerghost en de kater hadden de nieuwe grenzen gemarkeerd en daarna waren ze geen van beiden erg eager geweest om naar het kamp te gaan. Toch riep de plicht, en konden ze dit niet ontduiken, dus dook de kater de ingang in, om begroet te worden door een schouwspel waarvan hij gehoopt had het te kunnen ontvluchten, het niet te hoeven zien. De kater trilde helemaal van de adrenaline van het gevecht, de moeheid die hem overmande, en het verdriet wat hem plots zo overviel. Zijn ogen werden echter niet nat, aangezien hij er nu moest zijn. Voor zijn apprentice, voor zijn moeder en vader, en zelfs voor Snowynight. Het was zijn taak als warrior, en als broer, om Thrush te onthouden, over hem te vertellen, en om anderen in te laten zien hoe geweldig hij was. Dat zou hij doen, dat was zijn taak, en dat kon blijkbaar ook zonder huilen.
De kater liep dan ook langzaam, voorzichtig, naar de lichamen toe. Eerst die van Frostlake, zijn voormalige mentor, die hij lange tijd niet gesproken had. De kater sloot zijn ogen en dacht terug aan de eerste training, aan hoe vereerd hij was geweest, en hoe hij besloten had dat hij net zo groots wilde worden als Frostlake. Maar als hij hem daar zo zag liggen leken die gedachten in een vrolijk verleden te behoren. Dit was de harde realiteit, Frostlake was dood. Gestorven op de best mogelijke manier, maar dat nam niet weg dat ze hem hier zouden moeten missen. Weer een warrior minder, een vriend minder, in zulke lastige tijden. Tijden waarin veel katten juist zo'n vriend nodig zouden hebben, omdat Thrush ook een geliefde kat was geweest. In ieder geval geliefd door zijn familie, zijn mate, en zijn vrienden. De kater had Tall altijd weten op te vrolijken, en ook al zag zijn lichaam er nu verweerd uit, haast onnatuurlijk, en niet als Thrush, de warrior kon zweren dat hij de zweem van een grijns op het gezicht van zijn broer zag. Wat hem weemoedig deed glimlachen. Voorzichtig zette hij nog wat stappen dichterbij, naar zijn moeder en vader toe, naar Snowynight en Windpaw. Bij die laatste duwde hij even zijn neus in haar vacht, hij was haar mentor, hij zou er voor haar zijn. Hij wist als geen ander wat ze nu door moest maken. Samen zouden ze het redden, en Thrush zou voor ze zorgen. Hij was namelijk niet weg, hij was op een betere plek. Dat schepte troost. Want hoewel ze hem hier zouden moeten missen, kon zijn broer een revolutie in Starclan gaan beginnen. Hij zou er altijd voor hen zijn, daar mochten ze niet aan twijfelen. Gewoon op een andere manier dan fysiek voor hen vechten.
Uiteindelijk liet Tall zich voorzichtig door zijn poten zakken, daar waar nog niemand zat, zodat de kater omringt was door katten die zielsveel van hem gehouden hadden. Katten die hem zouden onthouden voor wat hij was geweest. Een liefhebbende mate, een goede vader, een opstandige maar oh zo geweldige zoon, en de beste broer die anybody zich maar kon wensen.
Rust zacht Thrush.

