And if I could swim I'd swim out to you in the ocean

De kitten was flauwgevallen en bungelde nu levenloos in zijn bek. Enkel haar buikje, dat nog steeds op en neer ging, toonde aan dat ze wel degelijk nog leefde. Haar bloed had een spoor gevormd, en de grote kater vreesde dat ze het misschien niet zou overleven door het bloedverlies. had hij er maar iets tegen kunnen doen. Katten keken hem aan toen de deputy met een bundeltje bebloede kitten door het camp liep, maar zijn uitdrukking zei waarschijnlijk genoeg om hem voor nu even veilig te stellen van vragen. De meesten wisten wel dat ze bij hem vandaan moesten blijven als hij boos of verdrietig was, want zo had hij al eerder.. Ongelukken gehad. Waaronder ook met Oceankit, de kitten die hij nu meedroeg. Hij liep de schemerige den in, en voorzichtig, bijna teder, legde Whitelion de tabby kitten neer op de aangestampte aarden vloer van de Medicine cat's den. "Sparrowfeather?", riep hij, en men zou kunnen zweren dat zijn zware stem brak bij dat ene woord. Al zou hij dat natuurlijk altijd ontkennen.

~Vervolg op dit topic: https://www.warriorcatsnl.com/t25057-the-ache-of-the-heart-whitelion

Ergens dwaalde de kitten rond, haar ogen gesloten en nauwelijks in beweging was ze in de gebruikelijke donkere omgeving. Waar ze hopeloos uit wou komen. Ondanks het feit dat ze wou slapen, en de pijn nu niet voelde, wou ze ook dolgraag naar haar grote broer toe. De witte sterke kater, die ondanks die ene keer dat hij haar pijn had gedaan, toch diep in haar hart zat. De geur van hem die haar had geholpen hem te vinden. Windclan. De clan waar ze opgegroeid was tot op het moment dat de ontvoering plaats vond. Beelden dwaalde door haar kopje heen, onbewust maar duidelijk. Als foto's die een heel verhaal vertelde, met een rode draad. Familie. Het was dan ook familie geweest die ze had willen beschermen, ondanks haar goede verstopplek had Cyber haar toch gevonden. Jeff de andere kater was er bij geweest, maar leek meer het hulpje te zijn van de robuuste zwart-witte kat. Zo nu en dan was er dan ook een vlaag angst, zoals ze die gevoeld had sinds het moment dat de Rogues de kittens in het territorium hadden opgemerkt. Haar gedachten gingen even naar Lizardkit en Abysspaw. De grijze leerling was de enige die ze durfde te vertrouwen en die haar enigszins nog een veilig gevoel had gegeven. Ze was bang geweest voor Cyber, en had zich dan ook zo veel mogelijk terug getrokken. Jeff kende ze niet zo, maar ze wist wel dat hij sterker was dan zij was, veel sterker. Het waren volgroeide katten, een kitten als haar had geen kans gehad. En toch, en toch had ze Cyber tijdens het ontvoeren gebeten, in de hoop dat hij haar misschien wel met rust zou laten, en dat ze een poging tot ontsnappen konden doen. Maar dat had niet gewerkt, in plaats daarvan had de grote kater haar flink bewerkt.

Ondanks dat al deze gedachten niet bewust opgemerkt werden, leek de kitten langzaam weer bij bewustzijn te komen. Haar oogleden trilden iets, alsof ze haar ogen elk moment kon openen. Haar ademhaling versnelde heel even, waarmee duidelijk werd dat ze pijn voelde. Toen in een keer opende ze geschokt haar ogen. De prachtige oceaankleurige ogen stonden leeg, bijna doods. Haar vachtje die dofgekleurd was behalve het gedeelte dat onder het bloed zat gaf haar vermoeidheid aan. Een zachte kreun verliet haar mond voordat ze haar omgeving bekeek. De den kwam haar bekend voor, ook al had ze hem nog niet zo vaak gezien. Sparrowfeather? Was dit de den van de Medicine Cat? Haar kopje tilde ze zwakjes op om naar Whitelion te kijken. De pijn stond in haar ogen geschreven, ondanks het feit dat ze zo dof stonden. "Whitelion?" Piepte ze moeizaam, haar stem haperend en het woord langzaam uitsprekend. Alsof ze een kitten was die net had leren praten. Haar keel deed zeer, ze had dorst. Langzaam legde ze haar kopje weer neer, de grond was koud. Haar ogen gleden naar de witte kater zijn voorpoten toe. Ze wou niet bewegen, maar zijn warme staart was een verleidelijke gedachte. "Staart," wist ze uit te brengen, hiermee haar wens naar haar broer duidelijk makend. Het besef dat ze nu veilig in het kamp was, was nog niet helemaal doorgedrongen. Het leek meer een droom te zijn, alsof ze ergens zweefde en toch weer terug zou keren in dat donkere dassenhol. Een vermoeid zuchtje verliet haar weer, terwijl ze moeizaam met haar oogjes knipperde. De wonden op haar kopje die net boven een van haar ogen eindigde, drupte zo nu en dan een klein beetje bloed. Gelukkig was het wat minder geworden sinds ze zich niet bewoog. Haar vachtje had ze iets opgezet tegen de koude van de grond. Ze bracht geen woord meer uit, maar staarde naar een van de wanden in de bekende den, met zijn sterke geuren.

