In love with an angel who's touched by an demon || Bluewisp

rowanflight

This is what I thought,
I thought you need me,

Er was niet veel rede meer waarom hij nog keek of hij haar kon zien. Er was niet veel rede waarom hij nog echt in het kamp was. Ja hij had.. Dingen gedaan met Shiverthought en eigenlijk voelde hij zich er niet bepaald goed onder. Hij wou het negeren, cool style net als zijn buddy maar nee. Dat soort dingen kwamen gewoon niet bij hem door. Nog altijd zocht hij naar haar zachte ogen en haar warme glimlach. Hij wou Bluewisp zien maar als die al aandacht zou besteden aan iemand in de clan zou dat waarschijnlijk nu ondertussen wel Zephyr zijn. Puntje bij paaltje bleef hij in z'n eentje achter. Alleen. Nou ja, misschien met die Shiver er bij.. Maar hij kon neit van haar houden. Niet zoals hij van Blue hielt... Blue die altijd zijn gedachten vast hielden.

This is what I thought
so think me naïve,
I promise you a heart
you'd promise to keep,

Kiss my eyes and lay me to sleep.

Met haar oortjes naar beneden staarde Bluewisp naar de zwarte kater die treurig voor zich uit keek. Een misselijkmakend gevoel van schaamte had haar de afgelopen week bekropen. Als er iemand was die meer van haar kotste dan zich zelf, dan was het waarschijnlijk Rowanflight wel. Of haar vader die waarschijnlijk al kokhalzend zijn hoofd had weggedraaid. Blue raapte al haar moed bijeen, ooit moest het er van komen. Ooit moest de grijze poes haar fouten onder ogen zien, en of het betekende dat ze Rowanflight moest vergeten of niet, moest haar niet meer uitmaken. Alles was beter dan de onzekerheid waar ze nu in vast zat. De Clan had haar al schuin aangekeken, iedereen wist dat er iets was. Langzaam dribbelde Blue naar de zwarte kater, bang om hem aan te raken zat ze een stukje bij hem vandaan. "Hey, Rowan." Mauwde ze voorzichtig, zijn ogen zoekend.

De plotse veel te bekende stem. De stem die hem nachten wakker had gehouden liet hem bijna opschrikken en met zijn gouden ogen staarde hij haar aan. Hij opende zijn mond even om een begroeting te spreken maar sloot deze voor de woorden over zijn keel kwamen. Nee. Nee hij kon haar nieteens begroeten. Haar naam alleen al in zijn mond nemen zou een schande zijn naar zijn ouders toe. Het beest dat hem zo verraden had stond recht voor zijn neus en waarom.. Waarom was de hele vraag die door zijn hoofd bonkte. Met een kille blik in zijn ogen staarde hij haar aan en likte over zijn grijze poot. "Wat moet je?" Mompelde hij rustig het weigerend om haar naam uit te spreken wetend dat die in zijn keel zou blijven hangen.

De onaardigheid en walging die in zijn stem heerste deed haar pijn. Ontzettend veel pijn zelfs. Bluewisp zuchtte en ontweek zijn blik nu omdat het teveel stak om hem aan te moeten kijken. "Ik dacht dat ik je een excuus verschuldigd was. Of een uitleg, als je die überhaupt nog wilt." Haar stem klonk helder maar wel zacht, ze wilde het liefst door de grond zakken. Waarom was ze ooit op hem af gestapt? Ze hoopt ook ten zeerste dat ze die Warpaw nooit meer hoefde te zien, wetende dat die kater de grootste fout van haar leven was. Ze waren elkaar tegengekomen op het allerslechtste moment. En fouten konden gemaakt worden, hoe pijnlijk ze ook waren. Dat Rowan het haar vergaf was het enige wat ze van hem wilde, vergeten zou hij niet. Dat hoefde ook niet van haar, ze verlangde niet van hem dat hij haar nog als geliefde zag. Ze wist niet of zij dat zou kunnen als zij in zijn poten stond.