De bruine kater, die met die strepen waar ze net nog aan had gedacht kwam in haar vizier. De grote kater, waarschijnlijk geschrokken en in verdriet. Door haar jonge leeftijd kende ze de meeste katten niet of nauwelijks, maar toch voldoende om ze als een hechte familie te zien. Voor haar voelde het alsof ze een ver familielid verloren was, eentje die ze niet kende, maar misschien wel had willen leren kennen. Toch begreep ze ook wel dat de katten banden hadden gehad met anderen, en die nu een goede vriend moesten missen. Ze wou er niet aan denken om bijvoorbeeld nooit meer met Tallshadow te praten, nooit meer te weten hoe hij zich voelde. De kitten zag hem als een goede vriend, dus zou ze ook een goede vriend voor hem zijn. Zover een jonge kitten als zij dat kon. De kater nam eerst afscheid van de oudere Warrior, waarna hij naar dezelfde kat liep als waar Shrewstar bij lag, en waar zij in de buurt bij zat. Haar oortjes vlogen overeind, voordat ze voorzichtig naar Tallshadow toe liep. Hem de ruimte gevende, om te kunnen rouwen, en toch drukte ze heel even, heel kort haar neusje tegen haar vriend zijn schouder aan. Haar oortjes bewogen voorzichtig iets naar haar nek, het beviel haar niet de clan zo verdrietig te zien. Vele katten hadden deze Warriors gekent en elke Warrior zou met zijn of haar eigen verhaal in Starclan belanden. Daar zouden ze verder jagen in de eeuwige Zilverpels. De sterren zouden de katten aan hun laten denken, en bij volle maan zouden de clans altijd bij de vier bomen blijven verzamelen. Het leven ging door, uiteindelijk met een paar geliefde katten minder. Ze ging op een kleine afstand van Tallshadow zitten, ruimte makend voor de katten die deze Warriors beter hadden gekend. Die verdienden het om een goed afscheid te nemen van hun familie en vrienden. Ze het goeds toe te wensen in Starclan, totdat de tijd lwam dat zij zelf de sterren tegemoet gingen. Iedereen zou zich daar ooit bij toevoegen. Alleen was dat wel een kwestie van tijd.

Hazelpaw strompelde als laatste het kamp in, aangezien zijn rechter voorpoot helemaal open was gehaald door één van die dassen. Tijdens de terugweg had hij een keer halt moeten houden omdat de pijn hem even teveel werd. Zijn blik werd wat dof toen hij zag hoe de katten, die in het kam waren gebleven, zich op de lichamen van de Thrush en Frost hadden gericht. Kort wiebelde hij met zijn oren, maar hij liep niet naar de katten toe. Nog niet. Eerst zou hij de katten voorlaten die het dichtst bij hen stonden. Hij kon zich trouwens beter op zichzelf concentreren. Toch ging hij niet als eerste naar de Medicine cat den, wetend dat er misschien toch nog andere waren die er slechter aan toe waren. Hij bleef dan ook zitten waar die zat en hield zijn ene poot nogal krampachtig van de grond. Zijn blik schoot naar Windpaw toen ze nogal wanhopig op haar vader's lichaam afliep.

Haar hart was naar de bodem van haar poten gezonken toen ze de katten die gaan strijden waren zag terugkeren. Ze gaf het niet toe en zou het ook nooit toegeven, maar stiekem had ze al die tijd op Frostlake zitten wachten. De teisterende gedachte dat hij misschien gewond was geraakt, of erger nog, om het leven was gekomen voorkwam dat de rust terugkeerde naar haar lichaam. Eerst had ze gewoon zitten toekijken hoe iedereen de ingang door kwam gestrompeld en had ze gedacht dat Frostlake als één van de laatste zou aankomen. Maar toen ze besefte dat dat het geval niet was, werd haar blauwe blik zo koud als ijs. Een doorn doorstak haar hart en ze voelde hoe de kracht uit haar poten verdween bij het aanblik van zijn levenloze lichaam. Een onverstaanbaar gejammer verliet haar bek toen ze naar voren strompelde. Haar hele lichaam leek in een trance te zitten toen ze vlak voor het zwarte hoopje vacht weer halt hield. Trillend liet ze haar kopje zakken en gleed ze met haar lichtblauwe ogen over het gestalte van Frostlake. "Nee.." Jammerde ze zachtjes, tot haar eigen tegenzin horende hoe de emotie de controle over haar stem had genomen. "Nee! Frostlake! Nee.. alsjeblieft.. nee.." Riep ze uit. De rood met witte kattin liet zichzelf neervallen op de grond, naast zijn lichaam en duwde haar neusje in de vacht van de zwarte kater. Ze snoof zijn bekende geur op welke vermengd was met die van bloed en sloot pijnlijk haar betraande ogen. Tranen welden op in haar ooghoeken en vonden hun weg naar beneden. Als een bezetene trilde haar lichaam en verlieten snikken haar bekje. Nee! Waarom had Starclan nu net hem weggepakt? Minnowleaf had al die tijd haar gevoelens voor hem verborgen gehouden, wetende dat de kater nog een tweede kattin in zijn hart had zitten. Maar dit had ze hem nooit toegewenst.. nooit..