De kater was een uurtje geleden teruggekomen van een eenzame trip door het territorium. Een paar verse eikenbladeren lagen in de hoek van zijn den gesmeten waar zijn eigen nest en de kruidenstapel was. Zelf zat hij wat gepijnigd voor zich uit te staren. Zijn blik was zonder enige emotie en hij leek in een totaal andere wereld. De wereld van onbeantwoorde vragen en mysteries. Een gebroken stem liet zijn oren overeind schieten en hij stond op, trippelde naar de doorgang van zijn persoonlijke den naar de den waar hij zijn patiënten hield en schrok van de bloedgeur die zijn neusgaten binnen drong. "Whitelion," mauwde hij met een stem die zowel geschokt als verbaasd was. Oceankit was een tijdje geleden verdwenen, en hij moest toegeven dat hij haar bezoekjes wel gemist had. Geen tijd te verliezen, want op dit moment balanceerde ze op het randje van StarClan. "Breng haar hierheen," mauwde hij gehaast en draaide zich om, waarna hij naar het persoonlijke deel van zijn den snelde. Dan was hij dichter bij zijn kruidenstapel met al zijn voorraden, anders moest hij de hele tijd heen en weer hinken en er was geen tijd te verliezen. Het eerste waar hij naar greep was zijn spinrag.

Hij keek naar beneden, naar de kitten, toen ze weer begon te bewegen. Haar blauwe oogjes keken hem aan, dof zoals nooit eerder. De pijn was duidelijk af te lezen in haar oogjes. Het deed hem pijn om haar zo zwak, zo moe, te zien. Ze hoorde nu te spelen met haar vriendinnetjes, of bij haar - hun - moeder te liggen slapen. dit had Oceankit nooit verdiend. Bij de wens, die haar duidelijk veel moeite koste om duidelijk te maken, legde hij voorzichtig zijn witte pluizige staart over haar trillende lichaampje. Haar tabby vacht was opgezet tegen de kou. Hoewel het meeste bloed opgedroogd was, werd de witte vacht van zijn staart nog steeds bloedrood gekleurd. Waar bleef Sparrowfeather toch? Net toen hij eraan dacht om opnieuw te roepen - hoewel Whitelion betwijfelde dat hij iets uit zijn keel zou kunnen krijgen - kwam de medicine cat uit zijn persoonlijke den. Hij leek verbaasd en ook wat geschokt, en snel naar zijn kruidenstapel dook. Bij de uitroep van de tabby kater om haar naar hem te brengen tilde hij Oceankit voorzichtig op, aangezien hij betwijfelde dat ze in deze toestand zelf naar hem zou kunnen gaan. Hij liep de doorgang tussen de publieke den en Sparrowfeather's persoonlijke den, en legde haar neer naast Sparrowfeather. Ietwat vaderlijk gaf hij de kitten een likje over haar kopje, om duidelijk te maken dat hij er nog steeds was, waarna Whitelion een stapje achteruit zette om de medicine cat zijn werk te laten doen. Uit ervaring wist hij dat hij dan beter niet te veel in de weg stond, en alleen iets deed als die dat vroeg.

