Don't forget bloodclan {Lizardkit en open voor wc}

Er klonk onweer. Het was bedreigend dik bewolkt en donker, het was midden in de nacht. De wolken leken onheilspellend drukkend. Dan was er een flits, die de tussen de wolken en de lucht eronder doorbrak. Vlak erna klonk de hardste donder die Cyber ooit al gehoord had in zijn leven, er had nog geen seconde tussen gezeten. Gevolgd door meer flitsen en meer gedonder. Hij had de bliksem zien inslaan, een twintigtal voslengtes verderop. Hij liep ernaartoe, het gras was geschroeid en het struikje was niet meer heel. De robuuste kater draaide zich weinig geinterreseerd om en vervolgde zijn doel, met een grote grijns op zijn gezicht. Zijn poten bereikten al snel de ingang van de clan. Iedereen zat binnen voor de regen. En iedereen sliep dan ook. Hij was voorbij de in slaap gevallen bewaker geglipt en was naar binnen getrippeld. Hij sloop behoudzaam terwijl buiten oorverdovend de regen neerstorte en een sterke windvlaag deze tegen de grond liet slaan. Hij had een doel, deze grote kater. Hij keek schichtig om zich heen maar zag niemand die wakker was. Dus sloop hij naar binnen, door de opening. Maar belande perongeluk in de apprentice den. Hij zag hen slapen, en draaide zich terug om. Hij keek nadenkend naar de dens. Daar! De nursery. Hij sloop naar binnen, ja hij had het juist gehad. Buiten nog maar regen en nog meer bliksem en donder. Hij sloop tussen de kittens door, rosse kittens, grijze kittens, gestippelde kittens. Maar daar was ze. Een slapend bolletje zwart-witte kitten. Cyber nam haar ruw vast door haar omhoog te heffen aan haar nekvel. Hij gebruikte niet vooral zijn lippen zoals moederkatten maar juist zijn tanden om extra pijnlijk te zijn toen hij haar recht snokte. "Goodmorning." fluisterde hij grijnzend. Terwijl hij richting centrum clan sjokte.

Eerst Lizardkit en dan ik weer, dan Open
Cyber gaat dreigen de kitten te vermoorden om een boodschap over te brengen.

Ze had de vorige nacht zeer slecht geslapen doordat ze wakker was geworden door een nachtmerrie. Het was dan ook niet abnormaal dat ze deze keer snel ik slaap was gevallen. Ondanks dat ze bijna de leeftijd van een apprentice had bereikt had de kitten toch nog haar slaap nodig. Ook hadden de geruststellende woorden van Thornpaw haar gerust gesteld dus de slaap had niet lang op zich laten wachten. Zo kon ze tenminste haar slaap nog eens goed inhalen. Ze werd echter ruw uit haar diepe slaap getrokken door iemand haar plots aan haar nekvel omhoog trok. De piepte direct afkeurend en opende haar oogjes. Ze kneep haar ene oogje dicht bij de tanden diep in haar velletje schoven. "Goodmorning." Haar oortjes schoven in haar nek bij het horen van dat woord. De stem kende ze maar al te goed. Ze had dan wel geen zicht op de kater die haar vast har, maar wist maar al te goed wie het was. "Laat me los!" mauwde ze direct. Haar ogen schoten van de ene den naar de ander toen ze de warme nursery verlieten. "Papa!" jammerde ze luid. Nu dat ze er bijna over was, gebeurde dit. Toch wrong het poesje zich niet los, wetend dat Cyber's tanden meer schade zouden toebrengen dan dat ze nu al deden.

"Hou je kop molletje" gromde hij terwijl hij even met dekit dreigend heen en weer zwiepte. Eigenlijk dacht hij dit: 'scream scream motherf*cker let them know bloodclan is here'. Maar dan zou de kitten natuurlijk stoppen met schreeuwen om hem te belazeren. Hij moest dit slim spelen. Weer schreeuwde de kitten, deze keer blijkbaar om haar vader dat Whitelion bleek te zijn. "Laat dat miserabele witte konijntje maar komen, we kennen elkaar." Hij dacht aan de keer met Silvergale. Hij liep met krachtige passen uit de nursery, hij zag dat enkele kittens hem nakeken maar wist niet of ze ook bang waren. Hij ging in hartje clan staan en schraapte zijn keel. Katten werden wakker. "Windclan!" Liet hij grommend horen. "Windclan, Cyber van bloodclan spreekt tot u" hij liet de u sarcastisch aahouden, spottend. Hij hiel de kit gevaarlijk omhoog waarna hij haar neerlegde en vastpinde met een poot. Hij boog gevaarlijk naar voren en zette zijn tanden bij haar nekje, hij likte haar pestend in haar nek