Nog altijd lag er een kille blik in zijn ogen hoewel de pijn er doorheen schemerde gezien hij deze ondanks zijn geweldige skills niet kon verbergen. Hoe drufde ze ooit hem aan te spreken, wetend dat wat ze zocht hij niet kon geven. Hij kon haar niet vergeven voor wat ze gedaan had, dat kon hij simpelweg niet, want als hij haar zou vergeven zou hij elk laatst beetje van zijn waardigheid verliezen. Daarom bleef hij kil naar haar kijken. Even koel en beheerst zoals hij de laatste tijd was geweest. "Nou leg jezelf dan uit. Ik had verwacht dat wij meer waren,dat ik je meer kon geven dan een Riverclan Apprentice Maar het ziet er naar uit dat ik mij vergist heb." Mompelde hij koel en keek haar aan. "If lust is everything you want. You know I couldve given that to you too." Mompelde hij haar kil aanstarend.

Blue's lippen waren tot een streep getrokken bij de woorden van Rowanflight. Ze wendde haar blik naar beneden en slaakte een diepe zucht. "Ik ben blij dat je dat verwachtte, want dat was en is nog steeds zo." Mauwde ze terug, zijn ogen opnieuw vindend en bijna door haar poten zakkend bij het ontmoeten van zijn koele blik. "Je kon me alles geven dat weet ik, en ik wilde alles ook alleen met jou." Ging ze verder, haar stem klonk schor van de emotie die er in lag. "Ik weet niet wat me overkwam, Rowan. Ik weet dat het een slap excuus is, maar ik weet het echt niet. Je gelooft me niet maar," Bluewisp zuchtte wetende dat hoeveel ze zichzelf ook probeerde uit te leggen hoe verder ze zichzelf in de problemen kletste. "En ja, het voelde goed." Mauwde ze haar stem lichtelijk verheffend. "En dan doel ik niet op de.. gemeenschap. Ik kende die kater nauwelijks." Ze zweeg voor ze zich hervatte, "het voelde goed om even niks te voelen." Concludeerde ze uiteindelijk stilletjes. Haar nagels stonden in de aarde geklemd, haar ademhaling was zwaar. Ze wist dat ze het verpest had, en nog goed ook. "Ik betwijfel of het nog iets uithaalt, maar het was de grootste fout die ik ooit in mijn leven begaan heb."

Zijn ogen groeide koeler terwijl hij haar aanstaarde en duwde zijn nagels even de grond in om niet uit te halen naar haar. Elk woord stak hem keer op keer. Elk woord brak hem in duizenden stukjes. "Was dat het.. Was dat wat je me wou vertellen." Mompelde hij met het laatste beetje zelbeheersing wat hij nog had in zijn lichaam. Het maakte hem gek om haar zo te zien, het maakte hem gek om haar kwijt te moeten raken. Maar het maakte hem gekker om haar dichtbij te hebben. Hij zuchtte diep en staarde haar recht aan. "Ik weet niet wat ik moet denken." Mompelde hij langzaam en staarde haar recht aan met zijn indringend goude ogen. Hij wou haar geen pijn doen maar de angst om haar te verliezen was al lang geleden uitgekomen. "Wat is er wat je wil. Wat wil je van mij? Want ik kan niet opnieuw mijn hart geven en deze verliezen.."

"Ik weet niet wat ik je anders moet vertellen, Rowanflight." Mauwde Bluewisp goudeerlijk terwijl ze hem aanstaarde. "Ik heb mezelf nog nooit zo teleurgesteld en daarbij jou en mijn clan. Ik leef in diepe schaamte en alles wat ik kan doen is me verontschuldigen." Sprak ze, haar stem helder en wat meer bijeen geraapt dan het net in alle emotie had geklonken. De kater sprak weer, woorden die haar raakten. "Ik weet niet wat ik van je wil, ik verlang vrij weinig van je. Slechts dat we elkaar normaal aan kunnen kijken." Zei ze zachtjes haar neusje voorzichtig uitstekend om zijn wang aan te raken. "Ik wil bij je zijn, Rowan. Alles vanouds, maar ik begrijp ook dat je dat niet kan." De poezin sloot haar blauwe ogen en snoof zijn geur op. Deze was vermengd met de geur van een andere kat, een poes wel te verstaan. Achterdochtig nam ze een stapje naar achter. Nog niet klaar om er een vraag over te stellen, maar wel zo'n duizend vragen opwekkend.

