Another you, another me {Zealspark}

De sneeuwwitte kattin wierp een blik over haar snelgroeiende kittens. De twee waren inmiddels alweer bijna 4 manen oud. De tijd ging enorm snel, het leek pas gister dat haar moeder overleed. Hetzelfde gold voor de tijd dat ze in de medicine cat den lag tijdens haar ziekte. Maar die deprimerende tijd was al een tijdje afgesloten. De twee kittens hadden haar daar zeker mee geholpen, aangezien ze natuurlijk geen zwakte kon laten zien. Dat hadden Aspen en Owl niet verdiend. Daarna stond ze op, ze was al aardig aangesterkt sinds de bevalling. Ze had honger, dus zette ze koers naar de voedselstapel. Maar ze zag een oude bekende, haar oude crush. Vrolijk stapte ze op hem af. "Hey, Zeal!" sprak ze vrolijk en vriendelijk naar de rode kater.

+ Zealspark

Hij ging snel met zijn tong over zijn rood met witte vacht en wist zo de uitstekende plukken terug op hun plaats te leggen. Toen hij plots iemand zijn naam hoorde roepen keek hij geïnteresseerd op, zijn heldere blauwe ogen oplichtende bij het zien van een bekend gestalte. "Sassyrose!" Miauwde hij vrolijk terug, haar een glimlach gunnende. Het was al een lange tijd geleden dat hij haar nog gesproken had. Af en toe zag hij haar wel eens rond trippelen in het kamp, maar vaak had hij de tijd niet gehad om een gesprek aan te knopen. Daarbij had zij het de laatste tijd ook drukker, afgezien het feit dat ze moeder was geworden. "Hoe is het? En met je kittens?" Vroeg hij toen, proberende om het gesprek een onderwerp te geven.

Ze zag zijn helderblauwe ogen oplichten toen hij haar zag. Ze werd meteen vrolijk gegroet, compleet met een glimlach. Het was al een hele tijd geleden dat ze elkaar hadden gesproken en ergens was ze wel blij om al haar oude jeugdherinneringen op te doen. Al deed het aan de andere kant toch pijn dat ze elkaar zo uit het oog waren verloren. Maar er was dan ook een heleboel gebeurd. Nou ja, ze was in ieder geval, van de groep van elf, niet de enige met kittens. Glowstick en Rowanflight, haar eigen broer, waren inmiddels ook ouders. Het schiep toch een band, dat eeuwige spelen in de Nursery. "Hoe is het? En met je kittens?" vroeg Zealspark toen, om een onderwerp aan te snijden. Een glimlach sierde haar, terwijl in haar ijsblauwe kijkers pretlichtjes verschenen. Ze ging even recht voor hem zitten, sloeg haar staart om haar voorpoten en keek hem aan. "Het gaat goed, zeker met de kittens. Ze groeien zo snel op .." Een dromerige blik verscheen, maar ze schudde lachend haar kop. "Ze zijn inmiddels alweer bijna vier manen oud, ze zullen snel leerlingen worden. En hoe gaat het met jou Zeal? Al gewend aan het warrior zijn en alle plichten en andere kanten die daarbij horen?" vroeg ze toen, oprecht geïnteresseerd. Ze was benieuwd wat haar beste vriend van zijn leven had gemaakt tot nu toe. Ze likte aan haar witte voorpootje, terwijl ze wachtte op een antwoord.

Met gespitste oortjes luisterde hij naar de woorden van Sassyrose, een glimlach op zijn gelaat zettende toen ze zei dat het goed ging met zowel haar als de kittens. "Dat is goed om te horen," Bevestigde hij, haar nog altijd even vriendelijk aankijkende. Soms miste hij de tijd van vroeger wel, toen ze nog zonder zorgen met elkaar konden spelen en toen ze nog probleemloos van het leven konden genieten. Maar nu waren ze beiden hun eigen weg in geslagen. Zij was Queen geworden en hij had ervoor gekozen om zijn gedachten voor nu op het krijgerschap te focussen. Nog nooit had hij het woord liefde begrepen of gevoeld, en stiekem was hij ook bang dat hij dit nooit zou doen. Het feit dat vele van zijn jeugdvrienden al een nestje of partner hadden, beangstigde hem. Het kon toch geen kwaad dat hij een laatbloeier was, of wel dan? Hij schudde onopvallend zijn kopje en keek op toen ze hem vroeg hoe het nu precies met hem gesteld was. "Goed. Het is fijn om eindelijk warrior te zijn, al geef ik toe dat ik het soms wel mis om samen met Silverstar te gaan trainen.. Om eerlijk te zijn mis ik het wel, de dagen zonder zorgen.. Maar tegelijkertijd ben ik blij dat ik eindelijk wat meer verantwoordelijkheid gekregen heb. Het leidt me af van bepaalde zaken.." Gaf hij eerlijk toe. Hiermee bedoelde hij dan de dood van zijn vader en het feit dat hij zich heel stiekem wat eenzaam voelde. Aangezien hij nu zo goed als de hele dag bezig was zorgde ervoor dat de eenzaamheid minder hard aan hem knaagde. Het nare gevoel was nog wel aanwezig, maar in minder grote mate. En dat was maar goed ook.

