Looking for an old friend. [&SAGEPAW']

Hij wist dat het eigenlijk niet mocht en dat hij voor de tweede keer sinds zijn Apprentice-tijd de Code verbrak, maar hij kon het niet laten. Hij was zo nieuwsgierig en hij wilde ook gewoon graag veel vrienden hebben. Dankzij zijn ontmoetingen met Brindleleaf en Hushpaw was hij te weten gekomen dat niet alle Clankatten die buiten ThunderClan vielen even erg waren. Hij was ook aan het overwegen om eens een keertje contact te maken met iemand van de ShadowClan, maar had dat idee wijselijk uit zijn kopje geband. Hij wist dat er veel roddels over de Clan rondgingen en hij wilde eigenlijk ook niet weten of ze waar waren. Terwijl hij in zijn hoofd probeerde duidelijk te maken dat zolang hij op zijn eigen territorium bleef dat hij de Code niet verbrak, stapte hij voorzichtig met zijn pootjes naar de grens toe die hem scheidde van RiverClan. Hij hoorde het geluid van het water al en keek nu wat meer behoedzaam voor zich uit. Sinds dat hij Apprentice was geworden was hij al één maan ouder. Dankzij zijn Clangenoten had hij verschillende jachttechnieken geleerd en was het hem verleden week eindelijk gelukt om een fatsoenlijke prooi voor zijn Clangenoten te vangen. Natuurlijk hadden zij er niet al te veel aandacht aan besteed omdat ze dachten dat hij al een hele tijd in training was bij iemand, maar hijzelf wist wel beter en hij was trots op zichzelf geweest. Doordat hij verschillende katten had gevraagd of ze hem iets wilden leren, was hij beter geworden in jagen en zou hij op die manier ook wel een goede Warrior kunnen worden. Thornpaw werd uit zijn gedachten gehaald toen hij de prachtige rivier zag en hij ging zitten. Hij opende zijn bek om de geuren te ruiken, maar rook niet de geur van de kater die hij een paar weken geleden had geholpen toen deze in het diepe gedeelte van de rivier was gekukeld. Zijn oren spitsten zich toen hij iets leek te horen. Hoopvol riep hij: ‘Hallo?’

Zodra er iemand antwoordde op zijn kreet, rook hij een visachtige geur die ongetwijfeld van een RiverClan-cat afkomstig was. Hij liet zijn blik naar de overkant glijden en ja hoor, daar zat er eentje. Het bleek een redelijk mooie poes te zijn met een grijze pels en, van wat hij vanaf hier kon zien, abnormaal blauwe ogen. Ze waren echt zo blauw dat hij twee keer met zijn ogen knipperde om te zien of ze wel echt waren, maar zo te zien was het echt zo en hij legde zich er dan ook maar gauw bij neer. Hij had eerlijk gezegd verwacht dat ze tegen hem zou snauwen omdat hij überhaupt met haar communiceerde, maar dat leek niet het geval te zijn en hij glimlachte opgewekt toen hij haar vrolijke toon hoorde. ‘Misschien wel,’ zei hij op een mysterieuze toon en zijn oogjes fonkelden toen hij haar aankeek. Hij zag dat ze echter geconcentreerd naar de rivier keek en besefte dan weer waarom deze katten zo graag bij de rivier waren. Hij zou willen dat hij vis kon vangen, maar dat was verboden voor hem. Als hij hier zou jagen, joeg hij in principe op hun territorium en dat zou de Code niet echt van hem accepteren. En dus wachtte hij rustig af of ze haar prooi wel zou vangen of niet. ‘Kun je ook al in het water zwemmen?’ vroeg hij nieuwsgierig zijnde aan haar. Hij had Hushpaw hier een paar weken eerder ontmoet en die had dat niet gekund. Of nou ja, hij had het wel gekund, maar hij was in het diepe gedeelte bijna verzopen. Thornpaw kon dat wel begrijpen. Alleen al het idee van een natte pels zou hij niet appreciëren. Hij had zelfs al een hekel aan de regen, dus hoe zou het dan wel niet zijn als hij zou proberen te zwemmen?!

