I just want somebody to train me..

Zo snel ze kon rende de zwarte jonge poes door het, voor haar, hoge gras. Ze was best klein voor haar leeftijd, maar nog altijd groter dan de nieuwere Apprentices. Hij hijgde door haar mond. Ze moest gewoon weg daar, weg uit het kamp. Ze was daar nu al zo lang, dat het verstikkend begon te werken. Ze deed haar best om behulpzaam te zijn voor iedereen die ze maar tegen het lijf liep. Ze had toch niets beters te doen. Zelfs na afgelopen ceremonie had ze nog geen nieuwe mentor gekregen. Misschien was Bluestar haar wel vergeten. Ze had nog helemaal niets geleerd, niet eens om te jagen! Dus had ze het heft in eigen poten genomen. Ze zou zichzelf wel leren jagen, als dat moest. Ze zou de anderen laten zien dat ze er nog steeds toe deed, met of zonder mentor.
Ze verloor haar grip toen de structuur van de grond onder haar ineens veranderde. Hard smakte ze met haar kin op de grond, om vervolgens naar onder te rollen. Ze kneep haar ogen dicht, probeerde eerst weer grip te vinden. Maar na een tijdje was ze zo duizelig dat ze het opgaf, en zich meer concentreerde op het niet laten omdraaien van haar maag. Ze kwam stil te liggen. Langzaam opende ze haar ogen, knipperde er een paar keer mee. Ze schudde haar zwarte vacht uit. Waar kwam al dat zand nou vandaan? Als ze de gebieden nou eens kende… Wacht, ze kende wel wat. Maar ze was er nog nooit langs geweest. Dit moest van de… de… De zandkuil zijn! Waar kon anders zoveel zand zijn. Ze keek om zich heen. Het was anders dan ze zich had voorgesteld.
Ze kneedde het zand tussen haar pootjes, wat voelde dat grappig zeg! Wat geluid trok haar aandacht. Nogal luidruchtig en onhandig sloop ze ernaar toe. Ze zag een mus, wat op de grond pikken. Perfect, die zou ze gemakkelijk kunnen vangen, toch? Zonder ook maar over na te denken stormde ze op de vogel af. Deze had haar al snel door en vloog op. Snel zette ze zich af, probeerde de vogel nog tevergeefs te bereiken met haar klauwen. Ze raakte bijna zijn poot aan, maar werd toen naar beneden gerukt door de zwaartekracht. Ja, ze viel weliswaar op haar vierpoten. Maar omdat haar achterpoten eerst op de grond kwam, op een glibberig modder gedeelte, gleed ze uit. Opnieuw viel ze, kwam zo onder de modder. Ze schudde weer wild haar vacht uit, maar de modder bleef plakken. ‘Nou, dan moet ik het er maar uitlikken,’ miauwde ze tegen niemand in het bijzonder.

Na al de modder met veel tegenzin uit haar vacht te hebben gehaald trippelde ze terug naar de Zandkuil. Misschien had ze toch wel wat training nodig. Ze plofte neer, met een pootje in het zand hangend. Ze staarde voor zich uit. Waarom had Bluestar haar niet gewoon een nieuwe mentor gegeven? Nu kon ze nog langer gaan wachten, en dat hielp niet echt mee met haar motivatie en enthousiasme. Wat als zij dadelijk nog steeds niet getraind was, en die nieuwe Apprentice al tot Warriors werden gemaakt? Dat kon Bluestar toch niet laten gebeuren? Wild schudde ze haar kopje. Nee… Dat zou toch niet gebeuren. Snel sprong ze op toen ze meende wat te horen. Wild keek ze om zich heen. Had iemand haar gezien?...

* Iedereen welkom «3

Een grote lichtgstreepte kater liep net weg bij het kamp. Zijn doel van de dag was om gewoon te gaan jagen, maar iets in hem zei dat dit niet zou gaan lukken. Hij was nog zeer slaperig en lette ook niet erg op. Langzaam sjokkend bewoog de kater zich verder. Hij was een van de iets oudere generatie Clanwarriors. Zijn poten leidde hem richting de Zandkuil. Dat ws de plek waar vaak Apprentices werden klaargestoomd voor het Warriorschap. Zelf had hij als Apprentice daar ook veel tijd doorgebracht met zijn mentor. Maar dat was al een hele tijd geleden, minstens twee seizoenen. De zon scheen teder op zijn bruingestreepte pels en zijn ogen glommen toen hij opkeek om even naar de lucht te kijken. De lucht was mooi blauw en de kater snorde even zacht.

Hij was trots op wie hij was en droeg dan ook trots zijn naam. Thunderstrike, voelde zich diep trots toen hij zijn naam ontving tijdens zijn Ceremonie. Hij kon zich ook nog perfect herinneren hoe de hele Clan zijn naam uitriep. Maar ook de koude nacht die erop volgde, toen hij in stilte moest waken. Het was het seizoen van Bladkaal geweest, het was een zeer strenge bladkaal. Hij was toen maar al te blij geweest toen zijn oude mentor hem kwam vertellen dat zijn wake over was en dat hij mocht gaan rusten. Tot op het bot verkleumd was hij naar de prooistapel gestrompeld en had wat te eten gepakt. Zo snel als hij kon had hij het muisje wat hij had gepakt opgegeten en was toen echt naar de Warriors Den gesjokt. Later had hij bewezen dat hij echt blij was,te zijn wie hij nu was.

Zachtjes , nu wat meer oplettender, liep hij door richting de Zandkuil. Zijn pootstappen waren nauwelijks te horen in het lange gras. Zijn halflange vacht deed het gras opzij buigen. Het groene gras ritselde nauwelijks toen hij er doorheen liep. Zijn groene ogen gleden over de omgeving, op zoek naar een beweging. Maar zijn oren hadden de muis eerder door dan dat hij hem zag. Het muisje scharrelde met zijn grijze velletje door het gras, zich niet bewust van het gevaar dat hem te wachten stond. Langzaam zakte Thunderstrike door zijn gespierde poten en sloop op het muisje af. Zodra hij dichtbij genoeg was spande hij zijn achterhand aan en sprong bovenop de muis. Voordat deze besefte wat er aan de hand was het al over. Thunderstrike doodde het diertje met een snelle beet en raapte het op. Met snelle passen trippelde hij verder richting de Zandkuil. Vanuit de verte zag hij hoe een klein poesje zich afzette en probeerde een vogel te vangen. Ook zag hij hoe het mislukte. Zachtjes sloop hij dichterbij en wurmde zich door de bosjes.