De bevestigende woorden van de rode kater klonken op de een of andere manier toch heel erg goed. Het was echt net zoals vroeger, al waren ze nu bijna drie keer zo oud. Die tijden waren allemaal nog zo zorgeloos geweest, niemand had enige verplichtingen, maar spelen was op dat moment het allerbelangrijkste in de wereld. Nu had elke kat in de clan juist de plicht om voor de rest van de clan te zorgen. Of nou ja, eigenlijk voor de kittens, elders en de Queens, aangezien deze nog niet in staat waren om te gaan jagen. Ze miste het jagen dan ook wel, aangezien het al een hele tijd geleden was dat ze überhaupt in het territorium had rondgelopen. Ze zou bijna vergeten hoe het er buiten het kamp uitzag. Ze zal de Owltree natuurlijk nooit vergeten, aangezien ze daar heel wat katten heeft ontmoet. Maar ze wist nog altijd niet wie iedereen was. Rowan was daar laatst nog heel erg boos om geweest, omdat ze toevallig Shiver niet kende, de poes met wie hij een nestje heeft gekregen. Het was niet gepland, maar goed .. Whatever, right? De rode kater bevestigde eigenlijk haar eigen gedachten, alsof ze elkaar nog altijd aanvoelden. Ze knikte vriendelijk naar hem. "Ik heb precies hetzelfde. Mijn kittens hebben geen vader en de verantwoordelijkheid killt me wel eens. De eerste maan ben ik Aspenkit wel eens kwijt geweest, omdat ik zo dromerig ben," sprak ze toen uit, bijna beschaamd. "Maar ook de eenzaamheid is vreselijk. Ik mis de tijden van vroeger, waarin we één grote groep maatjes waren. Tot .. Tot onze ouders overleden .." Ze slikte een traan weg, ergens had ze het nog steeds moeilijk met de dood van haar moeder. Maar ze zette algauw weer een glimlach op haar gezicht. Ze was niet zwak.

Opnieuw kwam er weer een hele horde van woorden aan maar om eerlijk te zijn vond de kater dit alles behalve erg. Het was lang geleden dat ze nog met elkaar gepraat hadden en het feit dat ze dit alsnog moeiteloos konden doen deed hem glimlachen. Nog steeds hadden ze geen geheimen voor elkaar en dat was maar goed ook. "Beter een beetje dromerig dan bloedserieus, toch?" lachte hij terwijl hij haar vrolijk aankeek. Echter gingen zijn mondhoeken weer richting de grond toen ze haar woorden vervolgde. Hij knikte instemmend, maar al te goed begrijpende wat ze bedoelde. Een steek ging door zijn hart toen ze haar zin afmaakte. Om eerlijk te zijn herinnerde hij zich niet meer hoe de warmte van zijn moeder had aangevoeld. Hij was nog veel te jong geweest om haar beeld in zich op te nemen en diens warmte voor eeuwig te kunnen blijven voelen. Haar geur daarentegen stond in zijn geheugen gegrift alsof het nog maar net een minuut geleden was dat hij haar geroken had. Zealspark schudde even zijn kop en wierp voor enkele tellen zijn blauwe blik op de grond. "Ik mis m'n vader nog steeds even hard.. Ze zeggen dat de pijn na verloop van tijd wel weg ebt maar het voelt nog steeds aan alsof hij gisteren nog maar net gestorven is.." Zuchtte hij, vervolgens dan toch maar weer opkijkende. "Maar erom blijven treuren help niet, dat weet ik wel." Glimlachte hij nadien verbitterd. Zijn vader was niet zomaar gestorven, hij was vermoord. En ooit zou hij wraak nemen op de dader. Normaal gezien was Zealspark een redelijk vredige kater, maar als het aankwam op zijn familie dan kon hij in iets veranderen dat volledig het tegenovergestelde was.

