{Sharing Tongues} Warm winds

De warme greenleafwind waaide door zijn witte vacht. Het was avond, maar nog behoorlijk warm. De zon stond laag aan de hemel en scheen in zijn ogen, maar het zou niet lang meer duren voor ze helemaal onder zou gaan en plaats zou maken voor de nacht. Whitelion ging met zijn rug naar de zon zitten, en keek naar de andere katten in het camp. Het was weer tijd voor de sharing tongues, voor sommigen het gezelligste moment van de dag - voor hem dat moment waarop hij zich realiseerde hoe eenzaam hij eigenlijk was.

Tag; Niemand

Oceankit hees zichzelf omhoog om de Nursery uit te vluchten. Ze voelde zich niet honderd procent op haar gemak in de donkere den. Daarbij had ze nu al bijna de leeftijd bereikt waarop ze een Apprentice zou kunnen worden. Ergens vond ze dat dan ook doodeng. Dit betekende namelijk dat ze hard moest werken en het kamp elke dag moest verlaten om te trainen en jagen. Straks kwam ze Cyber weer tegen, ze was hem nog lang niet vergeten. Langzaam richtte de kattin haar kop op haar broer die alleen zat. Het was bijna nacht, de zonsondergang zou bijna starten en de sharing tongues was begonnen. Met snelle passen liep de kattin op haar broer af waarna zonder een woord te zeggen naast hem zitten. Haar staart sloeg ze peinzend om haar voorpoten heen.

Tag: Whitelion

Een calico poes kwam ook de open plek in lopen, haar vacht wat door de war gewoeld door de wind. Enkele takjes staken als vreemde haren uit haar vacht, maar ze had een jong konijntje weten te vangen en legde deze trots op de prooistapel. Misschien dat ze een wat groter konijn met iemand kon delen? Maar na eventjes kort om zich heen gekeken te hebben, besloot ze toch haar eigen konijn te eten. Ze trok hem weer van de prooistapel af en ging wat verder bij de stapel vandaan zitten. Eerst begon ze zorgvuldig alle takjes uit haar vacht te plukken. Daarna kon ze nog wel eten.

TAG: Niemand
_{Een maand stilte en maar 1 reactie? Dit kunnen we beter mensen (;}

De wind streek op aangename wijze over het kamp, en liet Quiet weer eens weten waarom deze Clan ook alweer zijn naam had gekregen. Hij vond het altijd ontzettend gezellig om weer bij de Sharing Tongues aanwezig te zijn, hij lag nou eenmaal ook goed in de Clan. Al zijn vrienden en familie bij elkaar, hij had niet meer voor zichzelf kunnen wensen. Nog zo heel veel katten hadden zich nog niet verzameld op de open plek midden in het kamp. Hij zag Oceankit zitten, samen met haar broer, de grote en intimiderende Whitelion. Ze leken eigenlijk helemaal niet op elkaar, viel hem toen op. Een eindje verderop zat Spearpaw, een kattin waar hij tot nog toe vrij weinig mee had gepraat. Daar mocht wel verandering in komen. Hij greep de eerste, beste haas die hij kon pakken en liep op de poes af en knikte naar haar. "Hwee Speawpaw," zei hij met volle mond, waarna hij zijn haas op de grond liet vallen en haar vriendelijk aankeek.

TAG; Spearpaw
Waarom heb ik dit niet eerder gezien? D:

Takje voor takje wist ze ze allemaal uit haar vacht te plukken. Bijna allemaal dan. De driekleurige kattin probeerde zichzelf in een onmogelijke houding te wringen terwijl ze een takje tussen haar schouderbladen vandaan wilde plukken, wat bijna resulteerde in dat ze naar achteren viel. Ze wist nog net haar balans te houden en op te kijken toen een andere apprentice, Quietpaw was het niet, verscheen. Ze knikte hem vriendelijk toe. "Heya Quietpaw," snorde ze met een kort knikje.

