The beauty purity of baby's

Brightspots haar nest lag dicht bij die van de jonge, nieuwe Queen, Sassyrose. Ze hield een oogje in het zeil en hielp hier en daar waar nodig. Brightspots wist heel goed hoe het was een een nieuwe Queen te zijn, maar dan was de gevlekte poes wel heel wat ouder geweest dan de jonge Sassyrose nu was. Was Brightspots nog steeds niet oud, ze was gewoon volwassen. Ze hief haar kop om even naar de jonge, pure kittens te kijken van de jonge moeder en vroeg zich af hoe het eigenlijk met de poes ging. Of ze het een beetje aan kon.

OOC: Sassyrose first, daarna open voor alles en iedereen <3

Het gesprek met de gevlekte Queen Brightspots had haar ogen echt geopend. Ze was blij dat ze haar zoveel tips had gegeven en ergens had dat haar ook wel gerust gesteld. De witte poes was dan ook al redelijk gewend aan het moederschap en de twee kleintjes die om haar heen drentelden. Als in een soort van zevende hemel. Haar blauwe ogen gingen even de den rond. Zo zag ze een heleboel andere Queens, met wie ze elk wel eens een praatje maakte. Maar toch bleef Brightspots een zwakke plek voor haar, alsof ze naar haar toe werd getrokken. Ergens vond ze het wel erg voor de poes, die één van haar poten was verloren, om voor eeuwig in de Nursery te moeten blijven. Zijzelf zou dat niet kunnen, ze kon al niet wachten om terug te gaan naar haar eigen leeftijdsgenoten, al was ze wel bang om haar broer weer onder ogen te komen. Toch was ze nog altijd van mening dat Shiverthought steun nodig had en ook moest hebben. Ze wierp nog een vlugge blik over Aspenkit en Owlkit, die vrolijk aan het spelen waren, toen ze op weg ging naar de gevlekte poes. "Dag Brightspots," groette ze haar vriendelijk. "Hoe gaat het?"

Zelf was Brightspots ook weer in verwachting van een nieuw nestje kittens. Ondertussen zouden Tallkit en Banekit bijna apprentices worden, dus het kon prima. Ze vond het wel fijn, want zo kon ze bezig blijven. Ondertussen hielp ze ook andere Queens, zoals Sassyrose. Brightspots hief haar kop toen Sassyrose haar benaderde. "Dag Brightspots," miauwde de poes. "Hoe gaat het?" Vroeg de poes. Brightspots kon wel goed zeggen, maar wat Tallkit haar laatst had verteld zat nog diep in haar kop. "Wel oké," miauwde ze naar waarheid. "Hoe gaat het met jou?" Vroeg ze vervolgens. "Aspenkit en Owlkit doen het goed, hé?"

Het antwoord van Brightspots klonk oprecht, want anders zou ze wel zeggen dat het goed ging, right? Misschien zat haar iets heel erg dwars en dat was iets dat ze de poes niet gunde, aangezien ze nou eenmaal een superlief schepsel was. Toen ze vroeg hoe het met de sneeuwwitte poes zelf ging, keek ze met haar blauwe kijkers vrolijk, maar begripvol naar de gevlekte, oudere poes. De opmerking over haar eigen kittens liet haar stralen, alsof ze een lamp was die al het licht maar gewoon weerkaatste uit haar binnenste. "Het gaat prima met me en de tweeling doet het enorm goed. Ze groeien als kool, ze zijn alweer 4 manen oud.." Een dromerige blik verscheen opnieuw in haar ogen. Wie weet hoe snel de twee zelfs al warriors zouden zijn en hun eigen leven zouden leiden. Ze zouden haar helemaal niet meer nodig hebben! Maar goed, dat hoorde nou eenmaal bij het moederschap en dat wist ze maar al te goed. Het was jammer, maar ze hoorden op te groeien. Ze richtte haar blik weer op Brightspots. "Ik hoorde dat je opnieuw kittens verwacht, gefeliciteerd!" sprak ze toen vrolijk uit. "Als er iets is waar ik je mee kan helpen, roep maar. Dat is wat vriendinnen doen." Dat was het minste wat ze terug kon doen voor de hulp die ze zelf had gehad.