Am I the one to blame?

Hij zette zijn nagels vast in het hout en klom soepeltjes het hekje op, waarna hij op een van de plaatjes ging zitten. Het was een tijdje terug dat hij het kamp uit was geweest, hij had zoveel mogelijk willen betekenen vaan Zira... En de kittens. Toch, was hij er vandaag vandoor gegaan, de rust opgezocht. Zijn hoofd tolde van duizenden gedachtes en emoties, die allemaal eigenlijk met Hurricane te maken hadden. Hij zou eerlijk zijn, heel erg had hij zijn broertje nooit gemogen. Toch was hij langzaam om de jongere kater gaan geven, probeerde een oogje in het zeil te houden, als een echte oudere broer.
Dit was echter grandieus mislukt, enkele dagen geleden had Hurricane namelijk zelfmoord gepleegd. Zonder iets te zeggen was hij de rivier ingedoken, was hij vergoed verdwenen tussen de golven. En ergens wist Jinx dat het ook zijn schuld was geweest dat het daar toe had geleid.
Jinx zuchtte diep en sloeg zijn staart om zijn poten.

-Zierzier<3

Zira's maag rommelde vervelend. Ze had al een tijdje trek, maar wist dat ze de kittens niet zomaar alleen kon laten - nog iets wat ze aan dit ouderschap haatte. Dus had ze een tijdje gewacht tot ze Jinx zou zien, en dan kon ze hem vragen om tijdelijk op de kittens te letten zodat ze kon jagen, maar ze zag hem nergens. Met een twijfelende blik keek ze naar de kleine monstertjes. Kon ze ze even alleen laten zonder dat ze een berg van kritiek op haar kop afgeslingerd kreeg? Ze zou het er maar op wagen. De kritiek had ze toch al. Met grote, snelle passen trippelde de gespierde poes uit het kamp. Nog steeds was ze niet helemaal herstelt van de bevalling; ze had veel bloed verloren en daarbij ook tijdelijk een beetje van haar kracht en uithoudingsvermogen. Toch leek alles steeds beter te gaan, en ze wist dat ze binnen de kortste keren weer de oude zou zijn. Gelukkig maar, want Zira vond dat het zo wel lang genoeg geduurd had. Eenmaal uit het kamp snoof de commander de lucht op om zo de geuren van haar omgeving te kunnen proeven. Ze rook een rat, een aantal vogels maar de allerleukste geur die ze rook was van Jinx. Ze waren vaak samen, zij en de zwarte kater, omdat hij goed meehielp met het opvoeden van de kittens. Gelukkig maar, want meer dan eens had Zira haar geduld verloren bij die dingen. Met een glimlach volgde ze de geur. Daar zag ze hem zitten; op een lage schutting van de mensen. In één sprong sprong ze erop, waarna ze haar nagels diep in het hout boorde zodat ze er niet meteen aan de andere kant vanaf donderde. "Hey." snorde ze, waarna haar buik zachtjes rommelde. Misschien net hard genoeg zodat Jinx het kon horen. Dat was dan ook de eerste reden dat ze het kamp uitgegaan was - om te gaan eten. Want een nette prooistapel of een mooi voerbakje had je niet bij de Elite.

Er klonk wat geluid verderop, Jinx schonk er echter geen aandacht aan. Waarschijnlijk was het simpelweg een stomme kittypet die even langs kwam lopen, om terug te keren naar zijn warme huis en zich daar vol te vreten aan kittypet voer. Bah, walgelijk.
Zijn voorspelling was echter niet juist; plots kon hij een cyperse vacht herkennen vlak onder hem en voordat hij het wist was Zira naast hem op het hekje gesprongen, een zacht gesnor verliet zijn bek als begroeting. "Hey."Kreeg hij als antwoord terug, gevolgd door een laag gerommel afkomstig van Zira's buik. De zwarte kater grinnikte. "Is dit een hint ofzo?"Miauwde hij wat plagend, over de kittens zou hij niet beginnen. Waarschijnlijk waren die alleen in de barn, geen fijn idee. Echter wist hij dat Zira waarschijnlijk genoeg over die monsters te horen kreeg, dus besloot hij haar daar niet ook nog mee op te zadelen nu. "Zullen we dan maar wat te happen halen, ma'am?"Een grijnsje sierde zijn zwarte snuit. De gedachtes van Hurricane schoof hij van zich af, nu mocht hij ook wel eens pret hebben met Ziertje.

Jinx grinnikte om het geluid dat haar buik produceerde, en zachtjes grinnikte Zira mee. "Is dit een hint ofzo?" miauwde hij tegen haar en ze kantelde haar kopje iets. "Denk 't wel ja," miauwde ze tegen hem met haar rasperige, hese stem. "Zullen we dan maar wat te happen halen, ma'am?" een glimlach kwam op haar gezicht. Dit was waarom ze hem zo leuk vond, het lukte hem om met haar te grappen en om haar te amuseren zoals geen één andere kat dat kon doen. "Ja, goed idee, sir." miauwde ze terug en sprong van het hekje af, waarbij ze omhoog keek, wachtend op Jinx om haar te volgen.

De poes kantelde haar gestreepte kopje. "Denk 't wel ja,"klonk haar raspende, hese stem waar hij van was gaan houden. De kater rolde met zijn ogen en grijnsde naar haar, waarna hij aanbood om dan maar op zoek te gaan naar wat te eten.
Zijn woorden brachten een glimlach op haar snuit, wat hem goed deed. "Ja, goed idee, sir." Miauwde ze terug, waarna de poes soepeltjes van het hekje sprong en op hem bleef wachten. Jinx volgde braafjes en belandde naast haar op de grond. "Maar natuurlijk, waar wil je heen? We kunnen misschien wat lekkers bij de slager wegvissen, hm?"

De zwarte kater belandde al snel naast haar op de grond. "Maar natuurlijk, waar wil je heen? We kunnen misschien wat lekkers bij de slager wegvissen, hm?" stelde Jinx voor en een kleine glimlach kwam op haar gezicht. "Verras me." miauwde ze, en wapperde met haar poot als teken dat hij haar voor moest gaan. Ze zou wel zien waar ze uitkwam; dat was ook wel is leuk. En misschien was Jinx wel zo romantisch dat hij het geweldige idee kreeg om wat voor haar te vangen, maar meestal hadden katers het niveau romantisch als dat van een domme muis.