Er was niet veel rede waarom hij meer had verwacht van haar. Het waren loze woorden die nauwelijks tot hem door drongen. "Ik kan er nog steeds niet bijkomen hoe los rond rollen met katers. Apprentices. Van een andere clan leuker is dan samen zijn met iemand waarvan je zogenaamd zegt te houden. Want nee Blue dat doe je niet. En op dit moment geloof ik niet dat je dat ooit hebt gedaan." Strak staarde hij naar haar de druk van haar neusje tegen zijn wang liet hem warm worden en even wou hij zijn hele act laten vallen want ja, er was niets liever da hij wou dan haar terug hebben. Hij wou haar hebben, nu. Maar inplaats daarvan duwde hij zijn nagels in de grond en haalde diep adem. "Mijn leven lang ben ik uitgespugd en weer opgekauwd heb ik gegeven wat ik kon geven en niets genomen. Het moment. Het enige moment waarop ik eindelijk iets wou werd dit ook van mij afgenomen." Zijn lichaam kwam omhoog en hij staarde haar aan. "Vertel mij hoe ik ooit nog kan leven kan zonder jou aan te kijken en te zien wat je gedaan hebt." Siste hij hypocriet dat hij was wellicht. "Maar ik geloof dat we quit staan. Alhoewel Shiverthought niet van mij genoten heeft op het moment dat ik dacht dat mijn hart nog in jouw poten lag Bluewisp." Mompelde hij kil. Daar ging hij, daar brak hij. Haar naam was er niet zo krachtig uitgekomen als de rest en zijn ogen vielen omlaag terwijl elke haar op zijn lcihaam overeind stond. Haar naam, degene die hem zo lang wakker had gehouden. Was eindelijk weer uit zijn mond gekomen.

En daar was het weer. Het moment dat de twee katten die zo van elkaar hielden weer met nekharen overeind voor elkaar stonden. Voor de zoveelste keer. Alles wat ze probeerden leek terug te vallen op geruzie en gekibbel, zo nu ook, wellicht in ergere mate dan voorheen. "Wát?" Siste ze, haar blauwe ogen furieus samengeknepen haar lichaam groot makend in de opkomende woedde. "Ten eerste, hoe durf jij te sturen wat ik wel en niet heb gedaan? Want ik houd van je, of correctie hield. Want zo'n intense hypocriet kan ik werkelijk niet uitstaan!" Grauwde ze kwaad terwijl ze drie stappen achteruit zette. "Dat rook ik dus, vuillak die je bent. Omdat ik een fout maak besluit je het terug te doen? Ze is waarschijnlijk ook nog zwanger, gátver." Haar staart schoot overeind bij het idee. Haar hart volledig in de kreukels en haar maag leek omgekeerd. "Ik heb een fout gemaakt waar ik de komende jaren nog vies voor wordt aangekeken, wat dacht je nou Rowanflight? Laat ik het in haar gezicht wrijven? Op de eerste en beste poes springen om het nog even wat erger te maken?" De poezin draaide zich om, uit ongeloof meer tegen zichzelf pratend dan tegen de kater die zich nu achter haar bevond.

Even snoof hij zijn ogen vol ongeloof.. legde ze nou serieus de fout bij hem? Was ze hem serieus een preek aan het geven. Hij duwde zijn nagels de grond in. 'Oh ja. Een maan lang niets horen en vervolgens zwaktw tonen aan een kat dientegen je aan staat te janken dat ze van je houd is echt exact hetzelfde als wat jij mij hebt aangedaam Bluewisp je hebt helemaal.gelijk.' Mompelde de grijze kater iet wat sarcastisch terwijl zijn staart geirriteerd heen en weer gleed. Kon ze starclan verdomme niet zien dat hij hier in tweestrijd stond. Zich aan de ene kant al dood schaamde maar hoe moest hij weten dat de dag nadat hij het met een of andere poes had gedaan mevrouw ineens weer buddies wou worden. Verdomme zij zou hier hem om vergifenis moeten smekem niet andersom!

