Not so alone anymore..

Zijn witte vacht daalde kalm op en neer in een mosnest, niets verstoorde hem om uit zijn slaap te ontwaken. Alleen het zachte ochtlied van de vogels prikte een beetje in zijn oren, zijn pootjes lagen warm onder zijn borst. Hij voelde de andere warme vachten tegen zijn kleine magere lijfje, maar toch was hij niet volkomen vredig. Een paar nachten geleden had zijn zusje, Brightpaw, hem verteld over haar mentor. Hij kon echter niets doen, omdat zijn mentor hem nog niet echt had getraind, maar toch wilde hij zijn zusje beschermen of tenminste helpen! Zuchtend deed hij zijn ogen open en keek rond, de den was erg druk geworden sinds hij een Apprentice werd, maar toch was hij niet hetzelfde. Hij was zwak en wist nog niets, niet één keer had hij Flamepool gezien, maar toch zei een stemmetje in zijn hoofd dat het binnenkort tijd was om te trainen. Zebrapaw moest gewoon geduldig afwachten.. Terwijl de zon steeds weer een stukje omhoog klom en zijn stralen steeds warmer werden verlieten er steeds meer katten de den, hij kon hier niets zomaar blijven zitten! Ook al was het tegen elke spier in zijn lijf, toch klom hij uit zijn nest en liep voorzichtig om iedereen heen die nog sliep. Zou hij ooit wel getraind worden? Zou hij ooit wel een Warrior worden? Op al die vragen kon hij geen antwoord verzinnen..
Eenmaal buiten voelde hij hoe de wind in zijn vacht speelde, zijn treurige blik gleed langzaam over het kamp. Alles leek volgens hem rustig en geen enkel iemand klaagde of zoiets, toch was de prooistapel wat laag. Zebrapaw moest wel aan de gedachte denken dat hij met zijn eerste prooi aan kwam lopen, iedereen zou zo trots zijn! Maar ja, hij kon nog niet eens een simpel vlindertje vangen! Laat staan een muis of vogel! Zijn kleine nageltjesw boorden zich in de harde aarde en zorgden voor kleine hoopjes staan, hij was nutteloos voor de ThunderClan! Als hij niet getraind zou worden kon hij toch nooit een Warrior worden! Voor altijd zou hij een Apprentice blijven, nooit zou hij zijn eigen ceremonie bijbewonen. Altijd zou hij aan de kant staan en treurig toekijken hoe al zijn familieleden een volledige Warrior werden. Vol verse woede schopte hij de aarde voor zich weg en stampte uit het kamp. Hij wilde niet zo zwak blijven! Als het moest zou hij zichzelf trainen en dat blijven doen totdat iemand hem dat zag doen en het nog indrukwekkend vond ook! Nee, hij bleef niet die zwakke kleine kitten! Een echte sterke Warrior zijn, zoals Fireheart, dat was zijn droom. Even lette hij totaal niet op zijn omgeving en dat veroorzaakte dat er een muis vlaf onder zijn poot wegglipte in wat struiken. "Muizenkeutels!" Gromde hij kwaad, zijn pad leidde hem naar de Zandkuil, waar meestal de Apprentices werden getraind. Een klein begin zou al goed zijn voor vandaag, maar hoe moest hij beginnen? Nog nooit had hij een mentor een training zien geven.. Hij begon echt aan alles een hekel hier te krijgen! Niets zat hem mee, nog nooit had hij zijn eigen prooi kunnen proeven, of kunnen oefenen met vechten, nooit een greintje respect van iemand. Altijd 'Die Apprentice', nee, dat wilde hij niet, hij wilde dat ze zijn naam kenden en hem ook zo noemden! Was hij maar gewoon een Warrior, dan was alles over en kon hij vrij gaan en staan waar hij wilde.
Zebrapaw schopte nog een keer met zijn poot in het zand en liet een kleine wolk ontstaat, zijn staart zwaaide hem gauw weg en hij trippelde naar de rand van de kuil. Zuchtend liet hij zich neervallen en keek naar zijn kleine wit-zilverachtige pootjes. Ooit zou hij hiermee een patrouille doen, als een echte Warrior, maar wanneer? Na een lange stille tijd hoorde hij wat achter zich, instinctief spitsten zijn oren, maar wat had hij eraan? Als het een vijandige kat was dan zou hij geen schijn van kans maken! "Laat jezelf maar zien.." Begon hij treurig, al zijn vrolijkheid leek wel weggevloeid, het enige dat over was, was treurigheid. "Kom dan, ik ben maar een zwakke Apprentice die niets kan." Zelfs de kracht om op te staan en nog een beetje dreigend te klinken was weg. Hoe moest hij zo overleven?

Only Darkfire