TAG: Quietpaw

De grijze poes kwam het kamp inlopen. Niks gevangen, helaas. Niet dat ze veel honger had. Ze had al gegeten, of was dat ook alweer in de vroege ochtend? Nou ja ze had geen honger, dus eten vond ze niet nodig. Net toen ze naar haar nest wou lopen viel haar iets op. Wow, er zaten veel anderen buiten. Sharing tongues was weer bezig en ze kreeg een glimlach op haar gezicht. Ze maakte een rechtsomkeert naar de prooistapel om zichzelf toch maar te dwingen om een muis naar binnen te werken. Bijna onbewust pakte ze een heel klein muisje van de stapel daarna gingen haar ogen over het kamp op zoek naar gezelschap. Twee katten vielen haar op. Twee apprentices van haar leeftijd. Ze was wel nieuwsgierig naar ze, dus liep ze op ze af. Ze zorgde ervoor dat ze een driehoekje maakte van het drietal en legde de muis netjes voor zich. "Hi Quiet & Spear", zei op een vriendelijke stem met een glimlachje erbij. De poes wachtte op een soort goedkeuring van beide katten voordat ze ging zitten.

Een mollige konijn bungelde uit haar bek toen ze het kamp binnen trippelde, de zon kleurde de hemel oranje met een mooie laag van wolken, ook al was de warme zon al bijna onder de horizon gekropen om plaats te maken voor de nacht, het was nu tijd voor een Sharing Tongues. Haar twee verschillende gekleurde ogen tuurde het kamp rond, er waren nog niet veel katten te vinden maar het was genoeg voor een gezellige sweer. Haar staart pluizige staart zwiepte lichtjes toen ze dieper het kamp in liep en iemand zocht om haar konijn mee te delen. De witte vacht van de duputy trok haar aandacht, en met een vriendelijk uitstarling liep ze op hem af. Alleen was ze niet de enige, een leerling trippelde op hem af en ging voor hem zitten. Niet dat het haar tegen hield, met zelfverzekerde passen liep ze veder naar Whitelion en liet het konijn voor hem neervallen en zakte zelf in de zithouding. "Goedenavond Whitelion" mauwde ze met een rustige en vriendelijk klank, "Zin om te delen?" En knikte naar de mollige konijn die voor haar poten lag.

TAG: Whitelion

Om één of andere reden waar Quiet maar niet naar ging vragen, had Spearpaw allerlei takjes in haar vacht. Ergens was het wel een grappig gezicht, maar ze waren er al bijna allemaal uit tegen de tijd dat hij voor haar zat. Hij kon het echter niet laten om te grinniken toen ze bijna achterover viel. Ze groette hem terug en hij nam rustig een hap van de haas die hij zojuist van de prooistapel gehaald had. Vrolijk zat hij op het vlees te kauwen, wat hield hij ook van konijn. Wat hem betrof, had Windclan de beste prooi van alle Clans. Die vieze vissen van Riverclan hoefde hij niet, en ook kikkers en muizen vond hij maar naar. Een ander kat voegde zich bij het tweetal en groette hen. "Hé, Mistpaw," zei hij tegen de grijze Apprentice die bij hem en Spear kwam zitten. Hij wenkte vervolgens dat ze gerust kon gaan zitten, zo sociaal was hij wel. "Iedereen een goede vangst gehad vandaag?" vroeg hij en vervolgens nam hij weer een hap van zijn haas. Hijzelf kon eigenlijk nog amper jagen, dus had gewoon niets gevangen, maar eten moest hij toch wel.

TAG; Spearpaw & Mistpaw

Quietpaw begon te grinnikten toen ze bijna achterover viel. Ze snoof eventjes kort en gaf hem een plagerig duwtje. "Lach niet," strafte ze hem af, al glansden haar ogen nog wel geamuseerd. Een andere apprentice kwam ook naar hen toe. Mistpaw als Spearpaw het goed had. Ze boog haar kopje iets naar de poes en glimlachte naar haar. "Hey daar Mistpaw," snorde ze, haar staart rond haar poten krullend. Hierna richtte ze haar blik weer op Quietpaw, wie een vraag had gesteld. "Ja, jawel, heb wat tips weten mee te krijgen van wat warriors en een baby konijn neergehaald," sprak ze trots. Niet dat ze heel erg hard had hoeven rennen. Het was nog te jong om zelf goed te kunnen rennen. Maar hey, het was een vangst. En een mentor had ze nog niet, dus dat het gelukt was met de tips was al heel wat. "En jullie?" vroeg ze.

