Every step that I take ..

Hij was met een smoesje onder zijn training uitgekomen, nou ja, hij had zich wat ziekjes gedragen tegenover een warrior, die hem toen maar naar de medicine cat's den had verwezen. Cedarpaw was ook onder toeziend oog naar die den gegaan, maar was halverwege door een gat in de muur ontsnapt en nu bevond hij zich op neutraal gebied, nadat hij een gevaarlijke reis had afgelegd richting deze plek. Hij was bij zonshoog uit het kamp vertrokken en nu begon de zon alweer te zakken. De kater vroeg zich af of het wel een slim idee was geweest om hier af te spreken met haar, het afspreken alleen al baarde hem meer zorgen dan dat het hem lief was, maar de angst om gepakt te worden werd steeds groter bij slechts de grenzen of fourtrees. Als iemand ze al een keer samen had gezien, was een tweede keer misschien al fataal.
Zijn lange grijze vacht ging bijna over in de donkere kleur van de rotsen om hem heen en ook de langwerpige schaduwen hielpen hem om niet extreem zichtbaar te zijn. Hoopvol gingen zijn gouden kijkers naar de richting van de bossen, om daar een witte vacht te zien, maar nee, zijn hoop werd verbrijzeld. Straks kwam ze niet, omdat ze wel verstand had en hij niet.
Toch kon hij het zichzelf niet aan doen om nu te vertrekken. Wat als ze wel op kwam dagen ..?

.. is another mistake to you.

tag -- Ivypaw eerst!

De kater had zich maar neer laten vallen op een van de vele platte grijze stenen, die nog enige warmte vertoonden van de brandende zon die er een hele dag op had gestaan. Zijn oren pikten hier en daar wel geluiden op, maar dat waren geluiden van kleine wezens en ook al was het een tijdje geleden geweest dat hij Ivypaw had gezien, hij herinnerde zich niet dat ze zo klein was. Maar in beweging komen deed hij niet, omdat het en heilige grond was en er niet gejaagd mocht worden en wie weet miste hij daardoor Ivypaw net wel.
Dus zo onrustig als hij al was geweest bleef hij een hele tijd daar zitten, zo nu en dan afleiding vindende door het bekijken van zijn nieuwe omgeving, maar zijn tijd besteedde hij grotendeels aan het hopeloos bekijken van de bomen in de verte. Uiteindelijk maakte zijn hart ook een sprong van opluchting toen hij een witte schim zag verschijnen. Nadenken deed hij niet, het kon gemakkelijk een andere kat zijn, met een witte vacht, nee, hij kwam gelijk overeind en rende op haar af, om meteen een neusje in haar vacht te steken. De Shadowclan geur overheerste, maar toch rook hij ook een bekende, vertrouwde geur.
Pas toen hij door had wat hij had gedaan trok hij zich een beetje geschrokken terug en drukte zijn oortjes in zijn grijze vacht. "S-sorry." Stamelde hij.

Hij zag dan wel een glimlach op naar gelaat, maar dat ze hem niet aankeek, deed dat wel afstrepen. Was ze niet blij om hem te zien? Had hij dan niet gewoon bij zijn clan moeten blijven? Zo diep zat hij in die innerlijke twijfels verzonken, dat hij haar zachte stem niet had gehoord en plots een kopje tegen zijn kaak voelde. Verschrikt hield hij zijn adem in en keek wat ongelooflijk naar de witte poes, die weer was gaan zitten. Voorzichtig bloosde hij en keek toen maar naar de grond, om geen ongemakkelijkheid over zichzelf te roepen.
"Ik.. heb je gemist." Begon hij verlegen en probeerde nog iets zinnigs te verzinnen om te zeggen, maar nee, de juiste woorden kwamen niet naar boven drijven.

Dus hij bleef een beetje in stilte staan, zich afvragend of hij dat wel had moeten zeggen en er geen andere context omheen had moeten gooien. Mousedung, waarom was het altijd op dit soort momenten dat de woorden uit zijn mond dropen. "Ik jou ook," Door al dat gepieker had hij bijna haar antwoord niet gehoord, mede door haar zachte stem, maar met verbazing keek hij haar voor een moment aan. Bijna had hij een confirmatie willen vragen, maar voor deze ene keer wist hij zichzelf te beteugelen.
"Nog.. eh.. iets meegemaakt?" Nice going, van alles wat hij had kunnen vragen of zeggen, koos hij dit.

"Ik heb een nieuwe mentor gekregen, maar ik hoop dat ik binnenkort al gewoon warrior kan worden.." Oh, ze had dus wel de ambitie om snel een stapje hogerop te doen? Wat nerveus begon hij met zijn voorpoten met het zand te spelen. Straks bleef hij voor altijd een 'paw'. "Heb jij nog iets speciaals meegemaakt dan?"
Erm.. "Nee niet echt .." Murmelde hij en drukte zijn grijze oortjes wat tegen zijn kop. Zijn leven was gewoon saai en hij maakte het ook alleen maar saaier. Waarom had hij die vraag ooit gesteld? Hij wist al dat zijn antwoord nooit zo goed kon zijn als dat van haar. "Uhm.." Lichte paniek steeg op in zijn kop. "Z-zullen we een beetje rondkijken hier? Ik ben hier nog nooit geweest en.." Hij stopte maar met praten, dat was beter voor iedereen en zeker zichzelf.