Langzaam stapte hij de open plek op waar de Zandkuil zich bevond. Zijn ogen gleden opnieuw rond en vielen toen op het kleine zwarte poesje dat net nog had geprobeerd de vogel te vangen. Hij herkende haar als Hollypaw. '' Hallo Hollypaw, wat doen jij hier zo alleen zonder je mentor?'' Vroeg de kater vriendelijk en keek de jonge poes kalm aan. Nog altijd scheen de zon zachtjes naar beneden en zachtjes ging Thunderstrike zitten en sloeg zijn staart om zijn gespierde voorpoten heen. '' Honeyfeather is toch jou mentor?'' vroeg hij geïnteresseerd. Hij wist wel een beetje welke Apprentices welke mentor hadden maar hij was het vaak genoeg vergeten.

Een brede en overduidelijk grotere kater kwam in haar beeld, was tevens ook degene die haar zo had laten schrikken. Haar nekharen gingen weer liggen, maar ondanks dat bleef haar zwarte vacht erg pluizig. Ze had altijd al zo’n donzig vachtje gehad. Sommigen waren jaloers erop; omdat het zo mooi kon glimmen in het maanlicht. Zij vond het enkel vervelend. Ze had veel liever een korte vacht gehad; eentje waarmee ze zich beter kon bewegen tussen de struiken, beter kon sluipen. Wat dat betreft was ze net een jonge kater; alleen geïnteresseerd in vechten en jagen. Totaal niet met uiterlijk dus.
De scherpe geur van muis drong haar neusje binnen. Ze richtte haar aandacht weer op de licht gestreepte kater, ook wel bekend als Thunderstrike. Ze kende alle Warriors uit haar hoofd, inclusies Queens, Medicine cat – en haar twee Apprentices inbegrepen -, en de mede Apprentices. Zij was de oudste. De enige die ze niet goed kende waren de kits, omdat ze daar nooit zo druk mee was geweest. Ze kreeg het nieuws wel dat er geboren waren, hoeveel het waren. Maar de namen ontgingen haar altijd. Zelf was ze ook niet echt het type voor kits; dan zou het nog langer duren voordat ze als echte Warrior op pad kon gaan, en het was ook tegen de regels om als Apprentice-zijnde al kits te krijgen.

Met grote geelgroene ogen en haar oortjes fier naar voren keek ze naar de gespierde Warrior. Hij stelde haar een vraag. Ze opende haar mond, wou antwoord geven, maar hij stelde nog een vraag. Haar oren zakten naar onder en ze knikte zwakjes. ‘Ja, dat is ze… En ik heb nog geen vervangen gekregen,’ legde ze uit. Ze zwaaide nerveus met haar staart, zat ze nu in de problemen? ‘Alleen ik kan niet meer wachten, ik wil zo graag iets doen voor de clan! Ik heb nog niet eens mijn eerste prooi gedood, ken geen enkele vechttechniek… Ik heb nog nooit een training gehad,’ gaf ze haar klaagzang gehoor aan de kater. Haar ogen stonden wanhopig, en tegelijkertijd verlangend. Ze verlangde er zo naar om getraind te worden. Ze had er alles voor over om haar clan te dienen, en als het moest zou ze sterven om haar loyaliteit te tonen. Misschien een kleine obsessie? Nee, ze was gewoon wanhopig. Bang dat Bluestar haar wel vergeten was, want hoe kon ze het anders nog verklaren dat ze geen nieuwe mentor had?

Toen Thunderstrike doorhad dat ze van hem was geschrokken legde hij even zijn oren half naar achteren en keek de jonge poes aan. Het was niet zijn bedoeling haar te laten schrikken. Was hij echt zo eng? Misschien had hij het zelf wel niet door. even haalde hij ontzichtbaar zijn schouders op. Het kon hem niet veel meer schelen. Geduldig zwaaide hij met zijn staart zodra hij zijn vraag stelde. Het poesje had niet echt een gladde vacht, het was een beetje pluizig zelfs. Maar hij had haar eens zien lopen in het maanlicht. Haar vacht was toen echt mooi geleken. Aan zijn eigen pels was niet zoveel speciaals. Het was simpel bruin gestreept, en in de zon glanste het af en toe wel een. Wel had hij als voordeel dat zijn halflange vacht altijd netjes langs zijn flanken hing en niet alle kanten opstond. dat was dan ook echt zijn enige voordeel, en dan nog tijdens Bladkaal, dan had hij meer warmte van zijn dikke pels. maar tijdens Groenblad was zijn pels weer absurd warm in de volle zon. Je zou er altijd maar mee moeten leren leven. Zo had het leven ook voor- en nadelen. Maar hij had Hollypaw wel eens vanaf een afstand bestudeerd, ze leek bij lange na niet op de meeste dames uit de Clan. Het kon haar niet schelen hoe ze eruit zag, zolang ze maar kon vechten en jagen.

Terwijl hij liep had hij nog altijd de muis in zijn bek die hij net had gevangen. Maar zodra hij ging zitten legde hij hem op de grond en porde er even tegen met zijn poot. Hij wist heus wel dat het beest dood was, maar je wist het maar nooit. Wie weet stond hij wel op en rende er ineens vandoor. Hij schudde even zijn hoofd bij deze belachelijke gedachtes, hoewel ze belachelijk waren toch schoten ze vaak door zijn hoofd. Soms dacht hij zelfs dat hij lichtelijk gek werd. Maar ach iedereen had wel zo'n periode in zijn of haar leven. Maar toch wist hij best veel, meer dan je aan hem zou kunnen zien. Hoewel hij het niet nodig vond dat anderen dat wisten, zou het soms wel wat makkelijker zijn. Het puntje van zijn staart tikte tegen de grond, verder bewoon hij met geen enkele spier, zelfs niet met zijn snorharen.

