Can't get it right

En daar zat ze dan, met haar achterwerk op de grond, oortjes in d'r nek en kopje naar voren gebogen. Ze had het idee dat alles fout ging om d'r heen. Zo hard had ze gewerkt aan dr technieken om te leren jagen, maar het leek wel alsof ze in d'r gezicht werd uitgelachen. Elke keer als ze probeerde een prooi te pakken te krijgen, voelde ze zich onzeker worden, gingen d'r pootjes trillen en kon ze het niet meer. Ze zuchtte zachtjes en keek naar het muisje dat naast haar lag. Dat was het enige wat ze had kunnen vangen vandaag, en ze was al een halve dag bezig. Waarom lukte dit maar niet? Haar helder blauwe oogjes keken eens goed om zich heen en ze dook nog verder in elkaar, het leek wel alsof alles haar aanstaarde, haar bekritiseerde en d'r uitlachte. Ze wilde dit niet meer, ze kon hier niet meer tegen. Frozenpaw rolde zich op tot een klein, trillend, bolletje pluis en bleef zo liggen, in zelfmedelijden.

[Open after Ashdrizzle <3]

De geur van muis had hem aangetrokken tot een bepaalde plek, in de hoop zijn vangst van de dag nog wat uit te breiden. Bij de pluizige staart van een eekhoorn had hij zijn eerste vangst beetgenomen en trippelde achter de steeds sterker wordende geur aan. Toen hij opeens de geur van bloed erbij rook, bleef hij staan, om vervolgens ook de de geur van zijn clan op te kunnen sporen. Oh, helaas, iemand was hem voor geweest. Niet zomaar iemand, though. De geur kwam hem bekend voor en toen er een naam in hem opkwam, slikte hij zachtjes. Moest hij doorlopen nu of even 'hallo' zeggen? Wie weet had ze zijn geur ook al opgemerkt?
Hij besloot het goede te doen en stapte het kleine open plekje op, waar hij de jonge apprentice opgerold zag liggen. Bezorgd fronste hij en liet de eekhoorn op de grond vallen, om vervolgens op haar af stappen en voorzichtig zijn snuit tegen haar aan te drukken. "Is alles goed, Frozenpaw?" Vroeg hij met een bezorgde toon. Hij voelde immers nog altijd wel iets van vaderschap over haar, ook al was het meer Nightspark's kitten.

Doordat ze met haar snuit in d'r vacht zat gedrukt, had ze niet eens doorgehad dat iemand bij haar was gekomen. Ze schrok dan ook aardig toen er opeens een snuit tegen d'r aan werd gedrukt. Ze kwam overeind, haar rug stond gebold en ze siste zachtjes, totdat het tot haar doordrong dat het Ashdrizzle was. Snel dook ze weer in elkaar en legde d'r vacht weer plat. Ze keek met stomheid geslagen naar de grond, zichzelf dood schamend voor wat ze had gedaan. "H-het spijt me... Ashdrizzle," miauwde ze zachtjes. Ze was met zichzelf in strijd of ze hem 'pap' moest noemen of niet. Hij was immers de ex-partner van haar vader, maar haar vader had ze ook in geen tijden meer gezien. Toen pas drong het tot haar door dat Ashdrizzle haar wat had gevraagd en dr oortjes zakte in d'r nek. "Eigenlijk ... niet," miauwde ze verslagen, terwijl ze weer op de grond zakte en naar de grond staarde.

Zijn aanwezigheid was blijkbaar niet opgemerkt, want ze schrok door zijn plotselinge contact met haar. Wat vijandig begroette ze zijn woorden en met stomheid geslagen keek hij haar met zijn blauwe kijkers aan. "H-het spijt me... Ashdrizzle," Werd er vervolgens met een zacht stemmetje gezegd en de grijze kater schudde zijn kop, wat betekende dat hij het niet erg vond. Soms had hij ook zo zijn dagen. "Eigenlijk ... niet," Ze zakte weer door haar pootjes en voorzichtig kwam hij wat dichterbij, haar kort aantikkende met het puntje van zijn staart. "Je mag me alles vertellen, weet je dat?" Glimlachte hij zachtjes. "Want ik vind je het allermooist als je glimlacht."

De grotere grijze kater kwam naast haar zitten en ze volede hoe het puntje van zijn staart zachtjes tegen haar aan tikte. Ze beet eventjes op d'r lip, luisterde naar de woorden die hij sprak en kon trok het eventjes niet meer. Ze dook in zijn korte vacht, terwijl ze zachtjes begon te snikken. "Ik kan het niet, Ash," miauwde ze zachtjes, al klonk het meer gemompel omdat ze vast zat in zijn vacht. "Ik heb telkens het idee dat andere me alleen maar bekritiseren en dat ik alles fout doe. Soms heb ik het idee dat zelfs de muizen me uitlachen omdat ik niet kan jagen," snikte ze verder, terwijl haar hele lichaampje begon te schudden van het huilen. "En ik heb papa al zo lang niet meer gezien, soms lijkt het wel alsof hij me niet ziet staan," kwam er daarna zachtjes achteraan.

[Het doet pijn dit over Nighty te moeten zeggen, dayum xD]

Opeens voelde hij een half nat snuitje in zijn vacht en begon ze te rillen van het zachte gesnik. Haar stemmetje was nog maar net verstaanbaar, dus boog hij zich wat meer naar haar toe. "Ik heb telkens het idee dat andere me alleen maar bekritiseren en dat ik alles fout doe. Soms heb ik het idee dat zelfs de muizen me uitlachen omdat ik niet kan jagen," Oh nee toch.. "Dat is helemaal niet zo, ik heb nog nooit iemand een slecht woord over jou horen zeggen. En je bent nog maar net apprentice, niemand lukt het om zomaar iets te vangen in het begon." Fluisterde hij als geruststellende poging.
"En ik heb papa al zo lang niet meer gezien, soms lijkt het wel alsof hij me niet ziet staan," Nu kwam het op een wat gevoeliger onderwerp aan. "Nee.." Bracht hij er nu ook wat zachter uit. "Dat is niet zo." Hij schudde zijn kop. "Ik weet zeker dat Nightspark van je houdt, hij heeft het gewoon een beetje moeilijk en druk. Je blijft zijn dochtertje, ja?"