Haar vermoeden werd al snel bevestigd. Sparrowfeather was hier. Het was zijn den. De kruidengeur maakte dat ze haar neusje iets optrok. Vergeten zijnde hoe sterk de geur eigenlijk wel niet was, maar verder bleef ze zo stil mogelijk liggen. Gelukkig lag de pluizige witte staart van Whitelion inmiddels al een poosje over haar lichaampje heen. Het hield haar wat warmer en stelde haar gerust. Ook hielp het haar zich wat beter te concenteren, sinds het nog steeds voelde alsof ze zweefde. En het was niet prettig zweven, het was een beetje beangstigend. De pijn zorgde er voor dat de kitten haar oogjes weer wilde sluiten. Hopende dat haar duizeligheid en de prikkende pijn dan weg zouden trekken, maar aan de andere kant wou ze bij Whitelion blijven. Want hij betekende nu voor haar veiligheid en kracht. Dan kon ze rustig haar ogen sluiten en wat proberen te slapen. Nee ze wou niet alleen zijn. Ze wou bij haar familie zijn. En Whitelion was familie, al had ze ook voor een kitten best wel een sterke band met Sparrowfeather. De kater had een prettig karakter in haar ogen, eentje waarbij ze snel gerustgesteld werd en die ze altijd zou vertrouwen. Sinds Sparrowfeather duidelijk geschrokken was over haar gezondheid, tenminste zover ze in staat was dat op te maken, reageerde ze met een zachte en voor haar gezondheid krachtige piep. Ze was niet van plan op te geven, er zat een vechtertje in haar. Ze had zichzelf naar Whitelion weten te slepen, zelfs al had ze pijn, dus was ze zeker niet van plan op te geven. Aan de pijn en vermoeidheid toe te geven. Haar ogen hield ze dus met moeite open. Nu werd ze weer opgepakt door haar grote broer, net zo voorzichtig en teder als daarvoor. Waarna hij haar in het persoonlijke gedeelte van Sparrowfeathers den neerlegde. De kitten zuchtte zachtjes, als enige reactie op het feit dat ze nu ergens anders lag. Een geruststelling kwam echter al snel, het voorzichtige likje van haar broer, maakte dat ze heel even haar oortje bewoog. Ze keek, wazig weliswaar, naar de grote gestreepte kater. De pijn die inmiddels vreselijk was, en de veiligheid van haar broer die iets verdween toen hij een stap achteruit zette. Om zo haar vriend Sparrowfeather, wie ze beloofd had zo nu en dan te bezoeken de ruimte te geven, maakte dat ze paniekerig een piep uit slaakte. Ze tilde met moeite haar kopje op om zo met een wazig beeld haar broer te zoeken. Hoe zeer ze Sparrowfeather ook vertrouwde, ze wou niet dat haar broer weg ging! Uiteindelijk legde ze duidelijk te vermoeid om nog haar kopje overeind te houden haar kopje neer en bleef ze doodstil liggen. Een kreun verliet haar mondje weer terwijl ze haar ogen dicht voelde vallen.

Toen Everstar het kamp in kwam, hoorde ze stemmen uit de medicine cats den komen. Was er iemand gewond geraakt? Ze besloot dat ze maar beter even een kijkje kon nemen. Ze stak haar kop door de ingang. Eerst zag ze alleen Whitelion en Sparrowfeather, maar toen merkte ze het kleine bundeltje vacht op. "Je hebt Oceankit gevonden", zei ze opgelucht tegen Whitelion. De hele clan was doodongerust geweest toen drie jonge katten waren verdwenen en niemand ze kon vinden. Nu waren twee van hen terug: Lizardkit en Oceankit. Whitelion moest wel blij zijn, ze waren zijn dochter en zijn halfzusje. Maar van één kat ontbrak nog altijd ieder spoor. "Abysspaw?" vroeg ze op fluistertoon aan Whitelion, maar het feit dat ze de apprentice hier niet zag kon weinig anders betekenen dan dat ze nog altijd vermist was. Ze richtte zich tot Sparrowfeather. "Hoe gaat het met haar? Kan ze binnenkort praten?" Ze keek naar de kitten, die er niet bepaald uitzag alsof ze ieder moment weer wakker kon worden en alles kon vertellen. Maar ze hadden meer informatie nodig over de plaats waar de rogues en Abysspaw nu waren. En zo snel mogelijk, want die rogues zouden ook wel weten dat Oceankit hun schuilplaats kon onthullen en naar een andere plek gaan. Ze keek naar Whitelion. "Denk je dat haar geurspoor terug te volgen is naar hun schuilplaats?" vroeg ze.

