My first prey!

Het ochtendlicht zorgde ervoor dat Wavesun wakker werd. Hij opende zijn ogen en knipperde een paar keer met zijn ogen. Hij keek opzij. Een hoop slapende katten waren er te zien. Met enige trots noemde hij zijn krijgersnaam in zichzelf op: Wavesun. Hij was gisteren benoemd tot krijgers. Hij had wel een beetje schuw op de achtergrond gezeten, terwijl de anderen aan het feesten waren, maar hij had het diep vanbinnen toch wel leuk gehad. Hij keek naar de katten. Marveldream sliep ook als nieuweling in de krijgers den, dus hij was ten minste niet als enige. Dat was wel fijn. Marveldream zou ook vast trots zijn. Hij keek naar Fireheart en Shadowrose. Voor hun had hij ook wel veel respect. Je moest het maar eens kunnen: als huiskat in de Clan komen en dan krijger worden. Hij had zich niet zo heel veel bemoeid met hun komst, maar hij had wel altijd geluisterd naar wat er over hun verteld werd. Over Shadowrose werd niet heel erg goed gesproken, misschien omdat ze soms een beetje fel uitviel. Hij had haar wel eens gehoord toen Darkfire, toen nog Darkpaw. Maar Darkpaw vond het toen ook nodig om haar uit te dagen. Hé, wacht. Dan kende hij nog een kat. Darkfire! Dat was de bruinachtige, reusachtige kater, die stond bij de rots. Had hij ook geen leerling gekregen? Wavesun probeerde het zich te herinneren, alleen lukte het niet echt. Weer zag hij de vrolijke kit, die toen leerling was geworden, voor zich. Zou hij er ook zo hebben uitgezien toen hij leerling werd? Het was zes manen geleden, dus moeilijk herinneren lukte hem wel. Hij stond op en liep toen naar buiten. De zon zorgde ervoor dat zijn oranjekleurige vacht een beetje oplichtte. Hij zette een poot vooruit. Zijn vacht gleed strak naar achter, alsof een wind erdoorheen ging. Wavesun sloot zijn ogen en liet de zon een tijdje op zich inwerken. Toen keken zijn geel-groene kijkers opzij, naar de oudsten die er al lagen. Zou hij, als hij daar lag, nog steeds zo schuw zijn als nu? Hij hoopte van niet. Dat was nu niet bepaald gunstig. Steeds als hij een gesprek met iemand wou starten, kwam er wel iets tussen. Hij had wel eens met Lionpaw gesproken. Lionpaw leek een beetje op hem en op Fireheart. Dezelfde oranjekleurige vacht en lichtgroene ogen. Of waren het andere kleur ogen? Wavesun schudde verward en geïrriteerd zijn kopje. Waar dacht hij wel niet allemaal aan? Aan verschrikkelijk onbelangrijke dingen. Hij kon beter zijn dag spenderen door te gaan jagen voor de Clan. Zijn mentor had hem genoeg geleerd om meer te weten te komen hoe hij vocht en hoe hij makkelijk aan prooi kon geraken. Liet hij die kennis maar eens gebruiken. Zijn mentor was helaas overleden, wegens ouderdom. Toen Wavepaw’s training gedaan was, was hij naar de elders den verhuisd en daar was hij overleden. Jammer. Wavesun kon het met hem wel heel goed vinden. Wavesun liep naar de uitgang.

Eenmaal buiten gekomen, liet hij zich blik rond glijden door zijn territorium. Waar zou hij eens naartoe gaan? Naar de hoogsparren? Ja, dat was wel een leuk idee. Daar liep ook veel prooi rond, zeker in deze tijd. De Clan zou goed gevoed worden dankzij het heerlijke weer. Geamuseerd liep Wavepaw naar een boom en sprong daarop. Zachtjes en zo goed mogelijk als hij kon, sloop hij naar het uiteinde van de boom toe. Het was een omgevallen stam, dus eigenlijk benoemde hij het verkeerd: stam. Hij liep over de stam heen en sprong toen. Tussen zijn klauwen door voelde hij een hoop nattigheid en hij beet gauw. Een poosje later hing een dode muis tussen zijn kaken. Hij snorde. Zijn eerste prooi als krijger was gevangen. Misschien kon hij elke dag een soort wedstrijd met zichzelf spelen: om ter meeste prooi vangen. Ja, dat zou leuk zijn! Vanaf zonsopgang tot zonsondergang. Hij keek geamuseerd voor zich uit. Eigenlijk kon hij zich in zijn eentje ook wel vermaken. Zouden de krijgers die nu een leerling hadden gekregen vandaag gaan trainen? Hopelijk zouden er niet te veel nieuwe leerlingen in zijn buurt komen trainen. Hij wou het prooi niet verjagen voor hun of vangen. Dan hadden zij niets om te vangen. Maar zo snel zouden ze toch niet naar prooi vangen overgaan? Als Wavesun een leerling had, zou hij eerst met sluipen en rennen beginnen. Weer schudde hij machtig zijn kopje. Hij moest echt eens moeite doen om zijn aandacht op één ding tegelijk te vestigen!