Open

Iets alarmeerde haar, dat kon ook niet anders. De Bloodclan geur verspreide zich razendsnel in de nursery. Meteen dacht ze aan Ripa, maar deze geur was anders. Het was niet de kater die haar al een paar keer had lastig gevallen. Ze lag in haar nest, haar staart om haar vier kittens heen geslagen. Haar oogleden gingen heel voorzichtig open en de blik in haar goudgele ogen gleed langs de nesten en bleef hangen bij die van Lizardkit. Haar nekharen kwamen direct omhoog toen ze zag hoe een gespierde zwart-witte kater het jonge poesje oppakte. Ze hield zich stil totdat het tweetal de nursery uit was, bang dat de kat anders ook haar eigen kittens zou grijpen, daarna kwam ze overeind. “Hier blijven.” Siste ze zacht maar duidelijk tegen haar kleintjes. Toen liep ze op een drafje de nursery uit. Buiten de nursery stond ze stil opzoek naar de plek waar al het geschreeuw vandaan kwam, die plek was niet moeilijk te achterhalen. Haar oren gleden plat in haar nek en al haar lichtbruine haren kwamen omhoog. Ze boorde haar nagels in de grond terwijl angst haar binnenste teisterde, maar het ging om Lizardkit. Dus moest ze haar eigen paniek maar even aan de kant zetten. Ze was als de dood voor pijn en alles wat daar mee te maken had, maar ze zou de jonge kattin niet laten vermoorden door deze gek. Zonder er bij na te denken stormde ze op de kater af. Ze was veel kleiner en slanker dan hem en ervaring had ze ook niet, ze was veel te vroeg Queen geworden. De kans dat ze zelf vermoord zou worden als er geen hulp kwam was bijna zeker. Ze beukte zo hard mogelijk tegen de Bloodclanner aan om hem van Lizardkit af te krijgen. “Blijf van haar af creep.” Snauwde ze kwaad. “Everstar! Bronzemask!” Schreeuwde ze daarna toch iets wat paniekerig.

Uit het niets kwam een jonge poes op hem afgestormd en beukte tegen hem in. Even verloor hij zijn evenwicht en belande verbaasd op de grond. Als hij dit had zien aankomen dan was hij waarschijnlijk nog geen muislengte verschoven. Al snel stond hij op en sprong om Lizardkit die zo losgekomen was, nog voor de kitten ver weg was nam hij haar terug tussen zijn kaken en draaide zich nu grommend naar de poes. Het was niet slim van haar geweest om een veel oudere kater aantevallen die ook nog eens veel groter was en meer ervaring had. Met al zijn kracht sprong de zwart-witte kater op de poes en haalde met zijn klauwen uit naar het gezicht van de poes waarna hij met zijn achterklauwen haar probeerde te bewerken Maar al snel liet hij haar los en liep een eindje van haar vandaan. Met de kitten tussen zijn kaken, die hij even neerzette om dan met zijn tanden om het nekje terug op te pakken. Als nu een kat dichterbij kwam dan zou hij gewoon even moeten doorbijten en het nekje zou gebroken zijn. "Niet dichterbij komen." dreigde hij terwijl hij om zich heen keek, gefocust op wie hem zou kunnen aanvallen.

en rare geur in de clan had haar aandacht getrokken.Ospreywing stond stilletjes op in de appreticeden en keek naar buiten, daar zag ze een zwart-witte kat staan met een kitten in zijn bek. De gestreepte poes haalde haar neus op van de stank die van de kater kwam, de stank van Bloodclan. Ze trippelde net naar buiten toen ze een gestreepte poes op de kater zag aflopen "Nee Brindleleaf!" riep ze bang maar de poes. Ze zag dat uiteindelijk de kater terug wegliep van de poes en zuchtte opgelucht. Wat deed die kater hier? Wie was hij? Ze keek bang naar de kat, maar toen ze realiseerde dat de kitten Lizardkit was snapte ze al hoe het in elkaar zat. Dit was een van de rogues die haar ontvoerd hadden! Zelfzeker begon ze richting de rogue te lopen. "Ten aanvaaaaal!" ze sprong op de kater met uitgeslagen klauwtjes, nog helemaal niet sterk genoeg om hem aan te kunnen. Maar nou ja.. door de adrenaline wist ze dat nou eenmaal niet. Ze beet venijnig in de schouder van de kater.