Slaperig staarde Thorn vanuit de uitgang van de apprentice den het kamp in. Ze was moe maar had geen zin om te slapen; dan had ze een dag verspild en dan voelde ze zich nutteloos. Dus nu lag ze hier, naar buiten te kijken, hopend op dat er iets spannend gebeurde. Haar blik viel op Whitelion, haar mentor en deputy, en had op het eerste moment nog niet eens door dat hij een bolletje in zijn bek had. Pas toen ze merkte dat er wat aan de hand was zag ze dat hij een kitten droeg. Geïnteresseerd kwam ze overeind. Was dit Oceankit, dat zusje van hem, die nog zoek geweest was? Na een paar likken over haar borst te hebben gegeven stapte Thornpaw de apprentice den uit en ging bij de andere kattin die zich verzameld hadden zitten, waarna ze rustig begon mee te luisteren. Niemand zou haar kunnen vertellen dat dit niet mocht, toch? "Denk je dat haar geurspoor terug te volgen is naar hun schuilplaats?" Miauwde Everstar, wat het duidelijk maakte dat het inderdaad ging om het drama rondom de rogues waarvan de kittens zoek waren.

- Goed als ik inval? Thorn zegt toch niet veel c;

Het eerste wat hij pakte was spinrag zodat hij haar wonden kon laten stoppen met bloeden, want als ze teveel bloed verloor zou dat niet zo goed zijn. En dat was nog maar zacht uitgedrukt. Meteen liep hij weer terug naar de kitten die hij graag mocht en begon haar wonden te bedekken met spinrag. Hij keek op toen hij de aanwezigheid van Everstar opmerkte. "Voorlopig niet, Everstar," mauwde hij terwijl hij gespannen verder ging met het bedekken van de vele wonden. Het was moeilijk om te werken terwijl er anderen over zijn schouder meekeken en vragen stelden aan hem. "Haar situatie is nog onstabiel," voegde hij toe om ook de eerste vraag die zijn leider had gesteld te beantwoorden, maar dit alles zonder zijn blik van de kleine Oceankit af te richtten. De kater keek in de snelheid op en merkte de witte apprentice, Thornpaw, op. Hij wendde zich weer tot de kit en drukte het laatste beetje spinrag op haar wonde. "Thornpaw, geef mij nog wat spinrag, wil je?" mauwde hij en maakte een afwezige zwaai met zijn staart terwijl hij dat in de richting deed van de tak waar hij de voorraad spinrag omheen had gewikkeld. Zelf was hij nog altijd druk bezig met het verwinden van de wonden van Oceankit.

Oceankit was in een bijzonder donkere ruimte. Beangstigende ruimte, het hol van Cyber. De grote zwart witte kater stond bij de ingang, zijn blik was op haar gericht terwijl een muisje naar binnen werd gegooid. Bewegen deed de jonge kitten niet, ze was verstijfd van angst. De enige momenten waarop ze zich een beetje veilig voelde was wanneer Abysspaw aan haar zijde stond. Zij was haar enige hoop geweest. Ondanks het feit dat Oceankit niet totaal bij bewustzijn was kreeg ze toch nog vaag iets mee van het gesprek tussen Everstar en Sparrowfeather. Zodra de Leidster begon te spreken bewogen haar oortjes wat naar achteren toe, om de stem op te kunnen vangen."Je hebt Oceankit gevonden," klonk er opgelucht. Dus ze was echt terecht, maar waarom was Cyber er dan nog? Ze moest haar broer waarschuwen. Cyber was een vreselijke kater, een nachtmerrie. Uiteindelijk was het daarna even stil. De kitten zuchtte ongemakkelijk. Het liefst wou ze haar ogen openen en meteen vertellen wat voor een monsters Cyber en Jeff waren. Al kende ze de laatste minder goed. "Hoe gaat het met haar? Kan ze binnekort praten?" Klonk dezelfde stem vervolgens. Everstar? Was Everstar ook hier? De kitten besefte niet zo goed waarom ze die stem telkens leek te horen. Het drong niet tot haar door. Een zacht gedruk op haar lichaampje was voelbaar, waardoor ze wou bewegen, enkel haar lichaam werkte niet mee. "Voorlopig niet, Everstar," mauwde een erg bekende stem van haar. Dus dan was Everstar toch in de buurt! De stem van Sparrowfeather klonk dichterbij en zorgde er voor dat de kitten haar ogen wou openen. Ze moest en zou waarschuwen voor Cyber en Jeff. Daarbij was haar oude vriend waarschijnlijk bezorgd. Een blauw oogje opende zich tot een klein spleetje."Sparry?" Bracht de kitten op een zachte en onrustige toon uit. Haar stem was ruw van de droogte en vermoeidheid. "Cyber, Jeff, dassenhol." Perste de kitten met moeite over haar droge lippen. Terwijl het gedruk op haar wonden verder ging. Een trillerige zucht verliet haar mondje weer. Ze had het nog steeds koud, zo koud. "Koud, dorst," Vervolgde de kitten bijna onverstaanbaar, het koste haar zichtbaar moeite om haar stem te gebruiken, maar ze was en bleef een klein vechtertje. "Haar situatie is nog onstabiel," voegde de kater er aan toe. Vermoeid viel haar oogje weer helemaal dicht. Rillingen liepen door het kleine en doffe lichaampje heen. "Spa...," bracht de kitten nog een keer een beetje klagelijk uit. Het geduw begon de jonge kitten te irriteren. Het liefst wou ze zich nu tegen een warm lichaam opkrullen en uitrusten. Wakker worden en bij haar broer of Sparrowfeather zitten. Toch kon dat niet, haar lichaam leek een eigen willetje te hebben, rust en een staat van pijnloosheid bereiken. Nog voordat Sparrowfeather, Thornpaw aansprak zuchtte de kitten zacht terwijl al het zwarte weer terug zijn plek in nam.