Zodar hij had gesproken keek Hollypaw hem fier aan, haar oortjes en geelgroene ogen stonden fier. Zodra hij zijn eerste vraag had gesteld zag hij al dat ze wilde antoowrden maar hij was te laat om zijn volgende vraag te stoppen uit zijn mond te komen. Even wiebelde hij met zijn snorharen, hij kon er niet altijd wat aan doen dat hij soms teveel vragen achter elkaar stelde. Nadat hij had gevraagd of Honeyfeather haar mentor was liet ze haar oren zakken en knikte zwakjes. ''Ja, dat is ze… En ik heb nog geen vervangen gekregen,'' legde het zwarte poesje uit. Thunderstrike knikte even. Hij zag dat ze nerveus met haar staart zwiepte, ze verwachtte natuurlijk op haar donder te krijger vanwege het feit dat ze zonder begeleiding was vertrokken uit het kamp. ''Alleen ik kan niet meer wachten, ik wil zo graag iets doen voor de clan! Ik heb nog niet eens mijn eerste prooi gedood, ken geen enkele vechttechniek… Ik heb nog nooit een training gehad,'' het was duidelijk een klagende toon die hij in haar stem hoorde. En zodra hij recht in haar ogen keek zag hij zowel wanhoop als verlangen. Hij begreep het wel, ze wilde graag getraind worden maar zonder mentor kom je natuurlijk niet zo ver. Iedereen verdiende een kans om getraind te worden. Plots schoot er een idee bij hem binnen, hij wilde al een lange tijd een Apprentice. Misschien kon hij voorlopig Hollypaw trainen, althans als Bluestar daar geen bezwaar van zou maken, net als Honeyfeather. '' Nou,'' begon hij en keek Hollypaw aan. '' Misschien kan ik je wel een beetje trainen, ik bedoel totdat Honeyfeather in staat is je weer verder te trainen.'' Stelde hij voor. '' Althans als Honeyfeather er zelf geen probleem mee heeft en als Bluestar het goed vind.'' Hij wiebelde even met zijn oren en een glimlach trok rond zijn bruine snoet.

Een koude rilling kroop over haar ruggengraat en verspreidde zich zo door haar hele lichaampje. Ze klemde haar kaken op elkaar. De opwinding zorgde voor adrenaline die door haar aderen werd gepulseerd, maar tegelijkertijd had ze ook een gevoel van onbehagen. Ze zou gestraft moeten worden voor haar dwaze gedrag. Ze had geduldig moeten zijn. Maar iedere dag die ze doorbracht in het kamp… Haar poten tintelden gewoon zo erg! Het voelde alsof ze straf had, en het kamp niet uit mocht. Niets was minder waar, op het straf gedeelte na. Ze had zich verveeld, en geprobeerd zo behulpzaam te zijn als maar kon. Maar voor werkelijk alles moest ze het kamp uit. En omdat ze die toestemming maar niet kreeg, werkte het verstikkend.
Ze knipperde met haar ogen, keek Thunderstrike smekend aan. Ze wou hem smeken dit door de vingers te zien, haar niet te straffen; hij zou het toch wel begrijpen? Hij was per slot van rekening ook Apprentice geweest. Tegelijkertijd wou ze hem ook smeken om op Bluestar af te stappen, omdat ze daar zelf de moed niet voor had. Ze was bang dat ze de leidster zou storen, want die had al zoveel aan haar hoofd; met al die rogues… En niet te vergeten haar kits, maar die waren nu ook al onderhand Apprentice.

Een aarzelende grijns kwam op haar snoet wanneer de Warrior begon te spreken en haar aankeek. Ze wist niet hoe ze zich een houding moest geven. Haar ogen werden groot, gevuld met ongeloof. Een nogal schaapachtige glimlach kwam op snoet. Was deed een of andere slechte grap? Nee. Na het zien van zijn glimlach wist ze dat het menens was. Als een of andere op hol geslagen stuiterbal sprong ze naar Thunderstrike toe. ‘Meen je dat? Echt? Echt waar?’ Ze sprong rondjes om hem heen, kon haar enthousiasme niet intoom houden. ‘Ow Thunderstrike,’ miauwde ze met een verrukte glimlach op haar snoet. ‘Dank je, dank je, dank je!’ Het lukte haar niet meer om zich in te houden. Opeens bleef ze stilstaan, keek wild om zich heen. Vervolgens keek ze weer op naar de Warrior. ‘G… Gaan we nu al beginnen?’ miauwde ze een beetje hees van schaamte. Ze was iets té enthousiast geweest. Ze bloosde onder haar zwarte vacht en zette schuifelend een paar stapjes naar achter. ‘Het spijt me voor mijn gedrag…’ Ze keek met een bescheiden glimlach weer op. ‘Ik heb nog erg veel te leren, ook qua gedrag,’ mompelde ze zachtjes. Maar eindelijk… Eindelijk was iemand bereid een poot naar haar uit te steken! O, wat had ze lang op dit moment gewacht.

Thunderstrike had het altijd leuk gevonden om met jonge katten om te gaan. Ze hadden allemaal zoveel energie en ze waren vaak ook allemaal leergiereg, of in zeker geval nieuwsgierig. Je kon ze soms zelfs wijsmaken dat muizen konden vliegen en dan opeens zomaar uit de boom vielen. Zijn mentor had hem dat ook eens wijsgemaakt, en hij was stomgenoeg om het te geloven. Maar na een tijdje had hij wel geleerd dat vliegende muizen niet bestonden en dat het dus pure onzin was. Zelf had hij er gelukkig wel om gelachen, maar zo was jammergenoeg niet iedereen. Sommige werden kwaad alleen omdat je een grapje met ze uithaalde. Zijn staart zwaaide geduldig heen en weer toen hij sprak. Als ze zelf miet durfde zou hij het wel aan Bluestar willen vragen. Hoewel hij bij de gedachtes alleen al een nerveus gevoel kreeg wist hij zeker dat het geen probleem zou zijn.

