It's getting suffocating..

in the land of twilight, under the moon
we dance for the idiots
ring-around-the-roses, jump to the moon
we sing with the castanets

I will sing for crescent moon
dancing with the castanets
as the end will come so soon
in the land of twilight

now you are watchin' us outside the circle
wanna be in the company
boy, but you are lonely
dance with nobody
run away child, to your hiding place

Wolken dreven langzaam aan haar voorbij, de open blauwe lucht strekte zich voor de jonge poes uit terwijl de lucht weerspiegelde al in haar even blauwe ogen. Ze zat in het raam van de hooischuur, te kijken naar alles wat aan haar voorbij ging. Ze was nog nooit ver geweest van de schuur, en ze begon zekere kriebels te krijgen om er gewoon vandoor te gaan. Maar waarom zou ze? Ze zou dan haar familie moeten achterlaten. Ze wou dat niet... Ondanks dat er.. veranderingen begonnen op te treden in haar familie. Een zekere bloodclan was in hun harten geslopen... Hierdoor gingen ze halsbanden dragen, zich raar gedragen, praten over de clans en hoe erg ze ze haten. Ze voelde zich er ongemakkelijk onder. Ze wou niet oordelen over iets dat ze niet kende. En naar verloop van tijd.. ook geïrriteerd. Ze was ook de enige in haar familie die niet zo'n rare halsband droeg. Ze had nooit intresse getoond in religies, of zelfs maar bloodclan. Al stond dat onderwerp vaak op het menu. Als dat zo was, liep ze gewoon naar haar vertrouwde plekje in de raamopening van de hooischuur. Hier kon ze denken, dromen over een pad die ze voor zichzelf uitstippelde, niet eentje die haar ouders voor haar uitlegden. Want ze had de geruchten wel gehoord, het leek alsof dat pad doordrenkt was van bloed...

-Sandstorm en familie only-

Soms vroeg hij zich af, in een heldere bui, of hij doordraafde in alles wat hij deed. Maar dan keek hij weer naar zijn familie en voelde hij zich verantwoordelijk voor hun welzijn, voor hun gezondheid en toekomst. Dan voelde het juist om de Clans neer te halen en er zeker van te zijn dat zijn kittens in een vriendelijke omgeving op konden groeien. Dat was wat telde, immers. Moon hield zich vaak afzijdig en leek er niet om te geven dat hij bezig was met het redden van haar toekomst. Ze weigerde bij BloodClan te horen, ze weigerde het te geloven..
Zachtjes liep hij naar haar toe, met een zo positief mogelijke instelling. 'Kom je niet bij ons zitten?' vroeg Sandstorm aan zijn dochter. Ze was rebels.. waarom wilde ze alles niet accepteren? De toekomst lag bij Scourge! Sandstorm ging naast Moon zitten. 'Wat zit je dwars?' vroeg hij daarna. Het was niet dat hij niet van zijn kits hield; juist het tegenovergestelde. Maar soms maakte het dat hij doordraafde, dat hij hetgeen wat werkelijk telde uit het oog verloor.. Hij zweeg weer, wachtend op een antwoord. Meer kon hij toch niet zeggen?

Pootstappen achter haar lieten haar haar oren even spitsen, en de vacht op haar schouders rees eventjes omhoog toen ze haar vader stem achter haar klonk. De poes wierp nog even één blik op het wonderschone buiten en daarna wierp ze een blik over haar schouder heen. Haar gezicht leek wel verduisterd door het nog redelijk felle licht dat achter haar scheen. De zon begon onder te gaan, en het licht begon alles roodachtige tinten te geven, waaronder haar wittige vacht. Ze werd bijna misselijk toen ze zich bedacht dat haar vader wel bloedrood leek in dit licht. Bloedrood... Wat was hij veranderd... Wat was er mis gegaan? 'Kom je niet bij ons zitten?' Vroeg haar vader. "Geen zin in.." Murmulde Moon nukkig, en haar blik ging eventjes naar de zonsondergang. Moest hij haar hiervoor komen storen? Inwaarts, bereidde ze zich voor op een preek. 'Wat zit je dwars?' Vroeg haar vader vervolgens. Haar aquamarijnblauwe blik boorde zich weer in de zijne. "Niks," Reageerde ze. En vervolgens draaide ze zich nukkig om, hem haar rug weer terugkerend. Ze had geen zin in dit gedoe. Ze hoefde niet bekeerd te worden tot bloodclan. Ze wou helemaal niet bij bloodclan horen. Kon haar vader dat nou niet begrijpen?!