Gespannen keek hij toe hoe Sparrowfeather de jonge kitten begon te verzorgen. Hij begon met spinrag op de wonden te drukken, zodat die zouden stoppen met bloeden. Whitelion merkte amper dat zijn leider binnenkwam tot ze tegen hem begon te praten. Hij keek op, een doodse maar ook ietwat opgeluchte blik in zijn ogen. Als ze niet beter werd, dan zou hij niet weten wat te doen. Ze moést genezen. De witte kater knikte toen Everstar vaststelde dat hij Oceankit gevonden had. Bij haar vraag, over Abysspaw, moest hij echter zijn hoofd schudden. Die was er niet bij, die was waarschijnlijk nog steeds bij de rogues. Sparrowfeather verklaarde dat ze nog niet zou kunnen praten, dat ze nog niet stabiel was, maar tegen alle verwachtingen in begon Ocean wel degelijk iets te zeggen. Het kostte haar moeite. Snel deed hij dat kleine stapje naar voren zodat hij vlak naast haar stond, en boog hij neer. Zo kon hij de woorden die ze met moeite uitsprak verstaan.. Cyber? DAT MORMEL? Hij kon een kleine grom niet binnenhouden toen ze met weinig woorden zei hoe Cyber en Jeff haar in een dassen hol verborgen hielden, hoe ze het koud had en dorst had. Ze viel weer in slaap.. Of nu ja, in bewusteloze toestand. Hopelijk hoefde ze dan de pijn niet te voelen. Bij de volgende vraag van Everstar keek hij op, woede zichtbaar in zijn ogen, maar toch nog steeds vreemd emotieloos. Koel, alsof hij zonder te knipperen iemand zou kunnen vermoorden op dit moment. Hij knikte als antwoord. "Dat moet lukken. We zullen Abysspaw terughalen en ze eens een lesje leren dat ze niet snel zullen vergeten. Met Windclan word niet gesold.", verklaarde hij, zijn stem al net zo koel als zijn blik.

De kitten murmelde wat over de rogues, die blijkbaar Cyber en Jeff heetten. Zonder dat ze het doorhad snoof ze diep in afkeer en schudde haar kop. Wat waren dat gewéldige babysitters als ze kittens lieten weglopen en in zo'n staat nog wel. Echter maakte ze zich niet echt zorgen om Oceankit, Thorn verwachtte namelijk dat die onder de zorg van Sparrowfeather wel beter werd en zo niet dan was ze toch niet een belangrijke rang geweest in de Clan. De zwaksten stierven altijd het eerste. Afwezig keek ze op toen ze haar naam hoorde en de opdracht die erbij verteld werd. "Thornpaw, geef mij nog wat spinrag, wil je?" Klonk de stem van Sparrowfeather en geïrriteerd keek ze hem aan. Wat dacht hij, haar zomaar rond commanderen? Ze was geen Medicine Cat apprentice en had daar ook totaal geen behoefte aan. Haar ijsblauwe ogen gleden naar de substantie in zijn poten. Wat was dat ook alweer, spinrag? Gewoon spinnen of dat witte spul dat ze maakten? "Dat moet lukken. We zullen Abysspaw terughalen en ze eens een lesje leren dat ze niet snel zullen vergeten. Met Windclan word niet gesold." hoorde ze haar mentor nog op de achtergrond. Abysspaw, naam klonk bekend, maar Thorn wist niet eens dat die vermist werd. "Wat is spinrag?!" Riep ze geïrriteerd uit maar besloot om met een zwiep van haar staart weg te lopen en te gaan zoeken naar het witte spul wat die spinnen maakten - waarschijnlijk was dat het en anders had Sparrowfeather pech. Ze wikkelde wat van het spul dat ze gevonden had bij de elders den rondom haar poot en hinkelde ongemakkelijk terug. Ze schaamde zichzelf een beetje voor hoe ze nu zo raar op drie poten moest lopen en gaf het daarom ook snel aan de Medcine Cat.

