I know why I'm here, because it has been a long time...

Winterstorm opende haar ogen langzaam, weer een nieuwe dag en dat betekende weer het gewoonlijke, maar misschien als ze vroeg weg zou gaan, zou ze weg kunnen komen, zonder dat iemand haar meteen vroeg wat te doen. Ze zuchtte even een keer en stond langzaam op, ze richtte haar blik op de katten om haar heen, de meeste waren nog aan het slapen en dat betekende dat het nog redelijk vroeg was, maar dat was juist alleen maar gunstig. Ze had gehoopt dat niemand haar ooit iets zou gaan vragen over wie de vader van haar kittens was, maar ze had er dus naast gezeten, ze was te zeker van haar zaak geweest, maar ze leek er gelukkig goed vanaf gekomen te zijn. Alleen als ze eraan herinnert werd wie de vader was, viel het haar eigenlijk best wel tegen. Ze had niet verwacht dat ze zo weinig tijd zou hebben om Felix weer op te kunnen zoeken en een eerdere poging was tevergeefs geweest. Ze wist wat ze wilde, maar ze wist niet of het haar ooit nog zou lukken, ze leek het gewoon te druk te hebben. Ze besloot dat ze maar beter de den uit kon gaan voor iemand haar zou zien denken, want dan gingen ze straks nog vragen wat er aan de hand was en dat was nou net iets dat ze niet wilde.
Na een tijdje in het kamp rondgelopen te hebben, had ze besloten om toch maar uit het kamp te gaan. Ze liep rustig door het bos heen, haar zintuigen alert, het was de bedoeling dat ze iets zou gaan proberen te vangen, maar ze kon er haar gedachten maar niet toe brengen, ze was niet op zoek naar de geur van prooi, ze was op zoek naar een andere geur, een o zo bekende geur, maar ze wist dat ze die hier nog niet tegen kon komen, hoe graag ze het ook wilde, ze had hem afgeraden om te ver het bos in te gaan, want dan zou er een risico zijn dat andere clankatten hem zouden zien en dat was nou net iets dat ze niet wilde hebben. Ze keek even om haar heen, maar ze wist wel welke richting ze uit ging, daar was geen twijfel aan mogelijk, ook al waren haar gedachten er niet bij, haar onderbewustzijn vertelde haar poten welke weg ze moesten volgen en dat deden ze dan ook. Ze merkte dat de bomen om haar heen minder bedekt met bladeren begonnen te raken en dat het bos minder dicht werd. De bomen stonden nu meer in rijen. Ze wist dat ze nu op haar hoede moest zijn, omdat er hier weinig begroeiing was en iedere clankat zou zich afvragen waarom ze hier was en ze zou ook zo gezien kunnen worden door een tweebeen en dat was wel het minste dat ze wilde. Ze schrok even toen de geur van tweebenen in haar neus kwam, maar het was al een oude geur en ze wist dat het ook gewoon van de tweebeenplaats kon zijn gekomen. Het leek haar niet zo verstandig om terug te gaan naar de plek waar ze Felix voor het eerst had gezien, maar de andere weg zou ze een risico nemen, maar dat had ze er wel voor over. Er was daar tenminste beschutting en zonder beschutting zou ze alleen maar opvallen, vooral als er alleen al iemand voorbij zou komen en dat was nou net iets wat ze niet wilde. Ze besloot om naar het veldje te gaan dat het bos van de tweebeenhuizen scheidde en daar in een bosje zitten wachten tot ze Felix zou zien, ze had waarschijnlijk ook meer kans om hem bij zijn eigen tuin in de buurt te zien dan in het bos, dus misschien was het toch wel een beter idee. Ze ging in sluiphouding en sloop zo zacht mogelijk en ook zo dicht mogelijk tegen de grond. Eindelijk ging ze door een bosje heen en zag ze het grasveldje dat haar nog scheidde van de schutting van Felix' huis. Ze besloot om hier maar te gaan wachten en dan zou ze wel zien wat ze verder zou gaan doen als hij maar niet tevoorschijn kwam.

