new life, new love.

Het was nogaltijd aan het donderen en bliksemen. Goldenmoon zat nog altijd met takarashi inn haar hoofd. Ze hed het gevoel één van haar vrienden kwijt te zijn. Clan katten waren meestal niet de beste vrienden van poesiepoesen en nu had ze een soort haat gevoel voor hem. Ze was even blijven kijken naar de bliksem. Maar nu liep ze door, niet naar het kamp. Daar was ze nog niet aan toe. Ze wist niet waar ze naartoe ging. Ze liep gewoon door zonder te beseffen naar waar. Haar gedachten waren vreed. Ze voelde boosheid bijna haat maar ook verdriet. "Verdriet voor een poesiepoes JIJ." zei ze in zich zelf? Goldenmoon wou het gewoon niet geloven dat ze echt zich verdrietig voelde voor een poesiepoes. Ze had een schult gevoel over wat ze had gezecht. Maar ook weer niet, want het was zo goed als de waarheid. Misschien de scheld woorden niet. Ze schudde zich nog eens uit, niet dat het veel hielp. Ze hoorde een takje kraken. Ze deed haar mond open. Rook ze dat nu goed of.... Takarashi. Ze ging zitten en wachte even. Het was wel duidelijk dat hij haar volgde. Maar tegelijke tijd vond ze het dom. Hij wist hoe gevaarlijk het was. Normaal zou ze hem moeten aan vallen. Maar eerst wilde ze naar hem luisteren. Wat zou hij zeggen, iets over daar pas. Een grom kwam op maar verdween al snel.

(Dit is een nieuw deel van new home,new chance, new life
dat staad bij de tweebenen huizen. Omdat takarashi
is weg gelopen, en een rogue word moesten we het verplatsen)

Thunderfur keek op, hij hoorde een grom, niet ver van hem vandaan. Nieuwsgierig stak hij zijn kop door het struik gewas en keek naar de rug van de poes. Hij viel niet aan maar bleef rustig zitten. De wind draaide en hij zat in het geurzicht van de poes. Hij zelf merkte er niets van, hij zat in het struikgewas met zijn kop op de grond en zijn poten onder zijn lichaam. Zijn oren wiebelde zachtjes, maar hij verroerde zich niet. Hij dacht zelfs niet maar keek naar de poes, met zijn kop tegen de grond.

Thunderfur keek op, hij hoorde een grom, niet ver van hem vandaan. Nieuwsgierig stak hij zijn kop door het struik gewas en keek naar de rug van de poes. Hij viel niet aan maar bleef rustig zitten. De wind draaide en hij zat in het geurzicht van de poes. Hij zelf merkte er niets van, hij zat in het struikgewas met zijn kop op de grond en zijn poten onder zijn lichaam. Zijn oren wiebelde zachtjes, maar hij verroerde zich niet. Hij dacht zelfs niet maar keek naar de poes, met zijn kop tegen de grond. De wind waaide harder, het struik gewas bewoog mee. Hij hield zich zo laag mogelijk tegen de grond gedrukt zodat, moest het struik gewas open gaan, ze hem niet zou zien. Zijn witte neus viel niet op tussen de bladeren van het lage struik gewas en zijn zwart bruin gestreepte vacht ook niet. De hemel ging open, de zon scheen en reflecteerde in zijn ogen. Hij hoopte niet opgemerkt te worden, wat waarschijnlijk al te laat was omdat zijn maag bewees dat hij leeg was.

[Beter? Sorry Honeypaw ...]

( is veel beeter thunderfur.)