Fawnstep had gewacht, gehoopt, gefluisterd tegen StarClan. Laat hem heelhuids terugkomen, laat hem terugkomen. Haar beste en enige vriend die er altijd voor haar was geweest, de vriend waarvan ze zoveel had gehouden. De kater die de vader was van de vier kittens die nu bijna de leeftijd van vier manen hadden, de vader van de kittens die nog in haar buik zaten. De zwarte kattin hoopte dat hij terug zou komen, zodat ze haar zwarte neusje tegen hem aan kon drukken, zodat ze weer bij hem zou kunnen zijn, net zoals vroeger. Ze had iemand nodig om op terug te vallen. Het gesprek wat ze de afgelopen nacht, voordat hij te horen had gekregen dat hij meeging met de dassenpatrouille, zou ze nooit meer vergeten. Een geur van bloed drong haar neus binnen en ze sprong overeind, checkte als een echte moeder haar kittens en spurtte de nursery uit. Innerghost, Thrushdive, Littlestream, allemaal katten die haar dierbaar lagen waren mee en ze hoopte dat ze allen terug zouden komen. Het was alsof haar hart als een steen naar beneden kletterde. Shrewstar had een levenloos lichaam op haar rug, een gestreept lichaam, Thrushdive. Een ademhaling werd overgeslagen en de mond van de zwarte kattin zakte open, tranen vormden zich langzaam in haar blauwe ogen. Langzaam drupte de traan uit haar ooghoek. Dit kon niet waar zijn. Hij was niet dood, het was gewoon een clangenoot die veel op hem leek. Maar nee. Het was geen nachtmerrie, het was de realiteit die als een enorme klap in het gezicht aankwam bij de kattin. "Thrushdive.." prevelde ze zachtjes en voelde hoe haar hele lichaam trilde. Tranen drupten onophoudelijk uit haar ogen terwijl ze naar zijn lichaam staarde, met een ademhaling die haperde. Een witte flits schoot lang haar heen, net op het moment dat ze zelf naar voren wilde rennen om bij hem neer te stortten. Snowynight, de partner van Thrushdive. Fawnstep bleef staan, tranen die nog altijd uit haar ooghoeken kwamen stortten. Maar toen kon niks haar meer schelen, ze sprong naar voren zodat ze naast hem stond. "Thrush.." Haar stem kraakte en tranen drupten voor haar op de grond. "W-waarom..?" fluisterde ze zachtjes terwijl ze al snikkend haar kopje tegen hem aanduwde. "W-waarom jij.." Haar hele lichaam trilde en ze snikte onophoudelijk. De enige vriend die ze had gehad, de vader van haar kittens, haar Thrushdive. Hij zou nooit meer bij haar kunnen zijn. Hij was dood. Fawnstep voelde hoe ze een beetje licht in haar hoofd werd, maar bleef snikkend en trillend bij zijn lichaam. "Het spijt me zo.. rust zacht.." De woorden kwamen al snikkend over haar trillende lippen. Haar borstkas ging hevig op en neer. Ze wilde niet dat hij dood was.. ze wilde hem vertellen dat ze opnieuw kittens van hem zou krijgen.. ze had meer tijd met hem willen doorbrengen.. maar nu was hij weg.. voor altijd.

