This is our land, our duty {Trainingstopic!}

Met de laatste paar likken over zijn borstkas had hij zich helemaal gewassen en was hij klaar voor deze dag. De patrouilles waren er al op uitgestuurd en hij had ook al gegeten, nu zijn apprentice oproepen. Vandaag was de eerste training met hem, dus zou hij beginnen met een wedstrijdje hartlopen om zijn uithoudingsvermogen te testen, en dan wat kennis, wat vaardigheden.. Om te zien waaraan gewerkt moest worden, en wat goed was. Ondertussen kon hij hem nog eens de geuren van de andere clans leren kennen en ervoor zorgen dat Thornpaw niet verdwaalde in zijn eigen territorium. dat zou beschamend zijn. Hij zette zich recht, rekte zich even uit en wandelde naar de apprentice den met een neutrale uitdrukking op zijn gezicht. "Thornpaw, meld je aan de campuitgang"

De witte poes kneep haar ogen hard dicht tegen het felle licht dat de den binnenviel. Het was al laat en Thornpaw was allang wakker, maar ze ging dus écht nog niet opstaan. Met een zucht draaide ze zich opnieuw om, hopend om weer in slaap te vallen en nog even uit de wereld vol met rotkatten te blijven, maar helaas verpeste een stem dit. "Thornpaw, meld je aan de campuitgang." Haar blauwe ogen schoten open en verrast keek ze op. Oh nee, was ze in de problemen? Haar nog slaapdronken kop had niet bedacht dat dit de stem van Whitelion, de deputy én haar mentor, was geweest. Met een laatste gaap trippelde Thorn de apprentice den uit en ging naar het kampuitgang toe. Toen ze de witte kater zag zitten rinkelde er wel een belletje. "Oh ja, de training," mompelde ze. "Hey." Vervolgde ze toen, nu tegen Whitelion gericht.

Normaal gezien zou hij de apprentice de tijd gegeven hebben om te eten, maar het kon geen kwaad om uithoudingsvermogen op een lege maag te trainen. Ze konden rond zonhoog teruggaan om middageten te eten. Sowieso vond hij dat de apprentices van tegenwoordig veel te vet en veel te weinig spier waren, dus daar moest nodig iets aan gedaan worden. Hij knikte Thornpaw toe ter begroeting en begon meteen naar buiten te wandelen. Een klein eindje van het camp stond hij stil en draaide zich naar haar om. "Vandaag gaan we een beetje van alles doen.", zei Whitelion op neutrale toon met zijn zware stem. "Eerst test ik je conditie, dus langeafstandslopen. Volg mij" En met die woorden rende hij weg, niet op volle kracht, maar op een snelheid die hij lang zou kunnen volhouden als dat nodig was.

Geïrriteerd volgde ze Whitelion die het een goed idee leek te vinden om gelijk weg te gaan en haar haar ontbijt dus over te laten slaan. Had hij nooit geleerd dat dit het belangrijkste maal van de dag was? "Vandaag gaan we een beetje van alles doen." Thorn stond stil en keek hem met een dodelijke blik aan. Haar maag rommelde in protest. "Eerst test ik je conditie, dus langeafstandslopen. Volg mij," vertelde hij haar zonder enige opmerking over haar trek en met een boze zwiep van haar staart ging ze achter hem aan. Het tempo dat hij volhield was te doen, maar al te lang ging Thornpaw het niet volhouden. Vechten was veel meer haar ding en iets waar ze ook veel meer zin in had. Bovendien had ze honger, ze was gehecht aan haar eten. Ze was niet dik maar slank kon je haar ook weer niet noemen. Toch was dat volgens Thorn geen reden om haar te laten doodhongeren.

Hij kon haar maag zo horen rommelen, maar de kater was niet van plan om daar een reactie op te geven. De jongeren moesten maar leren dat je je niet altijd lekker vol kon eten. Hij had al meerdere strenge winters meegemaakt, waarin katten honger leden, en dan stonden de warriors hun eten af voor de queens en de ouderen, zodat de zwaksten van de clan goed doorvoed waren. De vorige strenge winter was geweest toen deze apprentice nog kit was, dus ze had vast geen idee wat het betekende om hongerig te zijn, om met een lege maag te jagen en dan de prooi mee te nemen naar het camp, zonder hem zelf op te eten. De kater bleef doorlopen, niet achteruit kijkend. Als ze hem niet meer bij kon houden moest ze zijn geur maar volgen. Toen ze bij het verste uiteinde van hun territorium gekomen waren, de hele weg in looppas, stopte hij, zijn ademhaling tamelijk zwaar maar nog rustig. Nu stonden ze bij de Highrocks, het territorium van Starclan, en daarachter was ooit het gebied van Skyclan, maar nu was het gewoon een verbrand bos, dat een trieste aura uitstraalde.