Terweil ze wachte op takarashi. Ging de hemel open. De zon begon weer te schijnen. De wind draaide en goldenmoon rook een bekende geur. ROGUE, Ze bleef zitten en draaide zich met een ruk om. Toen ze een maag hoor de knorren. "KOM UIT DIE STRUIK VANDAAN IK WEET DAT JE DAAR ZIT." siste ze. Haar haren kwamen recht en ze ging verder. "WAT DOE JE HIER." gromde ze weer. Ze was niet van plan een gevecht uit te lokken maar ze wou het wel weten. Haar karakter was weer gedraaid. Door de ruzie met takarashi, en nu nog een rogue. Kon het nog erger. Ze zach twee ogen naar haar kijken. Ondertussen. Werd de geur van takarashi ook sterker. Wat een rare dag was dit. Moest ze nu echt twee katten aan vallen. Nee dat moest ze niet ze ging eerst luisteren. Maar hoe ze nu was. Zou ze bij het minste wat haar niet aan stond iets doen. Ze keek scherp met haar ogen in de ogen van de onbekende kat. Ondertussen hoorde ze takjes kraken. Dat was waarscheinlijk takarashi die haar geur had gevolgt. Wat vast een moeilijke taak was hier want ze rook naar thunderclan en de rest hier ook. Haar spieren waren gespannen en ze bleef kijken naar de kat in de struiken. Maar ze luisterde naar de krakende takjes tegelijketijd. Nu wachte ze tot een van de twee katten zou te voorschijn komen.

Thunderfur hief zijn kop op en strekte zich helemaal uit voordat hij uit het struikgewas stapte. "Wat doe je hier?" Gromde de poes. "I-Ik ben .. verdwaalt?" probeerde hij. Eigenlijk wist Thunderfur ook niet waar hij was, Hij was gewoon achter een muis aangeslopen en toen kwam hij hier terecht. Hij ging rustig zitten en staarde in de ogen van de Poes. Zijn haren niet recht op om te laten zien dat hij haar niet zou aanvallen. De wind werd wel sterker en hij rook een andere geur. Het haar op zijn schouders ging rechtop staan van de angst. Hij was best bang, maar probeerde het te verbergen. Niet tegenover die poes. Dacht hij en susste zichzelf. Hij liet een laag gegrom horen, dreigend. Zijn ogen hadden een neutrale blik, zijn gezicht verraadde niets. Hij keek, terweil de geur die de wind mee droeg dichterbij kwam. "Wie ben je?" Gromde hij tegen de Poes.

Takarashi hoorde een grom en versnelde zijn pas. Hij was dichtbij Goldenmoon, hij wist het zeker. Haar geur was overduidelijk en sterk. Maar er zat nog een nieuwe geur tussen die hij niet kon. Hij zakte laag bij de grond en gromde. Takarashi kroop verder en zag Goldenmoon ineens opkomen uit de schaduwen van de bossen. Hij zag haar staan in het felle zonlicht van de zon die net door de wolken was gebroken. Hij kwam meteen omhoog en liep richting Goldenmoon. Ondertussen keek hij fel naar de andere kater en gromde. Hij sloeg zijn klauwen uit en stak zijn staart vel op. Hij zette zijn vacht verdedigend op. "Goldenmoon, we moeten praten." Zei hij en keek snel even naar haar. Zijn nek voelde vreemd aan, snel snapte hij al waarom. Zijn halsband was natuurlijk weg. Hij likte even snel over zijn rug en keek toen weer boos naar de kater. "En wat was jij van plan?" Hij gromde licht en keek toen weer normaal. Hij gedroeg zich anders as hij normaal deed. Meteen herstelde hij zich, hij was geen Kittypet meer. Hij was nu een Rogue. Hij glimlachte vals en sloeg zijn nagels nog verder uit.

