Starclan be damned for these things I should call gifts

De laatste twee dagen had ze zich niet uit de nursery laten wandelen hoe graag ze ergens wilde zijn waar niet constant andere waren. Het voelde ongemakkelijk van alles om je heen hebben terwijl je het gevoel hebt dat je gaat ontploffen. Nooit had ze geweten dat een buik zo kon opzwellen, het voelde alsof ze wel drachtig was van twintig kittens. Ergens wist ze wel dat dat onmogelijk was maar alsnog dit was haar eerste dracht en de woorden die Rowan had gesproken tegen haar waren blijven hangen in haar achterhoofd. De woorden waar Justice maar al te graag gebruik van maakte om haar gek te maken. Hopper was weggebleven zo ver ze wist, in ieder geval was ze nog niet terug gekomen. Waarom noem je de kittens niet gewoon assholekit en fu.ckoffkit? Dat zal hem wel leren! zei de stem die haar hoofd ondragelijk maakte van binnen. Maar ergens was dit misschien wel een goed plan, wraak op Rowanflight. Haar hart was geen speelgoed, en hij had het uit elkaar getrokken was er op gaan staan en heeft het in de fik gestoken. En ze droeg de levens in zich als bewijs dat ze ooit zo stom was geweest om hem te geloven. Door zijn woorden te geloven dat hij ook van haar hield. ’Shiver werkelijk waarom noem je ze niet gewoon zoals ze zijn. De hartenbrekers, demonen en eikeltjes dat ze zijn. Doe het Shiver, je kan het sta voor jezelf op!’ Klonken de honende woorden van Justice, wacht wat was zij van plan ze was aardig, zo ver Justice aardig kon zijn. Enorme kramp verzamelde zich in haar onderbuik terwijl de pijn ritmisch begon en steeds heviger werd. Een smerige slijmbrei vermengd met bloed sepelde langs laar achterpoten op de zanderige grond. De paniek vulde haar hoofd, bloed waarom zat er bloed bij? Na een paar instictieve sterke persweeën was de eerste kitten dan eindelijk geboren. Een klein grijs bolletje ’Omdat je hoopt dat de bomen op die eikel vallen is dit wel een perfecte Treekit’ Meldde de denkbeeldige poes in haar gedachtes. Meteen likte ze de kitten met haar ruwe tong snel schoon. Haar weeën waren niet verminderd en de pijn bleef aanhouden maar Justice had gelijk. Dit was een Treekit. ’Jij zal Treekit heetten.’ zei de poes zonder verdere aanleiding. Ze duwde de kitten met haar neus naar haar buik terwijl niet veel later de tweede kitten al werd geboren. Meteen toen de kitten geboren was begon Justice weer met een voorstel van de naam ’Oh shiver noem deze Lightkit omdat ze haar vaders wereld op moet lichten.’ Kort was de poes stil voor ze zich vervolgde. ’In vlammen!’ Zei de poes in haar kopje steeds wat feller. Ze begreep niet waarom Justice zo vriendelijk naar haar deed en Rowan afkraakte, normaal was zij zelf het mikpunt van de poes. Meteen besloot de de poes te volgen en de kitten Lightkit te noemen. ’Lightkit lijkt mij wel een gepaste naam voor jou’ sprak ze tegen de calico kitten wie ze ook meteen ruw droog likte. En die achter haar broertje naar haar buik duwde. Na de intense pijn die de derde kitten haar al gaf door het kopje dat door het geboortekanaal ging. Gehoorzaam luisterend naar de woorden van Justice zou deze kitten naar het woord akelig vernoemd worden gewoon door de omstandigheden van hun geboorte. Ergens haatte ze het dat de stem zo veel invloed op haar leven had en dat de kittens zulke achterlijke namen kregen als het steeds meer werd. ’Direkit Shiver de derde is een Direkit!’ Klonk de valse stem van de poes terwijl ze kort met aar ogen kneep en de kitten haar naam gaf. ’Direkit’ Zei ze poes toch liefhebbend maar ze gaf de namen nu meer voor de sier, zij koos de namen toch niet dat deed Justice en ze kwam er mee weg gezien niemand de poes hoorde behalve Shiver zelf. Ze likte de kitten snel schoon voor de volgende kitten bijna direct volgde. ’Oh Justice nu mag ik, is er nog een kitten ik wil ook!! Ik wil ook!! Ik wil ook!!’ Klonk ineens de stem van Hopperthought. Met een pijnlijke blik op haar lippen perste de kleine poes de vierde kitten uit en voor ze de kans had de crème kleurige kitten te bewonderen laat staan grondig schoonlikken. Zelfs Justice en Hopper kregen niet de kans met een valse opmerking te komen nu het allemaal ineens zo snel ging en de pijn door gewenning verdween. De laatste twee kittens kwamen voor haar gevoel tegelijk zo snel waren ze in haar bijzijn. Ze likte bij alle drie grondig de bekjes schoon  en daarna de rest van het lichaam. ’Shiver, je beseft wel dat er maar een rode in het nest is. Een demoon. Dat is een demon vernoem hem er naar!’ Sprak Justice honend. Ergens leek het haar wel logisch het hele nestje was grijs op uitzondering van Lightkit dan. ’Justice!! Ik mocht kiezen!!’ Klonk het klagend terwijl de poes gewoon door ging met kitten en de crème kleurige kitten een liefdevolle lik over zijn kopje gaf. ’Jij zal Demonkit heetten’ sprak ze zachtjes terwijl ze hem en zijn zusje Direkit ook richting haar buik duwde. ’Nou Hopper verzin wat er zijn er nog twee!’ Zei Justice meer verveeld en geïrriteerd dan liefhebbend naar haar. ’Oke oke die ene die noem je Killer want dat is een badass naam. Begrepen Shiver?’ De laatste twee woorden van Hopper klonken angst aanjagend. Wacht hopper was het ik loop Justice achterna typje en nu ineens kwamen er dreigende woorden uit. Waarom werden ze dag bij dag erger en erger, ergens wist ze dat als ze de kittens noemde zoals de stemmen dat wilde ze even rust zou hebben en ze niet het mikpunt zou zijn al was het maar voor een dag. ’Killerkit’ Sprak ze zachtjes terwijl ze met een pijnlijk gezicht naar haar kitten keek. Hoe ging ze de namen uitleggen aan de kittens als ze oud genoeg waren om te beseffen dat dit geen normale namen waren. Misschien iets van ‘Mamma hoort stemmen en die stemmen maken haar gek en daarom heet jij Moordenaar omdat een van de stemmen dat badass vond.’ Ze schudde haar kopje en keek naar de laatste kit die ze grondig schoonlikte terwijl Justice een reeks aan walgelijke namen opnoemde. ’Savage want dan vernoem je hem naar zijn vader want dat past wel bij hem denk je niet?!’ Zei de poes in haar kopje, Justice weer. Ze duwde Killerkit richting haar buik waarna ze de laatste kitten die ze nog Savagekit moest noemen ontdeed van de laatste stukjes vlies. ’En als laatste zal jou naam Savagekit worden’ ja, de kittens waren mooi. Enkel de namen, maar ja de rust in haar kopje ging voor alles! ’Goedzo Shiver!’ Klonken Hopper en Justice in koor. Shiver liet zich uitgeput achterover vallen