De witte kater ging snel, maar Thornpaw had doorzettingsvermogen. Ondanks dat ze het gevoel had dat ze bijna door haar poten ging zakken rende ze door, wat een pijnlijk gevoel gaf in haar poten. Ze wist dat ze niet veel verder konden gaan, want het WindClan territorium liep tot een einde. Anders had ze al wel opgegeven. Maar nu, die laatste honderd vossenlengtes, ging ze niet zomaar stoppen en neervallen. Toen ze aankwamen merkte ze dat Whitelion maar weinig hijgde, dus probeerde ze haar adem zo goed mogelijk te regelmatigen en ze hield haar neusje in de lucht, zodat het leek alsof ze niet moe was - al wist de deputy als ervaren kat misschien wel beter. "Dusss.." Miauwde Thorn, haar stem verried niet dat ze moe was. "Wat is dit?"

Een flauw glimlachje sierde zijn lippen toen hij zag hoe Thornpaw maar op een staartlengte van hem volgde, en hoewel ze in eerste instantie hijgde regelmatigde ze haar ademhaling snel, en stond ze trots rechtop. Hij moest toegeven dat ze wel doorzettingsvermogen had - net zoals hij het wou. Hij knikte haar toe bij wijze van 'goed gedaan', maar al snel verflauwde het glimlachje weer. Hij was niet iemand die anderen vaak complimenteerde, behalve als ze het écht verdienden, als ze iets speciaals gedaan hadden. "Oké Thornpaw, ik neem aan dat je wel weet waar we zijn nu?", vroeg hij haar, zijn stem kalm en zijn uitdrukking weer net zo emotieloos als altijd.

Aan de blik van de kater en zijn subtiele knikje te zien was hij blij met wat haar gelukt was. Dat was maar goed ook, want Thorn voelde zich op het moment in staat zijn 'prachtige' tweekleurige ogen eruit te krabben. Echter bleef ze fier overeind staan.  "Oké Thornpaw, ik neem aan dat je wel weet waar we zijn nu?" Werd er aan haar gevraagd, en Thornpaw scande haar omgeving. Hier was ze nog niet vaak geweest, al wist ze wel zo ongeveer wat dit was. De geur deed haar vermoeden bevestigen. Althans, dat dacht ze. "Skyclan gebied," miauwde ze alsof het een feit was. Echter merkte ze daarna het rotsachtige gebied op. Het was wel kaal en leeg zoals ze een verbrand gebied voorgesteld had, maar er lag niets wat verbrand was. Dus schudde ze toen haar kop. "Nee, Starclan." Vertelde ze haarzelf.

De kater knikte opnieuw, ten teken dat dat antwoord juist was. De ramp die Skyclan weggevaagd had was al lang geleden, en deze apprentice had er waarschijnlijk alleen maar over gehoord in verhalen. "Toen ik nog jonger was, was Skyclan de vijfde clan in het woud", vertelde hij, hoewel dat wel informatie zou zijn die Thornpaw al wist. Het kon geen kwaad om het ene beetje op te frissen. "En zoals hun naam al zegt, dachten ze soms dat ze eerder vogels, of eekhoorns, waren dan katten. Ze klommen in de hoge bomen die in hun territorium stonden, en sprongen toen van boom tot boom verder." Zijn uitdrukking was emotieloos, zoals altijd, en er was geen spoortje verdriet in zijn stem te merken toen hij sprak over de clan die nu weg was. "Maar Starclan liet de aarde beven en sidderen, en stak toen hun bos in brand. De katten redden wat ze redden konden, maar toch stierven er velen. Door Fourtrees verspreiden ze zich over de andere vier clans, en nu zijn er nog steeds oude leden van Skyclan in alle vier de clans. Ook bij ons." En hij moest zeggen dat hij helemaal niet tevreden was over dat feit. Zonder nog verder iets te zeggen wandelde de kater weer verder, langs de grens met de hogestenen en the Wastelands, in de richting van Fourtrees. Als ze daar aankwamen zou hij wel verder gaan met zijn uitleg.