Takarashi kwam uit de struiken en leek niet op zich zelf. "Goldenmoon we moeten praten." Zei hij snel en keek haar aan toen keek hij naar de kater. "En wat was jij van plan?" gromde hij licht en sloeg zijn nagels verder uit. "Het zelfde kan ik aan jou vragen, jij hoort hier niet te zijn. Ga terug naar huis." Gromde ze ook licht naar hem. Ze keek naar de kater die had gezecht dat hij verdwaalt was. en die haar naam had gevraagt "Ik ben goldenmoon, en als je echt verdwaalt bent breng ik je wel even terug naar het rogue gebiet." Zei ze vrienndelijk tegen de andere kater. "Mag ik ook vragen wie jij bent?" Vroeg ze toen ook vrienjdelijk. Haar haren gingen lichen en ging rustig zitten. "En jij" siste ze tegen takarashi. "Jij moet je hier niet mee bemoeien, of ben je vergeten dat je een poesiepoes bent." zei ze toen vals tegen hem. Ze was nog steeds woedend over wat hij haar had verweten. "Vergeet niet dat ik je mag aanvallen hé." Voegde ze er kor af bij. Ze keek boos naar takarashi. Haar groene ogen standen kil. "Wacht even, ik breng je dan zo terug." zeei ze weer vriendelijk tegen de andere kater. "Zeg wat je wilt zeggen, ik luister." Zei ze toen met een grom naar takarashi.Nu moest ze alleen nog wachten tot hij wat verkeerds of goeds zei, en wachten tod de andere kater wat zou zeggen. Eigenlijk wachte ze dus tot er één van de twee wat zei.


(eigenlijk is het goldenmoon die het is, maar mij pc flipt een beetkje sorry daar voor
dus eigenlijk is het niet whiteshadow maar goldenmoon, een klein foutje.)

"Het zelfde kan ik aan jou vragen, jij hoort hier niet te zijn. Ga terug naar huis." Takarashi keek verbaast naar Goldenmoon. Ze had opnieuw naar hem gegromd en gesist. Nu moest hij koud zijn. "Ik weet niet waar je het over hebt Goldenmoon, ik ben geen poesiepoes meer. Ik heb toch geen halsband meer. En bovendien ga ik dus echt niet terug." Hij spuugde het licht naar Goldenmoon toe. Hij bleef zijn nagels in en uit slaan. Was ze nog boos op hem. "En bovendien wil ik met je spreken onder vier ogen. Oftewel niet met hem." voegde hij er zacht aan toe. "En ik bemoei me met alles waar ik me mee wil bemoeien, en als dat je niet aanstaat heb je pech." Gromde hij, hij vond het moeilijk om zo tegen Goldenmoon te praten. "Vergeet niet dat ik je mag aanvallen hé." Takarashi vond het moeilijk om een lach binnen te houden. "Val me dan maar aan. See if I care." Hij gromde naar de poes en trok zijn bovenlip op. "Waar wacht je nog op. Wil je niet de stoere wilde kat uithangen. Well guess what, ik ben nu ook wild. En als dat je niet bevalt. Dan ga jij maar lekker naar huis." Takarashi voelde een lichte pijn door zijn borst gaan terwijl hij de wonder naar haar toe spuugde.

Hij keek verbaasd toen een andere kater uit het struikgewas klom, "En wat was jij van plan?" Gromde de kater. Thunderfur keek hem recht aan maar zei niets. "Thunderfur. En bedankt dat je me naar huis wilt brengen." zei hij tegen de poes die eigenlijk nog vrij vriendelijk was. Hij zat met zijn staart rond zijn poten gekruld. Hij luisterde het gesprek mee en zolang hem niets werd gevraagd zei hij niets. Hij vond het jammer dat Takarashi en Goldenmoon ruzie hadden, hij kende het verleden niet dus zou hij zich er ook niet mee moeien. "En bovendien wil ik met je spreken onder vier ogen. Oftewel niet met hem." zei de kater. "Pech ik blijf zitten." Zei hij kort af. De wind waaide harder, hij had geen angst voor die kater, noch voor de poes. Hij wachtte af, er zou wel iets gebeuren.