Volgens Sparrowfeather zou Oceankit voorlopig nog niet kunnen praten. Everstar knikte. Oceankit zelf leek echter vastbesloten om zo veel mogelijk te helpen. Dappere kitten. Duidelijk familie van haar oudere halfbroer. Everstar kon haar zachte stemmetje nauwlijks horen, maar Whitelion had zich over de kitten heen gebogen en luisterde aandachtig. Everstar hoorde zijn zachte grom en vroeg zich af wat Oceankit had gezegd. Bij haar vraag keerde de deputy zich naar haar met een emotieloze uitdrukking op zijn gezicht, die tegelijk een enorme woede uitstraalde. Everstar kende die uitdrukking goed genoeg van haar eigen gezicht en ze begreep hoe hij zich moest voelen. "Dat moet lukken", antwoordde hij. "We zullen Abysspaw terughalen en ze eens een lesje leren dat ze niet snel zullen vergeten. Met Windclan word niet gesold." Everstar knikte. Ze keek naar Oceankit. Sparrowfeather was druk bezig met het verbinden van de wonden en Thornpaw kwam al aanhinken met meer spinrag. Hoe kon iemand dit een kitten aandoen? "Ik wil zo snel mogelijk met een gevechtspatrouille vertrekken. Kun jij de weg leiden naar waar je Oceankit hebt gevonden?" Misschien wilde hij liever hier blijven, bij zijn halfzusje, maar Everstar kon zich ook goed voorstellen dat hij deel uit wilde maken van de patrouille die de katten zouden bestraffen die dit hadden gedaan. Dat was in ieder geval wat zij zou willen.

Even aarzelde de grote kater, de blik op zijn gezicht weer zacht als hij terug naar de hulpeloze, pijn lijdende kitten keek. Hij moest degene die zo wreed was, die onschuldige kittens dit aandeed, vinden. Het kwam niet in hem op dat hij ooit zelf zo was geweest, zo wreed, sadistisch en kil. De tijd dat hij kittens voor de sport verwonde, was ver achter hem. Toch? Brokenkit, Silverkit, Eveningkit. ze lagen nog vers in zijn geheugen, alsof het slechts gisteren was. Waarom? Wie zou het zeggen. Hij zeker niet. Hij had ze verwond, soms zelfs tot sterven gebracht. Nutteloos geweld. De blik op zijn gezicht werd weer hard, en Whitelion keek naar Everstar. "Ik zal meegaan. We moeten hen een lesje leren"

Wat de leader en deputy op dit moment allemaal zeiden kon hem niet zoveel schelen. Ze liepen in de weg en dat irriteerde hem een beetje. Thornpaw kwam gelukkig al snel met wat nieuw spinrag en hij knikte haar een keer kort toe. Nu waren de wonden van de kit gelukkig verbonden en verloor ze geen bloed meer. "Thornpaw, ga wat nat mos halen voor haar, wil je?" mauwde hij en wierp toen een korte blik op Everstar en Whitelion. "Ik houd haar voorlopig hier, want die wonden zullen vast nog wel een paar keer open springen en ik wil niet dat ze meer bloed verliest dan dit." Hierna trippelde hij naar zijn kruidenstapel om een paar bladeren tot pulp te kauwen, die zou hij straks nog bij haar wonden voegen.

Whitelion aarzelde even, maar vervolgens werd zijn blik hard. "Ik zal meegaan. We moeten hen een lesje leren", miauwde hij. Everstar knikte, tevreden met zijn antwoord. Sparrowfeather vertelde dat Oceankit voorlopig in zijn den zou verblijven. Everstar keek naar de kitten. Sparrowfeather leek het voor elkaar gekregen te hebben het bloeden te stelpen en uit zijn opmerking maakte Everstar op dat ze het wel zou redden, al zou er misschien wat tijd voor nodig zijn. Ze knikte. Sparrowfeather zou wel weten wat het verstandigst was. "Kom", zei ze tegen Whitelion en ze draaide zich om. "Wie wil je met de patrouille mee hebben?" vroeg ze aan haar deputy zodra ze buiten stond.