Ze had hem al die tijd smekend aangekeken dus nee kon hij niet zeggen. Hij kon totaal niet tegen smekende ogen van jongere katten. Het was duidelijk dat ze hem eerst niet geloofde nadat hij had gesproken. Even grinnikte hij en wiebelde met zijn oren. Zodra ze stuiterend van blijdschap op hem afkwam lachte hij even ''Meen je dat? Echt? Echt waar?'' Vroeg het jonge zwarte poesje en sprong rondjes om hem heen. Thunderstrike knikte en snorde even. '' Ja ik meen het, jij hoort ook een training te krijgen,'' mauwde hij kalm en volgde haar met zijn ogen. het was onmiskenbaar dat ze zeer enthousiast was over het idee om getraind te worden. Hij vond dit wel leuk, alles was beter dan zo'n mokkende Apprentice die nergens zin in heeft en met tegenzin bevelen opvolgt van een Warrior. ''Ow Thunderstrike,'' mauwde het jonge poesje met en verrukte glimlach om haar zwarte snuitje. ''Dank je, dank je, dank je!’'' Thunderstrike lachte weer, het was nu zeker dat ze zich niet helemaal in kon houden. Opeens bleef Hollypaw staan en keek rond. Thuderstrike fronsde even. ''‘G… Gaan we nu al beginnen?'' Vroeg het jonge poesje hees en Thunderstrike toverde weer een glimlach op zijn snuit. '' Als jij nu wilt beginnen kunnen we dat doen, maar dan moet ik wel weten wat je het liefst wil leren als eerst,'' mauwde hij vriendelijk en boog zijn kop even. Ze schuifelde even heen en weer en de kater grinnikte heel zacht. ''Het spijt me voor mijn gedrag…'' Zei het jonge poesje terwijl ze opkeek naar hem. ''Ik heb nog erg veel te leren, ook qua gedrag,'' mompelde het jonge zwarte poesje toen zacht. Thunderstrikes snorharen trilden even. '' Het geeft niet hoor, je bent nog jong je mag fouten maken.'' Mauwde hij bemoedigend. Hij vond het echt niet erg, en langzaam keek hij haar aan en zwaaide zachtjes met zijn bruingestreepte staart.

Een stralende glimlach sierde zich rond haar lippen. Ze had het gevoel dat als ze nog breder zou glimlach, ze haar lippen kapot zou maken; maar het voelde goed. Eindelijk leek het eens een keertje mee te zitten. Ze zou getraind worden! En hoe… Door Thunderstrike. Ze kende de kater niet echt goed, maar hij ging al een paar maandjes mee; dus dat betekende dat hij vast een goede en sterke Warrior was. Zo was zijn aanblik ook, in haar ogen dan. Maar zij had werkelijk voor werkelijk iedere Warrior ontzag, zelfs voor de jonge en onervaren. De kersverse, ze waren allemaal haar idolen. Ze wou zelf ook ooit zo worden, als het eventjes meezat. En na zoveel regen, kwam er eindelijk zonneschijn.
Ze keek de kater bedenkelijk aan, maar focuste haar ogen niet echt op hem; zat ergens anders met haar gedachtes. Wat zou ze het liefst willen leren? ‘Dan ga ik toch voor…’ Ze dacht weer na. ‘Ja-… Nee, toch liever… Of nee, misschien is het beter als -’ ze sloot haar mond weer en zuchtte. Er was nog zoveel dat ze moest leren! Hoe kon ze nou kiezen waar ze mee wou beginnen, als ze het liefste alles tegelijkertijd zou willen doen? Ze zou genieten van de uitputting, en de druk die ze zou uitoefenen op haar lichaampje. Ze mocht dan klein zijn; maar dat betekende niet dat ze minder gemotiveerd was. Misschien was ze juist wel een van dé gemotiveerde Apprentices van Thunderclan.

Met een bescheiden glimlach en een verlegen blik keek ze op naar de Warrior bij het horen van zijn bemoedigende woorden. ‘Dank je… Maar ik ben al twee manen ouder dan de anderen; ik zou het voorbeeld moeten zijn.’ Ze stak haar borst naar voren en probeerde zich groot voor te doen. Waarmee zou ze indruk kunnen maken op de clan? Ze vond het altijd leuk om te stoeien, als dat kon. Andere poezen vond haar gedrag maar vreselijk irritant, en vonden dat ze zich naar haar geslacht moest gedragen. Terwijl de jonge katers het geweldig vonden dat ze een nieuwe stoei kameraadje hadden gevonden. Hé… Wacht eens. Dat was het!
‘Ik denk dat ik weet wat ik graag zou willen leren,’ grijnsde ze, ‘Ik zou graag willen leren vechten.’ Ze zette zich stevig op haar poten, hief haar kin op en probeerde er imposant uit zien. Hoewel het er eerder nogal hilarisch uitzag door haar grote en uiterlijk. Maar ze had haar keuze gemaakt, en ze wou laten blijken dat ze er zeker over was. Als ze goed zou leren vechten; zou ze de anderen altijd kunnen verslaan tijdens de stoeipartijen. En ja, dat zou pas grappig zijn… Al die gezichten van de katers als ze erachter kwamen dat ze in waren gemaakt door haar; kleine onhandige Hollypaw. Die bovendien ook nog eens een poes was.

Het was overduidelijk dat de jonge zwarte poes blij was met zijn aanbod om haar te trainen. Hij zelf was er ook blij mee, hij had al lang een apprentice willen hebben. Hij hield ervan om zijn ervaring en kennis te delen met jongere katten. Langzaam zwaaide hij met zijn gestreepte staart heen en weer. Geduldig wachtte hij tot ze zou gaan spreken, tot ze zou zeggen wat ze het liefst eerst wilde leren. Hij had altijd willen vechten, waarom wist hij nog steeds niet. ''Dan ga ik toch voor…'' Hij keek naar het poesje en zag dat ze nadacht. Soms was het best moeilijk om te kiezen wat je eigenlijk wilde. ''Ja-… Nee, toch liever… Of nee, misschien is het beter als -'' Het zwarte poesje sloot haar mond en zuchtte even. Onbewust grinnikte Thunderstrike even. '' Is het kiezen zo moeilijk?'' Vroeg hij vol medeleven. Hij keek Hollypaw kort aan met zijn diepgroene ogen en keek toen om zich heen.

Het poesje keek hem aan met een bescheiden glimlach.''Dank je… Maar ik ben al twee manen ouder dan de anderen; ik zou het voorbeeld moeten zijn.'' Zei het onge zwarte poesje nadat hij haar bemoedigend had aangesproken over haar gedrag. '' Je moet pas het voorbeeld zijn als je een warrior bent, zelfs als je aan het eind van je training bent mag je je ook nog als een jonge apprentice gedragen.'' Mauwde hij vriendelijk. Nog altijd wachtte hij op het antwoord op zijn vraag. ''Ik denk dat ik weet wat ik graag zou willen leren,'' zei Hollypaw en ze grijnsde. ''Ik zou graag willen leren vechten.'' Het jonge poesje ging steviger staan en hief haar kin. Thunderstrike knikte even en grinnikte. '' Een goede keus hoor,'' zei hij vriendelijk. Meteen zakte hij door zijn gespierde poten. '' Laten we beginnen dan.'' zei hij met een grijns en zwaaide opnieuw met zijn staart. '' Probeer me maar eens aan te vallen,'' mauwde hij en keek haar aan.