"Ik weet niet waar je het over hebt Goldenmoon, ik ben geen poesiepoes meer. Ik heb toch geen halsband meer. En bovendien ga ik dus echt niet terug. En bovendien wil ik met je spreken onder vier ogen. Oftewel niet met hem. En ik bemoei me met alles waar ik me mee wil bemoeien, en als dat je niet aanstaat heb je pech. Val me dan maar aan. See if I care. Waar wacht je nog op. Wil je niet de stoere wilde kat uithangen. Well guess what, ik ben nu ook wild. En als dat je niet bevalt. Dan ga jij maar lekker naar huis. Zei takarashi gromend. Goldenmoon voelde geen greintje emotie. De andere kater had ook al weer iets gezecht. "Thunderfur. En bedankt dat je me naar huis wilt brengen." Dat was vriendelijk dat hij dat zei. ook zei hij bij takaratshi: "Pech ik blijf zitten." Daar had hij groot gelijk in. Ze keek Takarashi recht aan in de ogen. "Wel bemoei jij je met zaken die je niet aan gaan, ik hou je niet tegen. Wie speelt er hier eigenlijk de stoere wilde kat. Het is niet omdat je weg bent van je tweebeen, dat je meteen een wilde kat bent. Van geest ben je nog altijd de zelfde. Heu en aan jou verspil ik mijn inergie niet. Je bent het niet waart om aangevallen te worden. En dan nog wat zou je doen. Jij hebt nooit geleerd te vechten! Als ik je aan val ren je bij de eerste slag jankent terug naar je tweebeen. Dan nog als je wat wel zeggen tegen me dan dou je dat hier en nu. Met hem er bij hij heeft groot gelijk dat hij blijft zitten." Het was geen grommen meer of sissen het was presies een duivel die sprak. "Het Kan me trouwens niet schelen of je een halsband hebt of niet. Trouwens je tweebeen heeft hem vast moeten af doen voor je. Het is al een wonder dat hij het er af heeft gehaald." Zei ze weer als een duivel. Maar meteen daar na stopte ze met spreken. Ze draaide haar hoofd af van hem. ze dacht: "Was dit een teken van de sterrenclan, dat zijn halbant er af was gehaald en dat hij naar hier was gekomen." Ze bleef met haar hoofd van hem af gedraait zitten toen ze weer rustig en normaal sprak. "Je kan nu kiezen wat je wilt doen. Oftewel ga je mee naar rogue gebied. Oftewel keer je terug naar je tweebeen nest. Wat volgens mij het beste plan is. Want je hebt noot geleert te vechten of jagen. Als je beslist mee te gaan naar rogue gebiet dan moet je maar zeggen wat je wilt onderweg. Zo niet kom ik straks terug naar de tweebenen. Dan kun je het daar zeggen." Ze keek hem niet aan. Maar ze dacht weer na. Ze had niets gevoelt voor de woorden dat ze net had gesproken als de duivel en normaal. Dat was ze het best in, alle karakters je kon nooit zeggen hoe ze ging zijn. Ze keek naar de andere kater en zei vriendelijk. "Het spijt me dat je deze ruzie moet horen." Ze draaide toen haar kop af van bijde katten en wachte op een antwoord.

"Wel bemoei jij je met zaken die je niet aan gaan, ik hou je niet tegen. Wie speelt er hier eigenlijk de stoere wilde kat. Het is niet omdat je weg bent van je tweebeen, dat je meteen een wilde kat bent. Van geest ben je nog altijd de zelfde. Heu en aan jou verspil ik mijn inergie niet. Je bent het niet waart om aangevallen te worden. En dan nog wat zou je doen. Jij hebt nooit geleerd te vechten! Als ik je aan val ren je bij de eerste slag jankent terug naar je tweebeen. Dan nog als je wat wel zeggen tegen me dan dou je dat hier en nu. Met hem er bij hij heeft groot gelijk dat hij blijft zitten. Het Kan me trouwens niet schelen of je een halsband hebt of niet. Trouwens je tweebeen heeft hem vast moeten af doen voor je. Het is al een wonder dat hij het er af heeft gehaald. Je kan nu kiezen wat je wilt doen. Oftewel ga je mee naar rogue gebied. Oftewel keer je terug naar je tweebeen nest. Wat volgens mij het beste plan is. Want je hebt noot geleert te vechten of jagen. Als je beslist mee te gaan naar rogue gebiet dan moet je maar zeggen wat je wilt onderweg. Zo niet kom ik straks terug naar de tweebenen. Dan kun je het daar zeggen. Zei goldenmoon kil tegen Takarashi. Takarashi wou iets terug zeggen, maar Goldenmoon zei al wat tegen de kater die Thunderfur heette. "Het spijt me dat je deze ruzie moet horen." Takarashi gromde. "Ik vind mijn weg zelf wel naar het Rogue gebied, jullie hebben het veelste gezellig samen. En wat ik wou zeggen. LAAT MAAR. " Takarashi schreeuwde de laatste woorden naar de poes op wie hij eerst zo veel wou lijken en rende weg. Hij voelde opnieuw de tranen in zijn ogen, hij was hier heen gekomen met gevaar voor eigen leven. VOOR HAAR, zij de kat die hem nu uitschold. "EN DENK MAAR NIET DAT IK OOIT NOG TERUG GA NAAR MIJN OUDE HUIS." Schreeuwde Takarashi haar na. Terwijl hij verder sprintte in de richting waar Goldenmoon naar had gekeken.