OCC; ze moet eigenlijk dringend eens dood en dit lijkt me een geschikt moment

Lizardkit had haar oogjes gesloten en jammerde zachtjes toen de kater zijn tong langs haar nekje liet gaan. Ze verwachtte elk moment een paar stevige tanden in haar nek. Er waren genoeg redenen voor de angst die nu in haar raasde. Toen ze de stem van Brindle hoorde schoten haar oogjes open. Toen de queen de kater van haar afduwde bleef ze, ondanks dat ze weg kon glippen, als verstijft zitten. Het duurde dan ook niet lang voordat ze weer vast gepakt werd door Cyber en neer gezet werd. Traantjes hadden nu haar oogjes gevuld, terwijl ze even opkeek naar de queen die net een poging had gedaan om haar te helpen. Ze had zo haar best gedaan en toch was ze blijven zitten, iets wat nu pas tot haar door drong. "S-sorry Brindle," jammerde ze zachtjes en hield haar kopje lichtelijk scheef omdat Cyber haar zowat dwong in deze houding omdat hij zijn tanden rond haar nekje had gelegd. Haar oog viel op een andere warrior die net op dat moment de aanval in zette.

Het werd precies steeds drukker hier, want een volgende warrior kwam aangespurt, die zich op hem probeerde te storten. Cyber legde de kit neer en sloeg hard op het hoofdje van de kitten, heel hard. In de hoop dat ze door de klap even op haar plaats zou blijven zitten. En anders, hij stond op haar staartje met zijn achterpoot. De jonge, onervaren warrior sprong op hem af, hij bleef geduldig zitten. En net op het moment dat de kat op hem sprong verplaatste Cyber zich ietwat opzij, nog steeds met zijn poot op Lizardkits staart. De jonge poes belande met haar gezicht in het stof als alles goed meezat. Cyber haalde met zijn klauwen uit naar Lizardkits keel tot daar een grote snee ontstond. Ze bloedde niet dood, nee zo diep was het niet. maar het was een lelijke wond. "Blijf" gromde hij en storte zich op de domme poes. Hij zette zijn tanden in haar schouder. De poes had ook geprobeerd haar tanden in zijn schouder te zetten maar dat was grandeloos mislukt.

Ze beet zowaar in het stof, met een gekrenkt gezicht keek ze de sterke kater aan. Dit ging niet werken. Althans daar was ze bang voor. Maar adrenaline gierde nog steeds door haar bloed. Ze trachte bij het kleintje te komen en deze zo te redden maar nog voor ze er was bij het bloedende kleintje kreeg ze een beet in haar schouder. "Nee!" Ze keek naar Lizardkit "Lizard run!" schreeuwde ze. Waarna ze zich neer liet vallen en kermend van de pijn de tanden in haar schouder voelde. Ze trachte onder de kater te komen en krabde hevig aan zijn onderbuik.

Er liep een siddering door haar lijf toen de kater met zijn klauw in haar gezicht sloeg. Ze voelde hoe zijn nagels in haar huid boorden en haar wang openhaalde. Ze danste aan de kant waardoor zijn achterpoten haar misten, maar er sijpelde bloed uit de wond op haar wang en dat was genoeg om haar panisch te maken. Haar wang klopte en ze bleef hijgend staan een verwilderde blik in haar ogen. Ze had niet eens door dat de Bloodclanner Lizardkit weer had opgepakt. Met een schok werd ze uit haar trance gehaald toen een schreeuw van Ospreywing volgde. Verrast keek ze op hoe de jongere warrior zich op de Bloodclanner storte. “Niet doen Ospreywing.” Gilde ze. De kattin zou hem nooit aankunnen, dit was gedoemd te mislukken. Het gejammer van Lizardkit bracht haar weer helemaal bij haar positieven. Woede flikkerde op in haar ogen toen de zwart-witte kater de kitten een klap gaf en vervolgens haar keel open haalde. Ze bedacht zich ook geen moment toen de Bloodclanner op Ospreywing dook schoot zij naar voren en raapte Lizardkit van de grond. Ze legde haar voor de Medicine cat’s den neer. “Sparrowfeather!” Riep ze naar binnen, in haar stem was de pijn en de paniek duidelijk te horen. Toen draaide ze zich weer om naar de Bloodclanner, maar bleef beschermend voor de kitten staan. Tweestrijd stond in haar ogen te lezen terwijl ze razendsnel nadacht wat ze moest doen.

