Traces [+Whitelion]

In gedachten verzonken liep de kater door het territorium. het plan was om te gaan jagen, maar daarvoor had hij teveel aan zijn kop. Het was pijnlijk om iedereen verder te zien gaan met hun levens, om zelf onbewust ook verder te gaan, terwijl hij zo veel achterliet in het verleden. Het was zoveel om te dragen, het zou zo veel zijn om te dragen als hij alles mee zou nemen. Waarom kon hij dan niet gewoon sterker zijn? Opeens leek iets hem uit zijn gedachten te brengen. Een geur.. Whitelion snoof nog eens, gewoon om zeker te zijn, en ja hoor,d aar was het weer. Vos. Niet heel recent, maar er was toch een vos doorgekomen. een dag, misschien twee, geleden. Hij zou het spoor volgen, om te zien of het nog in hun gebied was. De witte kater liep met goed tempo door, dit keer zijn gedachten niet laten afdwalen, en af en toe zag hij zelfs de sporen die het beest achtergelaten had: een plukje rosse vacht dat stonk naar vos, enkele pootafdrukken in de modder, noem maar op... Toen hij door een volgende struik liep, zag hij opeens een flash van ros haar. Heel even dacht hij dat het de vos was en stak hij zijn klauwen uit, maar snel genoeg merkte hij dat het zijn leader, Everstar was. Hij knikte even bij haar begroeting. "Everstar", mauwde hij simpel ter antwoord. "Ik heb het spoor gevolgd. Hij lijkt niet in de buurt te zijn, denk je ook niet?"

De kater knikte zijn hoofd en volgde haar terwijl ze het spoor verder volgde. Het werd moeilijker op te pikken, en op een rotsachtiger stukje verdween het zelfs even. Hij tuurde in de verte, naar het niemandsland, maar de tweebeennesten in de verte waren slechts een waas. Hij fronste even. Hoorde dat niet duidelijker zichtbaar te zijn? Maar misschien was het mistig, of zo. Whitelion dacht er niet te veel over na, maar keerde zich weer naar Everstar toen die een vraag stelde. "Er zijn geen problemen geweest.", antwoordde de grote kater. Niet al te veel, immers. "Ze lijken je keuze te accepteren, en anders komen ze er niet meer zo mondig over uit.", vervolgde hij, verwijzend naar de ceremonie waar menig kat - en voornamelijk Spottedwish- hun ongenoegen geuit hadden.

Ietwat afwezig volgde hij de rosse poes, hier en daar de lucht even opsnuffend om het spoor te volgen. Hij was niet overtuigd dat de clan echt geloofde dat het de beste keus was, en hij kon het slechte gevoel dat hem al een tijdje achtervolgde niet afschudden. Hij was een leugenaar, hij verdiende het niet - het vertrouwen van Everstar, van de clan, van Starclan misschien zelfs. Hij zuchtte zachtjes, onhoorbaar bijna, en wierp een blik over de rand van de klif. De bodem was diep onder hem, zo diep dat hij het niet scherp kon onderscheiden. Het geluid van het water dat erdoor suisde was heel zachtjes, enkel hoorbaar als hij zich er echt op concentreert. Whitelion zette voorzichtig een stapje achteruit, hoewel het niet compleet een ramp zou zijn als hij zou vallen. Niemand zou hem écht missen; misschien zijn familie, maar ze zouden er snel overheen komen. Het was niet alsof hij er ooit voor hen was. De kater knikte, hoewel ze dat vast niet kon zien omdat hij achter haar liep. Een antwoord was niet echt nodig. Toen ze de grens verder bleven volgen, leek het niet erg waarschijnlijk dat hij dicht in de buurt was. Niet nu, in ieder geval. "Ik denk dat hij zijn hol in Rogue gebied heeft", zei hij daarom ook, zijn zware stem bedachtzaam. Helemaal zeker kon je immers nooit zijn, tot je het hol tegenkwam.