"Ik ken haar nauwelijks!" Riep Thunderfur hem woedend na. Hij riep iets, maar hij verstond het gewoon niet dus Deed zijn oren naar voor. "Goldenmoon, Waar kom je vandaan?" Vroeg hij zacht. ij wilde geen boze poes op zich hebben dus vroeg het ook wel vriendelijk. Hij likte nerveus zijn borst en keek daarna naar zijn witte poten. Zijn ogen glinsterden in de zon die ondertussen de wolkjes verdreven had. De wind blies nog en hij genoot ervan maar bleef met zijn oren gericht op Golden. "Hou je van hem?" Vroeg hij zachtjes, niet slecht bedoeld, enkel nieuwsgierig.

"Ik vind mijn weg zelf wel naar het Rogue gebied, jullie hebben het veelste gezellig samen. En wat ik wou zeggen. LAAT MAAR. EN DENK MAAR NIET DAT IK OOIT NOG TERUG GA NAAR MIJN OUDE HUIS." Schreeuwde Takarashi naar haar. Maar goldenmoon voelde er niets van. Dat was nu eenmaal haar specialitijd. Als ze iets niet wou voelen voelde ze het ook niet. "Ik ken haar nauwelijks!" Riep Thunderfur hem woedend na. "Trek je niets van hem aan."zei ze vriendelijk. "Hij komt wel terug en anders..... Is het een nog grotere idioot dat ik dacht. Zei ze zacht. "Goldenmoon, Waar kom je vandaan?" vroeg de kater zacht. "Thunderclan, waar je nu momenteel nog bent. Maar ik zal je dan naar rogue gebiet brengen." Zei ze gewoon. Haar gedachten vlogen voor bij. Ze had niets gevoeld voor de woorden van Takarashi. Maar nu was ze bezorgt om hem. Ook niet echt om hem, maar ze dacht. "Heb ik nu echt iemand op weg naar de dood gestuurd, of komt het wel goed." Ze voelde zich dus schuldig dat zei misschien vrantwoordelijk zou zijn al hij stierf. "Hou je van hem" vroeg de kater weer zachtjes. "Ik voel nu momenteel niets voor hem. Omdat ik nu ook niets voor hem wil voelen." Zei ze vriendelijk. Meer kon ze niets zeggen. In het bigin vond ze hem een poesiepoes. Toen waren ze vrienden en voelde ze zich wel goed bij hem. Maar nu waren ze presies vijanden en nu wou ze ook niets voelen voor hem. "Kom ik breng je terug naar rogue gebiet. Ze ging voor en keek of de kater mee was. "Als je wilt praten mag dat hé." Zei ze toen ze op weg gingen. Het was leuker om te praten als je opweg was dan te zwijgen.

