The beautyful sound of falling water

Rainpaw keek naar de waterval, velen vonden het mooi, voor hem was het gewoon wat water dat naar beneden viel. Niets speciaals aan, vond hij. Hoe konden zoveel katten dat toch bewonderen? Het was gewoon wat water dat werd voortgestuwd in de stroom, en dan werd meegesleurd door de zwaartekracht. Hij zou nooit water willen zijn, altijd meegaan met de rest, vastzitten in dezelfde routine, constant ergens anders naar toe gaan, geen eigen, vaste plek bij je familie en vrienden. En dan die val, die angst op voorhand om zo diep te vallen, vreselijk. Hij keek even rond hem toen hij Riverclan rook, wie was daar?

first Sagepaw

De poes hield één van haar zwerftochten door het gebied, voornamelijk in de hoop op een lekker hapje of een gezellig gesprek. Ze had de laatste tijd behoorlijk wat nieuwe katten ontmoet van buiten de Clan, alleen kon ze dat niet echt een 'gezellig' gesprek noemen. Eén kater had haar uit het niets aangevallen, gelukkig was ze nog redelijk ongedeerd, dankzij twee rogues die haar te hulp schoten. Misschien dat ze voortaan toch maar in eigen gebied zou blijven. Haar ogen vielen op Rainpaw, die met zijn chagrijnige kop naar de waterval zat te staren. Ze grinnikte even. "Wat heeft de waterval jou misdaan, Rain?" plaagde ze hem. De kater was altijd in een bad mood, of tenminste, zo leek het.

Sage kwam aangelopen. "Wat heeft de waterval jou misdaan, Rain?", mauwde ze plagend. Hij draaide zich chagrijnig naar haar om. "Grappig," gromde hij, maar zijn ogen kleurden langzaam op. "Het is gewoon... zo..." hij dacht even na. "dom," was zijn besluit. De perfecte beschrijving, katten vonden het mooi omdat het water naar beneden viel, wauw, prachtig hoor. Hij grijnsde even. Rain keek naar de grijze kattin. Ze had een wonde. "Wat is er daarmee gebeurd?", vroeg hij verrast, die had gevochten zeg. Hij keek naar de krassen, zo erg was het nu ook weer niet, maar hij had er best wel bij willen zijn. Om Sage te verdedigen.

De grijze kater draaide zich naar haar toe, en ze schrok bijna van de boze expressie op zijn gezicht. Hij leek haar grapje niet bepaald op prijs te stellen. Sommige katten hadden nou eenmaal niet zoveel humor als zij. De kater zei dat het dom was, wat hij bedoelde wist ze niet helemaal. De waterval was dom? Ze keek even naar de trots van de Riverclan. Een hoop stenen waar water vanaf viel. Misschien was het niet super, maar het was alsnog beter dan de heide van de Windclan of de stinkmoerassen van de Shadowclan. Ze haalde haar schouders op. Rainpaw vroeg naar haar verwonding, en ze keek er even naar. Ze was het bijna vergeten. "Aangevallen. Ik kwam een Bloodclanner tegen," vertelde ze Rainpaw. "Maar gelukkig ontmoette ik een gang van rogues die me kwam helpen." Ze vond het naderhand wel grappig. Die kater had haar uitgedaagd, maar iets later had ze ineens drie rogues aan haar zijde. Rogues waren zo slecht nog niet.

"Aangevallen. Ik kwam een Bloodclanner tegen. Maar gelukkig ontmoette ik een gang van rogues die me kwam helpen." Rogues? Die stinkende zwerfkatten hadden haar geholpen? Dat was een verrassing. Die egocentrische beesten hadden een clankat geholpen, des te beter voor Sage. "Hmm," mompelde hij kort. Hij had het niet zo voor rogues, of bijna elke andere kat in dit gebied dan ook. Maar vooral rogues, en Bloodclanners, die waren nog erger. Die vermoordden gewoon iedere kat die ze tegenkwamen, dat was nog veel erger, maar Sage was er kennelijk afgekomen zonder. Rain draaide zich terug naar de waterval, om te proberen het mooie ervan in te zien. Hij kon het niet, het lukte niet.