Er hoeft niet in volgorde gepost te worden. Ook ga ik niet na elke kitten een post maken maar pas als ze alle 6 gepost hebben. Rowanflight mag elk moment invallen.

<sub>Als Killerkit kon denken, zou ze vast denken dat iedereen echt gigantisch in haar weg lag en dat zij degene was die alle recht zou moeten hebben op ruimte, want dat had zij natuurlijk. Ja, Killerkit was een kit, een geschenk voor de meeste ouders, al kon ze natuurlijk ook een ongelukje zijn of zelfs een hel voor haar ouders. Niet iedere kit had even veel geluk, maar de ouders konden niet alleen een klote leven hebben door de geboorte van hun kits. Ook kits konden een klote leven gekregen hebben door geboren te worden en toevallig was Killerkit zo een geval. Ja, je kon niet zeggen dat ze een super geweldig leven zou krijgen. Nee, StarClan had haar niet gezegend met twee paar geweldige ouders, die helemaal verliefd op elkaar waren en ook nog eens hun nestje wensten. Nee, haar ouders waren helemaal niet verliefd - naja haar moeder was verliefd op haar vader, maar haar vader niet op haar moeder, en het hart van haar moeder was gebruikt als speeltje, als een soort wraakplan. En dan had haar moeder natuurlijk ook nog eens geweldige stemmen in der kop, die ervoor zouden zorgen die de kits de meest geweldige namen ooit zouden krijgen. Nee, Killerkit was niet gezegend met een geweldig leven.

Langzaamaan werd het wel een beetje heel erg krap. De moeder van Killerkit was uiteraard niet wat je kon noemen de grootste poes en dan zat ze ook nog eens opgescheept met zes kits, dat paste natuurlijk voor geen meter. Alles begon kleiner te worden voor Killers gevoel, al werd alles natuurlijk juist groter. Killerkit zat nu ruim twee manen in een donker plekje, waar het warm was. Haar tastgevoel en gedachten bestonden al, al was het nog niet geactiveerd. Het zou pas geactiveerd worden zodra ze de reis van de buik naar de duistere buitenwereld had overleeft. Het was op zich best knap dat zo een klein en fragiel beestje zo een reis kon overleven. Ook was het knap dat het lichaam zo in elkaar gezet was dat het zich immuun gemaakt had voor alle virussen die de lucht met zich mee droeg. Je zou verwachten dat een beestje die na twee manen lang op een plek te zijn geweest waar het constant gemiddeld achtendertig graden was de plotselinge veranderingen niet aankon, maar dat was niet waar. Het kleine, natte en trillende beestje kon het prima aan. Ze hadden alle immuniteiten van de moeder meegekregen. Was de moeder niet immuun tegen alles, was de kans groot dat ook alle kits het niet konden overleven. In elk geval werd het langzaam dus te krap voor de kit. Ze voelde overal flinke druk en het irriteerde haar ergens. Een gevoel om hier te verdwijnen groeide in haar maag. Een soort angst, claustrofobie maar dan anders. Een soort overlevingsgevoel. Maar een ander gevoel vertelde haar dat ze ook binnenkort zou verdwijnen en ook dat gaf haar een licht gevoel van angst. Tenminste, het was merkbaar. Angst? Nee, dat toch niet.

Langzaam kwam er vreemd genoeg weer ruimte in de poes. De druk aan alle lichaamsdelen van Killerkit verdween, maar een soort zuigend gevoel was daarvoor in de plaats te voelen. Killerkit liet zich instinctief slap hangen, zodat alles alleen maar sneller gebeurde. Het was lastiger voor zowel de poes als voor de kit om in de meest vreemde houding te gaan liggen, dus liet ze zich gewoon slap hangen. Niet dat ze veel inspraak had daarin, haar instinct wilde dat en niets was daaraan te veranderen. Het instinct van een kat was vaak toch nog net groter dan de wil van de kat en aangezien de ongeboren kit nog geen grote wil had, won haar instinct het binnen no-time. Langzaam verdwenen alle kittens waarmee de kleine grijze Killerkit haar mama moest delen tot alleen zij en haar laatste broertje overbleven in de nu ruime, donkere plek. De plek waar Killerkit afgelopen 2 manen eten had gehad. Ze ging zich er niets meer van herinneren zodra ze kon praten, maar er viel weinig te herinneren. De herinnering aan de geboorte werd zo snel als mogelijk verwijderd. Maar ook de herinnering was nog niet geactiveerd. Ze ging zich pas herinneren en leren zodra ze de koude buitenlucht zou voelen. Het zou het startsign zijn voor het complete leven van de kit.