Thornfang was niet mee geweest, ook al had hij er op gestaan. Hij had willen vechten voor zijn clan, zo graag. Maar nee, hij had in het kamp moeten blijven, letten op de anderen, er voor zorgen dat het kamp veilig was. Ook een belangrijke taak, natuurlijk, dat begreep hij en respecteerde hij. Maar dan nog, hij was goed in vechten, heel goed en hij had er bij moeten zijn. Hij had dan ook niet begrepen dat Littlestream, zijn zusje, wel had mogen gaan en hij niet. Al gunde hij het zijn zusje wel, ze kon het. Hij had vertrouwen in haar, al had hij ook een intense angst gevoel dat ze het niet had gekund. Maar ze kon het wel. En dat bleek, toen de patrouille terug keerde. Opgelucht haalde Thornfang adem, maar deze werd gestaakt toen Shrewstar met Thrushdive op haar rug naar binnen kwam en een ander met Frostlake. Twee geweldig, loyale warriors. Allebei gestorven. Toen Thrushdive neergelegd werd, schoten zowel Snowynight als Fawnstep langs hem heen. Thornfang fronste. Snowynight was de partner geweest van Thrushdive en Fawnstep, hij wist niet goed wat zij geweest was. Behalve dat ze vrienden waren en dat Fawnstep een oneindige liefde voor hem had gevoeld. Hij had als grote broer daar altijd al vraagtekens bij gehad. Maar om te zien hoe gebroken ze was? Thornfang liet haar eerst even en ging naar het lichaam van Frostlake toe. Twee doden. Ongelooflijk. En hij voelde toch een verdriet gemengd met woedde op komen. Hoe kon dit? Had Riverclan ook warriors verloren? Hij duwde zijn kaken strak op elkaar terwijl hij naar het zwarte lichaam van de kater toe liep. "Frostlake," miauwde hij zacht en respectvol. "May Starclan light your path," murmelde hij, waarna hij respectvol zijn neus tegen de schouder van de verloren warrior drukte. Hij slikte, hief zijn kop op en keek de warrior nog even aan. Hij boog zijn kop, draaide zich om en liep weg, door naar het lichaam van Thrusdive. Hij ging naast Fawnstep staan en legde troostend zijn staart op haar rug. Verder zei hij niks tegen zijn zusje en boog hij zijn kop voor Thrushdive. "Thrushdive," miauwde hij zacht. "May you find good hunting, swift running, and shelter when you sleep," murmelde hij tegen de kater, waarna hij deze ook een respectvol afscheids gebaar gaf door zijn neus in zijn vacht te drukken, tegen zijn schouder aan. Hierna nam hij wat afstand. "Fawnstep..." murmelde hij. "Is het niet beter om afscheid te nemen en zijn geliefde en familie er bij te laten," murmelde hij, doelend op dat Fawnstep enkel een vriendin was geweest, hoe bot het ook was. Maar Thrushdive had een hoop kittens en nog best veel familie. Er moest ruimte voor hun blijven, natuurlijk.

Tag; Fawnstep.