Waarom was ze zo veranderd? Waarom had hij het idee dat zijn gezin uit elkaar viel terwijl hij het juist zo graag bij elkaar wilde houden.. Het maakte dat hij zich machteloos voelde, vechtend tegen iets wat zoveel groter was dan hij.. Moon murmelde een nukkig antwoord, waar hij niet eens naar hoefde te luisteren om het te interpreteren als een afwijzing. Waarom? De jonge kater vroeg zich af hoe al dat geluk vanuit het begin in één keer kon verdwijnen. Wanneer was het aftanen eigenlijk begonnen? Hij kon het zich nauwelijks herinneren.. De witte kitten voor hem keek hem even boos aan en draaide zich toen weer om. Wat had dat voor zin? Ze behoorde respect te tonen, alsof hij al die moeite voor niets deed.. Hij joeg voor zijn gezin, hij verzorgde Ijsel met haar zere poot, hij lette op de kittens en probeerde ze van alles te leren.. Was 24/7 aandacht niet genoeg? Zonder het zelf te willen werd hij iets bozer. 'Waarom ontloop je ons, Moon?' vroeg hij, hoewel de toon van wanhoop maar lichtjes doorklonk. 'We waren zo gelukkig samen,' mompelde hij erachteraan, meer tegen zichzelf en bijna onhoorbaar. Waar was die tijd gebleven?

De vacht rond Moon's schouders stond nog steeds lichtjes overeind van onrust en irritatie. Haar nagels sloegen eventjes machteloos in het hout van het kozijn. Het was allemaal Scourge's schuld.. Scourge en zijn stomme bloodclan. Daardoor was papa zo erg veranderd, en haar moeder, en haar broertjes en zusjes... Allemaal zijn schuld! Ze had geen zin om naar haar vaders woorden te luisteren. Maar ongewild, kwamen ze toch haar oren binnen, infiltreerden ze haar brein. In haar hoofd vochten meerdere meningen om de overhand. Hij is je vader! Daar mag je niet brutaal tegen zijn, tegen hij doet iets verkeerds! En nog meer dingen. 'Waarom ontloop je ons, Moon?' vroeg haar vader, de lichte wanhoop . 'We waren zo gelukkig samen,' mompelde hij erachteraan. Nu draaide Moon zich helemaal om, "Ja, gelukkig totdat jij en mama zich bij die stomme bloodclan gingen voegen!" Miauwde ze, bijna schreeuwend. De frustratie die ze voelde begon een kookpunt te bereiken. "Je bent veranderd papa! Veranderd!" Haar oren gingen plat in haar nek en de tranen stonden in haar ooghoeken. "Allemaal door die stomme bloodclan.." Miauwde ze erachteraan, haar stem een trillende fluistering. Haar staart zwiepte door de lucht, iets wat haar vijandigheid en rebelsheid nog meer ondersteunde.

Ze deed zo anders, zo verbitterd.. Sandstorm sloeg zijn staart om zich heen, enkel om het puntje tegen te houden. Misschien zou het gaan trillen.. Sandstorm sloeg zijn groene ogen even neer, maar keek direct op naar Moon zodra ze zich omdraaide, zodat ze het niet had kunnen zien. Zag ze niet in dat hij hen wilde redden? Haar geschreeuw liet hem opkijken, veranderde de wanhoop in frustratie. Zijn vacht ging een klein stukje overeind staan en ze kon weten dat er een preek aankwam. Sandstorm had zijn verantwoordelijkheid te serieus genomen. Veranderd? Hij? Veranderingen kwamen met de tijd! Haar geest had zich 'los willen worstelen'. Zij verzette zich.. en ze was nog zo jong. Moons oren gingen plat, ze zag er wanhopig uit. Sandstorm zette zijn vacht nog iets verder op. 'Die stomme Bloodclan? Weet jij wel, jongedame, weet jij wel..' Zijn stem haperde even, viel weg. 'Weet jij wel waarom we dat gedaan hebben? We moeten overleven, te midden van iedereen! Ik wil dat jij veilig rond kunt lopen, zonder dat je met iedere pas bang moet zijn, moet vrezen voor je leven!' Hij haalde adem, voelde zijn oren verder naar achteren gaan. 'Ik verander voor jullie.. En weet je wel zeker..' Het voelde bijna pijnlijk om de woorden uit te spreken. 'Weet je wel zeker dat jij het niet bent, die veranderd is?'