~Sorry van de late reactie btw (a)

Opnieuw een knik en Thornpaw wist dat ze het goed had. "Toen ik nog jonger was, was Skyclan de vijfde clan in het woud", vertelde Whitelion haar en met een frons keek Thornpaw naar hem. Ze had niet verwacht dat hij al zo oud was. Misschien iets van dertig moons, maar zeker niet ouder. Ze rees vragend haar wenkbrauw op maar kreeg geen uitleg over hoe oud hij dan wel niet was. "En zoals hun naam al zegt, dachten ze soms dat ze eerder vogels, of eekhoorns, waren dan katten. Ze klommen in de hoge bomen die in hun territorium stonden, en sprongen toen van boom tot boom verder." Een klein, spottend grijnsje kwam op het gezicht van de witte poes. Ze grinnikte. "Serieus?" Miauwde ze, opnieuw grinnikend. "Maar Starclan liet de aarde beven en sidderen, en stak toen hun bos in brand. De katten redden wat ze redden konden, maar toch stierven er velen. Door Fourtrees verspreiden ze zich over de andere vier clans, en nu zijn er nog steeds oude leden van Skyclan in alle vier de clans. Ook bij ons." Geïnteresseerd keek Thorn hem aan, maar merkte dat haar maag begon te rommelen. Steeds harder hoorde ze het gerommel, totdat het opeens zo hard was dat ze zeker was dat Whitelion het gehoord zou hebben. "Ik heb honger," klaagde ze geïrriteerd en trippelde achter de witte deputy aan. Ze had geen idee waar ze heen gingen, maar ze hoopte maar dat er eten was.

Hij glimlachte even humorloos naar haar. Ze had geluk dat het greenleaf was, dacht hij. De grote kater stopte abrupt en draaide zich naar de lichtgekleurde poes om. "Als je honger hebt", zei hij, "Dan moet je iets vangen om te eten" Met zijn witte staart gebaarde hij naar hun territorium. "Ik neem aan dat je vorige mentor je wel heeft laten zien hoe je moet jagen? of in ieder geval de basis?" Ze was al 8 moons oud, dan moest ze toch op z'n minst de basis kennen, nietwaar?

~Kort

Uit het niets stopte Whitelion met lopen en bijna, bijna knalde Thornpaw tegen hem aan. Ze stapte snel een paar stappen achteruit en keek geïrriteerd en arrogant op, waarna haar maag weer een klaaglijk geluid maakte. Zouden ze dan eindelijk wat gaan eten? Haar ijsblauwe ogen stonden ietwat kil. "Als je honger hebt", begon hij, en Thorn wist bijna meteen dat dit niets goeds kon betekenen. "Dan moet je iets vangen om te eten." Gefrustreerd sloeg de witte apprentice haar ogen op naar de hemel. "Urrgg!" Klonk het boos en haar klauwen klapte uit. Jagen was niet haar beste kwaliteit. "Ik neem aan dat je vorige mentor je wel heeft laten zien hoe je moet jagen? of in ieder geval de basis?" Miauwde Whitelion en daarop knikte ze. "Natuurlijk," blafte ze hem af. Haar neus ging de lucht in en ze snoof hard en koppig lucht naar binnen, wat ervoor zorgde dat ze moest niesen. Ze zuchtte diep en snoof nu minder hard. Ze rook wel een konijn, of zoiets, maar waar het was? Ze bewoog haar kop naar links. De geur bleef hetzelfde. Ze bewoog haar kop naar rechts. De geur bleef hetzelfde. Haar klauwen boorden zich nu in de grond. "Ik kan het niet goed genoeg ruiken," mopperde ze vervolgens.