Het vertrouwde gevoel van vroeger was er blijkbaar nog steeds. Het deed haar goed, om zo even haar hart te luchten met iemand die hetzelfde dacht over de meeste alledaagse dingen van het leven. Natuurlijk, ze praatte wel met meer katten, maar toch is dit anders. They just go way back. De poezen in de Nursery waren meestal een stuk ouder qua leeftijd, een stuk meer levenservaring.. Iets wat zij nog maar weinig bezat. Dat kwam vanzelf en ze was er ook helemaal niet kapot van of zo, maar toch, het was anders dan praten met haar littermates of speelmaatjes van vroeger. De grap die hij maakte liet de sneeuwwitte kattin lachen. Het was precies zoals vroeger, ze waren nog altijd best mates. Of nou ja, in haar ogen dan. Ook de knik die hij gaf na de rest van haar verhaal, vooral over het missen van hun ouders, voelde vertrouwd, alsof ze nog altijd alles aan hem kwijt kon. Alsof ze altijd met elkaar zijn blijven spreken. Wie weet waren ze dan zelfs partners geworden.. Dan hadden haar kittens een echte vader gehad.. Ze schudde haar kop, ze droomde weer eens door. Ze had daarbij bijna het antwoord van de rode kater gemist. Ze knikte toen ze zijn woorden aanhoorde. Ze kende het gevoel. Ze zag de neppe glimlach die hij op z'n snoet had geplakt, om maar niet zwak over te komen. Een fris briesje liet haar lange haren even meewaaien met de windrichting. Ze keek naar de wat donkere lucht en richtte daarna haar blik weer op Zealspark. "Ik begrijp je volkomen. Ik probeer er ook zo weinig mogelijk aan te denken. Maar soms denk ik m'n moeder te voelen." Haar blauwe kijkers waren gericht op haar sneeuwwitte pootjes. Ergens baalde ze ervan dat ze alleen de blauwe ogen van haar moeder had geërfd. Natuurlijk, haar vader was een geweldige kater, maar haar moeder was haar eigen voorbeeld .. "Jouw ouders waren geweldige katten, het is zo verschrikkelijk jammer dat ze al zo vroeg van het leven zijn beroofd .." sprak ze toen. Ze raakte even kort het neusje van de kater aan. "Maar goed, we leven in het nu. Eerst gaan we veel lol maken en veel meemaken. Genieten van het leven en alle vrienden die je hebt. De tijd om te treuren is voorbij. Maar als je er ooit over wilt praten, ben ik er voor je." Ze sloot haar verhaal af met een begripvolle glimlach.

Zijn oren wiebelden even toen Sassyrose beweerde dat ze af en toe de aanwezigheid van haar moeder voelde. Alhoewel Zealspark met heel zijn hart hoopte dat hij dat gevoel ook soms had, hij had het nu eenmaal niet. Op bepaalde momenten dacht hij wel terug aan zijn vader, toen die nog leefde, en vroeg hij zich af of de voormalige clanleider op hem neer zou kijken. Zou zijn vader echt iedere pootstap die hij maakte, volgen? Het was een gedachte die hem soms treiterde 's nachts, maar hem dan tegelijkertijd ook een warm gevoel gaf vanbinnen. Zealspark wist dat hij zijn ouders nooit meer zou zijn, tenminste toch niet wanneer zijn hart nog klopte en wanneer hij nog steeds de lucht inademde. Maar het feit dat ze misschien op hem aan het neerkijken waren en ze hem beschermden met de kracht van Starclan voelde toch geruststellend aan. De volgende woorden van de witte Queen zorgden ervoor dat een warme glimlach zich op zijn gelaat spreidde. "Hetzelfde geld voor jou," Greens hij, haar schouder aantikkende met zijn lange staart. "Maar zeg op, heb je even zin om mee te gaan jagen? Misschien dat een andere Queen even op je kittens wilt letten. Dan ben je er ook even tussenuit." Stelde hij voor, haar aankijkende met een toch redelijk verwachtingsvolle blik.

Blijkbaar had haar aanbod zijn werk gedaan, aangezien er een glimlach was verschenen op het gelaat van de rode kater. Ze was eindelijk niet meer de enige die moeite had met de dood van haar moeder, ook de broer van Zealspark, Arrowthrill, was niet helemaal gerust op alles. Het deed haar goed om haar vrienden vrolijk te zien, ze wilde ze niet zien lijden. Haar broer Rowanflight liet daarentegen zijn gevoelens niet bepaald zien. Iets wat eigenlijk wel erg jammer was, al wist ze dat ook hij zo nu en dan brak en er aan dacht. Hij was er gewoon pro in geworden om deze gevoelens te verbergen. Daar had ze eigenlijk wel respect voor, aangezien zijzelf dat niet kon. "Maar zeg op, heb je even zin om mee te gaan jagen? Misschien dat een andere Queen even op je kittens wilt letten. Dan ben je er ook een tussenuit," stelde de rode kater toen voor. Zijn ogen stonden redelijk verwachtingsvol. Ze keek hem vrolijk aan en knikte. Ze was al een hele tijd niet meer in het territorium geweest en nu haar kroost al 4 manen oud was, kon ze best wel een keer haar plicht vervullen. Brightspots of Shiverthought wilde vast wel even op haar tweeling passen. "Dat lijkt me erg leuk! Zal ik je opwachten bij de ingang van het kamp? Dan regel ik even een oppas voor de twins," sprak ze glimlachend, terwijl ze al wat stapjes in de richting van de Nursery zette.

Toen de witte poes ermee instemde schoten zijn oren vrolijk omhoog en had zijn helderblauwe blik een twinkelende glans aangenomen. Hij knikte bij haar woorden en stond vervolgens op, simpel met zijn staart in de lucht slagende. "Is goed! Tot zo meteen." Miauwde hij glimlachend, waarna hij zich omdraaide en richtig de uitgang van het kamp begon te lopen. Zijn rood met witte lichaam werd beschenen door een vage zonnestraal maar deed alsnog zijn vacht wat feller oplichten. Zijn blauwe blik wierp hij nog een keertje snel over zijn schouder, om te zien of de witte poes al weg was. Vervolgens keek hij weer voor zich uit en liet hij zijn achterwerk weer vallen op de grond toen hij bij de ingang van het kamp was, wachtende op zijn compagnon.