[flutpost]

Ietwat in verlegenheid getrokken knikte het zwarte poesje. ‘Ja… Maar er is gewoon zoveel te leren! Het liefste zou ik alles in een keer willen leren, maar dat is helaas onmogelijk,’ zuchtte ze. Het was waar het ze zo snel en goed mogelijk alles wou leren. Ze wou haar clan zo goed kunnen dienen als maar mogelijk was, en niets zou haar daarvan weerhouden. Aan haar loyaliteit viel niet te twijfelen, dat was gewoon een zeker iets. Ze miste enkel nog de technieken om het te laten zien aan haar medeleden. Want door te zeggen dat je loyaal was… Ach, men wou altijd eerst de dingen zien voordat ze het geloofden, zo zat de wereld gewoon in elkaar.
Blij glimlachte ze bij het horen van Thunderstrike’s vriendelijke stem. Ze had dus een goede keuze gemaakt! Beter kon ze niet beginnen. Ze keek hem echter verbaasd aan wanneer hij door zijn poten zakte; was nu kleiner dan haar. Het voelde vreemd om op iemand neer te kijken. Ze was altijd gewend dat ze op moest kijken, was de langdurige druk aan haar nek gewend. En nu… Wat zag hij er klein uit nu! Het was enkel te danken aan het feit dat ze het niet gewend was dat een plaats als deze onbekend voor haar was.

Nogal ongemakkelijk schuifelde ze naar achter wanneer er werd gezegd dat ze hem moest aanvallen. Hoe wou ze dat nou voor elkaar krijgen? Hij zou vast al weg zijn van zijn plek voordat zij maar één haar van hem had kunnen aanraken. Ze had ook geen enkel idee over hoe ze moest beginnen. Wat kon ze doen? Hij zou alles aanzien komen. Hij keek naar haar, zou elke spieraanspanning zien. Hij zou weten wat ze zou doen, hij zou alles op deze manier kunnen ontwijken. Dus wat zou ze dan kunnen doen?...
Hoe stoeide ze?... Nou, stoeien was iets waar ze niet bij nadacht, gewoon haar lichaam alles liet doen. Alles ging automatisch. En meestal sprong ze dan altijd in de rug van iemand, en dat ging nu al niet. Ze zwaaide met haar pluizige staart en ging door haar poten. Denk Hollypaw, denk! moedigde ze zichzelf aan. Ze kon wel iets verzin, ze wist het zeker! Ze zette zich hard af met haar achterpoten, schoot naar voren; maar langs Thunderstrike. Eenmaal achter hem draaide ze zich snel om, zette zich weer hard af met haar achterpoten; een grote vlaag zand vloog hierdoor de lucht in. Ze spreidde haar poten, wou op hem springen. Maar was hij eigenlijk nog wel op zijn plek?...

* Hopelijk is hij duidelijk genoeg ^^'..

''Ja… Maar er is gewoon zoveel te leren! Het liefste zou ik alles in een keer willen leren, maar dat is helaas onmogelijk,'' zuchtte het jonge poesje en Thunderstrike grinnikte geamuseerd. hij wist ook wel dat je niet alles in een keer kon leren. Alles had tijd nodig. Maar hij was bereid al zijn tijd op te geven om dit jonge poesje te onderwijzen. zolang hij toch niks beters had te doen kon het geen kwaad. En als Hollypaw wist hoe ze goed moest jagen kon ze ook goed helpen met het zorgen van haar Clan. Dat was vaak wat elke apprentice wilde.Hij wilde het zelf ook altijd, maar hij was blij dat hij toch geduld had toen hij jong was. Nu had hij er een hoop profeit van. Langzaam zwaaide hij met zijn staart en keek de jonge poes geduldig aan. het jonge poesje stak nu boven hem uit en hij volgde elke beweging van haar. Zijn oren wiebelde langzaam heen en weer, nadenkend. Zijn ogen waren op die van het jonge zwarte poesje voor zich gericht. Het was leuk om te zien hoe de jonge katten probeerde volleerde krijgers aan te vallen. Maar soms kon je ook wat van diezelfde jongen katten leren. Hoewel niet veel anderen het zouden durven toegeven. Je kon veel meer leren van die jonge katten dan van menig andere kat.

Geduldig wachtte hij af tot het jonge poesje een poging zou wagen. Ze schuifelde wat met haar pootjes en Thunderstrike zwaaide opnieuw met zijn staart. Het was duidelijk dat de jonge apprentice niet helemaal wist wat ze moest doen. Hij zag dat Hollypaw wel nadacht over wat ze kon doen, maar elke actie kon hij in haar ogen zien. Het jonge poesje voor hem zwiepte met haar staart en Thunderstrike glimlachte opnieuw. Hij zag hoe ze opsprong en hij spande zijn spieren aan, maar de jonge poes sprong over hem heen en hij draaide zich zo snel mogelijk om. Zodra hij volledig gekeerd was zag hij dat de jonge poes hetzelfde had gedaan en nu wel op hem afsprong. Terwijl het zacht opstoof sprong hij opzij en haalde de jonge poes uit de lucht. Stevig, maar niet pijnlijk duwde hij de jonge zwarte poes tegen de grond en keek haar aan. '' Je bent niet snel genoeg,'' mauwde hij serieus en keek haar recht aan en liet haar los en sprong achteruit. Opnieuw zakte hij door zijn poten. '' Probeer het nog een keer,'' mauwde hij en wachtte geduldig. De jonge poes was goed op weg, maar haar ogen verrieden nog altijd wat ze dacht en wat haar plan was. Misschien zou ze dit keer minder nadenken en gewoon doen.