Samen met Tallshadow kwam Innerghost terug het kamp in. Ze hinkte intussen en haar wond ging telkens opnieuw open. Ze moest Acefray nog zien, die hoogstwaarschijnlijk nog niet klaar was met alle andere katten die gewond waren. Shrewstar had vrij snel willen vertrekken, wat ze begreep, maar ook weer niet. Innerghost hinkte verder. De toespraak van Shrewstar was al geweest en Innerghost zag haar bij het lichaam van Thrushdive liggen. Innerghost wende haar blik af en slikte. Het verdriet dat in het kamp heerste overweldigde haar nogal. Uiteindelijk kwam de deputy toch in beweging. Ze liep als eerste naar het lichaam van Frostlakte toe, waar voor ze haar kop boog en haar neus in zijn zwarte vacht liet rustigen. De warmte was uit zijn lichaam verdwenen. "Rust zacht, vriend," murmelde ze. "May you find peace in Starclan," murmelde ze vervolgens. Waarna ze haar ijsblauwe ogen op zijn lichaam liet rusten. Dit liet de deputy niet gouw zien, maar toch rolde er een traan over haar wang. Innerghost kon dan een verdrietige uitstraling hebben, maar snel rolde er geen tranen over haar wangen. Ze had het enkel gehad bij Fallentear haar dood en de breakup tussen haar en Flamepath. De deputy zuchtte trillend, stond op en verliet het lichaam van Frostlake. Vervolgens passeerde ze het lichaam van Thrushdive. Ze ging bij haar leader zitten en drukte haar neus in de vacht van haar overleden zoon. "Rust in vrede, Thrushdive..." murmelde ze zachtjes. "Je hebt goed gevochten," vervolgde ze zacht. Hierna legde ze troostend haar staart op de rug van haar leader en beste vriendin en verder zei ze geen woord. Tallshadow lag ook bij het lichaam van Thrushdive. Ze slikte en wende haar blik af. Dit alles deed teveel pijn en Innerghost voelde een immens schuld gevoel opborrelen.

Voor heel eventjes had ze bij het lichaam van Thrushdive kunnen liggen, al wist ze zeker dat er bepaalde katten waren die het raar zouden vinden als ze hier de hele nacht doorbracht. Haar kittens - Crescentkit, Heavekit, Flintkit en Rainkit - zouden niet eens mogen weten dat dit hun vader was, ze zouden eigenlijk hier bij zijn lichaam moeten zijn om te rouwen, maar niemand mocht het weten. Fawnstep snikte nog altijd zacht verder, totdat ze tot de realiteit gehaald werd door een plotselinge stem. Een staart had zich op haar rug gelegd en ze zag haar broer, Thornfang, staan. Hij zei dat het misschien beter was als ze afscheid zou nemen van de kater en plek over zou laten voor zijn geliefde en familie. Dat kwam bij haar aan als een steek in haar hart. Voor een laatste maal keek ze naar zijn lichaam, waarna ze zichzelf overeind hees, zich door de kattenmenigte heen drukte en de nursery in dook. Ze zou inderdaad de vigil niet eens bij hem kunnen zijn. Niemand zou het ooit snappen.. ze.. ze kon niet eens afscheid van hem nemen. Zacht snikkend kwam ze in haar nest te liggen. Ze wilde niemand meer in haar leven. Enkel haar dochters. Verder niemand.

Roughpaw liep onrustig door het kamp heen. Haar oma, haar favoriete tante en haar beste vriend waren naar het gevecht toe. Zelf was ze ook jaloers, ze had zo graag ook tegen dassen willen vechten. Dat kón ze. Maar ze had niet gemogen. Ze had nog zo hard gesmeekt bij Innerghost én Shrewstar. Maar nee hoor, ze mocht niet. Ze slikte terwijl ze heen en weer bleef lopen. Het beschermen van het kamp was eerder stressvol dan nuttig, vond zijzelf. Ze slaakte een zucht terwijl ze besloot te gaan zitten. Misschien zou het helpen. Nee, natuurlijk niet. Dus stond ze weer op en ging ze door met ijsberen, dit, tot dat ze geluid hoorde. Roughpaw verstijfde, vernauwde haar ogen en zag al snel de patrouille binnen komen. Haar hart stopte echter met kloppen toen ze de dode lichamen van de katten zag. Verafschuwd stapte ze naar achteren. Ze herkende de lichamen van Thrushdive en Frostlake. Ongelooflijk. Vervolgens zag ze eerst Snowynight op het lichaam van Thrushdive af vliegen, vol verdriet, gevolgd door haar eigen moeder. Shrewstar lag al gebroken bij het lichaam van Thrushdive. Een naar tafereel om te zien. Maar, haar moeder? Ze vernauwde haar ogen. Ze leek bijna net zo gebroken als Snowynight. Het kon toch niet? Ze slikte verafschuwd en besloot dat ze zich beter op de levende kon focussen. Hazelpaw. Waar was Hazelpaw? Ze zag het al snel. Haar oortjes schoten de lucht in, waarna zijzelf ook op stond en op haar beste vriend af rende. "Hazelpaw!" Miauwde ze opgelucht, waarna ze hem in zich op nam. "A-alles oké?" Vroeg ze, terwijl ze bij hem ging zitten.

