Rescue plans (Bluewisp)

Maplekit

had haar grijze oogjes die ochtend opgewekt geopend. Naar een diepe ademteug had ze zich weer opgekruld tegen haar moeder. De warmte van haar moeders vacht stroomde door hun nest heen. Het zorgde er voor dat de kitten er het liefst heel lang lag. Het was wel knus en gezellig zo. Een soort stilte dat niet zo snel verstoord werd, behalve dan door de jonge kittens. Kittens die piepte en schreeuwde om aandacht. Toch vond ze het prima zo, ze had er al lang door heen leren slapen. Daarbij was ze vroeger ook zo geweest, piepend als ze genoot van de warme moedermelk, van de verzorgende likken van haar moeder. Toch was ze al lang blij dat ze iets zelfstandiger kon worden, ze kon nu tenminste zelf wat dingen ondernemen. Niet dat ze ooit het kamp uit was geslopen, zoals sommige andere kittens wel eens deden. Nee, ze bleef het liefst gewoon in het kamp, daar was immers ook voldoende te ontdekken. Haar ogen had ze weer gesloten, in de hoop haar slaap weer te hervatten. Toch mocht dat het niet baten, haar moeder was opgestaan en had haar met een vriendelijke tik van haar staart gewekt. Het was tijd om op te staan. Met een geeuw rekte de kitten zich dan ook uit, voordat ze langzaam op stond. Haar moeder had vast wel iets voor haar in petto. Zouden ze iets als familie gaan doen. Toch viel het behoorlijk tegen, ze moesten hun ontbijt halen. Redelijk schoorvoetend liep de kitten dan ook achter haar moeder aan naar de prooihoop. Daar lagen veel dieren op, allemaal gevangen door haar clangenoten. Sterke krijgers en leerlingen, die trainden voor het bestaan van de clan. Het was vrijer dan kittypets het ooit zouden krijgen. Ze konden zelf bepalen wanneer ze naar buiten gingen of wat aten. Ze beleefden meer avonturen dan zomaar achter een tweebeen aan te hollen. Ze konden met elkaar spelen, de clan zorgde voor elkaar. De Elders, vertelden verhalen aan de jonge kittens, en werden verzorgt door de rest van de clan. Hun tijd zat er al op. Langzaam pakte de kitten een musje van de prooistapel, het was een klein beestje, met een hoop veren er aan. Ze vond het altijd leuk zo diertje helemaal te onderzoeken. Ze trok dan voorzichtig de veren er uit, zodat die verspreid over het kamp lagen, meegevoerd met de wind. Met een voorzichtige beet trok ze aan de eerste veer, aan een van de vleugels. Het was bruin, een lichtbruin die kenmerkend was voor die mussensoort. Haar grijze ogen waren geconcentreerd gericht op het diertje, die langzaam zijn verendek verloor. Zodra er geen veer meer over was, en er een paar kleine witte donzige veertjes aan haar neus plakten, moest ze niezen. De ene nies volgde naar de andere, totdat ze de veren er met haar pootjes af wist te vegen. Haar poten zette ze voorzichtig op de mus, voordat ze er een hapje van af trok. Het smaakte verst, lekker. Natuurlijk was het anders dan de moedermelk, maar ze vond het zeker een goede verandering. Nu kon ze veel verschillende dingen proeven, elke dag iets nieuws proberen. Al betwijfelde ze of ze ooit een vis te proeven kreeg. Riverclanners joegen op vis, Thunderclanners vaak niet. Misschien had een van de Warriors nog wel een leuk verhaaltje te vertellen. Iets mee gemaakt, dat vond de kitten allemaal wel reuze interessant. Met een kort zwiepje van haar staart, pakte ze het nu kale musje op en zette ze voorzichtig een paar stappen richting een van de Warriors in de buurt. Het was een mooie jonge kattin, eentje die nog lang niet in de Eldersden zou belanden. Met een voorzichtige en licht nerveuze blik keek ze de kattin aan. ‘Hwo,’ begon ze langzaam, zich bijna verslikkend in haar prooi. Snel liet ze het musje vallen, voordat ze schaapachtig naar de kattin keek, een schattig glimlachje vormde zich om haar snoet.