Nu voelde de kit dat zij aan de beurt was. Een heftige druk was te voelen, een die haar al vrij snel mee had gezogen een kleinere gang in. Een veel kleinere gang. Het was vrij krap, maar Killer had het geluk dat zij een van de laatste was en dus de gang duidelijk verbreed was voor haar. Soepeltjes gleed ze er doorheen. Haar lichaampje was zo klein als mogelijk gemaakt, zodat het niet te lastig werd. En ze had totaal niet tegengestribbeld. Nee, het ging vrij snel en simpel. Ze moest dan ook nog maar een klein stukje en dan was ze officieel een levend wezen. Een die een naam zou dragen, een die kon ruiken, horen, proeven, zien en voelen. Een die een echt leven kon leven. Nu was ze meer een kasplantje, waarop gewacht werd tot het een plantje werd. Ze was een klein boontje, een klein grijs boontje. (sorry geen idee ??) En dat moment was nu. Nu werd Killerkit een plantje.

Toen ze op de grond plopte, schoot haar neus als het ware open. Haar tastgevoel werd geactiveerd, evenals haar geheugen. Maar dat alles werd pas versterkt zodra de tong van haar moeder over haar lichaam gleed en haar warm en droog maakte (best vreemd btw dat een tong een katje droog maakt ??) en ervoor zorgde dat haar longetjes begonnen te werken. Piepjes verlieten automatisch de bek van het kleine beestje, welke van zeer zachtjes tot hard en jammerend werden. Ze wilde wat te eten!! Niet dat ze afgelopen twee manen niets op had hoor, maar ze was gewoon super hongerig. De verschillende geuren dronken als een schok de neus van de jonge kit binnen. Het was wel gelijk super veel. Zo veel dat ze de kou om haar heen bijna vergat. Zo veel prikkels tegelijk, het liet haar complete koppie tollen. ’Killerkit’ was het aller eerste wat ze eigenlijk hoorde. Ze associeerde de stem aan haar moeder, welke de zoete geur van melk bij zich droeg. Het was een vertrouwde geur. Langzaam werd ze naar haar moeder geschoven en zocht haar neus wanhopig de zoete geur van de melk op. Ze wilde etennnnn! Zodra ze het gevonden had, opende ze haar bekje en zette ze deze aan haar 'fles'. Iets in haar kop liet alles automatisch gaan. Ze hoefde er niets voor te doen. Ze vond alle comfort die ze nodig had automatisch. Ze voelde de vachtjes van al haar siblings tegen die van haar. Zes nieuwe kloppende hartjes waren ter wereld gekomen. Ze droegen allemaal een nieuwe maar vertrouwde geur, die automatisch werd opgeslagen in de kop van Killerkit.

Zij was Killerkit. Zij was eindelijk ter wereld gekomen. Ze had het overleefd. De dunne lijn tussen gek en normaal was geboren.</sub>

Haar ogen schoten overeind toen ze de bekende stem van Rowan hoorde. De herhaling van de namen van haar kittens. Niet de zijne, ze waren van haar. Hij was duidelijk genoeg geweest hij niets te maken wilde hebben met de kittens. Ze gaf Killerkit nog een lik over haar kopje voor ze hem aanstaarde. 'Pardon? Jou kittens? Dit zijn mijn kittens jij wilde er sowieso al niets mee te maken hebben dus wat is dit ineens met je wil er niets mee te maken hebben? Die kans had je al niet eens gekregen van mij. Buitendat ben jij de enige misselijkmakende hier.' Zei ze met een geamuseerde stem bijna de woorden van Justice compleet nasprekende. 'Oh en niet alleen Savagekit en Killerkit bestaan hoor. Er is ook nog een Demonkit, Direkit, Lightkit en een Treekit.' Sprak de poes terwijl ze haar kopje afwendde en die bij haar kittens legde. Ja deze kleintjes betekende veel voor haar en Rowan zou ze van een afstand mogen bekijken. Ze wilde de kits niet in de buurt hebben van een 'vader' die gewoon doet wat hij wil en ze niet eens wilde hebben. Ze zuchtte zachtjes en sloot haar ogen.