a Stormy day

"Hey, Dotkit!" de luide stem van haar moeder galmde over het ThunderClankamp. Dotkit zette haar poot op het bolletje mos waarmee ze zich de afgelopen paar minuten goed mee had vermaakt. Ze draaide haar kopje om en zag haar moeder haar met haar* staart wenken. Ze gaf het bolletje een flinke trap met haar poten zodat deze haar aandacht niet meer kon afleiden. Met snelle onhandige pasjes rende Dotkit, half struikelend, de Nursery binnen. Haar moeder glimlachte voorzichtig. Maar Dotkit zag dat er tranen in haar moeders ogen vloeiden. Ze maakten haar ogen vochtig. Met grote ogen kwam Dotkit bij haar liggen. Ze klemde zich vast aan haar moeders buik waar een heerlijk zoete, warme melk uit kwam. Haar moeder begon met praten. "Dotkit.. Ik ben de laatste tijd niet meer de oude. Ik heb het zelf door, maar kan er niks an veranderen.." haar moeder stond op en Dotkit keek haar verbaasd aan. "Het spijt me dat ik er niet altijd voor je ben.." en met die woorden verliet Dotkits moeder haar nest..

De warme zon scheen een benauwde warmte ThunderClan's Apprentice den in. Dotpaw, die net was opgestaan liet haar wit-zwarte vacht opgloeien aan het begin van deze den, waar het licht het hol nog kon berijken. Dotpaw rekte zich uit, sloeg haar nagels in een kluitje aarde en gaapte diep. Met zo'n dag kon je maar beter niet te lang in het kamp zijn. Je zou volkomen uitdrogen, en je poten zouden een zweetspoor achter laten. Dus had Dotpaw haar dagplannen al snel klaar: jagen, patrouilleren en controleren voor de Clan. En natuurlijk ook tijd voor haarzelf pakken. Vanzelfsprekend. Voordat ze de Clan verliet at ze nog even flink, ze zou het nodig hebben voor deze dag. Bovendien gold de regel dat de Clan eerst gevoed zou moeten worden, ook al had ThunderClan in dit seizoen al genoeg prooi. Maar dit betekende, dat je dus ook tijdens de jacht niet zou mogen eten. Dotpaw slokte het restje lijster op en ging op pad. Waar zou ze naartoe gaan? Ze rende de doorntunnel uit en klom benauwd een hellinkje op. Toen ze bovenop deze heuvel van stenen en afgebroken takken stond had ze prachtig uitzicht over de 4 Clan territoria. De wind, die op deze hoogte net iets koeler was sneed ijzig door haar vacht, maar Dotpaw kon het wel hebben. Sterker nog, ze vond het juist fijn en verkoelend. Dotpaw sloot genietend haar ogen. Een paar minuten later schrok ze op van een raar gerommel. Ze opende haar ogen. Een duistere wolk kwam langzaam haar kant opgedreven. Snel sprong Dotpaw van de berg rotzooi af, en bezeerde hierbij haar poot. Terug naar het kamp lopen zou niet gaan. Niet dat haar poot zoveel pijn deed, maar haar wel vertragen. Ze wou het risico niet lopen om straks met een gewonde poot in het midden van de storm te lopen. Dat was te gevaarlijk. Vluchtig zocht ze om zich heen of ze nergens een hol of iets dergelijks dat voor beschutting zorgde zag. Maar het enige wat ze kon bedenken was dat ze onder de heuvel stenen en takken ging liggen. Ze stak voorzichtig in poot naar binnen. Daarna volgde haar pijnlijke poot. Ook wurmde ze haar kop en lijf door het nauwe gat. Ze schopte zich nog iets dieper met haar achterpoten. Een weidere ruimte strekte zich voor Dotpaw uit. Waarschijnlijk gegraven door een prooidier, eentje die zijn huisje al had verlaten; geen geur van prooi te bekennen. Ze vouwde haar poten over elkaar wn legde haar kop erop, wachtend tot het noodweer voorbij was..

~ Alleen Greenpaw
*4x haar in een zin!