[jahh duidelijk genoeg voor mij xD]

De licht gestreepte kater verdween uit haar beeld. Ze hapte geschrokken één keer naar adem, wist zich nog te herstellen. Maar nog voor haar poten de grond konden raken werd ze uit de lucht geschept. Ze werd naar achter geduwd door twee sterke poten. Ze kon zich niet voldoende herstellen ervan om nog voor ze de grond eindelijk zou raken vrij te komen. Ze had het bijna gered; ze was er bijna goed vanaf gekomen. En toch wist Thunderstrike haar te vellen. Het was eigenlijk best voorspelbaar, zíj was voorspelbaar. Als ze niet zo voorspelbaar was geweest waren de rollen omgedraaid.
Ze werd in het zand geduwd met haar rug, voelde het ruwe oppervlak tegen haar huid scheuren. Ze klemde haar kaken op elkaar en keek op naar de sterke Warrior die haar in zijn greep had. Zijn serieuze blik maakte haar bang, maar riep ook respect op jegens de kater. Hij was een echte Warrior. In het kamp was hij altijd aardig, en zelfs in het gesprekje voor dit oefen gevecht was hij aardig geweest. Geen sprankje serieusheid, enkel vriendelijkheid. Hij grinnikte, lachte en bemoedigde enkel. Nu gaf hij kritiek, gaf de zwaktes van iemand bloot en was erg kalm; gepaard met die serieuze blik. Ja, Thunderstrike was echt een bewonderingswaardige Warrior.

Ze kwam overeind, schudde het zand uit haar pluizige vacht. ‘Oké,’ miauwde ze terwijl ze vastberaden knikte. Ze moest dus sneller zijn. En minder voorspelbaar. Maar hoe? Minder denken. Misschien moest ze meer op haar instinct vertrouwen, dan zou ze vast minder voorspelbaar zijn. Wat zou haar instinct haar nu laten doen? Dat zou pas gaan werken wanneer hij haar zou aanvallen, en niet andersom. Vervloekt. Wat moest ze dan doen? Toch maar op goed geluk haar spieren nog meer aanspannen en hopen dat ze sneller was? Wellicht.
Als zij zou springen, zou hij dat ook doen. Daar was ze zeker van. Hopend dat haar voorgevoelens goed waren sprong ze de lucht in. Zo snel als ze kon zette ze haar vier pootjes weer op de grond en sprintte naar voren, ze wou onder Thunderstrike zijn buik komen. Op een gegeven moment bleef ze stilstaan, sprong omhoog, probeerde met haar voorpoten iets vast te grijpen; natuurlijk met nagels ingetrokken. Als haar voorgevoelens maar juist waren geweest…

* Ghehe, vaagheid.
En O Mai, geloof ik kom ik zo verkeerd over met Holly right now o_o

Het jonge poesje hapte naar adem toen hij ineens niet meer stond waar hij net nog was. Even grinnikte hij binnensmonds. Dit had ze duidelijk niet verwacht. Het probleem was is dat ze teveel tijd nam om actie te nemen. En daarbij was het een zeer voorspellende actie van haar. Vele jonge katten zouden zo anderen aanvallen, maar mettertijd zouden ze leren, hoe ze wel en niet moesten aanvallen. en allemaal zullen ze ook hun eigen style gaan ontwikkelen. En toch viel het op hoe vaak de vechtstyle van jonge warriors toch veel op die van hun mentoren leek. Ook die van hem zelf leek veel op die van zijn mentor.Thunderstrike keek het jonge poesje aan en schudde zich even uit. '' Probeer minder tijd te nemen om na te denken,'' mauwde hij nog altijd serieus. Hoewel hij zich nu best serieus voorhield voelde hij zich van binnen toch blij dat het jonge poesje naar hem luisterde en bereid was om zijn tips op te nemen. En als hij er nu een lachwekkende bende van zou maken dan zou hij nooit kunnen laten zien dat hij ook jonge katten kon trainen. Er kwam zelfs een gevoel van trots in hem op, onbewust verscheen er een vreemde glinstering in zijn diepgroene ogen toen hij Hollypaw opnieuw aankeek. Hij knikte geduldig, ze zou het wel onder de knie krijgen, en als ze kon aanvallen kon ze gaan leren verdedigen. En als hij haar verder zou mogen trainen zouden de gevechten ook telkens zwaarder worden.

He jonge poesje voor hem sprong overeind en schudde het zand uit haar pluizige vacht. '' Oké ,'' zei het jonge poesje en knikte vastberaden. Dit deed de grote kater goed, ze gaf gelukkig niet zo snel op. Zodra hij de jonge poes opnieuw aankeek zag hij weer dat ze aan het nadenken was. Zachtjes schudde hij zijn kop en zwaaide met zijn gestreepte staart over het zand. Dit gaf een stofwolkje achter hem en geduldig wachtte hij tot Hollypaw een actie zou ondernemen. Opnieuw dacht de jonge zwarte poes te lang na, hij kon in haar ogen zien wat ze wilde doen. Het jonge poesje zette haar poten op de grond en sprong op hem af. Even dacht hij na. zou ze nou het voorspelbaarste van de hele wereld doen en gewoon blindelings op hem afstormen? De jonge poes landdeweer op haar poten en rende op hem af. Rekenend op dat de jonge poes haar sprong zou afmaken sprong hij zelf omhoog om haar te ontwijken. Pas nu werd hem duidelijk dat dit juist haar doel was geweest. Hij was erin getrapt! De jonge poes bleef staan, sprong omhoog en greep hem met haar zwarte pootjes. Hij voelde dat ze haar nagels had ingetrokken. even legde hij zijn oren in zijn nek en zodra ze weer neerkwamen draaide hij zich uit haar greep en sprong achteruit. '' Dat was echt niet slecht,'' mauwde hij rustig, maar vriendelijk en schudde zijn pels uit. Ditmaal zat het zand in zijn vacht en hij keek de jonge poes aan met zijn diepgroene ogen. '' Ik was erin getrapt, maar niet iedereen zal dat doen. Ik zag te laat wat je van plan was, maar je moet proberen zo min mogelijk van je plan in je ogen te laten zien.'' Mauwde hij weer serieus. Ze was inderdaad goed bezig maar ze dacht teveel in haar ogen. '' Denk je dat je mijn aanvallen kunt weerstaan?'' Vroeg hij toen rustig en keek haar nog altijd aan. Terwijl hij wachtte op een antwoord van de jonge poes schudde hij zijn pels opnieuw uit.


[ach valt toch wel mee? xD]

Het was te danken aan Thunderstrike’s serieuze toon, die ineens in zijn stem lag, dat ze alles echt goed opsloeg. Normaal onthield ze niets van de tips die anderen haar gaven. Kwam misschien ook door het feit dat jongere Apprentices haar tips gaven. En dan had ze altijd automatisch al minder zin om zich er iets van aan te trekken, omdat het gênant was. Jongere Apprentices die meer wisten dan haar, wat een afgang. En natuurlijk was er ook nog haar motivatie, en enthousiasme die niet meer stuk was te krijgen omdat ze nu eindelijk training had van een levensechte Warrior. Ja, ze was bereid om zoveel mogelijk theorie in zichzelf op te slaan als maar mogelijk was; ze wist nu tenminste zeker dat ze niet helemaal verloren zou zijn als ze Warrior zou worden.