Tag: Hazelpawp

Angstig lag Nightkit tegen haar moeder aan. Haar papa was aan het vechten tegen de grote monsterdassen en dat vond ze maar niets. De grote monsterdassen waren gevaarlijk en slecht en heel sterk. Dat had ze gehoord, daarom hadden de kittens écht niet het kamp uit mogen sluipen, wat sowieso niet mocht, maar nu was het heel goed benadrukt. Maar haar papa en een heleboel andere warriors en ook apprentices moesten wel tegen de grote monsterdassen vechten. Maar als ze zo gevaarlijk waren? Hoe konden ze dat dan doen? Nightkit slikte krampachtig terwijl ze zich tussen haar siblings en haar moeder verstopte. De beelden in haar kopje maakte haar bang. Plots klonk er geluid en sprong haar moeder op, de nursery uit. "Mama?" Piepte ze geschrokken, terwijl Nightkit zelf ook opsprong. Nog voor Nightkit de nursery uit was hoorde ze een luide, gebroken kreet. Een kreet van haar moeder. Ze wist nog niet eens of het echt om haar vader was, maar de traantjes sprongen al in haar oogjes en strompelend kwam ze de nursery uit. Ze rende klunzig en onvoorzichtig naar haar moeder toe, tussen alle grote poten van de warriors door. Toen ze dichterbij kwam zag ze haar papa. Ze verstijfde even en bleef als versteend aan de grond staan. "P-papa?" Piepte ze vol ongeloof, waarna ze door haar fragiele pootjes heen zakte. Ze haalde trillend en snikkend adem, en kroop langzaam dichter naar het lichaam van haar vader toe en haar huilende moeder. "Mama? Is... is papa nu in St-Starclan?" Vroeg ze zacht en zielig. Ze kwam nog dichterbij, zodat ze haar vader aan kon raken. Een jammerende piep verliet haar bekje toen ze voelde hoe koud haar papa was. Nee. Ze kon haar papa nog niet kwijt zijn.

Ze voelde dat Bitterkit tegen haar aankroop en Snowynight vermande zich een beetje. Ze moest sterk zijn, voor haar kittens. Ze krulde haar staart om de kitten heen en maakte sussende geluidjes. Haar stem was te verstikt om om daadwerkelijk iets te zeggen. Ook Windpaw kwam erbij en liet een hartverscheurende kreet horen. Steken trokken opnieuw door Snowynight's hart dankzij de wetenschap dat haar kittens verdriet hadden en dat ze er helemaal niks tegen kon doen. Ze drukte haar neus maar weer in de vacht van Thrushdive, haar oren platgelegd. Totdat Fawnstep ineens tegenover haar lag. De poes leek heartbroken te zijn en Snowynight vernauwde haar ogen in kil wantrouwen. Haar staartpunt begon stilletjes heen en weer te bewegen in agitatie. Ze wilde dat de poes wegging, onmiddellijk. Ze wilde tegen haar schreeuwen. Fawnstep had haar Thrushdive nooit gegund, had haar het leven zuur gemaakt en Snowynight had het haar nooit vergeven. Maar gelukkig dirigeerde Thornfang de poes weg, zodat Snowynight zich weer op haar rouw kon focussen. Ook Nightkit voegde zich bij hen en ook deze duwde Snowynight wat tegen zich aan. "Ja, Nightkit.. Papa is nu bij Starclan," mompelde de poes, al klonk haar stem nog steeds hol, verstikt.