Moon zette zich schrap en vernauwde haar ogen toen haar vader haar een preek begon te geven. Hoe kon het ook anders? Ze had het al verwacht, zich al schrap gezet. Haar hart bonste in haar keel en adrenaline stroomde door haar aderen van het feit dat deze situatie haar zo enorm onder spanning zette. Die stomme Bloodclan? Weet jij wel, jongedame, weet jij wel..' Haar vader haperde, was hij dan zo kwaad? 'Weet jij wel waarom we dat gedaan hebben? We moeten overleven, te midden van iedereen! Ik wil dat jij veilig rond kunt lopen, zonder dat je met iedere pas bang moet zijn, moet vrezen voor je leven!' Hij haalde adem, voelde zijn oren verder naar achteren gaan. 'Ik verander voor jullie.. En weet je wel zeker..' Het voelde bijna pijnlijk om de woorden uit te spreken. 'Weet je wel zeker dat jij het niet bent, die veranderd is?' Haar nagels klapten weer eventjes uit hun beschermende hulsjes en tikten eventjes op het hout, maar daarna werden ze weer ingeklapt. Ze speelde even met het idee om hem gewoon een klap te geven, maar dat deed ze uiteindelijk niet. "Jij hebt het toch ook overleefd! Wie zegt dat ik dat niet kan! Ik wil geen leven lijden met bloed aan mijn klauwen vader!" Snauwde ze, haar oren plat, haar blauwe ogen flitsen van wanhoop maar ook van frustratie. "Ik wil MIJN leven leven! En niet het jouwe!" Haar oren gingen weer plat in haar nek. "Bloodclan is jouw geloof.." De woorden waren een fluistering, "NIET HET MIJNE!" Schreeuwde ze, haar stem overslaande terwijl ze dit deed. Daarna draaide ze zich bliksemsnel om en sprong ze uit het kozijn. Enkele meters viel de poes naar beneden, de wind trok aan haar vacht. Maar daarna landde ze netjes op vier poten. Daarna begon ze het op een rennen te zetten, weg van de schuur, weg van de bloodclan, weg van haar vader. De bomen begonnen haar al snel te omhullen toen ze uit het zicht van de schuur verdween.

Ze luisterde naar hem, maar verder.. De betekenis van de woorden ging zo aan haar voorbij. Sandstorm zweeg, voelde woorden in zijn keel blijven steken, evenals tranen. Ze snauwde naar hem, over het leven, over de toekomst. Hoe kon ze het zo zien? Sandstorm voelde zich machteloos, terwijl hij naar zijn kitten luisterde. Ze was vastbesloten en hij maakte het alleen maar erger. Waarom deed ze hem dit aan? Ze wilde haar eigen leven. Zag ze niet dat hij haar daarbij wilde helpen? De schreeuw scheurde meer aan zijn hart dan aan zijn trommelvliezen. De zandkleurige kater zag Moon omdraaien en uit het raam springen. Even bleef hij zitten, als verdoofd. Was dit een slechte droom? Was dit.. Het was echt. Hij kneep zijn ogen even dicht en besloot dat hij haar niet zomaar kon laten gaan, ook al kon hij haar niet meer stoppen. Hij wilde haar nog zien, al verliet ze hen allemaal dan. Hij kon de aandrang niet weerstaan en sprong achter haar aan, rechtstreeks het raam uit. Ze liep langzamer dan hem, maar nog steeds snel. Sandstorm zag dat hij te lang gewacht had. 'Moon!' riep hij achter haar aan. 'Moon!' Ze wilde vast niet luisteren. De wind buiten was harder dan verwacht en rukte aan zijn vacht, aan zijn woorden. Hij had het idee dat zijn stem vervloog zonder gehoord te worden. 'Ik houd van je..' Zijn poten wilden niet meer, hij voelde zich leeg. Hij kon niet meer. Hij was haar kwijt..

Toen ze haar vaders stem achter zich hoorde, haar naam meegedragen door de wind, dwong ze zichzelf om alleen maar harder te lopen. Ze moest er weg.. hij zou haar vast terug willen halen. Ze wou niet terug naar de plek, waar bloed zou heersen... Ze had een slecht gevoel over bloodclan en ze wou er zeker niet bij horen! Dan zou ze met zo'n idiote halsband om haar nek moeten lopen. Ze wou ook niet met het bloed van anderen op haar klauwen hebben.. Niet om zo'n reden... Ze had horen vertellen dat de clans slecht waren, maar het nooit met eigen ogen gezien. Waarom zou ze het dan geloven?... Het enige wat ze moest geloven was haar vader. Haar broertje en zusjes slikten het als zoete koek. Maar zij niet, ze wou daar niet bij horen. Ze hoorde nog heel vaagjes de stem van haar vader. Ik houd van je... Had hij gezegd. Eventjes ging er een steek door haar hart, gevolgt met een enorme heimwee... Maar ze wou niet terug, ze kon niet terug, dan zou alles vanaf voor af aan beginnen. Nee, ze kon nooit meer terug... Nooit meer.

-Moon is het topic uit-

Onderwerp: Re: It's getting suffocating..