is reality always the truth? {Cole}

Semnil keek om haar heen. Zoeken naar een plek om te liggen ze had een plekje gezien tussen een paar planten in. Ze liep eropaf en liet de varens haar kop aantikken. De kleine poes ging op de grond liggen. De aarde maakte vlekken in haar vacht. Ze zuchtte en dacht na over wat ze zou doen.

Cole liep door het kamp. Het was stil. Het was al donker en de maan kwam al omhoog. Waarom hij nog niet lag te pitten was voor hem ook een raadsel, maar hij had gewoon geen zin gehad. Moe was hij niet. Een grijze poes viel hem op en zijn poten brachten hem al snel voor de poes. "Je hoeft je niet te verstoppen voor me", zei hij met een grijns op zijn gezicht. "Zo gevaarlijk ben ik nou ook weer niet." De sarcasme droop van zijn stem. Cole wist heel goed dat hij niet gevaarlijk of eng was, maar zich kwetsbaar opstellen wou hij niet. Hij was kwetsbaar en waarschijnlijk knock-out met één klap. Niet dat anderen dat hoefden te weten.

Een kitten stond voor haar. Het was Cole, wist zij. "Je zou moeten slapen, ongevaarlijk wezentje." grapte Semnil. Het was donker en ze mocht wel eventjes blij zijn. "Kom," ze tikte met haar witte staart op de grond als teken dat de kleine kitten bij haar mocht liggen. "Hoe oud ben je kleintje?" vroeg ze.

De poes begon over dat hij moest slapen. Zoals verwacht. Hij draaide met zijn ogen. Hij zei zijn gedachtes hardop."Pfft saai" De poes seinde naar hem dat ze bij hem kon gaan liggen. Cole besloot wel naar haar toe te lopen, maar tegenover haar te gaan liggen onder dezelfde plant nog wel. "Ik ben 4 moons", zei hij op een niet al te trotse toon. "Maar ik mag binnenkort weg bij mijn moeder", zei hij er nog trots achteraan. Zij kon niet weten dat Cole vroeger Coalkit had geheten en uit de Thunderclan was gehaald door Claw, dus de zwarte kater was al moons weg van zijn moeder. Nu had hij een nieuwe moeder, maar veel had hij haar niet gesproken. Dit hele verhaal was echter geheim. Dat zat tussen Hellhound, Zira, Claw, Velirane en hemzelf.

{ Ghehe sorry, Cole is brutaal. x3

"Pfft Saai." zei het kleintje. "Het is niet saai, als je niet goed slaapt als kleintje, zul je moe zijn en meestal hou je het niet slapen nog langer en zul je geen goede jager worden." zei Semnil wijs. Het kleintje was 4manen. "En daar ben je trots op? Ik zou het jammer vinden, als ik mijn moeder niet kwijt was geraakt toen ik 2manen was." Semnil miauwde. Maar zei verder niets. "En wie zou je het lieftst als Mentor willen?" vroeg Semnil het kleintje.

Het was niet saai hé? Nou ja. Cole vond dat hij oud genoeg was om nog even op te blijven. En hij veranderde zij mening niet. Al zei hij er niks meer over. Toen ze begon over of hij er trots op was dat hij weg mocht bij zijn moeder, knikte hij gewoon duidelijk. Ja, hij mocht dan eindelijk trainen en daar was hij zeker trots op. "En wie zou je het liefst als Mentor willen?" De groene ogen van de kleine kater gingen kort naar de hemel. "Iemand die me een sterke member maakt." Cole besloot rechtop te gaan zitten. "Verder maakt het me niks uit" Claw had beloofd dat hij een goede training zou krijgen, dus die wou hij eigenlijk ook wel, aangezien hij toch niet weg mocht. Alleen deze poes voor hem hoefde niet te weten hoeveel hij met Claw praatte.

"Goed zo," zei Semnil. "Dat wordt je ook." Semnil dacht aan haar verleden. "Ga slapen kleintje, ga naar je moeder, als ze nog wakker is is ze bezorgd."