Sagepaw keek even naar Rainpaw, probeerde te peilen wat hij nu dacht, maar ze zag alleen die everlasting chagrijnige uitdrukking op zijn gezicht. Wat dat betrof was hij vrij moeilijk te lezen, hij leek altijd boos. Heel veel zei hij ook niet, hij mompelde alleen wat. Sagepaw keek even verveeld de andere kant op. Blijkbaar kon het hem niet zoveel schelen dat ze bijna doodgebeten was door een Bloodclankat. "En, heb jij nog iets spannends meegemaakt?" vroeg ze toen maar. Ze had geen idee wat de kater bezighield, of wie zijn mentor was. Ze wist eigenlijk vrij weinig over haar clangenoten, het begon haar op te vallen. Terwijl een Clan toch juist een hechte groep moest zijn. De kattin had dan ook besloten om meer haar best te gaan doen om iedereen beter te leren kennen.

Rain zag vanuit zijn ooghoeken dat Sagepaw naar hem keek, en zich toen afwendde. Ze vond het waarschijnlijk niet zo leuk dat hij niet doorvroeg over die Bloodclanner. En die rogues. "En, heb jij nog iets spannends meegemaakt?", vroeg ze. De grijze kater staarde nog steeds naar de waterval. "Nee, hier gebeurt nooit iets, zeg maar." Nu keek Rain wel naar Sage. "Zullen we een beetje vissen?", vroeg hij. De kater zocht naar een plek om bij het water te komen, dat was nogal lastig met al die rotsen.

Flut sorry ^^

Ergens werd ze een tikkeltje somber van de kater. Hij leek niets leuk of interessant te vinden, en zijn negatieve vibes raakten haar ook. De kater zei dat hier nooit wat gebeurde, wat misschien ook wel klopte. Alle actie speelde zich af buiten het Clangebied. Daar werden de dassen aangepakt, daar werden de gevechten gestreden, daar was al het avontuur. Maar goed, de laatste keer dat ze uit het Clangebied was geweest, was voor voorlopig ook wel weer genoeg geweest. Het was dankzij een stel rogues geweest dat ze hier nog stond. Toch was ze nog bang voor die Bloodclanner, die gezegd had dat ze elkaar nog wel een keer zouden zien. De grijze kater vroeg of ze wilde vissen, waarop ze breed glimlachte en knikte. "Natuurlijk," riep ze uit. Ze wilde richting de waterval lopen, maar bedacht zich toen. "Dat gaat alleen niet zo makkelijk hier, denk ik."

Sagepaw liep naar de water val. Ze zou er toch niet afspringen? Rain liep naar haar toe, sommige katten waren zo roekeloos dat ze dat wel eens wouden proberen. Hij zuchtte opgelucht toen ze zei:"Dat gaat alleen niet zo makkelijk hier, denk ik." Hij dacht even na. "Nee, je hebt gelijk, het is echt moeilijk ombij deze rivier te gaan vissen." De kater staarde teleurgesteld naar de rivier, hij had zo'n zin in een stukje vis. "Jammer dan," mompelde hij heel stilletjes tegen zichzelf. "Zullen we anders even onze vechttechnieken op elkaar uitoefenen?", vroeg hij dan maar. Daar had hij wel zin in, het leek hem leuk om nog eens te vechten, maar dan wel met ingetrokken nagels.

Sagepaw staarde nog even naar de waterval, en zag het doemscenario al voor zich. Ze zou flink hard op de rotsen kletteren, en haar mooie koppie zou volledig verspreid zijn over de stenen. Wat voor de rest van haar over was, zou ironisch genoeg terug spoelen naar het Clankamp. Helaas, ze had wel zin om haar poten even nat te maken. Het vissen vond ze bijzonder leuk: wat dat betrof, was ze een echte Riverclankat. De kater stelde vervolgens voor om vechten te gaan oefenen, en Sagepaw haalde haar schouders op. Waarom niet? Ze was wel nieuwsgierig hoe goed de kater was - waarschijnlijk beter dan haar, hij was nou eenmaal een maand ouder. "Kom maar op!" daagde ze hem uit, en ze ging in een defensieve houding staan. Nu zou ze iedere aanval van hem aan zien komen, en met gemak kunnen ontwijken om zo voor een tegenaanval te kunnen zorgen. Het enige probleem hierbij was het feit dat de poes weinig aan krachttraining had gedaan, en haar tegenaanval waarschijnlijk weinig tot niets uit zou halen.