Hij had het geprobeerd. Tevergeefs. Maar wel geprobeerd. Hij had het bos in het begin vaak betreden, ging iedere keer weer naar die ene speciale plek; alleen maar met de hoop die geur weer te ruiken, en die witte vacht weer te zien. Nog maar te zwijgen over die ijsblauwe ogen. Maar naarmate de geur steeds zwakker werd, en de geuren van andere katten sterker werden, kwam hij er steeds minder. Had op een gegeven moment ook besloten er niet meer naartoe te gaan. Het was dom van hem geweest. Waarom was hij zo dom geweest die hoop zo lang te koesteren? Hij was een keer verder het bos in gegaan dan normaal, maar omdat daardoor haar waarschuwende woorden iedere stap in zijn hoofd rond begonnen te spoken, was hij weer terug gegaan. Hij kwam soms nog wel eens in het bos, liep dan willekeurige kanten op. Maar iedere volgende dag, was zijn geur dan al weer helemaal overspoeld met de andere geuren van anderen. Het was duidelijk dat ze zijn aanwezigheid in hun gebied niet op prijs stelde.
Er zat hem iets dwars. Waarom kon hij haar niet vinden? Hoe hard hij ook probeerde, hoelang hij ook zocht… Ze was nergens te bekennen. De laatste keer dat ze bij elkaar waren geweest, was werkelijk magisch geweest. Had al zijn twijfels weggetrokken. Maar… Waarom slaagde hij er nu dan niet in om haar te vinden? Hij had er soms aan gedacht, dat het iets met die zogenaamde Starclan te maken had. Dat die haar zo bespeelde; dat ze wegbleef, samen met de druk van het overtreden van de regels. Die voor haar golden, niet voor hem. Hij had geen regels, best een simpel leven. De enige opwinding en spanning die hij in zijn leven had; was zij. En dat was ook een van de reden waarom hij haar niet kwijt wou raken. Maar… Was hij haar niet al kwijt geraakt? Hij kon haar niet vinden, en zij hem blijkbaar ook niet; als ze al naar hem zocht. Was het gewoon stom toeval dat ze elkaar niet vonden? Of werd hun lot werkelijk bespeeld door die Starclan daar in de lucht? De onzichtbare katten in de hemel, die zich enkel toonden in de avond; in de vorm van kleine lichtbolletjes. Hadden zij werkelijk de kracht om over hun lot te oordelen? Zo iets kon toch niet bestaan, zoiets krachtigs?

De kater schudde zijn kop. Hij zou maar eens tijd worden dat hij weer eens op de schutting ging zitten. Zijn hoop koesterde haar weer eens te zien, verlangend naar het bos zou staren. Zoals altijd. Zijn andere huiskat maatjes begonnen steeds minder met hem op te trekken, enkel door zijn houding die veranderd was. Zwerfkatten, zoals Celty, moesten blijkbaar niets van hem hebben. Hij was te saai. Dus meer kon hij niet doen. De enige bezigheid die hij nog had, was op die schutting zitten, meer niet.
Moeizaam sprong hij erop, wetende dat het toch weer een van diezelfde identieke lange dagen zou worden. Hij sloot zijn ogen en slaakte een zucht. Toen hij weer diep inademde opende hij zijn ogen weer, keek zoekend om zich heen. Hij schudde zijn kop weer. Nee, het was enkel zijn verbeelding maar. Het kon niet, het was gewoon te belachelijk voor woorden. Maar iedere keer als hij weer inademde… Hij kon de geur gewoon proeven, werd erdoor verrukt. Maar de geur alleen was niet genoeg. Hij wou háár hebben. Het mocht desnoods zonder geur. Hij wou haar zien, aanraken… Zo graag. Misschien moest hij weer het bos ingaan? Ach, hij had toch niets beters te doen. Rustig sprong hij naar onder, maar verstijfde. Hij spotte haar witte vacht tussen het groen van de struiken vrijwel gelijk. Zijn reukzintuig had hem niet bedrogen. ‘Winterstorm…’ prevelde hij, zijn hele houding liet zien hoe onthutst hij was. Hij was met stomheid geslagen. Lag hij te dromen, of te ijlen?... Dit kon niet waar zijn… Hoe kon het dat ze… Dat ze hier was?...