Een grijns gleed over Thornpaw’s gezicht terwijl hij naar de poes keek die in het water gleed. Haar pels gleed er zo soepel in dat het niet anders kon dan dat ze het gewend was. Zijn bleekgroene ogen bleven kort op haar hangen terwijl hij de vraag van haar in zijn kopje verwerkte. Het zou echt gevaarlijk voor hem worden als hij in het water zou gaan en vervolgens aan zijn Clangenoten moest uitleggen hoe hij in StarClansnaam aan die natte pels kwam. Bovendien hing het water daar vol met de geur van RiverClan, dus ze zouden zo weten waar hij afkomstig van was. Aan de andere kant wilde hij dolgraag weten hoe het was om te zwemmen en om zich in het water te bevinden zonder dat hij meteen zou verdrinken. Zijn verstand reageerde daarin dus sneller dan zijn hart. ‘Graag,’ sprak hij dus. Hij keek snel om zich heen om te zien of niemand hem in de gaten had en kwam wat dichter naar het water toe. Als hij nu een stap in het water zou doen, zou hij zich bevinden in hun territorium. Dat betekende dat hij de geur heel goed uit zich ging moeten wassen. Hij zou gewoon een keertje extra door de modder rollen, bemoedigde hij zichzelf. Dan zouden ze het vast niet in de gaten hebben. En met die gedachte trippelde hij opgewonden het water in. Zijn poten bezweken bijna direct onder het koude water en met een klein kreetje trok hij zich terug. ‘Dat is ijskoud,’ zeurde hij tegen de poes, maar grinnikte wel naar haar. ‘Zo’n mooie pels krijg ik vast nooit, al zwem ik tien keer in het water,’ zei hij lachend terwijl hij een knikje deed naar de mooie grijze pels van de poes. Hij had het eigenlijk als een algemeen complimentje voor heel de RiverClan bedoeld, maar zijn vacht werd warm toen hij besefte hoe het moest overkomen. Hopelijk dacht ze nu niet slecht over hem!

Het goede nieuws aan het koude water was dat het in elk geval de hitte van zijn pels weg zou nemen. Hij voelde de hitte namelijk door heel zijn vacht gaan en ook zijn wangen moesten er aan geloven. Dankzij de stand van de zon was dat echter moeilijk op te merken en daar was hij blij om. Zijn ogen gleden naar de rivier en fixeerden zich daar terwijl hij afwoog of dit nu wel echt een slim idee was. Hij kon niet zwemmen en de geur van RiverClan zou dan echt aan hem blijven plakken, hoewel hij ook kon zeggen dat dat was omdat hij het territorium van hun had gemarkeerd en dat die zich dicht in de buurt van de RiverClan had bevonden. Hij schudde zijn kopje. Misschien zouden de Apprentice’s daar nog wel intrappen, maar de Warrior’s al echt niet meer. Die wisten wel beter dan dat. Toch was de poes haar stem erg aanlokkelijk en heel het voorstel eigenlijk ook. En zonder dat hij verder nog twijfelde, deed hij een stap naar voren en zette hij zijn pootje in het koude water. De koude ging als een speer door hem heen en hij siste even. Hij bibberde terwijl hij de raad van de poes opvolgde en steeds een paar stapjes verder deed. Zijn borstkas zat nu ook helemaal onder het water en hij kon slechts nog lichtelijk de bodem van de rivier onder zijn poten voelen. Zijn blik werd wat paniekerig, maar hij probeerde zichzelf te kalmeren met het feit dat de poes zich op nog geen paar centimeters van hem bevond en in kon grijpen als er iets gebeurde. ‘Dit is echt ijskoud,’ zei hij half klagend tegen de poes, maar een glimlach lag om zijn lippen. ‘Dit is zo niet eerlijk,’ zei hij terwijl hij nog één stap naar voren durfde te zetten. ‘Jij bent hier al aan gewend,’ lachte hij. Hij stond nu slechts enkele centimeters van haar vandaan en kon haar scherpe geur ruiken die erg naar RiverClan rook, maar ook naar een iets zoetere geur die van haar eigen moest zijn. ‘Je hebt gelijk, het is zo erg nog niet als je er aan went,’ glimlachte hij.