Een glans van triomf kwam in haar groene ogen wanneer ze zag dat hij in haar valstrik was gevallen. Als je dat althans zo kon noemen, ze had hem gewoon misleid. Ze had zich had afgezet met haar poten duwde hem zowaar omver, met dank aan de zwaartekracht. Het viel haar tegen dat hij zich wel zo snel had kunnen bevrijden uit haar greep. Het kon er ook aan liggen dat ze niet zoveel grip had met haar nagels ingetrokken. Maar alsnog; als iemand zich ook zo gemakkelijk zou kunnen bevrijdden uit haar greep als ze haar nagels had uitgeklapt… Dan wou ze niet weten hoe slecht het kon aflopen als ze die techniek weer zou toepassen. Wat als het dan helemaal fout ging? Ze gewond zou raken, of nog erger. Een koude rilling liep over haar ruggengraat bij die gedachtes. Nee, daar moest ze nu niet aandenken. Het zou toch nog lang duren voordat ze een echt gevecht zou hebben, in plaats van een oefen. En het was toch tegen de Warriorcode om anderen te doden; dus zelfs katten van de andere clans zouden haar niet doden.
Begrijpend knikte ze als antwoord op zijn advies. Ze wist zelf ook wel dat ze niet altijd dezelfde tactieken zou moeten gebruiken, dan zou ze voorspelbaar worden. Zelfs als haar ogen dan niet meer verrieden wat ze ging doen, zou ze alsnog een open boek zijn voor haar tegenstanders. En dat was het nadeligste wat je kon overkomen in een gevecht, een levensecht gevecht. Ze zou zichzelf afleren haar plannen door te laten schemeren met haar ogen. Ze zou het doen! Al zou het jaren kosten, ze zou het doen. Ze wou de clan zo goed mogelijk dienen als mogelijk was, voor haar doen. En als dat betekende iets af te leren; was ze bereid dat te doen. Hoewel het lastiger was om dingen af te leren dan aan.
Met grote ogen keek ze op bij het horen van zijn vraag. Een aanval van hem kunnen verdragen? Meende hij dat nou serieus? Hij was een volgroeide kater, en wat voor kater. Hij was erg gespierd, wat hem dus ook wel zwaar zou maken. Ze had het al benauwd gevonden toen hij haar tegen het zand had aangeduwd; zachtjes nog wel voor zijn doen. En dat enkel omdat hij zo groot en zwaar was; door zijn spieren. En zij zo klein, en toch best wel fragiel. Ze slikte, zakte vervolgens door haar poten. ‘Daar kunnen we maar door een manier achter komen,’ grijnsde ze uitdagen. Ze wou weten hoeveel ze kon hebben, zodat ze een grens kon opleggen voor zichzelf. Dat zou handig zijn later. En ze wou ook gewoon zien hoe snel ze zou in het bedenken van ontwijkings manoeuvres wanneer iemand haar aanviel, dat was ook wel fijn om te weten.

De grote kater zag even de triomf in de ogen van de jonge zwarte apprentice en grinnikte opnieuw. Hij moest toch echt toegeven dat ze een goede zet had genomen. Hij had het totaal niet zien aankomen, als ze zo door ging kon hij nog een uitdaging verwachten. Maar ze leerde wel snel, dat beviel hem wel. Het was leuk om te zien hoe apprentices telkens hun best deden om steeds meer te kunnen leren. Langzaam zwaaide hij met zijn gestreepte staart en keek het jong poesje aandachtig aan. Onbewust vroeg hij zich af wat er nu in haar hoofd omging. Even knipperde hij om zijn eigen gedachtes bij de les te houden. Als zij har aandacht erbij moest houden dan zou hij dat zeker weten ook moeten doen. Geduldig wachtte hij op de reactie van de jonge poes zodra hij vroeg of ze zijn aanvallen kon weerstaan. Hij zag dat de jonge zwarte poes in gedachtes was en kreeg even een pestende grijns. Razendsnel haalde hij met zijn voorpoot uit naar haar kop. Natuurlijk had hij zijn klauwen niet uitgeslagen, anders had hij een behoorlijke kras op haar wang achter gelaten. Maar ze moest gewoon haar aandacht erbij houden, zo leerde ze meer. En als ze constant met haar gedachtes ergens anders zat hadden zijn woorden weinig nut voor haar. Even zuchtte hij en rekte zich uit, klaar om nogmaals toe te slaan.

Het jonge zwarte poesje slikte voordat ze door haar poten heenzakte. ''Daar kunnen we maar door een manier achter komen,'' zei het poesje met een uitdagende grijns. Dit was toch eigenlijk een opluchting voorde grote kater.Hij was toch best bang dat ze het onprettig zou vinden om aangevallen te worden. Zelf zou hij dit zonder zijn klauwen doen, hij wilde haar echt geen pijn doen. Even knikte hij en zakte zelf ook door zijn poten. Zonder echt na te denken schoot hij naar voren op de jonge poes af. Er waren voor de poes meerdere opties om weg te komen. Snel sprong hij in de lucht met als doel, de rug van de jonge poes. Dit was nog een makkelijke poging voor haar, maar hij wist dat het zwaar kon zijn als je meteen moeilijk zou beginnen. Met nog altijd uitgestrekte poten vloog hij op de poes af. Ondertussen werkte zijn gedachtes op volle toeren, berekenen wat haar actie zou kunnen zijn, en zefs wat haar reactie zou kunnen zijn op zijn poging. Even vroeg hij zich af of dit wel een goede poging was geweest...