TAG: Mistpaw en Quietpaw

Ze kreeg al snel een goedkeuring en liet zich op haar achterwerk ploffen naast ze. Ze kreeg een begroeting van beide en ze glimlachte vriendelijk terug. Toen kwam de vraag van Quiet. Spear gaf eerst antwoord en ze luisterde naar haar. "Goed gedaan", gaf ze als compliment. "Ik kan nog niet eens een konijn met een gebroken poot vangen, dus bij mij is het niet al te best gegaan." De poes lachte er zacht achteraan. Het was waar. Jagen ging nog niet al te best. Veel trainingen had ze dan ook niet gehad. Misschien moest ze zelf vaker op onderzoek uitgaan. Alles zelf even uitzoeken. Nu deed ze zelf meer aan kracht training. Lange stukken rennen en conditie trainen enz. Want daar kon je weinig fout bij doen.

Quiet's grijns werd alleen maar groter toen Spearpaw hem een plagerig duwtje gaf en hij speels met de richting mee bewoog waardoor hij zelf bijna omviel. De kater herstelde zich echter snel weer en ging weer netjes zitten, zijn staart rond zijn poten gekruld om Mistpaw te begroeten. Tussendoor bleef hij gulzig eten van de prooi die hij eigenlijk niet verdiend had. "Ja, jawel, heb wat tips weten mee te krijgen van wat warriors en een baby konijn neergehaald," antwoordde Spearpaw toen op zijn vraag. Hij trok even met zijn oortjes, hij was behoorlijk onder de indruk. Hijzelf had nog geen idee hoe hij iets moest vangen. Mistpaw was gelukkig net als hij geen ster in het jagen, althans, nog niet. Ze konden er in ieder geval om lachen. "Ik ben welgeteld drie dagen Apprentice geweest. Mijn jaag-skills bestaan nog niet echt," gaf hij toe, al was hij er niet bijzonder trots op. Het zou ook wel heel intens goed zijn als hij na zijn eerste training al zelfstandig kon jagen. Zo snel ging het nou ook weer niet.

TAG; Spearpaw & Mistpaw

De andere twee leken onder de indruk van haar vangst te zijn en Spearpaw schuifelde eventjes kort en verlegen met haar voorpootjes. "Naja.. ik heb al wel íets training gehad en ik ben ook íets langer apprentice geweest," niet heel erg veel langer. Ze draaide haar oortjes eventjes kort naar achter, "maar ik ben heel erg snel mijn mentor verloren dankzij de dassen en ik heb nog geen nieuwe gehad." Ze glimlachte wat flauwtjes. Ergens was het wel goed dat de Riverclan en de Shadowclan gekomen waren om ze te verjagen, maar ze had toch zo vurig gehoopt dat ze het zelf hadden kunnen doen. Nu leken ze zwak.

Quiet kon ook nog niet echt jagen wat altijd fijn was om te weten. Mist keek hem aan. "Zelfde hier." Spear was wat langer apprentice en had daarmee al langer training gehad, al was ze blijkbaar haar mentor verloren aan die stomme dassen. "Gecondoleerd", zei ze voorzichtig. Die dassen ook. Konden ze niet een andere plek zoeken? Dit was niet hun plek, dus ze mochten oprotten. Het was fijn dat ze nu in ieder geval weg waren. Zij moest ook nog even wachten op een mentor, door verschillende redenen waar ze niet vanaf wist. "Nou over een paar manen zullen we allemaal wel een ander verhaal vertellen denk ik", zei ze met een glimlach. Beide apprentices hier leken wel goede leerlingen en zijzelf was wel slim genoeg om dit soort dingen te leren.