"Kom ik breng je terug naar rogue gebied." zei de poes. Als je wilt praten mag dat hé." Hij knikte en dacht na over zijn antwoorden. "Ik weet eigenlijk niets te zeggen .." zei hij dood eerlijk. ".. Thunderclan .. Wat is dat?" Hij had er nog nooit over gehoord, als Rogue wist hij eigenlijk niet veel. Meestal, eigenlijk altijd, was hij alleen, helemaal en had gezelschap nodig die hij maar niet vond. Dus zwierf hij rond in andere Territoria, Territoria met een vreemd geur van meer katten. Hij keek naar de grond, zijn witte poten. Hij had een eenzame gloed in zijn ogen en de weerborstel midden op zijn rug, die daar altijd zal zitten bewoog mee met zijn vacht. Hij was trouwens ook vrij klein voor een kater maar niet abnormaal klein. Hij zuchte zachtjes, hopend dat Golden dit niet hoorde en dacht aan haar woorden "Hij komt wel terug en anders..... Is het een nog grotere idioot dat ik dacht." Wat als hij niet terug komt? Kan hij jagen? hij zweeg wijselijk.

"Ik weet eigenlijk niets te zeggen ".. Thunderclan .. Wat is dat?" vroeg de kater toen. " Thunderclan is één van de vier clans. Met elk hun eigen teritorium, dus een groep katten die leven volgens de zelfde regels. je hebt thunderclan, shadowclan, rivierclan, en windclan." Zei ze vriendelijk terug. Ze wist eigenlijk ook niet echt iets te zeggen. "Maar daar zul je later wel nog meer over horen van andere." zei ze toen om de stilte te doorbreken. Het was niet ver weg naar rogue teritorium. De zon scheen fel maar haf een zachte warmte af. Daar hield ze wel van. "Neen hij kan niet jagen en neen ik weet ook niet zeker of hij terug komt. Anders ga ik hem wel zoeken als hij dat niet doet." Zei ze toen ook. Ze had het gevoel dat de kater zweeg omdat hij dacht aan Takarashi en ook bezorgd was. "Niet dat ik nu veel voor hem voel." Mompelde ze stil. "Hij kan ook mijn geurr gaan volgen tot jou gebied." Zei ze toen daar ook nog bij. "Tenminste als hij daar al slim genoeg voor is" dacht ze in zich zelf. Na een tijdje te hebben gelopen. zei ze "we zijn er bijna." Omdat ze er bijna waaren. Het was stil geweest tijdens hun wandeling. Goldenmoon had niet meer gedacht aan Takarashi. Ookal voelde ze in zic zelf wel, het schuldgevoel weer terug komen. Iemand naar de dood gestuurd hebben. Maar ze kon hem nog altijd gaan zoeken. Nu wachte ze op een antwoord van thunderfur.

De poes vertelde over de clans waar hij niets van wist. Ook antwoorde ze zijn vragen; "Neen hij kan niet jagen en neen ik weet ook niet zeker of hij terug komt. Anders ga ik hem wel zoeken als hij dat niet doet." zei ze. "Dat is vriendelijk van je." Hij snorde, terweil de wind door zijn vacht raasde. "Niet dat ik nu veel voor hem voel." "Dat kan enkel jij beslissen, ik ken je gevoelens niet. Ik ken je amper." Weer snorde hij uit genegenheid. "Hij kan ook mijn geurr gaan volgen tot jou gebied." zei ze. "Dat is waar, maar je weet nooit .." Na een lange stilte zei de Goldenmoon; "we zijn er bijna." Thunderfur knikte en keek haar even aan. Ze was best mooi, dat wist ze zelf waarschijnlijk al. Ook had ze Thunderfur waarschijnlijk wel zien kijken. "Het is aardig van je dat je me terug wou brengen." zei hij een beetje verlegen maar hij klonk vrij opgewekt. Hij dacht na, over Goldenmoon en Takarashi. Hoorde ze wel samen dacht hij.