Cyber was te gefocused op de kat die Ospreywing bleek te heten om op te merken dat Lizardkit opgepakt werd door de gestreepte poes die hem eerder had aangevallen. De kat krabde aan zijn buik en maakte lelijke wondes. Cyber voelde het echter niet door zijn gevoelloos liteken daar van het gevecht met Vulture. "Vervelend mormel." Hij rolde de poes op haar buik en plantte zijn beide poten op de poes haar rug, door zijn gewicht en grootte hield hij haar op haar plaats. Op de grond dus. "Windclan! Laat dit een boodschap zijn." Hij ging voorover hangen en fluisterde wat in het oor van de poes onder hem. "Laat dit ook voor jouw een boodschap zijn, val nooit een bloodclanner aan." Hij richtte zich weer op en keek over de clan, de wakkere katten aan de zijkant aan. "Bloodclan is sterk, en jullie mogen jullie gelukkig prijzen dat ik hier vandaag alleen ben." Hij keek naar de deputy en naar de clanleider. "Dol niet met Bloodclan, of u zult de gevolgen voelen. Be always prepared."Hij boog zich voorover over de gestreepte poes en plantte zijn tanden in de spartelende poes haar nek. Hij voelde het bloed uit haar stromen en het leven daarbij over zijn poten stromen. Hij sprong snel weg van de poes toen hij merkte dat ze dood was en liep naar de poes die hem eerder had aangevallen -serieus wat hadden poezen vandaag tegen hem?- en sprong langs achteren op haar. Ze stond waarschijnlijk bij de medicine cats den. Hij haalde even uit naar haar flanken en trachtte Lizardkit terug vast te pakken. "Lizardkit! Wees altijd bang van Bloodclan én Rogues. Wij weten je zijn, en wij hoooouden van je." Dat laatste vol sarcasme.

Hij deed nog een laatste uithaal naar Cybers nek en haalde uit met haar voorpoot naar zijn oor, deze voelde ze afscheuren wat even een soort glimlach op haar gezicht bracht. Had ze toch niet voor niets gevochten met deze grote kater. En ze had Lizardkit gered, ofcourse. Ospreywing had haar leven geruild met dat van Lizardkit. Dat bleek dan toch te zijn want net toen ze onder de kater uit wou kruipen gebeurde iets verschrikkelijks. Zijn nek werd doorspietst door twee reusachtige tanden. Ze voelde het leven uit zich vloeien, alles werd steeds zwarder voor zijn ogen en steeds roder om de poten van de bloodclanner. Echt een bloederige clan was het dus. Terwijl hij altijd dacht dat het opgeblazen kikkertjes waren die zich groter voordeden dan ze waren. "Lizardkit." zei hij, moeilijk maar hard genoeg. "Remember wie je gered heeft kleintje." Dan werd echt alles zwart en voelde hij dat hij naar Starclan ging. Hij begroette de dood.

-Topic uit

Foxfang rende zowat door het territorium. Hij volgde een Bloodclan geur en blijkbaar ging die regelrecht naar het camp. Hij was verward. Wat deed die kat zo dichtbij? En waarom was hij alleen? Die vragen maalden door zijn kop toen hij door een paar struiken stoof. Zijn rossige poten hadden nog maar een paar stappen in het camp gezet of... "Dol niet met Bloodclan, of u zult de gevolgen voelen. Be always prepared." Hij vertraagde, maar stapte nu wel helemaal het kamp in. Fox zag nog net hoe Ospreywing het leven liet en hoe de afschuwelijke rotkat Lizardkit te pakken kreeg. Hij stapte naar de zwart-witte kat af en hoorde hem nog zijn zin afmaken. De grote rosse kater rukte Lizardkit uit de kater zijn klauwen. Hij gromde dreigend, met de kitten in haar mond. "Blijf van haar af!" Kittens waren irritant, maar ook toekomstige krijgers voor Windclan. Voorzichtig zette hij haar op de grond en gaf een paar likken over haar kop. "Het komt goed, we zullen hem niet zomaar laten gaan." Met die woorden sprong hij over haar en landde op de Bloodclanner zijn rug. Hij zette zijn klauwen in de rug en schouders en boorden zijn tanden ook in de schouder. Hij was snel en een venijnige bijter. Fox was trouwens ook niet van de kleinste en had veel kracht. Het enige minpuntje was dat hij niet snel kon recupereren.

