Falling stars

Het was lastig geweest tot nu toe. Het aanpassen bij bloodclan. Hunter kon zichzelf dan ook nog geen volwaardig bloodclanner noemen. Hij had nog niet eens 1 tand en daarbij gedroeg hij zich er niet als één. Hij was eigenlijk gewoon te lief. Toch niet zo perfect in het plaatje passende als hij dacht. Niet dat hij nog nooit iemand vermoord had of dat hij vijanden had of iemand zwaar verwond had. Sterker nog, hij had zijn eigen vader vermoord en zijn moeder verwond. En daarna had hij natuurlijk heel wat vijanden. Dat was de reden waarom hij was vertrokken. Hij moest zich schamen tegenover zijn ouders. Terwijl hij terugdacht aan die tijd snapte Hunter wel waarom hij dacht bij Bloodclan te passen. Niet dat hij toen al afwist van de andere clans. Achteraf was hij beter af als Shadowclanner of rogue. Ach, er was geen weg meer terug.

Hunter had besloten dicht bij het kamp en gebied van Bloodclan te blijven. Dus liep hij nu een beetje buiten de grenzen rond te kijken. Misschien iemand die zin had een gesprek te voeren op deze mooie avond. Kijkend naar de lucht zag je hoe donker het al was. Alleen bij de horizon zag je nog het blauw dat mee ging met de zon. Hunter besloot dat het een goed idee was om maar eens naar de zonsondergang te kijken.

(eerste post Aisha)

De laatste zonnestralen kleurden haar gestreepte vacht oranje. Het verlichte pad dat ze volgde leek naar een grens van een groepje katten te leiden. Echter was één geur het sterkst. Het rook naar bloed, net zoals de vorige kat die ze ontmoet had. Die ontmoeting met Draco die ze overleefd had was geluk. Maar of ze nu er levend van af kon komen was slechts maar de vraag. De waarschuwingen in haar kop negerend besloot de kattin door te wandelen. Niets liet haar deze mooie zonsondergang verpesten.
Eenmaal aangekomen bij haar plekje richtte haar blik zich op een kater. Nu was de wind gedraaid. Zij kon hem niet ruiken maar hij haar wel. Ondanks dat de kat een paar vossenlegtes tegenover haar zijn rug toekeerde, leek hij niet dreigend. Toch bleef de poes staan. Weggaan of niet?

Hij rook de geur van een andere kat, wat ervoor zorgde dat hij zijn ogen losmaakte van hetgeen wat voor hem gebeurde. Hij draaide zich om en zag daar een tabby poes staan. Haar vacht leek oranje, maar dat kon ook komen door de zon die haar vacht belichte.
Enkele vossenlengtes zaten tussen hen in en Hunter besloot wat dichterbij te komen. 'Goeienavond,' begon hij met spreken terwijl hij de kattin tegenover hem aankeek. Het viel hem op dat ze een blauw en groen oog had. Bijzonder, dat zag je niet vaak voorkomen. 'Ook aan het genieten van de zonsondergang?' sprak hij verder met een klein grijnsje om een gesprek met haar te beginnen. Hij wilde haar tenslotte niet afschrikken. Volgens hem gebeurde dat vaak als andere katten een Bloodclanner zagen.