Join!

Rustig liep de zwarte poes door de hooglanden, ze was die ochtend al vroeg op pad gegaan en had al wat prooi gevangen die ze begraven had, en nu was ze verder gegaan met jagen. En nu? Nu was ze weer een of andere dikke eekhoorn aan het beluipen om die een moment later met haar sterke kaken dood te bijten. Summerbreeze glimlachte vreudeloos terwijl ze wat aarde over het kleine kadaver gooide, ze viel in een heel rechelmatig ritme, een te regelmatich ritme naar haar zin, iedere ochtend begon ze al voor zonsopgang te jagen en ze ging met zonsondergang terug naar het kamp, ze vond haar rechelmaat vreselijk maar ze kon er ook niets aan doen want daar was ze nu aan gewend. Opnieuw zakte ze een moment later door haar poten om een musje te besluipen, rustig stap voor stap basloop ze het kleine beestje en dook er daarna op af, het beestje probeerde nog te vluchten voor de zwarte schaduw die hem van achter besloop, maar tevergeefs. Summerbreeze nam het musje in haar bek en begroef het daarna bij de eekhoorn van daarnet.
Een geluid drong plotseling tot haar door, het geluid van pootstappen, en ook de geur van haar clan Thunderclan drong haar neus binnen, het was gewoon een kater die op jacht was net als haar, concludeerde ze. "Goedemorgen Wavesun" groette ze de warrrior beleefd, hij was gisteren toch warrior geworden was het niet? Ja dat was zo, herrinerde Summerbreeze zich, er was nogal veel gebeurd in de ceremonie van gisteren, er was een hele bups kittens apprentice geworden en ook een aantal apprentice's krijger.

De stilte was gewoon opvallend geworden. Met gespitste oren luisterde Wavesun, opzoek naar prooi. Hij wou iedereen van zijn Clan tevreden stellen. Hij was nu een krijger, dus was het zijn taak om met zijn snelle poten en zijn vlammende vacht een einde te maken aan de honger van de oudsten voor vandaag. Hij leek wel een soort bevelgever voor zichzelf. En dan nog een lachwekkende ook. Doe dit, doe dat. Mensen zouden hem als Assepoester benoemen, ook al zou Wavesun zelf geen idee hebben wie of wat dat kon zijn. Hij richtte zijn aandacht op het geritsel van bladeren toen hij opeens een bekende geur rook in zijn neus, maar niet kon thuisbrengen wie of wat het was. Zijn een beetje schuwe kant begon op te steken en hij deed een paar stappen uit, om vervolgens recht in de groene ogen van een prachtige, zwarte poes te kijken. Nerveus ging hij met zijn poten over de grond. De poes kende zijn naam wel, maar hij kende haar naam niet. Dit ging niet echt in zijn voordeel werken, zijn zwijgen van de laatste tijd. Hij keek haar aan en schudde nerveus met zijn oren, terwijl hij koortsachtig haar naam in haar hoofd probeerde te halen. Iets met Summer. Summertail, Summerautumn, Summersun. Nee, hij schudde geïrriteerd zijn kopje, maar niet omdat de zwarte poes hem begroette, ook al zou zij dat niet kunnen weten en het dus verkeerd kunnen opvatten. Nerveus probeerde hij haar naam in zijn hoofd te stampen, maar het bleef leeg. Vragen? Nee, dat kon hij niet maken! Hij keek haar een beetje nerveus aan met vernauwde pupillen. Summerbreeze, schoot er door zijn hoofd. Summerbreeze! ‘Hallo, Summerbreeze,’ begroette hij de poes, hopend dat het de goede naam was van de krijger. Anders zou hij zichzelf wel erg voor gek zetten bij de mooie poes. Het was nu niet bepaald goed als kater als je een poes bij de verkeerde naam noemde. Dat werd voor eeuwig achtervolgd en ze zouden dan al een beeld van je krijgen. Dat moest hij niet hebben. Wavesun had als Wavepaw al eens bij een oudste gezeten die erg belangrijk voor hem was. Die had hem gezegd dat poezen het nodig vonden om hun belevenissen met katers te informeren aan elkaar. Dat kwam nu op dit moment niet erg goed van pas, als er over hem allemaal verhalen verteld zouden worden die tot zijn ergernis ook nog eens waar waren.