May I?~

Cyber haalde haar onderuit en gaf een stevige klop op haar kopje, iets wat haar niet bepaald goed deed. Toen ze haar oogjes terug opende zag ze dat de grond op twee manieren schuin liep. Ze kon haar twee ogen op dit moment niet echt focussen, wat haar wat liet duizelen. Ze zag dan ook niet wat er allemaal echt gebeurde. Ze werd dan ook verrast door Cyber die plots terug bij haar was en zonder enige waarschuwen zijn klauw langs haar keel liet. Haar aandacht vervaagde lichtjes en ze schuifelde alleen maar wat naar achteren. "Lizard run!" Het enige wat ze hoorde was de stem van de andere poes. Automatisch trok de kitten zichzelf recht, maar viel bijna direct terug om. Ook nu zat haar evenwichtsprobleem haar in de weg. Toch gaf ze niet direct op en waagde nog een poging om zichzelf in veiligheid te brengen. Haar ogen gaven nog steeds een duizelingwekkend beeld weer waardoor haar evenwicht het weer bijna begaf, maar op dat moment werd ze opgepakt door Brindleleaf. Ze herkende de greep van een queen en wist dat het deze keer niet de kater was. Ze hoorde toen de poes Sparrowfeather riep nadat ze haar neer had gezet. Haar aandacht ging nu echter naar haar rood wordende borst. Ze trilde lichtjes op haar poten en liet vervolgens haar blikk even naar Cyber gaan die iets riep over de Bloodclan. Bloodclan? Haar oogjes werden groot toen hij zijn tanden in een enkele beweging in Osprey's keel zette. "Remember wie je gered heeft kleintje." Automatisch schoof ze wat meer naar achteren. Ze zag het beeld zich dubbel afspelen, doordat haar wazige blik nog steeds aanwezig was. Twee keer stierf de poes voor haar ogen. Twee katers kwamen vervolgens haar richting uit en vielen brindleleaf weer aan. Was dit haar schuld? Wat had ze in Starclansnaam fout gedaan? "Lizardkit! Wees altijd bang van Bloodclan én Rogues. Wij weten je zijn, en wij hoooouden van je." Nog steeds kroop de kitten naar achteren, half de Medicine den in. Haar oogjes waren strak gericht op de kater bij wat hij net gezegd had. De angst was duidelijk in haar oogjes te lezen nu Brindle en Cyber elkaar in de haren vlogen. Ze wilde niet dat er nog iemand voor haar stierf. Ze wilde niet in angst leven voor eender welk gevaar dat om de hoek school, maar dat laatste was misschien wel iets wat niet waar gemaakt zou kunnen worden. Ondertussen was ook nog een andere warrior op het duo gesprongen. Nog een leven dat in gevaar was, voor haar bescherming.

Cyber hoorde iets achter zich en vervolgens werd Lizardkit voor hem opgepakt door een langharige teddybeer. Cyber lachtte het uit. Dit was gewoonweg hilarisch! "Zo Teddy en waar kom jij vandaan? Kittypetland?" hij lachte zich een deuk. Maar de kater voor zich vond het blijkbaar niet zo grappig en sprong op de robuuste kater. Hij had al snel een stel klauwen in zijn rug en een stel tanden in zijn schouder. Cyber liet zich snel met al zijn gewicht neerkomen op de grond om zo de kater tussen hem en de grond te pletten. "Niet alleen een lelijke teddy, maar ook een Dikke teddy!" mrauwde hij geërgerd. Hij sprong van de kat af en schudde even het bloed van zich af, de wonde was vrij diep. Dit hield hij niet meer lang vol. Hij zag in zijn ooghoek Lizardkit naar binnen kruipen, mormel. Hij richtte zich terug op teddy en sprong op de kater om zijn tanden in zijn nek te proberen zetten. Maar hij geraakte niet bij de dodelijke plaats. Hij liep om de kat heen en liep naar Lizardkit. Om haar vast te bijten in haar staartje. Echter beet hij perongeluk en zat er nu een stukje staart in zijn mond. Dat hij uitspuwde "mmmm Kitten smaakt goed." Zei hij met een mond vol bloed terwijl hij de kitten een volgende lik gaf over haar kopje. "Heeeel lekker." Hij liet de kitten met rust en storte zich terug op Teddy. Deze keer gerichter naar zijn poot. Hij stoote er zo hard tegen dat hij een lichte krak hoorde.
Echter wist Cyber heus we dat hij dit gevecht onmogelijk kon winnen. Zeker als er nog een kat bijkwam. Dus liet hij Teddy los en rende naar de uitgang tussen de katten door in de hoop dat ze hem uit schrik met rust lieten. Zijn boodschap was overgebracht, hij had gedaan wat hij wou doen. En ze mochten dan tenminste denken dat hij bang was weggelopen, hij had wel een kat vermoord. "Laat Everstar en jullie fluffy konijnendeputy weten dat ik hier was!"

