Baggy Wrinkles

Het lichtroze neusje van Foxfire snuffelde een beetje geïrriteerd in de lucht. Ze had wel aan haar twee apprentices beloofd dat ze deze avond zouden beginnen met trainen, maar er was duidelijk een flinke bui op komst. Het begon al wat af te koelen en de lucht kleurde donkerder, door de dreigende wolken maar ook doordat de zon bijna verdwenen was. Toch besloot de warrior om door te gaan en trippelde ze haar den uit, waar ze eerst nog eventjes geslapen had, en liep vervolgens gauw door naar de apprentice den. Ze voelde al een druppeltje op haar rug vallen maar hoopte dat dit niet meer werd; ze kon haar twee overenthousiaste apprentices natuurlijk niet meteen de eerste keer in de steek laten; dat zou een slechte indruk geven. Ze stak haar wit rode kop in de den en zocht snel rond, maar zag de twee niet gelijk, dus miauwde ze zachtjes hun namen. "Snowypaw? Lionpaw?" vroeg ze, en keek opnieuw zoekend om zich heen.

- ze zullen straks in het SCterritorium gaan ^^
- voor Snowypaw en Lionpaw, alleen met toestemming binnenspringen.

De kleine grijze poes was nog steeds erg opgewonden over de ceremonie. Ze had eindelijk haar nieuwe naam gekregen en was uit de Nursery. Ze miste het aan de ene kant wel, al die kleine kittens die met elkaar speelden. Toch had het in de apprentice den slapen ook zo z'n voordelen. Ze hoefde niet meer bij haar pleegmoeder, Snowbell, te slapen. Ze haatte haar toch, dus ja, wat moest ze anders. En de beste reden van alles natuurlijk: ze betekende eindelijk iets voor de clan. Ze zou leren hoe ze moest vechten en jagen. In haar bek lag nog wat vers mos, die ze op haar eigen nest legde, om zo de puntjes op de i te zetten. Ze voelde een regendruppel zachtjes op haar kopje vallen, al had haar mentor gezegd dat ze zouden gaan trainen. Zou dat dan wel doorgaan? Haar gedachten werden meteen met een antwoord beloond. "Snowypaw? Lionpaw?" klonk er zachtjes. Ze zag de wit-rode kop van Foxfire om het hoekje komen. Snowypaw stond op en rekte zich uit. Ze trippelde vrolijk naar de uitgang van de den. "Tot uw orders, Foxfire," sprak ze vrolijk en daarna ging ze voor haar zitten.

Lionpaw had haar eigen nestje gebouwd. Sterker nog, ze had een oud nest gepakt en daar nieuw mos ingelegd. Het lag superlekker en was beschut en droog. Ze was tevreden erover. Het was beter dan de eeuwig saaie nursery. Ze kon niet wachten tot ze er eindelijk uit mocht en dingen mocht leren! Ze wou vechten en haar eigen eten vangen. Hoefde ze eindelijk niet meer afgekafferd te worden door clanmates die haar lui vonden. Een kop stak de den in. Ze hoorde haar naam en die van Snowypaw, dus dat moest Foxfire zijn. "Ja? Ik kom er aan." Ze legde de laatste stukjes mos van haar nest goed en testte het snel voordat ze de den uit liep. "Gaan we eindelijk naar buiten, het duurde eeuwen!"

- Sorry voor het lange wachten ;o; -

Al snel kwamen de twee apprentices uit hun den en voegden zich bij haar. Een vrolijke Snowypaw kwam eraan en miauwde; "Tot uw orders, Foxfire," met een glimlach tikte Fox met haar staart tegen de flank van Snowy ter verwelkoming. Al snel voegde ook Lionpaw zich bij hen. "Gaan we eindelijk naar buiten, het duurde eeuwen!" de warrior rees haar wenkbrauw op bij de best wel brutale opmerking van Lion. "Doe 's even rustig," miauwde ze dus ook en keek de ander streng aan, maar al snel glimlachte ze naar de rode apprentice die toch echt best wel wat van de jongere versie van haar weg had. "Het gaat regenen en ik was van plan om eigenlijk de training uit te stellen, daarom zijn we niet eerder gegaan," lichtte ze toe en stond toen op. De twee waren een stuk kleiner dan haar en een grijns doorbrak op haar gezicht. Ooit was zij ook zo klein geweest; ze kon zich het maar lastig voorstellen. "Oké, mijn plan voor vandaag was om jullie het territorium te laten verkennen. Nog niet al te veel doen als in echt trainen en zo, maar gewoon alles een beetje bekijken; als we aan onze terugweg beginnen zal het wel donker zijn. Hou je ogen en neus goed open voor geuren en opvallende dingen, want op de terugweg mogen jullie mij de weg terugwijzen naar het kamp!" dit laatste had ze toegevoegd zodat de twee toch iets te doen hadden in plaats van alleen maar te luisteren naar haar saaie gebrabbel en zo ook wel moesten opletten wilden ze hun opdracht niet verknallen.