Hij had zich mentaal al voorbereid op een verveelde gaap en een 'nee' en dat ze vervolgens een excuus zou mompelen om weer te vertrekken, want ja, wie wilde er nou midden in de nacht met een Cedarpaw rondtrekken over half verboden gebied? Dus werd hij wel verrast door een kleine glimlach op het gezicht van Ivypaw en onhandig draaide hij zich om, om haar te volgen. Ze sprong heel sierlijk, in zijn ogen, op een rots, maar om zichzelf te sparen van een domme actie, bleef hij op de grond en sprong op een wat vlakkere steen, die hem nog wel een pad naast haar bood, dan wel wat lager.
"Heeft jouw mentor al eens voorgesteld mee te gaan naar highstones?" Het was toch een gewoonte voor de wat ervarenere apprentices?

Ze keek naar beneden en Cedarpaw wierp voorzichtig een blik naar boven. "Mijn vorige mentor had willen gaan, maar daar kwam uiteindelijk niks meer van. En mijn nieuwe vind mij een zwakkeling." Onbewust ging zijn vacht wat omhoog staan bij die woorden en liet hij zijn gouden kijkers afglijden naar de grond onder hem, waar hij zijn nageltjes in het steen had gedrukt. Hoe durfde haar mentor zo tegen haar te doen?! De apprentice schudde zijn kop. Goed, hij was er niet bij geweest, misschien overdreef ze wel wat, maar alsnog .. het baarde hem ergens zorgen dat Ivy's mentor zo tegen haar deed. "Die van jou dan?" Hij schudde zijn kop slechts. "Nog niet, dus ik neem aan dat ik nog wel een tijdje apprentice blijf .."
Bij het geluid van een paar steentjes die op zijn pad kletterden, keek hij geschrokken omhoog en zag daar Ivypaw's achterpoten in het niets bungelen. "Ivy!" Riep hij verschrikt en rende naar de plek toe waar ze zo hing. Ze hield zich niet erg stevig vast, een van haar voorpoten was al de grip kwijtgeraakt. Snel moest hij handelen, anders viel ze niet op een fijne manier en kon ze misschien wel wat breken. De grijze kater draaide zich in de rondte en begon toen aan de stenen te krabben. Flarden mos vielen op de grond voor hem en toen hij gehaast een hoopje mos had gecreëerd dat meer dik was dan groot, pakte hij het op en plaatste het onder haar neer. De afstand was nog steeds groot, maar misschien zou de mos haar val wel breken? "I-ik denk dat je je wel kan laten vallen nu."

Ze liet niet vrijwillig los en Cedarpaw drukte zijn grijze oortjes tegen zijn kop. Gelukkig had hij een goede inschatting gemaakt van hoe dik het mos had moeten zijn en waar het had moeten liggen. "B-bedankt.." Ze zag er geschrokken uit en toen ze opstond leek ze bijna even groot als hij, door haar opgezette witte vacht. "Stomme poot ook.." Bezorgd keek hij neer op haar pootjes. "Ben je gewond dan?!" Jammerde hij zachtjes, bang dat zijn mos truc toch mislukt was. Oh nee .. dat schuldgevoel zou hij nooit meer weg kunnen praten.

Ze schudde haar kopje en bijna stootte Cedarpaw met zijn neusje tegen haar opgetilde voorpoot. "Geen klauwen.. ben ermee geboren.." Oh .. Cedarpaw drukte al schuldig voelend zijn oren tegen zijn nek. "Oh .. het spijt me voor je." Hij kon er niet echt iets aan doen, zijn klauwen aanbieden was namelijk een beetje moeilijk. "Betekent dat dan dat je andere klauwen extra lang zijn?" Glimlachte hij, proberende om de situatie iets vrolijker te maken.

"Geeft niet, ik ben er ondertussen wel aan gewend geraakt," Zo gerust zag ze er niet uit en misschien kwam het omdat zij zich schuldig voelde over dit alles, maar Cedarpaw's kopje stond er alleen maar naar dat hij zichzelf van alles de schuld gaf. "Wie weet," Gelukkig wist hij het gesprek op een iets ander spoor te brengen, maar omdat het nog gevaarlijk dichtbij het andere zat, richtte hij zijn blik op iets anders.
"Zullen we dan maar verder?" Hij knikte meteen, omdat het zijn gedachten op iets anders bracht. "Misschien kunnen we zelfs in de buurt van mothermouth komen!" Riep hij vrolijk uit en deed alweer een paar passen in de richting van het onbekende pad.