-shortmobpostx

"Mijn fouten hebben geen levenslange gevolgen," snauwde Bluewisp terug. Haar ogen boos en gekwetst, ze klauwde haar nagels furieus in de grond. "Jij hebt dadelijk kittens, waar je voor moet zorgen en waar je van moet houden. Hoe kun je ooit met mij samen zijn als je dat met haar hebt." Haar werd zo verschrikkelijk hatelijk uitgesproken dat haar ogen bijna vuurspuwden bij de gedachte aan de kattin. Als ze Shiverthought tegen zou komen zou ze zich niet meer in kunnen en haar naar de keel vliegen. Vermoorden als het kon. "Ik heb een fout begaan, ja. Ik geef hem toe en ik biedt mijn excuses aan." Ze keek hem aan en zette een stap dichterbij om haar woorden kracht bij te zetten. "Maar ik ben niet zwanger en ik lieg niemand anders voor met de loze woorden van 'houden van', je bent afschuwelijk." Grauwde ze, haar staart heen en weer zwiepend bij de belediging die ze uit haar mond liet rollen.

Hij gromde zacht, wat boeide het nou eigenlijk, waarom probeerde hij nog zichzelf in zijn recht te zetten. Ze had geen recht van spreken over hem maar nee alsnog sprak ze. God wat haatte hij haar op dit moment. Nee wat haatte hij haar in het algemeen. "Wat maakt het jou eigenlijk een flikker uit wat ik wel of wat ik niet doe. JE hebt nu al duidelijk gemaakt dat je niets meer tussen ons ziet dus waarom wil je mij nog even op mn ziel trappen Blue. Haal je er plezier uit hmm?" Zijn gouden ogen spuwde vuur terwijl hij haar aanstaarde en zijn staart heen en weer schoot. "Nou en dat ik kittens heb." Siste hij nu wel echt gepijnigd. "Oh wil je dat ik nu op mijn knieen ga om jou om vergiffenis te smeken? Jij hebt mij weken in pijn gelaten niet weten wat ik met je moest. Je sprak nieteens tegen me wat moest ik denken hmm. Moest ik gewoon maar wachten tot mevrouw de koningin besloten had om haar gratie met mij te delen?" Siste hij trillend van de pijn en gevoelens. "Als ik afschuwelijk ben, wat ben jij dan hmm."

"Natuurlijk maakt het me uit wat je wel en niet doet, mousebrain!" Snauwde ze terug, haar stem zacht en sissend terwijl ze haar ogen strak in die van hem liet priemen. "Ik zeg nu toch sorry! Wat kan ik nog meer doen dan?" Toen hij terug begon over de kittens lachte ze schamper en sarcastisch. "Jahoor, het maakt niet uit. Hoop voor je dat ze net zo getikt worden als die nieuwe lover van je. Wie ik graag naar de keel vlieg als ik haar in mijn gezichtsveld zie verschijnen." Grauwde ze haar nagels nu uitschietend, klaar voor de aanval. Het voelde alsof ze elk moment kon exploderen van woedde. "Misschien ben ik dan wel helemaal niks waard, maar wat maakt het ook uit. Jij bent duidelijk volledig over mij heen." De kattin beet op het puntje van haar tong om niet verder te gaan in de wir war van opmerkingen.

Even was hij met stomheid geslagen terwijl hij de grijze kattin aanstaarde. Hij over haar heen. Het was juist het tegenover gestelde. Hij had zojuist zijn hele hart geleegd haar laten zien hoe veel hij nog van haar hielt maar door op maar een seconde Shiverthought op te merken was hun hele gesprek dat de goede richting op ging overgeslagen. En ver ook. Zijn staart sloeg heen en weer terwijl hij haar recht aanstaarde. Hij hielt van haar meer dan van wie dan ook en dit brak zijn hart compleet. "Bluewisp hoe kan je dat bedenken. Siste hij haar toe. "Je bent mij verdomme alles waard. Waarom snap je niet dat dat is wat ik jou probeer te vertellen. Ik hou van je!" Zijn stem sloeg over pijn duidelijk aanwezig terwijl zijn oren omlaag zakte. "Ik zou nooit over jou heen kunnen komen Blue.. Je bent alles wat ik wil hebben.."