The sensual world

De kater stapte vrolijk langs de kloof die de grens markeerde tussen Riverclan en Windclan. Nooit eerder had hij zoiets cools gezien: een gigantisch gat waar water doorheen stroomde, en hard ook! Met grote ogen keek hij ernaar, op een afstandje, in de hoop er vooral niet in te vallen. Hij wist nog heel goed hoe hij in het meer was gepleurd, en dat hoefde hij geen tweede keer te ervaren. Plus deze keer zou er niemand zijn die hem eruit kon vissen. Hij zag zichzelf al wegstromen met een lichtsnelheid, van de waterval afdonderen en sterven. Dan kwam hij toch wel iets te vroeg aan zijn einde.

- Open!

Af en toe pauzeerde Quiet even langs de rand van de afgrond die ieder moment tot zijn dood kon leiden. Hij kon zich niet voorstellen dat Riverclanners het een goed idee vonden hier in te springen om één van die nare vissen van hun te vangen. Hijzelf had het er in ieder geval niet voor over. Misschien vingen ze de vissen wel in een rustiger deel van de rivier, want dit sloeg helemaal nergens op. Er was geen kat die tegen zo'n stroom in kon zwemmen. Ineens verscheen er een rode gedaante naast hem, die hem begroette. Hij schrok omdat hij niemand aan had horen of zien komen, en net op het nippertje hield hij stand. Voor hetzelfde geld was hij in de kloof gevallen en zou hij aanspoelen in het Riverclankamp. Nu hij geen kitten meer was, zou niemand hem komen redden, wat zielig. "Hé, Yellowpaw," groette hij haar toen met een glimlachje. "Gaat het alweer een beetje beter sinds..." Tja, sinds wat? Nog steeds wist hij niet precies wat er met haar gebeurd is, daar in de Bloodclan. Misschien wilde ze er niet eens over praten.

Quiet luisterde aandachtig naar de poes. Yellow gaf aan dat het nu wel weer ging, maar hij kon zich niet voorstellen wat er allemaal gebeurd was met haar. Hijzelf had al nachtmerries gehad nadat er een das in de Nursery was ingebroken toen hij nog een kitten was. Zou Yellow niet getraumatiseerd zijn door wat er bij de Bloodclan gebeurd was? Ze had er verschrikkelijk uitgezien. In ieder geval zag ze er nu alweer een stuk beter uit, ze zei zelfs dat ze alweer kon vechten. "Blijf voorlopig maar veilig in het kamp," adviseerde hij haar. Misschien een stuk minder spannend, maar wel veel veiliger. Hij wilde niet dat zoiets weer zou gebeuren, bij Yellowpaw of bij zijn andere vrienden. Yellow vroeg hoe het met hem ging. Hij haalde zijn schouders op. "Wel goed. Al maak ik me zorgen om Foxkit. Ik heb hem al een tijd niet gezien," mompelde Quiet. Hij had de kitten een aantal keer opgezocht in de Nursery, maar hij had hem geen enkele keer gevonden. Vervolgens was hij het hele kamp doorgegaan, maar nog steeds was er geen spoor van zijn vriend. Hij begon het ergste al te verwachten. Wat als ook Foxkit ontvoerd was door de Bloodclan?

Quiet zag Yellow toch wel als een soort van vriendin, wat hem betrof had hij behoorlijk veel vrienden in de Windclan. Hij was dan ook behoorlijk sociaal en vond anderen al snel aardig. Maar hij wist wel zeker dat hij Yellowpaw nooit meer zo wilde zien als die dag dat ze bloedend en gebroken het kamp in werd gedragen. De poes moest zuinig op zichzelf zijn. "Maar Foxkit is toch nog een kitten? Dan zit hij toch in de nursery... toch?" miauwde Yellowpaw. In haar stem was wel een tikkeltje ongerustheid te merken. Quiet schudde zijn kop. "Ik heb overal gezocht, maar hij is er niet," zei de kater met een teleurgestelde blik op zijn gezicht. Hij miste zijn vriend, en was behoorlijk ongerust. Ze waren niet heel goed uit elkaar gegaan, en straks was er iets heel ergs gebeurd!

Wat als Foxkit echt ontvoerd was? Niemand leek het door te hebben. Zijn vader was overleden en van zijn moeder leek geen spoor meer over te zijn. Er was niemand die op hem letten, dus kwam het nu op Quiet aan. Hij moest zijn vriend gaan zoeken, maar hij had geen idee waar te beginnen. "Hey, kop op," haalde Yellowpaw hem uit zijn gedachten. Hij glimlachte even waterig, maar kon het op dit moment niet helpen om zich ongerust te maken over Foxkit. Hij had gezien wat de Bloodclan met Yellowpaw had gedaan, wat als ze dat bij Foxkit deden? Hij was nog maar een kitten. En hij was best raar, hij zou het vast niet zo sterk opnemen als Yellow had gedaan. Hij was een beetje verdwaald geraakt in zijn eigen kop, en daarom ook een tikkeltje verbaasd toen Yellowpaw terugkwam met een konijn in haar bek. Ze bood het aan aan hem, en hij keek haar vragend aan. "Waar heb je die nou ineens vandaan?" vroeg hij verward. Hoe dan ook at hij wel een stuk van het konijn, hij had meer honger dan hij had gedacht. "Hopelijk niet van plan om de Gorge over te steken en je bij die visvreters te voegen?" hoorde hij toen, en hij zag de Bengaalse kater op hen af komen. "De dag dat ik vis eet, is de dag dat Starclan uit de hemel valt," antwoordde Quiet. Die vieze, glibberige beesten hoefde hij niet. Nee, konijnen waren veel en veel beter.