De apprentice klonk tamelijk gefrustreerd met haar uitroep naar de hemel. De grote kater keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan, alsof hij haar uitdaagde om er iets van te zeggen. Haar toon beviel hem niet, ze zou respect moeten hebben voor oudere katten, en zeker voor haar deputy. "Als het prinsesje klaar is met zich aan te stellen, kunnen je beginnen.", zei hij, en met moeite kon de kater de irritatie uit zijn stem houden. Het klonk net zo emotieloos als altijd. Bij haar opmerking dat ze niet genoeg kon ruiken, fronste hij. Whitelion snoof eens en bewoog zijn kop een beetje heen en weer om uit te maken waar de geur vandaan kwam. Van links rook hij een haas. Hoe kon ze dat nu niet ruiken? De geur was nog tamelijk sterk ook. Als hun apprentices nog niet konden ruiken waar de prooi was, dan zou Windclan verhongeren voor volgend jaar. "De jeugd van tegenwoordig..", mompelde de kater, waarna hij zijn witte vacht uitschudde. "Kunnen ze dan helemaal niets meer?"

Gefrustreerd sloeg Thornpaw haar ogen op naar de hemel. Kon ze niet wat hulp krijgen van StarClan bij deze onmogelijke taak? Ze slaakte een geïrriteerde zucht slash grom. "Als het prinsesje klaar is met zich aan te stellen, kunnen je beginnen." Met een ruk keek ze naar haar mentor en versmalde haar ogen. "Als meneer me wat zou leren zou ik kunnen beginnen," kaatste ze terug, maar stak wel haar neus in de lucht waarna ze veel te hard de lucht insnoof, zodat ze vrijwel meteen erna moest niesen. Koppig stak ze opnieuw haar neusje de lucht in en proefde deze, op zoek naar prooi. Ze dacht een konijn te herkennen, maar had geen idee waar deze zich bevond - jagen was nou eenmaal iets waar ze slecht in was. "Ik kan het niet goed genoeg ruiken," miauwde ze mopperend. Haar blik viel op Whitelion, hopelijk ging hij haar nu wat leren, of iets in die richting. Maar het tegendeel bleek waar te zijn. "De jeugd van tegenwoordig..", Klonk het en geïrriteerd rolde Thorn met haar ogen. "Kunnen ze dan helemaal niets meer?" Hierbij ontblootte de witte poes echter haar tanden. "Ik kan nog genoeg, oude kat." Siste ze hem toe en haar vacht rees een paar centimeter omhoog. Ze had honger en kon niet zelf voor haar voedsel zorgen, werd beledigd en had een rotmentor. Haar dag kon niet meer stuk.

Ze vroeg er gewoon om om hem agressief te krijgen, niet waar? Hield ze niet genoeg van haar mooie gezichtje om het te behouden? De oren van de kater stonden agressief naar achteren gedraaid, zijn verschillend gekleurde ogen keken ronduit angstaanjagend naar de lichtgekleurde poes. Oude kat? OUDE KAT? Ze zou hem eens tonen was een oude kat allemaal kon! NEE. Rustig blijven, kalm aan. Adem diep in en uit, tel tot tien. de gebruikelijke trucjes leken een beetje te werken, maar niet genoeg. "Heb respect voor je meerderen", siste hij, zijn nagels uitgeslagen maar in de grond geboord. Als hij nu zijn zelfbeheersing zou verliezen, had hij veel uit te leggen. Waarom Thornpaw niet terug kwam na een training met hem, bijvoorbeeld. dan had hij alles vergooid waar hij de laatste moons voor gewerkt had.

Een kleine smirk kwam op het gezicht van Thornpaw toen ze erachter kwam dat Whitelion zijn koosnaampje niet heel leuk vond. Deze vervaagde helemaal niet toen hij wel erg boos leek te worden. Hij zou haar niks aan doen, want dan zou zijn reputatie naar de knoppen gaan - meerderen zouden dan ook gaan twijfelen of zijn versie van het verhaal van Lionroar en die kattin die hij vermoord had dan wel waar was. Geamuseerd bleef Thorn hem aankijken toen hij wat begon te brabbelen over respect voor je meerderen. "Heb respect voor je meerderen", om precies te zijn. Ze knipperde langzaam en keek hem arrogant aan. "In plaats van mij te trainen kan je misschien beter vragen aan Everstar of ze je wat lessen kan geven in je woede onder controle houden?" Vroeg de witte poes poeslief aan de Deputy met een lief glimlachje op haar gezicht. "Zie je, ik geloof jouw verhaal niet helemaal over Lionroar," ging ze verder en stak toen daarna haar neusje weer in de lucht om aan te tonen dat ze wel verderging met haar lesje jagen.