-Sorry voor de laatheid maar ik had een zwaar gebrek aan inspiratie...-

Niet wetend wat ze kon verwachten keek ze toe. Haar staart zwaaide heen en weer, verwachtingsvol. Haar ogen waren strak op de kater gericht, zouden hem niet uit het oog verliezen. Haar oren stonden fier naar voren, zodat ze elk geluid kon horen wat van zijn kant kwam. Er stond een scheve grijns op haar snoet. Ze hoorde haar bloed suizen door haar oren. Ze wist niet wat ze allemaal kon verwachten van de kater, hij was en bleef een echte Warrior, eentje met veel ervaring. En ze keek naar werkelijk iedere Warrior op, het was haar wens om er ook eentje te worden. Ze was toegewijd en enthousiast, en boven alles erg loyaal. Ze zou nooit het gebied uit durven gaan, kreeg dan altijd een slecht gevoel. Ze was bang dat Starclan haar zou straffen voor het overtreden van de regels. Ze had ze nu ook weliswaar overtreden door het kamp uit te gaan zonder toestemming of toezicht; maar hè, dit was toch wel een schijntje dat het goed was wat ze had gedaan. Toch? En anders begreep ze Starclan gewoon niet. Maar dat nam ze zichzelf ook niet kwalijk, ze hoefde niet te weten hoe dat alles in elkaar zat. Ze wou een Warrior worden, geen Medicine cat. Hoewel ze ook wel respect had voor Doveheart en haar Apprentices, begreep ze toch niet hoe die het uithielden om de hele dag maar in een den te zitten. Ze werd al duizelig als ze maar een paar seconde in die den stond; de geuren van al de planten en zaden waren te overweldigend voor de jonge poes. Zij had veel liever wat meer actie in haar leven; zoals nu.

Ze knipperde met haar ogen, moest bij de les blijven. Thunderstrike zakte door zijn poten, dat betekende dat hij ging beginnen. Haar gedachtes sloegen op hol; wat zou hij gaan doen? Er waren teveel mogelijkheden. De kater schoot naar voren, maar vanaf het moment dat hij zich afzette en al zijn poten van de grond af waren werd het rustig in haar hoofd. Ze wist al wat er ging gebeuren; hij wou haar rug hebben. Ze schoot naar de zijkant, voelde hoe zijn poten langs de vacht van haar pluizige staart streken; ze had sneller moeten reageren. Nog steeds met een helder hoofd schoot ze op hem af, sprong echter over hem heen en creëerde weer wat afstand tussen hun. ‘Je had toch gezegd dat een rechtstreekse aanval niet altijd de beste optie was? Nou ik weet nu wel waarom; zelfs Apprentices kunnen hem nog ontwijken,’ grinnikte ze plagend, doelend op het feit dat ze hem heelhuids had ontweken. Maar ze wist dat als hij zijn klauwen had uitgeslagen; hij haar vast bij haar staart had gegrepen en onder zich had getrokken; haar veel nare wonden gevend. Ze bleef in haar positie staan; alsof ze nog wat verwachtte. Ze zwaaide een keer met haar staart. ‘Laat me nog eens wat zien,’ miauwde ze opgetogen. Ze wou zijn technieken bestuderen; wie weet kon ze ze dan zelf ook toepassen.

Zijn ogen waren strak op het jonge zwarte poesje gericht, ze verwachtte natuurlijk iets ingewikkelds. Haar ogen waren ook op hem gericht en even ontstond en kleine glimlach rond zijn snuit. Hij vond haar een slimme jonge poes, ze leerde zeer snel en dat was perfect. Waarschijnlijk zou ze wel gestraft worden omdat ze zomaar het kamp verliet, maar daar zou hij haar min of meer een beetje voor beschermen. Ze had tot nu toe namelijk goed haar best gedaan en goed geluisterd. Honeyfeather mocht trots zijn op apprentice zoals Hollypaw. Hij hield haar strak in de gaten, eigenlijk wachtend tot ze zich volledig had gefocust op hem. Zo kon ze hem zien aankomen en hem gemakkelijk ontwijken. Want zijn eerste zet was niet zo heel moeilijk geweest. Hij had altijd geleerd om makkelijk te beginnen en dan langzamerhand de moeilijkheidsgraad op te hogen. Zijn diepgroene ogen glansden in het zonlicht. Maar er lag ook een andere, vreemde, glans in zijn ogen. Het zou trots kunnen zijn, maar ook blijdschap. Opwinding, maar ook alertheid. Eigenlijk was het een combinatie van allemaal. Even schudde hij zijn kop, hij moest nu ook zijn gedachtes erbij houden.

Voordat hij zich afzette zag hij dat Hollypaw aan het denken was, maar zodra hij zich had afgezet schoot ze snel naar de zijkant. Zijn poten raakte alleen de vacht van de pluizige zwarte staart van het zwarte poesje. Zodra hij zich weer omdraaide om toe te slaan zag hij het zwarte poesje op hem af komen. Viel ze hem nu aan? Het antwoord op die vraag kwam al vlug. Het zwarte poesje sprong over hem heen en creëerde wat afstand tussen de twee katten. Razendsnel draaide hij zich om en richtte zich weer op de jonge poes. ''Je had toch gezegd dat een rechtstreekse aanval niet altijd de beste optie was? Nou ik weet nu wel waarom; zelfs Apprentices kunnen hem nog ontwijken,'' grinnikte het jonge poesje plagend en Thunderstrike grijnsde even. '' Dit was ook nog een makkelijke zet, maar soms is een directe aanval wel goed hoor. Soms kan het in een voordeel werken, dit is meestal bij grote katten die vaak door hun grootte hun snelheid missen.'' Hij keek haar weer serieus aan en hoopte dat ze dit nooit zou vergeten. Hij had vaak wel het voordeel van zijn grootte maar miste vaak de snelheid om hele scherpe bewegingen te maken. Zachtjes zakte hij weer door zijn poten en keek het zwarte poesje rustig aan. Zij zwaaide met haar staart. ''Laat me nog eens wat zien,'' mauwde het poesje opgetogen en een enorme grijns verscheen op zijn snuit. Dit ging nog best leuk worden. '' Goed dan, dit is niet zo makkelijk als die van net.'' Zei hij vriendelijk en zwaaide zelf met zijn staart. Althans dat hoop ik dacht hij even. Wie weet kon ze zijn volgende zet wel makkelijker ontwijken dan de eerste? Langzaam spande hij zijn spieren aan en haalde eerst met een van zijn voorpoten uit, hopend haar aandacht een beetje weg te leiden. Meteen daarna zette hij zich af en sprong eerst over haar heen, zo snel als hij kon keerde hij zich om en sprong opnieuw op het zwarte poesje af. Met zijn voorpoten breed uit elkaar geplaatst vloog hij door de lucht, hopend haar dit keer tegen de grond te kunnen werken.

-alweer laat, maar niet zo flut als ik had gedacht