Nerveus schraapte hij opnieuw met zijn poten over de grond. Contact met het andere geslacht leggen was nu niet bepaald iets wat hij alledaags deed, ondanks dat hij gezamenlijk met hun in een Clan leefde en dus ook voor de Clan zorgde. Het was er gewoon nog nooit van gekomen om een echt gesprek te hebben met een van de poezen. Hij had eigenlijk maar met een kater gesproken van de Clan, op de oudste na dan en dat was Lionpaw. Hij keek naar Summerbreeze en rook de versgevangde prooi, die zij hoogstwaarschijnlijk zelf gevangen had. Zou een complimentje stom klinken als je dat zei tegen iemand die al langer krijger was dan jij? Hij keek naar Summerbreeze. Hij keek naar haar groene ogen, liet zijn groen-geelachtige ogen er even naar kijken en richtte zijn blik toen weer op de grond. ‘Een lekker ruikende prooi heb je daar gevangen,’ zei hij. Hij kon zichzelf wel krabben. Hij kon zijn ogen er wel uitkrabben. Een lekker ruikende prooi, wie gebruikte dat nog? Wie zou die opmerking nu – naast hem – maken tegen een oudere krijger en dan ook nog een poes? De stuntelige Wavesun, natuurlijk. Nu zou hij het gesprek van de dag worden, onder de poezen dan, als de oudste gelijk had waar hij zo gek op was. Hij kon maar beter gaan praten met die oudste, hem vertellen wat voor een kluns hij was. Hij kon ook echt niet normaal doen in de buurt van deze poes, wat hem nog het meest ergerde. Hij was zo nerveus als wat. Misschien kwam dat ook een beetje omdat hij nu krijger was en het niet gewend was om buiten het kamp aangesproken te worden door iemand anders, zo alleen met hun tweetjes, met niemand m hun heen. Misschien was dat gewoon de druppel die ervoor zorgde dat hij zich ongemakkelijk voelde, ook al wou hij dat niet graag toegeven. Hij keek naar Summerbreeze en ging nerveus zitten, terwijl hij een beetje schuw zijn oortjes naar beneden liet gaan.

‘Hallo, Summerbreeze,’ begroette Wavesun haar na een tijdje en ze glimlachte even katten hadden het wel vaker dat ze haar naam niet konden herinneren of gewoon niet wisten maar ze was dan ook geen opvallend geval in tegen stelling tot sommige andere warriors. Ze snoof even de frisse lucht op die naar prooi rook en naar de jonge dag. ‘Een lekker ruikende prooi heb je daar gevangen,’ zei Wavesun plotseling en Summerbreeze had de neiging om heel raar te gaan kijken, maar dat deed ze niet, in plaats daarvan glimlachte ze vriendelijk naar de kater en zei 'Dank je' zei ze zacht terwijl ze rustig ging zitten en haar staart om haar poten krulde 'Het is een mooie ochtend met veel prooi' zei ze terwijl haar blik over de hooglanden dwaalde en even op de kater bleef hangen, ze mocht hem wel, hij was rustig, misschien een beetje nerveus, maar je kon gewoon met hem praten zonder dat hij raar ging doen zoals sommige andere katers. Er danste heel even een glimlach op haar snoet terwijl ze even een blik op Wavesun wierp 'En ging jou jacht ook goed, Wavesun?' vroeg ze vriendelijk aan de kater terwijl ze doelloos met haar klauw naar een langs vliegende vlinder sloeg die ze natuurlijk miste, maar met vlinder kon je ook zo weinig, alleen speelde je er als kit soms mee maar ze waren te klein om op te eten.