De kater klemde zijn kaken op elkaar en staarde star voor zich uit, maar gaf geen reactie aan de poes. Blijf rustig, blijf kalm. De woorden bleven zich herhalen in zijn hoofd, als een soort mantra. De witte kater haalde diep adem en keek toen de poes weer aan, zijn verschillend gekleurde ogen kil. Ze speelde met vuur op dit moment. Gelukkig deed ze in ieder geval met haar jacht. "Ruik je nu iets?", vroeg Whitelion, zijn stem zo kalm als hij maar kon opbrengen. Haar vorige woorden negeerde hij maar. Thornpaw zou wel moeten geloven dat zijn verhaal waar was -hoewel iedereen diep vanbinnen wist dat dat niet zo was. Anders zou hij sowieso uit de clan getrapt worden, en dan smeet hij zichzelf nog liever van een klif. De clan was alles wat hij nog had, zijn kinderen, zijn moeder, zijn siblings. Zijn waardigheid, zijn trots, zijn ambitie..

Het lieve glimlachje op haar gezicht veranderde in een smirk toen Whitelion wijs over het onderwerp zweeg. Wie zwijgt stem toe, toch? Thornpaw begon al hele theorieën in haar kop te verzinnen over hoe hij Lionroar schuldig had gemaakt. Hoe wanhopig de voornamelijke deputy zich gevoeld had moeten hebben. "Don't worry, it'll be our little secret ~" miauwde de witte apprentice op een zangerige toon en glimlachte. "Ruik je nu iets?" Ging Whitelion toen verder met de training en Thornpaw rook aan de lucht. "Euhm.." mompelde ze en nam de geuren goed in haar op. "Misschien een muis of zo?" Gokte ze. Al die geuren, ze kon er geen wijs uit.

De kater klemde zijn kaken op elkaar, maar gaf geen antwoord. Hij mocht niet snappen, hij mocht de controle niet verliezen. Want dat zou veel ergere gevolgen hebben nu, nu had hij dingen te verliezen: zijn rang, zijn kits, zijn zusje. Al had hij natuurlijk al veel verloren.. Toen ze terug verder ging met haar jacht haalde hij onbewust even diep adem, om zichzelf te kalmeren, en keek toe hoe Thornpaw de lucht opsnoof. Ze kon er blijkbaar niet echt wijs uit worden. "Sluit je ogen.", zei Whitelion, zijn zware stem zacht maar duidelijk hoorbaar. Hij was echter net zo emotieloos als altijd. "Laat de geur goed tot je doordringen, stel je het diertje dat je denkt dat erbij hoort voor." Ze kon het weten uit instinct welk dier het was, zeker omdat het niet de eerste keer kon zijn dat ze het rook: ze moest gewoon weten hoe ze dat ten volle kon gebruiken.

"Sluit je ogen." miauwde Whitelion tegen haar, maar de witte poes kreeg er de kriebels van. Ze was niet van plan om zich zomaar te laten vermoorden nu ze had uitgevogeld hoe zijn plan in elkaar stak en deed dan ook haar ogen niet dicht. Toen besloot ze echter dat ze de ander wel kon horen als deze dichterbij kwam, en dus sloot ze haar ijsblauwe ogen. "Laat de geur goed tot je doordringen, stel je het diertje dat je denkt dat erbij hoort voor." Thornpaw snoof de lucht diep in en probeerde de geur te herkennen. Ze rook verschillende dingen; de geur van de velden, van de bladeren en een zoete geur die haar wat verwarde, maar toen bedacht ze zich dat dit honing was. Ook rook ze de geuren van verschillende prooidieren. Ze kneep haar ogen iets dichter samen in de concentratie die het kostte om te ruiken welke het verste was, welke het dichtste bij was. Opnieuw snoof ze de lucht in, dit keer opende ze haar bek zodat ze de geuren beter kon proeven. "Het is een.." begon ze, snoof voor de laatste keer als bevestiging. "Een vogel, ik denk zo'n kleintje." miauwde ze toen, opende haar ogen weer en keek in de twee kleurige van haar mentor.