Thornpaw’s vacht werd warm van trots toen hij een complimentje hoorde van de oudere poes. Hij was misschien iets kleiner dan haar, maar daardoor voelde het des te beter aan. Hij was best trots op het feit dat hij met zijn kleine gestalte en met geen ervaring zo diep in het water geraakte zonder meteen te verdrinken. Hij was ook blij dat ze hem in het oog hield, want was inmiddels naar hem toe gezwommen. Hij vond haar eigenlijk best wel aardig, net zoals alle andere katten van de andere Clans die hij tot nu toe had ontmoet. Dat waren Hushpaw van de RiverClan en Brindleleaf van de WindClan. Even twijfelde Thornpaw of hij het over Hushpaw moest hebben, maar hij wilde niet te veel verklappen over zichzelf en dus bleven zijn bleekgroene ogen rustig op haar hangen. ‘Ik ga een poging doen om te zwemmen, kijk uit,’ zei hij en hij grinnikte. Hij nam haar waarschuwing wel goed op en probeerde een beetje uit de buurt van het midden te komen zodat hij zeker niet per ongeluk weggevoerd zou worden. Hij sprong van de bodem af waar hij zich nog op bevond en zijn poten begonnen paniekerig onder hem te spartelen terwijl hij zichzelf boven water probeerde te houden. Zijn vier poten bewogen zich wild onder hem heen. Dat maakte niet alleen heel veel geluid, maar zorgde er ook nog eens voor dat hij zijn kopje nauwelijks boven water kon houden. ‘Hoe doe jij dat zwemmen?’ vroeg hij hijgend aan haar. Met zijn klauwen graaide hij weer naar de bodem, welke hij gelukkig vond. Hij zette zijn achterpoten stevig tegen de bodem aan zodat hij zijn voorpoten wat kon rusten, maar moest zijn kopje wel naar achteren leggen zodat zijn ogen en mond boven water bleven. Hij wist dat hij zich best diep in het water bevond, maar hij was ook gekalmeerd door het feit dat de poes zich slechts op een eindje van hem bevond. ‘Ik zal het denk ik nooit helemaal onder de knie hebben, maar ik vond het toch een redelijk goede poging,’ lachte hij naar haar.

De positie waarin hij zich nu bevond was niet bepaald ideaal. Hij bleef nauwelijks boven water drijven en enkel door zijn kopje helemaal naar achteren te houden wist hij te kunnen ademen. Als hij nu echter op zou geven met zijn bewegingen, zou hij zeker verdrinken. Hij nam aan dat de poes wel in kon grijpen, maar dat hij redelijk zwaar was. En dus besloot hij om de demonstratie van de poes na te doen, haar woorden in zijn kopje opslaande. Hij probeerde zichzelf uit zijn benarde positie te krijgen door zijn poten op de manier te bewegen die zij had aangegeven. Hij merkte dat zijn lichaam langzaam weer recht in het water begon te drijven en dat zijn nek minder nat werd. Hij begon lichtelijk pijn in zijn nek te krijgen, dus was het wel fijn om nu even een andere houding aan te kunnen nemen. Het duurde niet lang voordat zijn lichaam zich weer als eerder in het water bevond: recht en met zijn ogen naar voren gericht. Nu was het nog de kunst om boven water te blijven en haar demonstratie op een juiste manier na te doen. Hij bewoog zijn poten voor zich uit alsof hij door een grote massa stapte. Zijn poten begonnen zwaar aan te voelen dankzij het wilde spartelen van daarnet, maar hij merkte dat het al iets beter ging. Natuurlijk kwam het water nog steeds tot aan zijn nek, maar zijn kopje dreigde in elk geval niet naar onderen te zakken. Hij deed ook zijn best om rustig te blijven en merkte dat zijn zwoegende flanken minder werden, dat zijn ademhaling overging naar een regelmatige en dat zijn hartkloppingen ook afzwakten. Zijn hart was eerst nog in zijn keel aan het kloppen, maar nu voelde hij zichzelf rustiger worden. Hij had de situatie voor slechts enkele seconden onder controle, maar daarna vergat hij de precieze bewegingen weer en moest hij weer zijn kopje helemaal naar achteren houden om boven te blijven. ‘Ik ga even rusten,’ zei hij tegen de poes, waarna hij zich draaide en zijn klauw uitstak naar de kade. Deze bevond zich dankzij zijn eerdere rustige bewegingen niet ver van hem af en gelukkig kon hij zich op zijn kant van het territorium hijsen. ‘Ik vind het echt knap dat je dit kunt,’ zei hij lachend tegen haar. Hij was blij dat hij van de ThunderClan afkomstig was en dat hij dit niet hoefde te leren. ‘En ik besef net dat ik mezelf vergeten ben voor te stellen. Mijn naam is Thornpaw,’ sprak hij glimlachend tegen de poes terwijl hij wachtte op haar reactie.