Foxfire tikte haar aan met haar rode staart, als verwelkoming. Het maakte de grijze poes alleen nog maar enthousiaster over de aankomende training. Het echte leven begon dan nu toch eindelijk. De andere apprentice die haar mentor zou begeleiden, Lionpaw kwam ook al snel aangelopen. Lionpaw was de dochter van de Deputy van de Clan, dus ergens vond Snowypaw het wel erg spannend om samen met haar te trainen. Wie weet zou ze wel heel slecht zijn en zou dat bekend worden bij Innerghost.. Nee, daar zat ze niet echt bepaald op te wachten. Toch had ze de opmerking van de rode apprentice niet verwacht, aangezien ze best brutaal was. Snowypaw was daar toch nog wat te verlegen voor, al zou dat vast snel veranderen. "Het gaat regenen en ik was van plan om eigenlijk de training uit te stellen, daarom zijn we niet eerder gegaan," vertelde hun mentor, gericht op de opmerking van Lionpaw. "Oké, mijn plan voor vandaag was om jullie het territorium te laten verkennen. Nog niet al te veel doen als in echt trainen en zo, maar gewoon alles een beetje bekijken; als we aan onze terugweg beginnen zal het wel donker zijn. Hou je ogen en neus goed open voor geuren en opvallende dingen, want op de terugweg mogen jullie mij de weg terugwijzen naar het kamp!" Na het horen van al die informatie, voelde Snowypaw zich een beetje dizzy, maar ze herpakte zich snel. Ze had er meteen zin in en stond vrolijk op. Haar staartje zwaaide opgewonden van links naar rechts en ze stond al in de starthouding. Toch keek ze even om en richtte ze haar blauwe ogen op Foxfire. "Foxfire? Kunnen we gaan?" sprak ze toen ongeduldig.

Foxfire vroeg haar te kalmeren. Lionpaw rolde met haar ogen. "Als jij niet enthousiast en ongeduldig was toen je voor het eerst dit helhol uit mocht." antwoordde ze nuchter naar haar mentor. Misschien was het niet heel verstandig om zo haar mening te spreken, maar Lionpaw had nu eenmaal geen blad voor haar mond. Toen legde Foxfire haar plan uit voor de rest van de dag. Ze zouden naar buiten gaan en dan het gebied verkennen. In het donker zouden Snowypaw en zij de weg terug moeten wijzen. "Dus een soort spooktocht? Vet!" enthousiast als ze nu al was rende ze alvast richting de ingang. "Kom mee! Anders is het al donker als we het bos in lopen." riep ze uit en wenkte Snowypaw naar haar toe. Al verwachtte ze niet veel, haar trainingsmaatje was verlegen en durfde niet zo goed had ze gemerkt. Misschien kwam dat nog wel.

Foxfire rolde met haar ogen toen Lionpaw toch echt haar mening nog even duidelijk moest maken, maar ging er niet op in. Daar zou alleen maar een nutteloze discussie van komen en bovendien wilde ze de pit van de apprentice niet de kop indrukken. Dat was alleen maar goed als je voor een tegenstander kwam te staan; je kon daar goed je voordeel mee doen of de ander mee verrassen. Met een grijnsje begon ze aan haar uitleg, ze had immers een best cool iets bedacht en was meer dan enthousiast om dit met haar apprentices te delen. Ze keek Snowypaw en Lionpaw aan nadat ze klaar was met haar uitleg. Als ze vragen hadden was het nu tijd om ze te stellen. "Foxfire, kunnen we gaan?" vroeg Snowypaw ongeduldig, en ook Lionpaw kon haar enthousiasme niet inhouden. "Dus een soort spooktocht? Vet!" Ze grinnikte toen de jonge poes al richting de uitgang toe rende. "Jup, we kunnen gaan." miauwde ze. "Kom mee! Anders is het al donker als we het bos in lopen." grinnikend keek Fox naar Lionpaw en liep op een drafje naar haar toe. "Even wat geduld jij, je moet me wel volgen anders weet ik straks de weg niet meer terug." het laatste voegde ze er wat plagerig aan toe, maar maakte wel haar punt duidelijk. Ze wilde niet dat zij straks achter de twee dolenthousiaste aan moest rennen.

Ergens was ze wel blij dat ze met Lionpaw was gematcht, zij was namelijk niet al te verlegen. En beter nog, ze was net zo enthousiast over haar training. "Kom mee! Anders is het straks al donker als we het bos in lopen," wenkte de rode poes haar toen. Dat aanbod nam ze vrolijk aan en ze nam al een kort sprintje in de richting van de uitgang van het kamp. Blijkbaar was Foxfire niet al te gesteld van hun vrolijke sprintjes, aangezien ze hier wel een opmerking over maakte. "Even wat geduld jij, je moet me wel volgen anders weet ik straks de werg niet meer terug," klonk er plagerig uit de bek van de volwassen poes. Snowypaw reageerde er niet op en nam nog een sprintje. Ze wilde niet meer dat verlegen poesje zijn dat ze was geweest, al wilde ze vooral niet laten merken dat ze zo verlegen was. "Wie het eerste bij die grote boom is!" riep ze daarom ook naar Lionpaw toen ze het kamp net verlieten. Er stond namelijk een grote boom, waar een heleboel kraaien rondom vlogen. "Klaar? Af!" En weg was de grijze tabby poes. Ze zou stoer zijn, dat moest duidelijk zijn.

Sorry voor de late reactie -