Quiet vond het wel schattig hoe Spearpaw even verlegen met haar poten schoof bij de complimenten die ze kreeg. Ze had het nou eenmaal ook goed gedaan: de poes was niet veel langer Apprentice geweest dan Mist en Quiet zelf, maar had wel al een zelfstandige vangst gehad. Ergens was Quiet zelfs een tikkeltje jaloers. Zijn gezicht vertrok een beetje toen ze de dassen noemde. "Oh, gecondoleerd," zei Quiet zachtjes. Hij was blij dat die beesten weg waren, hij wist nog hoe er één de Nursery binnen was gekomen toen hij nog een kitten was. Hij had er nachten wakker van gelegen en nog steeds kon hij de enge kraaloogjes van het beest voor zich halen. Het enige nadeel was dat Windclan ze niet zelf weg had gehaald. "Nou over een paar manen zullen we allemaal wel een ander verhaal vertellen denk ik," zei de grijze poes glimlachend, waarop Quiet knikte. "Ravenbreeze is een hele goede Warrior, ik denk dat het wel goed komt," zei Quiet blij, denkend aan de verschrikking die Raptorpaw als mentor had. Hij dankte Starclan iedere dag dat hij Northernlight niet had gekregen.

Ze werd door beide gesprekspartners gecondoleerd en glimlachte wat zwakjes. "Bedankt," reageerde ze, ietwat stilletjes, waarna ze haar vacht wat uitschudde en een paar vlugge likken over haar borstkas gaf om zichzelf wat meer een houding te geven. Ze voelde het stokje wat nog in haar schoudervacht zat irritant tegen haar huid prikken, maar uit angst om weer achterover te vallen liet ze deze nog zitten. Ze had niet half door een bosje moeten duiken om het konijn te vangen, maar het was het waard geweest. Ze boog zich dan ook voorover om weer een reepje vlees van de prooi te scheuren en het weg te kauwen. "Ik denk het wel," reageerde ze op Mistpaw met een glimlachje, "ik heb nu nog geen nieuwe mentor, maar ik train al wel soms met warriors die tijd hebben." Hierna richtte ze nieuwsgierige ogen op Quietpaw. "Ravenbreeze lijkt me inderdaad wel een goede mentor," sprak de poes, al had ze de kat zelf nog nooit gesproken. Hierna keek ze weer naar Mistpaw. "Wie is jouw mentor?"

TAG; Quietpaw & Mistpaw

Gapend kwam ze overeind in heatherfields. Wat kon ze genieten om daar even een hazenslaapje te doen zeker nu een bepaalde kneus genaamd deputy haar op de hielen zat om iets te doen. Ze stal op de terug weg een fatsig konijn van een andere kat terwijl die niet keek. Zelf jagen? Dacht het niet te veel moeite. Ze kon niet wachten tot Raptorpaw eindelijk kon jagen want dan jaagde hij en zou zij pronken met de prooi die hij ving. Automatisch niets doen, jagen is een aangeboren iets, ze gaan als kits al achter blaadjes aan het is zelf ontwikkeld. En ja het vechten? Ze had al het vertrouwen in Raptor dat hij een geweldige vechtersbaas zou worden. Ze dumpte het konijn op de hoop en pakte kieskeurig een vogeltje. Vogels smaakte altijd beter. Ze liep naar de apprentices en ging er gewoon 25 centimeter naast liggen en trok de veren van de vogel af. Gewoon het gesprek volgende zonder een woord te zeggen.

Tag: Luistervink + Niemand :')

Ze kwam net terug van een training met haar twee apprentices en keek het kamp rond. Een glimlach ontstond om haar lippen toen ze haar zoontje zag, maar ze ging niet naar hem toe en knikte enkel. Ze probeerde haar kits wat vrijheid te geven al was dat lastig als je het gevoel had dat je je aan ze vast moest klampen, omdat ze je anders zouden vergeten. Natuurlijk was dat niet zo maar dat was de angst die ze elke dag met haar meedroeg. Ze liep naar de prooistapel en koos een muis uit, waarmee ze naar Northernlight liep. Ze mocht de kattin niet, maar zo kon ze dicht bij Quietpaw zitten zonder dat het op zou vallen. “Northernlight.” Haar stem klonk kalm en koeltjes terwijl ze ze andere poes even aankeek. “Hoe was jouw dag?” Vroeg ze toen maar terwijl ze haar aandacht op haar prooi richtte.