Als antwoord op zijn vraag ging Sagepaw stevig op de grond staan en riep: "Kom maar op!" Dat liet Rain zich niet een tweede keer zeggen. Met een speelse grijns zette hij zijn poten mooi op de grond, zodat hij zich goed kon afstoten en ook goed opzij kon springen voor als Sage als eerste zou aanvallen. Dat deed ze niet, dus sprong hij recht naar haar rug en deed een poging om zacht in haar flank te bijten. De kater gromde, nog steeds grijnzend. Hij voelde zich weer een kitten, toen stoeide hij ook nog veel met de andere, al was dit ietsje gevorderder dan toen hij een kitten was. Toen was het gewoon nog wat bijten en springen. Met vechttechnieken, de vechttechnieken die hij van zijn mentor geleerd had, was het veel leuker. Hij was geconcentreerd en gefocust op bijna elke stap hij zette, op elke poot, elke spier in zijn lichaam, het voelde heerlijk. Bovendien was het al zo lang geleden dat hij nog eens getraind had. Hij besefte nu pas hoeveel hij gemist had.

De poes had zichzelf al in een defensieve stand gezet, en stond dus volledig klaar voor de aanval van Rainpaw. Hierdoor wist ze hem ook te ontwijken, en in één vloeibare beweging sprong ze opzij en maakte ze een soepele draai zodat haar kop weer zijn richting op wees. Vervolgens zette ze zichzelf weer af, in de hoop om haar klauwen in zijn vacht te kunnen zetten. Mocht ze een redelijke grip hebben, kon ze haar tanden ook nog in zijn ruggengraat zetten. Vixencry had haar geleerd dat ze haar snelheid en flexibiliteit moest gebruiken, en dat deed ze dan ook op haar volle potentie. Alleen was ze niet zo heel sterk, en qua intelligentie was het ook maar gemiddeld. Maar ze kon zich redden, en daar ging het om.

De poes ontweek zijn aanval en probeerde op zijn rug te springen. Het lukte, maar ze woog niet zo veel en Rain rolde zich op zijn rug, waardoor Sages fragiele lijfje tegen de grond werd gedrukt, onder het zware van dat van hem. Hij stond zo snel mogelijk op om zich om te draaien en op de grijze kattin haar rug te gaan zitten, hij hoopte dat ze niet op tijd zou opstaan. De kater liep snel naar haar toe en nam voor de tweede keer een snelle sprong. Zodat hij goed op Sages rug zou belanden zich daar mooi omheen kon klemmen.

Sagepaw had aan haar gewicht moeten denken: de slanke poes woog niet bijzonder veel, en het was dan ook niet moeilijk voor Rainpaw om haar aanval gemakkelijk te verwerken. In een soepele beweging werkte de grijze kater zich naar de grond, waardoor Sage zelf behoorlijk hard op de grond sloeg. Je kon een duidelijke kreun horen van de kattin, vooral toen ze de druk van Rainpaw's lichaam op het hare voelde. Ze probeerde zichzelf overeind te duwen, maar voordat dat volledig lukte, kwam Rainpaw er alweer aan. Ze kon zijn sprong nog redelijk goed opvangen door zichzelf op haar rug te rollen en uit te halen naar de kater met haar voorpoot. Ze hoopte dat ze hem zou raken, een flinke kras op zijn borstkas zou hem vast wel even gedeisd houden.

Toen hij op haar afsprong rolde zij nog snel opzij, waardoor de kater nog maar net kon voorkomen dat zijn achterpoten op haar buik zouden belanden. Zijn poten raakten nog wel haar zij, maar hij hoopte dat het niet te hard was aangekomen. Dan pas voelde hij een vochtige plek van zijn borst af druipen. Ze had hem gekrabt! En dat terwijl Rain zijn nagels ingetrokken hield. "Serieus!", gromde hij boos. "Je nagels ontbloot!" Hij likte even over zijn borst en richtte zich toen weer op Sagepaw. "We zijn hier niet echt aan het vechten, hoor!" Had die kattin dan nog nooit gehoord van een oefentraining? Gelukkig deed de wonde niet echt pijn en was hij totaal niet diep, dus het bloeden was al gestopt. Met een nog norser gezicht viel hij terug aan, met zijn nagels ingetrokken. Hij was boos, maar hij zou nooit een kat daarom aanvallen, en zeker geen Riverclanner. Snel liep hij terug op de poes af en hoopte dat ze niet snel genoeg opzij kon wijken zodat ze een flinke klap van Rains flank zou krijgen, dan zou hij het gevecht hebben gewonnen, tenzij ze na die nederlaag nog verder wou doen.