Ze was als een blok in slaap gevallen toen de nacht het kamp had bereikt en had niet echt door gehad dat haar moeder de hele tijd bezorgd was geweest. Pas toen de grote bron van warmte plotseling verdween, opende ze een van haar groene oogjes en keek ze verward op. Twee van haar siblings volgden en uiteindelijk lag ze in een snel kouder wordend nest. Net toen Reedkit slaapdronken overeind was gekomen, hoorde ze een stem, maar niet de warme zoete stem, maar een soort schreeuw, een kreet. Een van haar oortjes draaide ze verward om, terwijl ze met zachte pootstappen haar moeder achterna ging.
Er stond een hele menigte in het kamp, te staren naar iets en haar moeder kon ze zo snel niet vinden. "Mama?" Vroeg ze hardop, maar hopende op een normaal antwoord van 'hier ben ik', maar dat kreeg ze niet. Met haar nog kleine lichaampje, wist ze zich tussen de grotere katten door te wringen en tijdens dat gewurm rook ze de sterke geur van bloed. Yuk. Al aangekomen bij de laatste laag van warriors, stond ze opeens bij haar moeder en haar twee siblings. Huh? Daar lag wel een bekend figuur..? Reedkit kroop stilletjes dichterbij en liet haar oogjes over de twee lichamen gaan. Een van de een zwarte kater die ze niet kende en de ander was .. Iep. Dat zorgde toch wel voor een brokje in haar keel. Haar moeder gaf aan aan Nightkit dat haar vader naar starclan was verhuist en Reedkit probeerde haar kopje zo op te heffen dat niemand de kleine traantjes in haar ooghoeken hoefde te zien. Wat afstandelijk kwam ze bij de drie bekende te staan en keek wat afwezig neer op het lichaam van haar vader. So ..

Een brok was vast komen te zitten in haar keel. Met een lege groene blik had ze toegekeken hoe alle katten al rouwende hun afscheid van de twee loyale krijgers kwamen nemen. Eventjes had ze haar aandacht op Tallshadow gevestigd, maar ze had besloten hem momenteel met rust te laten. Dit was het laatste moment dat hij door kon brengen met zijn overleden broer, en dat wou ze niet van hem afpakken. In plaats daarvan verschoof ze haar ogen en liet e deze uiteindelijk weer rusten op het gestalte van haar moeder. Opnieuw voelde ze het ondraaglijke gevoel in zich opborrelen en nam ze kleine en lome stapjes naar de deputy toe. "Het is niet jouw schuld, mam." Murmelde ze zachtjes terwijl ze troostend haar neusje in diens vacht duwde. Om de een of de andere reden voelde dit beter aan; de anderen troost gevende in plaats van dat zij degene was die troost zocht. Een zachte ademzucht verliet haar bekje terwijl ze dicht bij haar moeder bleef staan, misschien ook bang zijnde om zich te verplaatsen. Bang zijnde dat ze ter plekke neer zou vallen vanwege alle stress die haar momenteel als een baksteen beviel.

"Hazelpaw!" De kater werd direct uit zijn gedachten getrokken toen hij de bekende stem van Roughpaw te horen kreeg. Hij zette zich ook automatisch wat rechter en zette nu voorzichtig zijn poot op de grond. Hij had haar wel zien kijken naar zijn poot, waardoor hij toch even nerveus met zijn oortje trok."Het is niets hoor," mauwde hij maar snel. "A-alles oké?" "Gewoon een krasje." mauwde hij nogal luchtig, ook al kwam dat totaal niet overeen met wat het werkelijk was. Dit was zijn eerste echte wonde, iets waar hij feitelijk trots op mocht zijn, maar zo voelde het op dit moment niet. Hij liet even een flauw glimlachje zien om zijn beste vriendin toch wat gerust te stellen. "Er zijn ergere dingen dan dit," zei hij vervolgens en liet zijn kopje even zachtjes van zijn poot, naar de lichamen van Thrushdive en Frostlake gaan.