Tag: Northernlight

Een kleine glimlach gleed over zijn gezicht, hoewel die glimlach amper zijn ogen bereikte. Zijn kleine (half-)zusje kwam naast hem zitten, en hoewel ze geen woord zei was de stilte niet ongemakkelijk. Ze werd groter, was net apprentice geworden. Hij was om eerlijk te zijn toch wel trots op zijn babyzusje. Zijn andere zus verachtte hij, maar Oceankit was nog jong, en onschuldig. Haar geest was niet zo vergiftigd. Ook een andere poes kwam erbij. Sweetheart, als hij zich niet vergiste. Een verdomd suikerzoete naam, als hij eerlijk mocht zijn, maar dat zei de grote kater niet luidop. Hij begroette haar enkel met een knikje, ietwat koel maar toch vriendelijk. bij haar vraag om te delen schudde hij echter zijn hoofd, besluitend dat een leugentje om bestwil geen kwaad kon. "Ik heb al gegeten.", antwoordde zijn zware stem daarom, hoewel dat niet helemaal waar was. Er waren gewoon veel andere katten die eerlijker waren, die het meer verdienden dan hem. Katten die écht iets goeds deden voor hun clan. Whitelion onderdrukte een zucht en richtte zijn blik op Starclan, waar iedereen waarvan hij hield veel te vroeg terecht leek te komen.

~Ik ga er hier even van uit dat ocean al apprentice is, hoewel dat nog niet zo was in je post. dat maakt het gewoon wat makkelijker ^^

En ik ben blij dat mensen hier toch nog op posten c:

"Ik heb al gegeten." Ze knikte op de antwoord van Whitelion en boog haar kop om bij het konijn te komen, haar tanden groef ze diep in het vel en trok een grote stuk vlees van af die ze rustig begon op te eten. Haar blik was op de witte kater gericht, hij leek erg met hem zelf te zitten. Zulke dingen merkte ze snel de spanning en de uitstraling voelde ze gewoon van de andere katten. ze hief haar kop van het konijn en legde haar poot op het half verscheurde lichaam, "Gaat het wel een beetje?" mauwde ze met een vriendelijke en zachte ondertoon, haar pluizige staart om haar middel geslagen probeerde ze oog contact te zoeken met de grote witte kater.

-Heeft Whitelion nou ook twee verschillende kleuren ogen? xD

Er kwam een andere kattin aan, een Warrior waardoor de 6 manen oude kitten heel even op keek. Haar broer leek het te appreciëren dat ze erbij was komen zitten, toch had Oceanpaw het idee dat de Warrior haar negeerde. De vraag was enkel aan haar broer gericht, niet aan haar. Haar broer wees het prooi af, waardoor de Apprentice even haar kop schuin hield. Ze was redelijk groot geworden, en sterker ook. Ze moest nog wel wennen aan haar nieuwe rang, een rang die haar harder liet werken en waardoor ze het kamp uit moest. Oceanpaw had haar broer willen vragen samen wat te trainen. Niet dat Brindleleaf geen goede mentor was natuurlijk. Maar ze wou gewoon iets met haar broer doen. Ze keek even naar de Warrior die zich zorgen leek te maken over zijn gesteldheid. 'Whitelion? Zullen we een keer naar de training met Brindleleaf samen jagen of een andere training doen?' Stelde de knappe kattin voorzichtig en zachtjes voor. Ze sloeg het puntje van haar staart rustig heen en weer. Voor haar leeftijd had ze al veel meegemaakt, waardoor ze nogal onwennig in de groep zat. Sweetheart was vast een vriendelijke kattin, toch wou ze het liefst gewoon wat tijd alleen met haar half-broer hebben. Dé familielid waarmee ze een sterke band had. Ondanks dat ze zo verschillend waren, misschien juist daardoor.

-Is goed, ik nu ook.