OCC; je mag zelf kiezen of het uit de kom, gekneusd, gebroken of whatever is. Als je liever geen verwonding wilt doe je maar gewoon dat hij Cyber ontwijkt en dan is die krak nooit gebeurd.
-Topic uit

Er was onrust in het kamp. Zijn zintuigen stonden meteen op scherp en de kater kwam overeind. Een stem die niet één van hen was krijste door het kamp heen. Een vlam verscheen in zijn ogen en even snel als altijd vloog de kater naar voren. Hoe langer hij op drie poten liep, hoe meer hij er gewend aan begon te raken. Het leek hem wel helemaal niet meer te deren, soms kon je geest meer voor elkaar krijgen dan je zou verwachtten. In een fractie van een seconde schoot hij langs Lizardkit heen, terwijl zijn staart in het voorbijgaan een keer kort langs haar heen streek om te laten weten dat hij wist dat ze daar zat, en dat ze daar goed zat. Hij zag een zwart met wit gevlekte kater het dode lichaam van een medeclanner achter zich laten. Sparrowfeather manoeuvreerde zich achter de katten langs en dook plots op voor de neus van de BloodClan kater. De meeste WindClanners waren klein, maar deze kater was vele malen groter. Hij hief zijn kop een beetje en keek de andere kater aan. "En waar dachten wij naartoe te gaan?" mauwde hij met een lage grauw. Een woedende blik flitste door zijn ogen heen. "You should've known better, mate."

Cyber deinzde grommend achteruit door door een plotse verschijning van een in zijn ogen nogal lelijke kat voor zijn neus. Alle clankatten waren lelijk en stonken dan ook, maar deze mocht hij automatisch al helemaal niet. Hij rook naar iets zoals kruiden ofzo, geen idee maar het stonk echt uren in de wind. 'En waar dachten wij naartoe te gaan?' Cyber keek hem sceptisch aan, dat was dus hun medicine cat? nou ja je zag dat hij niet een echte kittypetwarrior was. "Misschien wel uit deze stinkclan zoals jullie eigenlijk zouden moeten willen?" 'You shoud've known better, mate.' Ieuw, letterlijk ieuw. Cyber was echter wel bang beginnen te worden, deze kat was al ouder dan de rest. Iets van twee jaar, nog steeds kon hij hem wel aan in zijn ogen. Maar dit werd al moeilijker, en daarbij kwam dat als er nog een kat bij kwam Cyber pas echt vast zou zitten in deze stinkhel. Hij was niet onverwoestbaar en dat wist hij heus wel.. "Wat ga je nu doen met dat dassenkopje?" Cyber keek langs de kat heen, er was nog een kans dat hij door die katten heen de uitgang kon bereiken. De zwart-witte kater dook in gevechthouding "You wanna fight?" gewoon even uit de weg ruimen,... dan zou hij wel langs kunnen hopelijk.

OCC; hij begint lichtjes in paniek te raken, hij had minder weerstand verwacht xD

Hoewel hij sterk was en een goed getrainde warrior had hij altijd een angst gehad voor de Bloodclan, ze waren door en door slecht en hadden geen regels. Dat was goed, want dan hadden de leaders ook geen 9 levens, toch... Hij onderdrukte de gedachte en probeerde te kater te bereiken die zich nu weer op Lizardkit had gericht. "mmmm Kitten smaakt goed." Walging stond op zijn gezicht en hij zijn klauwen sloegen naar de kater zijn eigen staart. "Heeeel lekker." Omdat hij nog steeds stond te klauwen, stond hij maar op één voorpoot. De Bloodclan stootte tegen die poot en hij hoorde een krak waardoor uit onderuit ging. Hij proefde bloed en stof en keek nog met woeste oogjes naar de kater die wegrende. Hij worstelde zich overeind en bleef wankel op de andere voorpoot staan. Foxfang draaide zijn kop weg van de toch al verdwenen kater en keek naar zijn schouder. Hij zat vreemd gebogen, alsof hij was uitgerekt. Jeej uit de kom. Zijn boze blik ging naar de uitgang van het kamp. Die vieze katten... brrrr... Hij draaide zich om en hinkte naar de eerste de beste kat. "Alles oké Brindleleaf?"