Winterstorm wachtte gespannen af, wat nou als hij niet meer aan me denkt na zo'n lange tijd? wat nou als hij me uit zijn hoofd heeft gezet? Ze wilde er niet aan denken, niet denken hoe hij haar hart zou breken als dat de waarheid was, maar waarom had het dan zo lang geduurd? Waarom had ze hem niet meer gezien? Ze wilde hem zo graag weer zien, maar het leek alsof al haar pogingen geen zin leken te hebben, ze wist dat ze een tijdje niet meer buiten het kamp geweest was, maar wat kon ze dan, als ze terwijl de kittens nog geen apprentices hier naartoe was gegaan zouden ze misschien iets vermoeden, want ze wisten namelijk nog steeds niet wie de vader was en misschien zouden ze dan sowieso denken dat hun vader een kittypet was. Ze schudde haar hoofd, daar moest ze nu niet aan denken, die tijd was geweest, maar ze zou het zichzelf nooit vergeven als dat de reden was waarom ze Felix nooit meer zag, ze wilde hem zo graag weer zien, ze wilde hem niet verliezen. Ze wist niet eens wat ze zou moeten zonder hem, want hij was toch wel een groot lichtpunt in haar leven. Ze sloot haar ogen even, ze wilde er niet aan denken, ze moest het uit haar hoofd zetten, misschien was het wel beter, maar ze wist dat haar hart gebroken zou zijn als het de waarheid was.
Ze wilde eigenlijk al weggaan, alles achter haar laten, maar iets hield haar op de plek waar ze was, iets wat sterker was dan haar verstand, iets dat zei dat ze hier moest blijven. Plotseling zag ze een beweging op de schutting. Ze richtte haar blik erop en haar hart sloeg bijna een slag over van geluk, eindelijk na al die was hij daar dan, het leek een eeuwigheid geleden te zijn, maar hij was daar echt, misschien was hij haar nog niet vergeten, zou hij boos zijn dat ze hem zo lang niet meer heeft gezien? Ze schudde haar hoofd, hij zou vast niet boos zijn. Ze zag hem plotseling van de schutting afspringen en in haar richting kijken. Ze keek zijn kant uit, ze wilde zo graag bij hem zijn, hij wist niet hoe graag. Hij wist vast niet hoe erg zij hem gemist had. "Winterstorm..." Prevelde Felix. Ze kon zien hoe erg hij onthutst was, maar ze begreep het ook wel, het moest voor hem ook ineens een verbazing zijn dat ze hier was, zo dicht bij zijn huis. Ze wilde niet nadenken, het enige wat ze wilde, was bij hem zijn. Ze stond op, ze wilde er niet bij nadenken dat ze gezien kon worden, dat maakte nu niet meer uit. Ze kwam uit haar beschutte plek en liep naar hem toe. "Felix..." Was het enige dat ze zei. Ze was zo blij dat ze hem weer zag, het was al zo'n lange tijd geleden. Ze wist gewoon niet wat te zeggen, de woorden schoten haar tekort. Ze drukte haar neus zachtjes tegen die van hem aan, het contact maakte haar dat ze geloofde dat hij het echt was, het kon gewoon niet anders. Ze keek in zijn ogen, zijn vertrouwde ogen. Ze kon het niet helpen, maar ze was zo blij en had moeite haar tranen te bedwingen. Alle spanning die ze had gevoeld was ineens weg, ze had het ineens losgelaten en stond hier nu midden op het open veld, maar dat was niet hetgeen waar ze over aan het denken was, haar gedachten waren bij Felix en bij niemand anders. "Het spijt me dat ik hier een tijd niet meer ben geweest..." Begon ze. "Ik kon niet, de kittens vroegen teveel aandacht en daarna heb ik je wel geprobeerd te zoeken, maar je was er niet." Zei ze alles wat haar dwars zat zeggend. Ze wilde het hem vertellen, hij moest weten hoe schuldig ze zich eigenlijk voelde, maar ze had ook geen keuze. Het was eigenlijk wel haar schuld geweest, ze had gewoon uit het kamp moeten proberen te komen en daarna was het natuurlijk al te laat geweest, maar het gevoel dat ze hem eindelijk weer zag haalde al haar twijfels weg, ze had te veel zitten twijfelen, dat merkte ze nu wel, maar zo was ze nou eenmaal. Ze dacht even aan Patchpaw die zoveel op hem leek, elke keer als ze naar de jonge kater had gekeken had ze het missende gevoel gehad, had ze dolgraag Felix opgezocht, maar dan kon ze weer niet weg en dan vond ze er later ook geen tijd meer voor. Ze keek in zijn ogen, zoekend naar een reactie, ze wilde weten hoe hij zich nu voelde.