Sage voelde zijn gewicht langs haar poot gaan, en haar uitgeklapte nagels zorgden voor een kras op zijn flank. Ze keek even met grote ogen naar het rode vocht dat nu met zijn grijze haren begon te mengen. De kater begon meteen naar haar te schreeuwen, overduidelijk woedend dat ze haar nagels uitgestoken had. Het was ook niet helemaal de bedoeling geweest: door de spanning van het gevecht klapte ze soms automatisch uit. Sage krabbelde overeind en liep op Rainpaw af. "Het is toch niet leuk als het niet echt is?" zei ze met een sadistisch grijnsje op haar gezicht. Voor ze antwoord kon krijgen, werd ze echter alweer omver gebeukt door het gewicht van Rainpaw. Met een harde klap viel ze op de grond, waardoor alle lucht uit haar longen geperst werd. Ze haalde diep adem en keek Rainpaw toen aan. "Goed, jij wint," kreunde ze, ze was behoorlijk hard gevallen en haar rug deed best wel pijn nu.

Roxy volgde een kleine rivier die groter en groter werd. Wat verder hoorde ze het water vallen. Een waterval! Roxy rende ernaar toe. Dit had ze nog nooit gezien. Toen ze aan de bovenkant stond zag ze het water naar beneden stormen. Roxy's ogen stonden ineens van schrik. Ze rook bloed. Er waren katten aan het vechten. Roxy rende weg, maar toen ze de geur van een bekende poes herkende rende ze naar Sagepaw toe. Ze zag dat er een kater op Sage zat. Roxy zette zich af op haar achterpoten en duwde de kater weg. Haar nagels waren nog belangen niet lang en konden niemand kwaad doen. Roxy stond beschermend voor de kattin.

"Goed, jij wint." De kater grijnsde en ging zitten. "Moet ik je helpen opstaan?", vroeg hij tussen het likken van zijn wonde door. Plots voelde hij enkele kleine prikken in zijn flank en voelde hoe hij omver werd geduwd. "Wat...", hij vloekte en stond op, oog in oog met een vies ruikende kattin die beschermend voor Sagepaw stond. Vragend keek hij langs haar naar de grijze kattin, met een blik die zei: 'Ken jij haar of moet ik op der afspringen?' Hij bewoog zijn staart heen en weer, zich afvragend hoe en waarom Sage een rogue kende. Het waren vuile en eenzame beesten. Een totale schande voor de algemene naam 'katten'. hun soort werd erdoor beschaamd, en Sage kende er eentje. Hij schudde zijn hoofd, zou ze echt een rogue kennen, geheime ontmoetingen en al? Rainpaw ontblootte zijn nagels en trok ze weer in. Geen goed moment om de vreemdeling te verjagen, het was verboden om met niet-clankatten om te gaan. Sage zou hem waarschijnlijk niet zo dankbaar zijn om zijn hulp, . Zijn blik ging over van vragend naar nors, zoals hij altijd keek naar vreemdelingen.

-sorry voor het late antwoord

De kater was aanzienlijk blij met zijn overwinning, maar was wel zo'n heer die haar ook nog hielp met opstaan. Sage zuchtte en krabbelde overeind: ze baalde er enigszins van dat ze nog maar zo weinig vechttrainingen had gehad. Maar dat zou nog wel komen, en dan zou ze Rainpaw uitdagen voor een rematch. Uit het niets werd Rainpaw omver geduwd door een wollige poes en Sage wilde erop af springen, tot ze Roxy herkende. Roxy ging beschermend voor haar staan en Sage keek even sprakeloos naar Rainpaw. "Ken jij haar of moet ik op der afspringen?" vroeg hij. "Ik ken haar," bekende de grijze poes. Waarschijnlijk was Rainpaw hier niet al te blij mee, hij had al eerder aangegeven niet dol te zijn op rogues. "Ik weet wat je denkt, maar Roxy is aardig. Ze heeft me beschermd tegen die Bloodclanner van eerder." Ze was Roxy meer dan dankbaar, zonder haar had ze hier wellicht niet eens gestaan. Daarbij was de jonge poes gewoon heel aardig. "Roxy, dit is Rainpaw. Rainpaw, dit is Roxy," stelde hij de twee aan elkaar voor, hopend dat de naam Rainpaw een beetje zou kalmeren.

Roxy blaasde naar de kater. Roxy kalmeerde toen Sagepaw begon te miauwen. Roxy voelde zich trots omdat ze haar vriendin had beschermt. Ze ging zich een beetje groot maken met haar borst vooruit. Roxy verschoot effen toen Sagepaw haar even ging voorstellen aan de kater. Ze had er totaal niet op gerekend dat ze dat ging doen. "Euhm okey? Hallo, waarom ben jij mijn vriendin aan het bevechten?" miauwde ze tegen de kater. Roxy draaide zich om naar Sage. "Tussenhaakjes, hallo." glimlachte Roxy. Ze richtte haar aandacht direct weer op de kater.

Onderwerp: Re: The beautyful sound of falling water