Ooh, het deed pijn. Het deed echt pijn om te zien hoe de kattin voor haar ogen werd vermoord. Ze had in actie moeten komen, ze had niet moeten aarzelen. Het was pure haat wat in haar ogen ontstond terwijl ze naar dat zwart witte geval keek. Het was die haat die haar de adrenaline gaf om te blijven staan waar ze stond. Ook al klopte haar wang en voelde ze de doodsangst in haar borstkas branden. De Bloodclanner raakte haar flank, omdat ze niet aan de kant ging. Als ze aan de kant was gegaan had hij Lizardkit geraakt. Het was de eerste keer in haar leven dat ze bleef staan en de pijn trotseerde, de eerste keer in haar leven dat ze niet voor het gevecht wegrende. Er ging een gepijnigde schok door haar lijf en ze beet op haar onderlip toen ze voelde hoe ook daar zijn nagels door haar huid gleden alsof het niets was. Het zou waarschijnlijk ook de enige keer zijn, want het enige wat door haar kop schoot was nooit weer. Gelukkig had Foxfang dat moment gekozen om tevoorschijn te komen. Al had ze een hekel aan de kater hij leidde wel de aandacht van de Bloodclanner van haar af. Snel draaide ze zich weer om naar Lizardkit en sloot ze zich af van alles om haar heen. Sparrowfeather schoot langs hun heen en ze keek even op. Moest hij Lizardkit niet helpen? Ze wilde hem al achterna roepen toen ze zich bedacht dat de grote kater meer daarbuiten uit kon richten, dan dat zij kon. Dus fronste ze geconcentreerd haar voorhoofd. Ooh, waar hadden Quietkit en Mousekit het toch altijd over? Hoe heette dat spul ook alweer, jemig waarom lette ze dan ook nooit op… Toen wist ze het weer, spinrag. Spinrag moest op de wond van Lizardkit. Ze rende naar de plek waar alle kruiden lagen en siste toen er een pijnlijke scheut door haar flank ging. De blik in haar goudgele ogen keek zoekend om haar heen totdat haar blik op het witte spul viel. Ze hoopte maar dat dat het goede was en pakte het tussen haar kaken. Ze liep terug naar Lizardkit en drukte de spinrag op de wond in haar nek. “Het komt wel goed liefje. Het is niet jou schuld, het is allemaal de schuld van die vieze Bloodclanner.” Ze krulde zich om de jonge poes heen toen Foxfang naar haar toe kwam. Ze keek even op haar oren gleden langzaam in haar nek. “Wat denk je zelf?” Snauwde ze, terwijl ze hem vol afkeer aankeek. “Je kunt jezelf beter nuttig gaan maken.” Ze snauwde nog steeds terwijl ze haar staart nog dichter om Lizardkit heen krulde.

Tag: Lizardkit & Foxfang

Yellowkit was rustig aan het luieren in het gras van het Windclan camp toen ze een vreemde geur rook. Ze stond snel op en volgde haar neusje. Met een schok stond ze stil, haar vacht recht omhoog. 'Grote sterrenclan!' Riep ze verschikt uit. Alles gebeurde in een flits. Toen ze zag dat een poes vermoord werd kreeg ze de drang om te helpen. Vechten, verzorgen, het maakte niet uit. Maar ze werd ruw in haar nek gepakt door haar vader die haar snel naar de nursery bracht en beschermend voor de ingang ging staan. Ze kroop bang onder hem en begon te piepen. 'Wees stil Yellow!' Snauwde hij. Ze stopte abrupt met piepen en bleef bang onder haar vaders poten staan. Toen ze zag dat Sparrowfeather bedreigt werd kon ze zich met moeite inhouden om die bloodclanner eens een lesje te leren. Maar een stem in haar zei haar dat ze onopgemerkt moest blijven wachten tot hij verslagen of weg was.