Tunderfur had een paar dingen gezecht tijdens haar uitspraken. Hij had ook de heletijd zitten kijken naar haar. Niet dat ze dat erg vond. "Het is aardig van je dat je me terug wou brengen." zei hij een beetje verlegen maar hij klonk vrij opgewekt. Goldenmoon keek hem vriendelijk aan. "Graag gedaan." zei ze toen maar. "Ik zie je dan nog wel eens." zei ze toen. Ze keek ook even rond en snoof de lucht op. Niets van Takarashi. "Nou ik ga nu maar eens opzoek denk ik." Zei ze op nutrale toon. "Als ik hem vind kom ik met hem terug hier. Ze keek hem even aan. Maar toen na dat hij wat had gezecht. Draaide ze zich om en ging op zoek naar Takarashi. Ze ging terug naar waar hij was weg gelopen. Toen volgde ze zijn geur spoor. Ondertussen zat ze ook in gedachten. "Wat is er mis met die kat. Hij is weggelopen. Zonder dat hij kan jagen of vechten. Muisebrein dat hij is." Zei ze weldegelijk in zich zelf. Maar ergens voelde ze toch iets van een grapige lach opkomen. Een poesiepoes die weg loopt. Dan naar haar komt een flinke ruzie. Daarna weer weg loopt en vervolgens moet ze hem zoeken. Het is presies en liefdes verhaal. Alleen nu moet het meisje de man redden. Een zacht gesnor kwam op, waar was ze eigenlijk mee bezich. Haar hard en haar gevoel volgen. Of gewoon dome dingen aan het doen, waar ze later spijt zou van krijgen. Ze wist het niet meer. Maar door zo in gedachten bezich te zijn lette ze ook niet meer zo goed op. Haar poten waren op het geur spoor gebleven.

(Thunderfur jij mag antwoorden als je wil.
Ik ga nu even verder in de topic A hard life
maar zo dra ik daar gedaan heb wat moest
kom ik terug voor verder te doen met jou hier)

Takarashi liep boos door het bos. Hij dacht aan alles wat hij had opgegeven en voelde zich schuldig tegenover Goldenmoon en Thudnerfur. "Waarom zou ik ooit hier heen zijn gekomen. Goldenmoon ziet me niet eens staan." Gromde Takarashi in zichzelf. Hij wist niet wat hij voelde voor Goldenmoon, ze was speciaal, maar waarom wist hij niet. Hij gaf om haar, heel erg zelfs. Takarashi zuchtte en keek rond. Hij was verdwaalt. "Is daar iemand?" Riep Takarashi zacht. Hij hoorde een licht getrouw en zette zijn vacht op. Hij gromde en liep naar achteren. Hij sprong weg toen hij nog een grauw hoorde en zette het op een lopen.

Hij rende door tot hij nog dieper in het bos kwam. Hij hoorde vreemde geluiden en trok zijn nagels uit. "Wie is daar, kom uit je verstop plek. Laat zien wie je bent." Schreeuwde Takarashi beverig. Hij zag ogen in het duister en legde zijn oren plat.

{Taka is nu uit dit topic
ze zal verder gaan met Goldy
en Escada in: A hard life)

Toen Goldenmoon wegliep keerde hij terug naar zijn boerderij. Daar kon hij geen moment stilzitten en zijn snorharen trilde. Van emotie, Dacht hij op dat moment. Op een zeker moment stond hij stil, Kijkend naar de maan die een wit zacht licht gaf waar iedereen nog een beetje door kon zien. Omdat hij toch niet stil kon zitten probeerde hij te jagen op muizen en ratten, wat ook weer niet goed ging omdat hij gewoon niet goed kon jagen. Als hij het geluid van een hond hoorde of er een rook, tilde hij zijn kop op. Hij keek rond op zoek naar een boom waar hij inklom. Vanop de laagste tak keek hij rond. Niet veel speciaals te zien vond hij. Thunderfur klom toen naar de top en keek rond. Hij genoot van de wind die door zijn vacht joeg en de geuren die zijn neusgaten binnendrongen. Hij keek met zijn ogen en daar kon hij maar één woord voor bedenken; Prachtig! Vanaf deze plaats kon hij neer kijken op zijn territorium, op het bos en een tweebeen boerderij. Hij sloot zijn ogen en opende zijn oren en neusgaten. Hij luisterde en rook, Weer trilde zijn snorharen nu wist hij zeker dat het van vreugde was, Het enige wat nu nog ontbrak was Goldenmoon. Thunderfur mistte haar gezelschap, Haar warmte. Hij kende haar amper maar dan nog, Hij mistte haar.