Een inktzwarte kleine thunderclanapprentice opende geïriteerd één oog voor het zonlicht dat door de ingang van de den naar binnen scheen. Greenpaw vond het niet erg om vroeg op te staan maar ze vondt het zo ellendig als de zon haar wakker maakte door zich vol in haar ogen te richten. Een luie gaap ontsnapte uit haar bek en met een sierlijke beweging rekte ze zich even uit. De zon mocht haar dan wakker hebben gemaakt maar de warme stralen hadden haar wel vol energie gepropt. Het was een warme dag en sommige apprentices zouden zich misschien in een hoekje van de den verstoppen en hopen dat ze geen taken zouden krijgen van warriors dei hun toevallig zouden tegenkomen. Maar Greenpaw niet , zij was net van plan geweest om te gaan jagen vandaag . Het liefst vertrok ze vroeg op jacht, omdat haar jacht techniek nog fiks bijgeschaafd moest worden nam ze het liefst haar tijd ervoor. Na een vlug wasje verliet Greenpaw de den en na een paar seconden was ze uit het thunderclan kamp verdwenen, de doorns van de kampuitgang trokken zacht aan haar zwarte vacht maar ze trok er zich niet veel van aan. Snel liep ze verder richting de hoogsparren, daar waren altijd wel een paar muizen te vinden en zeker nu het nieuwblad was. Al meteen kwamen de prooigeuren haar neus binnen maar het was nog redelijk lastig om er één van te kunnen onderscheiden en te volgen. Na even zoeken had ze de geur van een duif gekozen en begon ze die zo geruisloos mogelijk te volgen. Na een tijdje de geru volgen (en die een paar keer kwijtraken) had ze de duif in haar zicht gekregen. Zacht sloop ze naar het beestje toen maar spijtig genoeg had ze iets te veel lawaai gemaakt en de duif was alarmerend piepend weggevlogen. Fijn nu had die domme duif alle andere prooien wel laten weten dat hier een jager zat . Een beetje teleurgesteld liep greenpaw verder maar opeens begonnen er zachte regendruppels neer te dalen over het bos, alsof het nog niet erg genoeg was. Met snelle passen begon ze terug naar het kamp te stappen ,greenpaw had het niet voor regen en alle andere nattigheid dus het liefst was ze zo snel mogelijk terug in de beschutting van het kamp. Maar opeens rook ze een geur waardoor ze bleef stilstaan, deze geur was vertrouwt ze had hem al zo vaak geroken. Opeens wist ze het , het was de geur van Dotpaw, een andere apprentice die bij haar in de den sliep. Met een beetje moeite probeerde ze de geur te volgen , maar de regen had hem een beetje weggewassen. Uiteindelijk kwam ze uit bij een grote hoop takken ."Dotpaw ben je daar ?" mauwde ze hard

Een witte flits liet Dotpaw in elkaar krimpen, maar ze trok haar poot verkeerd op. "Auch," mompelde ze. Ze likte de kleine wond schoon, er was een takje in blijven haken. Vlug trok ze hem uit haar vacht en maakte daarbij haar poot weer aan het bloeden. De donder werd opgevolgd door een hevige klap. Het leek net alsof er een grote boom was omgevallen, of een steen die van een rots was afgebrokkelt, en met een harde klap op de grond viel. "Dotpaw ben je daar?" was dat Greenpaw? Uit haar geur en stem concludeerde ze dat ze het bij het rechte eind had. Ondanks dat haar Clangenoot hard riep verstond Dotpaw haar niet. Haar stem werd overstemd door het geloei van de wind en de harde klappen. "Ja!" gilde Dotpaw, "Kom! Het is daar niet veilig!" ze stak haar hoofd door de nauwe ingang. "Ik ben hier!" zei ze voor de zekerheid. De gitzwarte Apprentice stond recht voor haar. Dotpaw kroop weer terug zodat ze Greenpaw niet in de weg stond. Ze kroop zo ver mogelijk naar achter, om plaats te maken. Ze likte haar doorweekte vacht zorgzaam droog. Onder deze houtstapel zat ze voorlopig wel veilig. Ze zou gewoon afwachten wat het weer zou doen. Voor ze het wist zou het alweer droog zijn, en zou je misschien een glimp van de regenboog kunnen opvangen. Ze rook de aanwezigheid van Greenpaw, maar had haar nog niet zien verschijnen. Het was hier dan ook best wel donker. En de geur van Greenpaw zou zo langzamerhand wel weggespoeld moeten zijn door de regen, als ze daar niet meer stond. Dus ze dacht dat de Apprentice wel al in het hol moest zijn, aangezien haar geur dus redelijk sterk was. "Greenpaw? Ben je daar?" vroeg ze langzaam. Het hol werd verlicht door een flits, heel even maar. Dotpaw dacht dat ze een schim van Greenpaw had gezien. Maar toen desefde ze dat katten geen ronde oren hadden, en dat ze niet laag waren en geen korte poten.. Een das! Hij versperde de weg! "GREENPAW!" riep Dotpaw in paniek, "We moeten hier weg!"

~ Sorry voor de kortere post. Had 'm per ongeluk verwijdert, toen was al mijn inspi weg D':